Ο ΟΧΛΟΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Από την αιώρα μου στα νησιά Γκαλαπάγκος, παρατηρώ τις εξελίξεις στην Ελλάδα και γελάω. Μετά κλαίω. Μετά γελάω. 

Η χώρα με σήμα κατατεθέν την αυτοκαταστροφή, πηγαίνει πρόσω ολοταχώς στο γκρεμό ατενίζοντας τον τάφο της Αμφίπολης με έναν αρχαιολόγο να εργάζεται και πενήντα άλλους να τον θάβουν. 

Βρίσκεστε ( καθώς στα νησιά Γκαλαπάγκος ποτέ δεν είχαμε τέτοιες ανησυχίες ) σε ένα ρευστό ευρωπαϊκό περιβάλλον.  Η Γερμανία παρουσιάζει μια στασιμότητα. Είναι μεν πανίσχυρη αλλά συγκεντρώνει και τα πυρά όλων. Οι Ιταλοί και οι Γάλλοι έχουν τεράστια χρέη. Η Ευρώπη παρακολουθεί στη μεν Κριμαία τον κυρίαρχο Πούτιν να την κοιτάζει χωρίς να φοβάται και στη δε μέση Ανατολή να προελαύνουν οι Τζιχαντιστές, τους Τούρκους να πετάνε χαρταετό και να ενισχύει με προσευχές και σφεντόνες μια χούντα ηρωικούς Κούρδους. 

Μια κανονική χώρα με το μέγεθος και τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας τι θα έπρεπε να κάνει;

Το απολύτως φυσιολογικό. 

Να ήταν ενωμένη και να είχε τέσσερεις στόχους. 

1.  Την απαλλαγή το ταχύτερο δυνατό από τη θηλιά της τρόϊκα ( και όχι της τρόικαΣ, δεν κλίνεται) και του ΔΝΤ για ψυχολογικούς κυρίως λόγους με εξασφαλισμένο ότι μπορεί να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της. 
2. Την πολιτική σταθερότητα
3. Τις μεταρρυθμίσεις και τις αποκρατικοποιήσεις που θα επιφέρουν κοινωνική ομαλότητα και την κατά το δυνατόν μείωση της ανεργίας και αύξηση του εθνικού πλούτου – άρα και ατομικού
4. Την ομοψυχία στα εθνικά θέματα ειδικά όταν έχουμε δύο πολέμους έξω από την πόρτα μας.

Αυτά σε μια κανονική χώρα. 

Η Ελλάδα ποτέ δεν ήταν κανονική χώρα μόνο που η διαφορά είναι πως στο παρελθόν είχε και λαμπρές στιγμές. Δυστυχώς η κοινωνικοπολιτική αλλοίωση της επίπλαστης ευμάρειας επέφερε τέτοια αποσάθρωση, που ακόμα και τις λαμπρές στιγμές μας, όπως η διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, έχουν μείνει στη συλλογική συνείδηση ως κάτι βδελυρό. 

Εμείς τι κάνουμε; 

Μπήκαμε σε μια ατέρμονη εκλογολογία για μήνες ολόκληρους και έχει σταματήσει κάθε συζήτηση για οποιοδήποτε άλλο θέμα. 

Η μεν κυβέρνηση μετά τις ευρωεκλογές έκοψε ρυθμό φοβούμενη πατατράκ. Μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται, η συζήτηση για τις αποκρατικοποιήσεις έσβησε και το βάρος έχει μετατοπιστεί μόνο στο τι θέλει να ακούσει ο κόσμος. Πότε θα φύγει η τρόικα και το ΔΝΤ. Δύο τρανταχτά παραδείγματα είναι αφενός το υπουργείο Υγείας. Ο πολιτικός Μαυρουδής Βορίδης διατηρεί το όνομα του μακριά από κακοτοπιές. Καλό για τον ίδιο αλλά δεν είμαι σίγουρος και για το κοινωνικό σύνολο. Αφετέρου οι ΔΕΚΟ. Άκουσες έστω μια νύξη για την αποκρατικοποίηση τους; Άχνα! 

Ο δε Σύριζα διανύει την εύκολη πεπατημένη. Υποσχέσεις επί υποσχέσεων, εύκολα μεγάλα λόγια και ο πάνσοφος λαός δεν έχει κανένα πρόβλημα να του δίνει το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις. Ο ίδιος πάνσοφος λαός, δεν έχει επίσης κανένα πρόβλημα να πιστεύει ταυτόχρονα ότι ο Σαμαράς είναι και ο πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός. Στην  Ελλάδα όλα γίνονται άλλωστε. 

