ΠΗΓΑ ΝΑ ΠΝΙΓΩ

Το καλοκαίρι που λες, αυτό που πέρασε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ένα από τα μέρη που πήγα για διακοπές είναι η Βόρεια Εύβοια. 

Η κορυφαία παραλία της περιοχής θεωρείται πως βρίσκεται στα Λιχαδονήσια. Ίσως επειδή είναι  νησάκια στη μέση της θάλασσας, ίσως γιατί τα νερά της είναι τιρκουάζ ενώ οι παραλίες  στη Βόρεια Εύβοια έχουν το σύνηθες μπλε. 

Είναι υπερεκτιμημένη. Ένας πολύ μικρός κολπίσκος που ο κόσμος ασφυκτιά και πρέπει να πας 70 μέτρα μέσα για να φτάσει το νερό μέχρι τη μέση σου. Τα καθίσματα που υπάρχουν είναι πολύ λίγ αγια τον κόσμο που έρχεται και υπάρχει μεγάλος συνωστισμός. 

Την εκδρομή την έκλεισα και την πλήρωσα στο ξενοδοχείο. Πήγα με το πλοιάριο, κανείς δεν είπε τίποτα. Μπήκα στη θάλασσα και στη μια άκρη του κολπίσκου υπάρχουν βράχια και  μια πινακίδα που δείχνει πως απαγορεύεται το κολύμπι. Σκέφτηκα πως την έχει λόγω των βράχων και των πολλών κοφτερών  πετρών σε εκείνο το σημείο. Το ίδιο σκέφτηκαν και οι άλλοι. 

Σε εκείνο το σημείο βρέθηκα μαζί με ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που γνώρισα στο πλοιάριο και ένα άλλο άγνωστο ηλικιωμένο ζευγάρι. Ξαφνικά ένοιωσα μια δυνατή έλξη να με απομακρύνει από την ακτή και να με τραβά μεσοπέλαγα! 

Άρχισα να πανικοβάλλομαι και ξεκίνησα να κάνω δυνατές απλωτές μόνο που πήγαινα προς τα πίσω! Γύρισα ανάσκελα για πιο ξεκούραστα αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Την ίδια στιγμή και οι άλλοι 4 ηλικιωμένοι ακολουθούσαν την ίδια ανεξέλεγκτη πορεία και η μια κυρία φώναξε τον γιο της. Αντί αυτός να καλέσει σε  βοήθεια μια από τις δέκα βάρκες που ήταν αραγμένες, ξεκίνησε να κολυμπά προς το μέρος της ο ανίδεος. Αν πήγαινε εκείνη την ώρα κοντά της, θα τον τράβαγε στον πάτο. 

Τότε κατάλαβα και πήρα μια σαφή ιδέα τι σημαίνει πανικός στη θάλασσα.  Εκείνη την ώρα το μυαλό παγώνει, θολώνει και σχεδόν σου λέει πως θα σωθείς αν χτυπάς μπουνιές στη θάλασσα. Κράτησα όμως την ψυχραιμία μου και σκέφτηκα όμως πως είναι απολύτως γελοίο να πνιγώ μέρα μεσημέρι σε μια ήρεμη θάλασσα και άφησα το σώμα μου ελεύθερο. Να δω που θα με πας σκέφτηκα και παρηγορήθηκα πως ένα από τα δεκάδες σκάφη που έκοβαν βόλτες θα με μάζευε. Αν έκανα το λάθος να συνεχίζω να παλεύω με τα κύματα θα κουραζόμουν πολύ και αν είχε λίγο κύμα, θα μου έφερνες κουφέτα στο μνημόσυνο μου. Ξέρω κολύμπι αλλά δεν είμαι και ο Σπύρος Γιαννιώτης ! 

50 μέτρα πια κάτω με άφησε το ρεύμα και μπορούσα να κολυμπήσω άνετα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να καθησυχάσω τους υπόλοιπους να μην ανησυχούν και πως στο σημείο που βρισκόμουν δεν έχει ρεύμα. Σε λίγο με πλησίασαν τα δύο ζευγάρια και ο γιος μια και τον πήρε και αυτόν το ρεύμα. 

Στην άλλη πλευρά του κόλπου που βρισκόμουν και προσπάθησα  για να βγω στην ακτή είχε δεκάδες αχινούς και κοφτερές πέτρες. Ξαφνικά εκείνη την ώρα ήρθε ένα παλικάρι με τη βάρκα του και μας μάζεψε. Από ότι κατάλαβα αυτός δεν ήταν αυθόρμητος σωτήρας αλλά μάλλον αυτή ήταν η δουλειά του καθώς σε περίπου μισή ώρα περισυνέλλεξε άλλα 6 άτομα. Αργότερα τον κέρασα έναν καφέ στο μπαρ ως ένα ελάχιστο ευχαριστώ. 

Ας υποθέσουμε πως ένας εκ των ηλικιωμένων έπασχε από την καρδιά του και στον πανικό πάθαινε καρδιακή προσβολή και πέθαινε. Ποιος θα είχε την ευθύνη; 

Ο ξενοδόχος που δεν είπε τίποτα; 

Ο καπετάνιος που επίσης δεν είπε τίποτα; 

Ο ιδιοκτήτης του νησιού που φρόντισε να βάλει μπαρ και ξαπλώστρες για να βγάλει χρήματα αλλά ούτε μια σημαδούρα είχε, ούτε να οριοθετήσει την περιοχή,  ούτε μια πινακίδα που να αναφέρει ευκρινώς γιατί δεν πρέπει να κολυμπήσει κάποιος στο συγκεκριμένο σημείο. Δεν υπάρχει Δήμος να τον αναγκάσει να βάλει μια επαρκή σήμανση; 

Μπορεί να μη φταίνε το ίδιο αλλά χάθηκε ο κόσμος να πουν μια κουβέντα; Μακρία από τη γωνία γιατί έχει ρεύμα; Τόσο δύσκολο είναι; Αθάνατη Ελλαδάρα ! 

Λίγο αργότερα όταν ξαναέπεσα στο νερό και δεν ξαναπλησίασα στο συγκεκριμένο σημείο, προειδοποίησα ένα ζευγάρι Ρώσων που πήγαινε προς τα εκεί ολοταχώς. Όταν έφυγα αργότερα, ξαναείδα το παλικάρι με τη βάρκα που μάζεψε μερικούς ακόμα. 

Είμαστε τελείως γελοίοι και από τύχη δεν θρηνούμε θύματα. 

Υγ1. Όταν το διηγήθηκα στον καπετάνιο, έστω κατόπιν εορτής μου είπε τι πρέπει να κάνεις εκείνη την ώρα και σου το μεταφέρω. Επειδή δεν μπορείς να νικήσεις τη θάλασσα, αφήνεις το σώμα σου ελεύθερο σε ύπτια στάση να σε πάει όπου θέλει αλλά με το ένα σου χέρι προτεταμένο δίνεις κατεύθυνση προς την ακτή. Κάτι σαν πηδάλιο. 

Υγ2. Αν τύχει και πας στα Λιχαδονήσια και στην συγκεκριμένη παραλία που πάνε όλοι, να θυμάσαι: Να είσαι πάντα στο κέντρο του κολπίσκου.