REUNION ΣΥΜΜΑΘΗΤΩΝ

Αν σε χαλάει το reunion, λυπάμαι αλλά μουντιάλ το λέμε και όχι παγκόσμιο κύπελλο. Ωραία λεξούλα, επικράτησε της επανένωσης.

Ενίοτε έβλεπα, άκουγα, χάζευα στο facebook διάφορες εξαγγελίες για reunion από διάφορους τύπους  και μονολογούσα γιατί και από τη δική μου σειρά δεν έγινε ούτε ένα. Αναρωτιόμουν μήπως έγινε αλλά δεν με ειδοποίησε κανείς.

Στη γειτονιά μου, η συντριπτική πλειοψηφία των πάλαι πότε συμμαθητών μετανάστευσε. Ελάχιστοι απέμειναν με τους οποίους λέμε την καλημέρα του θεού χωρίς να κάνουμε παρέα. Μια μέρα, μια κοπέλα με σταμάτησε στο δρόμο και μου είπε πως ήρθε η σειρά μας !

Μπήκα στη σχετική σελίδα στο facebook και δεν σου κρύβω ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν πραγματικά ήθελα να πάω.

Μπορεί τη λέξη bullying να την ανακαλύψαμε τώρα αλλά πάντα υπήρχαν φαινόμενα διαχωρισμού, μαγκιάς, με κλίκες, με μουράτους και τύπισσες με τη σχετική αυλή και ότι τέλοσπαντων υπάρχει σε κάθε μικρογραφία κοινωνίας.

Τα δικά μου σχολικά χρόνια δεν θα τα χαρακτήριζα απολύτως ευτυχισμένα. Αλλά ήμουν και εγώ δυναμικό αγοράκι. Στην τάξη μας είχαμε 3 στίχους με περίπου 10 θρανία έκαστος. Καθόμουν συνήθως στο τελευταίο. Απλώς μια μέρα τράβηξα το θρανίο και το κόλλησα στον τοίχο στο βάθος. Βρε αμάν, βρε γύρνα, βρε γιατί εκεί κάτω, βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, ούτε καν. Όλη τη χρονιά την έβγαλα στο θρόνο μου και το απόλαυσα. Και μαθητής του 18 και αναρχοαυτόνομος εξτρεμιστής.

Θα σου πω ένα παράδειγμα.

Ανέκαθεν μου άρεσε το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων και των εφημερίδων. Ένα από τα στοιχεία που πήρα από τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου. Τότε δεν υπήρχε ούτε ιντερνετ, ούτε facebook, ούτε twitter. Η ενημέρωση ήταν μόνο με τα παραδοσιακά μέσα. Διάβασα λοιπόν στην εφημερίδα πως ο Μάτζικ Τζόνσον είχε AIDS. Επειδή ήταν ο αγαπημενός μου παίκτης – ναι, και σε αυτό ήμουν ανώμαλος, όλοι λάτρευαν τον Τζόρνταν – στενοχωρημένος το είπα στους συμμαθητές μου. Επειδή οι άλλοι ήταν ταγάρια και διάβαζαν μόνο το «Μπλεκ» και το «Αγόρι» δεν ήξεραν τίποτα και έπεσε πανσχολικό δούλεμα. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν διάβασα σωστά ή αν υπνοβατούσα. Με τρεις μέρες καθυστέρηση το έμαθαν και οι άλλοι. Ούτε ένας από αυτούς που με κοροϊδευε δεν ήρθε να μου πει «ρε ύποπτε, σε αδικήσαμε δίκιο είχες».

Ένας από τους βασικούς κανόνες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι πάντα να αποδέχεσαι τις προσκλήσεις. Είναι καλύτερα να πας και να αποχωρήσεις με μια δικαιολογία αν δεν αισθανθείς καλά παρά να κάθεσαι ολομόναχος να βλέπεις τηλεόραση. Στο κάτω κάτω της γραφής αν υπάρχει εκεί έξω μια καλή συγκυρία, μια καλή έκπληξη, ε, στο σπίτι σου δεν θα τη βρεις ποτέ.

Πήγα. Είχε μεγάλη επιτυχία καθώς παρόντες ήταν περίπου οι μισοί. Από τους 140-150 ήρθαν περί τα 70 άτομα.

Τελικά είχε πλάκα.

Δεν σου κρύβω ότι στην αρχή εστίασα στις γυναίκες. Κορίτσια που καψουρεύτηκα και δεν το έμαθαν ποτέ, κορίτσια που θαύμαζα και δεν τολμούσα καν να πλησιάσω, μέτρια κορίτσια, χάλια κορίτσια, κορίτσια που ήρθαμε κοντά αλλά εκείνο το ρημάδι το κλικ που δεν έγινε ποτέ. Πως ήταν και πως έγιναν. Αμέσως μετά, ασχολήθηκα με τις ζωές των άλλων. Τα βασικά που μπορείς να ρωτήσεις οποιονδήποτε άνθρωπο.

