ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Τις ίδιες ταινίες έβλεπα ως πιτσιρικάς, τις ίδιες ως έφηβος, τις ίδιες ως νεαρός άνδρας και τις ίδιες τώρα που θεωρητικά μεγάλωσα. Γενικά το μάτι παραμένει το ίδιο πλην μιας περίπτωσης που θα την αφήσω για το τέλος. 

Οι όμορφες γυναίκες στον – κατά το κοινώς λεγόμενον – παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο ήταν  πολλές. Κάποιες ήταν πανέμορφες αλλά δεν έγραψαν πολλά χιλιόμετρα. Για παράδειγμα, μου άρεσε πολύ η Χριστίνα Αποστόλου στο «Μην τον είδατε τον Παναή» με τον τεράστιο ΘΒ, που παντρεύτηκε ( στην ταινία ) τον σχωρεμένο Μπάρκουλη.  Ήταν και άλλες σε τρίτοτέταρτους ρόλους που δεν τις γνωρίζω. 

Πριν αναφερθώ ονομαστικά, δέχομαι και ότι αδικούνται από τον ασπρόμαυρο κινηματογράφο – ειδικά όσοι και όσες έχουν ιδιαίτερο χρώμα ματιών, αδικούνται από την εποχή καθώς δεν μπορούσαν να είναι όσο ερωτικές πιθανώς να ήθελαν και η κρίση μου επιρεάζεται και από τους ρόλους που ερμήνευσαν. Πλάκα έχει, να ανταλλάξουμε απόψεις. 

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ SEX SYMBOLS ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Η Μελίνα Μερκούρη με τρόμαζε. Η Νόρα Βαλσάμη, η Έλενα Ναθαναήλ, η Μέμα Σταθοπούλου και η Ελένη Ερήμου τις βάζω στην κατηγορία τελείως κρύες. Η Βουγιουκλάκη, μια γατούλα που ο τότε κόσμος είχε ανάγκη αλλά σήμερα δεν πιάνει μια. Η Καρέζη μου φαινόταν ανέκαθεν ως υστέρω. Η Λάσκαρη ήταν η όμορφη που θαυμάζεις αλλά δεν σου σηκώνεται. Η Κοντού μάλλον αδίκησε τον εαυτό της. Ήταν πολύ πιο ωραία από όσο άφηνε τον εαυτό της να φανεί. Η Καραγιάννη ήταν σέξι αλλά πολύ λαϊκή για τα γούστα μου και νομίζω πως η Ρίκα Διαλυνά ήταν ότι πιο καυτό είχαμε τότε. Ερωτεύθηκα και ευτυχώς για λίγο την Ιβόν Σανσόν. Επειδή κάθε ανήρ έχει και τα γούστα του, αυτή που μου έδινε αρκετές δόσεις τεστοστερόνης ήταν η Ελένη Ανουσάκη. Αυτή που μου έδινε 10 μπουκάλια τεστοστερόνης ήταν η Ελένη Προκοπίου. 

ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ. 

Νομίζω πως παίζει μπάλα μόνος του ο Άλκης Γιαννακάς. Αν ζούσε σε άλλη χώρα θα ήταν ο Μπράντ Πιτ. Ο Μπάρκουλης μου φαινόταν αχαουχα ποζεράς και ο Κούρκουλος δραματικός ποζεράς. Ο Παπαμιχαήλ δεν ήταν άσχημος αλλά τα συνεχή νιαου με τη Βουγιουκλάκη με ξενέρωναν και ο μεγάλος ζεν πρεμιέ που είχαμε ήταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης.  Ο Κωνσταντάρας είχε ωραίο παράστημα αλλά παρά ήταν τζόβενο. Εκεί που τον θαύμασα ήταν στην πεντάλεπτη ερμηνεία του στον «κύριο πτέραρχο» με τον απίστευτο Χατζηχρήστο.  Ο Στέλλα κρατάω μαχαίρι μου ήταν βαρετός. Ο Χορν είχε μια ιδιαίτερη ομορφιά αλλά για αυτόν που άλλαξα τελείως άποψη είναι ο Κώστας Βουτσάς. 

Ίσως επειδή οι ρόλοι του είχαν μπόλικη τσαχπινιά, ίσως να ήταν πάντα ο Κωστάκης της διπλανής πόρτας με τη φρατζούλα του αλλά αδικήθηκε. Δεμένο παιδί, απόλυτα συμμετρικό πρόσωπο και καταπληκτικά μάτια. Την επόμενη φορά που θα δεις ελληνική ταινία αυτής της εποχής, πρόσεξέ τον.