ΝΗΦΑΛΙΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Ο θάνατος του Αλέξανδρου Βέλλιου επανέφερε μια συζήτηση από αυτές που έχουν την ίδια κατάληξη. Το αδιέξοδο. 

Καταρχάς κάθε άνθρωπος που τοποθετείται σε ένα τέτοιο ζήτημα – τα καλούμενα βιοηθικά, δεν μπορεί να τα εξετάσει όπως ο τοίχος την πρόκα. 

Η βιοηθική είναι τόσο σύνθετη γιατί βγαίνει στην επιφάνεια η παιδεία, οι παραστάσεις, η ιδιοσυγκρασία, η αγωγή που έχει πάρει κάποιος από το σπίτι του, η προσωπικότητα και οι εμπειρίες που έχει ο καθένας μας. 

Ως Χριστιανός Ορθόδοξος που προσπαθώ να είμαι και δεν τα πολυκαταφέρνω είναι η αλήθεια, δεν μπορώ να συναινέσω σε καμία αυτοκτονία. 

Εδώ θα ήθελα να σημειώσω το εξής. 

Η πραγματική επιστήμη και η θρησκεία δεν έρχονται σε καμία σύγκρουση. Η επιστήμη αφορά τα περί του ανθρώπου και η θρησκεία τα εντός του ανθρώπου. 

Τον Αλέξανδρο Βέλλιο τον γνώριζα ως δημόσιο πρόσωπο αλλά δεν γνωρίζω την περίπτωση του. Όμως αν κάνουμε το λάθος και ανοίξουμε τον ασκό του Αιόλου, μετά δεν ξέρω ποιος θα μπορέσει να τον ξανακλείσει. 

Στα στούντιο των μαζικών μέσων επιρροής φιλοξενήθηκε ένας γιατρός του ιατρικού ονόματι Ναούμ ως φίλος του εκλιπόντος. Αυτός έλεγε κάτι ήξεις αφίξεις και μεσοβέζικα και είπε πως αν ο γιατρός βλέπει το βλέμμα του ασθενούς και έχει αρμονία και γαλήνη και ένα βράδυ που βρεχε και έβρεχε τεκίλα. 

Ο κάθε γιατρός πέραν της συζήτησης με τον ασθενή δεν ξέρω τι ικανότητες αποκρυπτογράφησης βλέμματος μπορεί να έχει, αλλά σίγουρα αυτό που δεν έχει είναι μια κάμερα στην ψυχή και στον εγκέφαλο του άλλου. 

Που ξέρεις εσύ ότι η επιθυμία για αυτοκτονία δεν είναι ένα προσωρινό συναίσθημα λόγω πόνου, απόγνωσης, απελπισίας ή φόβου;;

Καταλαβαίνεις πως η αυτοκτονία είναι μια επιλογή που δεν εμπεριέχει μετάνοια και δεν έχει επαναφορά; 

Που ξέρεις εσύ την επιρροή του συγγενικού κύκλου; Έχουν καλό σκοπό; Έχουν αγνή πρόθεση; Θέλουν την περιουσία; Την κληρονομιά; Να ξεφορτωθούν το βάρος; 

Αν η σύζυγος συναινεί και τα παιδιά διαφωνούν, ποιον ακολουθείς; 

Πως είσαι σε θέση να γνωρίζεις αν ο άλλος δεν θέλει καν να πεθάνει αλλά σκέφτεται την επιβάρυνση των συγγενών του αν δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί; 

Και οι άνθρωποι που έχουν επανέλθει; Είτε κατά Χάρη Θεού είτε κατά ένα απροσδόκητο ιατρικό θαύμα; Αν αυτοί είχαν αυτοκτονήσει; 

Και αυτή η μεγάλη δοκιμασία μπορεί να είναι μια ευκαιρία είτε για τον ίδιο είτε για τους ανθρώπους να εκπληρώσουν ένα καθήκον, να σκεφτούν κάποια πράγματα αλλιώς, να πάρουν ένα μάθημα ζωής, να δώσουν αγάπη…. Καμιά φορά τέτοιες στιγμές είναι αιτίες να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι… 

Στην περίπτωση του Βέλλιου, μου έκανε εντύπωση ότι θα γίνει κηδεία. Αφού ο άνθρωπος ήθελε να τελειώσει μακριά από αυτά που λέει η πίστη μας. Ούτε καν σταυρό δεν ήθελε στον τάφο του. Κανονικά θα έπρεπε να εκφωνηθούν μερικοί επικήδειοι και να μπει στο χώμα. 

Καταλαβαίνω βέβαια πως λόγω μεγαλοθυμίας η Εκκλησία μας κάνει τα στραβά μάτια στις αυτοκτονίες. 

Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια και δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν η γυναίκα μου πχ έφτανε σε αυτό το σημείο να μου ζητάει επίμονα να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο αλλά με το μυαλό που έχω τώρα, δεν θα συναινούσα ποτέ… 

Υγ. Και πριν σκεφτείς το «έλα μωρέ τώρα και τι ξέρεις εσύ από αυτά», να σε ενημερώσω πως δεν έχω αδέρφια και έχασα και τους δύο γονείς μου και έφυγαν στα χέρια μου. Άρα μάλλον κάτι έχω ακούσει…