Υγεία, Περιοχή που μένει, επαγγελματική δραστηριότητα και οικογενειακή κατάσταση. Έφτασα σε σημείο να ντρέπομαι να απαντήσω στην ερώτηση «εσύ με τι ασχολείσαι;» για να μη νομίζουν ότι λέω ψέμματα.

Λίγες μέρες αργότερα, βγήκα έξω με μια κοπέλα που θέλαμε μεν αλλά ήταν ήδη δεσμευμένη. Είχα και το τυχερό μου! Μετά έκανα ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα στους παλιούς συμμαθητές, όλοι συντονίστηκαν από τις εκατοντάδες μηνυμάτων στο τσατ πέρασαν πολύ ωραία.

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν για τα χαζοχαρούμενα του facebook. Τραγουδάκια, σχολιάκια, αχαούχα που προοδευτικά ατόνησαν. Λες και μερικοί πήγαν στην εκπομπή της Βίκυς Χατζηβασιλείου και βρήκαν τα χαμένα τους αδέρφια μαζί με τη χαμένη Ατλαντίδα. Πάντως, κάποιοι μετά την πρώτη επανένωση επικοινωνούν διαπροσωπικά και ενίοτε κάνουν παρέα.

Προσπαθήσαμε να κάνουμε άλλες δύο συναντήσεις. Παρά τα facebookικά «θα έρθω σίγουρα στο επόμενο, ας όψεται η μοίρα, ο καιρός, τα παιδιά, ο ανοιχτός θερμοσίφωνας, το φαγητό στη φωτιά και η κίνηση των πλανητών» η δεύτερη συνάντηση δεν έγινε ποτέ. Ο καθένας έγραψε ότι δικαιολογία μπορείς να φανταστείς. Λίγους μήνες αργότερα, στην τρίτη προσπάθεια, οι 50 έγιναν 40. Οι 40 όσο πέρναγαν οι μέρες, 20. Τρεις ώρες πριν τη συνάντηση εξαπλώθηκε μέσω facebook εξατομικευμένη γαστρεντερίτιδα, αυτή που μεταδίδεται μέσω τσατ, και τελικά ήρθαν 8 νοματαίοι.

Έστω και αυτοί, ωραία περάσαμε. Πλάκα είχε.

Ο λόγος της χαμηλής προσέλευσης είναι πιστεύω ο εξής : Ο κόσμος στο σχολείο δεν πέρναγε πολύ καλά. Μπορείς στους νεότερους να έχουμε να διηγούμαστε «τα ωραία σχολικά χρόνια» αλλά η πραγματικότητα περνά από πάνω μας σαν νταλίκα και μας ισοπεδώνει. Ο μόνος λόγος που ήρθαν στο πρώτο ήταν η περιέργεια. Τα αγοράκια να δουν πως είναι σήμερα τα κοριτσάκια και τα κοριτσάκια να δουν πως είναι σήμερα τα αγοράκια αλλά και τα κοριτσάκια. Οι γυναίκες στο κουτσομπολιό και στη ζήλεια είναι άφταστες. Ικανοποιήθηκε η περιέργεια, μας τελείωσαν και οι συναντήσεις.

Θα ευγνωμονώ για πάντα την - υπέροχη και τότε και τώρα - κοπέλα που είχε την ιδέα του reunion και την υλοποίηση του. Πήρα ένα ωραίο μάθημα. Δεν ξέρω πότε θα κάνω παιδιά. Πιθανώς το 2168 καθότι είμαι ο Χαϊλάντερ και ζω για πάντα. Αυτό που θα τους τονίσω είναι πως στη μικρή κοινωνία του σχολείου δεν έχει καμία σημασία τι είσαι. Μετά είναι η πραγματική ζωή. Και μάλιστα στην πραγματική ζωή τα μεγέθη του σχολείου είναι αντιστρόφως ανάλογα.

Χάρηκα πάρα πολύ για αυτά τα παιδιά που τότε ήταν στην απέξω, δεν ήταν μούρες, δεν ήταν in, δεν ήταν σούπερ, αλλά 25 χρόνια μετά, κάνουν καριέρες, έχουν οικογένειες και διάγουν ένα βιο το λιγότερο αξιοπρεπή και σε πολλές περιπτώσεις είναι ευκατάστατοι.  Respect.

Αυτό που σίγουρα έχω να προτείνω είναι πως δεν έχει καμία σημασία τι έκανες στο σχολείο. Αν ακούσεις για reunion να πας τρέχοντας γιατί θα βγάλεις πάρα πολύ χρήσιμα συμπεράσματα. Ακόμα και αν είσαι άνεργος και νοιώθεις μειονεκτικά, που ξέρεις, μπορεί κανείς που σε συμπαθούσε τότε να σε βοηθήσει. 

Να πας.