Κανέναν δεν προβληματίζουν οι μονίμως αντιφατικές και αντικρουόμενες δηλώσεις των στελεχών του Συριζα. Αν διαφωνούν μεταξύ τους, πως θα σώσουν την Ελλάδα; 

Κανέναν επίσης δεν φοβίζει η στασιμότητα της κυβέρνησης. Ίσως γιατί θεωρείται πως η όποια κινητικότητα θα είναι προς το χειρότερο. Το τελευταίο λατρεμένο δείγμα γραφής ήταν ο ΕΝΦΙΑ που δεν ενθουσίασε ακριβώς το κοινό.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση ως κοινωνία. Πρέπει μια πατριωτική κυβέρνηση να το έχει ως σημαία και μια πατριωτική αντιπολίτευση να πιέζει την κυβέρνηση για ταχεία ολοκλήρωση. 

Δεχόμαστε ότι το πιο σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η ανεργία. Ακολούθως κάτι που συνδέεται αυτόματα, το ασφαλιστικό. 

Αν δεν μειωθεί ο κρατικός τομέας στο ελάχιστο δυνατό, προκοπή δεν θα δούμε. Όσο χαϊδεύουμε το βολεμένο δημόσιο, δεν κάνουμε τίποτα και ας βάλουμε διακόσιους ΕΝΦΙΑ. 

Για τον βαρετά επαναλαμβανόμενο αντίλογο να σου θυμίσω πως και ο ΟΤΕ είναι πια ιδιωτικός και δεν πάθαμε τίποτα. Αντίθετα έχει πολύ καλύτερες υπηρεσίες και εξαιρετικά καλύτερη εξυπηρέτηση πελατών από ότι στο παρελθόν. Η Cosco που είναι στον Πειραιά, έπαθε κάτι το λιμάνι;  Να σταματήσει επίσης το παραμυθάκι του ξεπουλήματος. Όταν είσαι χρεοκοπημένος είναι απολύτως λογικό να μη μπορείς να πουλάς σε υψηλή τιμή. Όσο όμως συνεχίζεις την πορεία στον πάτο, θα πουλάς όλο και σε χαμηλότερη τιμή. Αν είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβεις, δες την αγορά των ακινήτων. Σε ίδιες τιμές πούλαγες το 2008, το 2010 και σήμερα; Όσο το κρατάς, τόσο θα πέφτει.

Εν προκειμένω, με τις πωλήσεις/αποκρατικοποιήσεις υπάρχει ανταποδοτικό κέρδος. Κόσμος θα βρει δουλειά, κρατικά έσοδα από τον ΦΠΑ, από τον φόρο στην επιχειρηματική δραστηριότητα και φυσικά ένας χώρος που θα αξιοποιείται αντί να μένει ρημάδι και χρέπι. 

Προτιμώ λοιπόν ένα ακίνητο να το πουλήσω 100 χιλιάρικα αντί για 500 που προσδοκώ και να μαζέψω χρήμα από τα ανωτέρω και να βρει ο κόσμος δουλειά. Αν περιμένω τα 500 για να πουλήσω, θα το κοιτάζω αιωνίως. 

Στη χώρα μας δεν κάνουμε τίποτα. 

Επικεντρωθήκαμε ως κυβέρνηση στο ΔΝΤ και στην τρόικα για να πανηγυρίσουμε επικοινωνιακά χωρίς να είναι ξεκάθαρο ότι είναι η κατάλληλη συγκυρία. Προτιμώ να μειωθεί το κράτος παρά να βιαστούμε να απαλλαχθούμε από την Λαγκάρντ. Αυτό μπορεί να γίνει και λίγο αργότερα, δεν χάθηκε ο κόσμος. 

Η άλλη μεγάλη συζήτηση είναι το χρέος. Και εκεί ο Συρίζα λέει αντιφατικά παραμύθια. Βγαίνει ο ένας και το διαγράφει. Βγαίνει ο άλλος και λέει ότι δεν είναι τελικά και τόσο κακό να επιμηκυνθεί και να πέσουν τα επιτόκια. Βγαίνει ο άλλος και λέει ότι η μονομερής διαγραφή είναι απόφαση του συνεδρίου του Συριζα άρα θα εφαρμοστεί. Βγαίνει και κάποιος άλλος και λέει ότι θα το διαγράψει αλλά όχι ολόκληρο, ένα μικρό μέρος. 

Κουβέντα που την καταναλώνει  ο όχλος αλλά γίνεται χωρίς και τον ξενοδόχο και το ξενοδοχείο. Αυτοί που μας δάνεισαν λες να δεχθούν τη διαγραφή; Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέπτη. Σε κάποιον που δάνεισες, ακόμα και αν ξέρεις ότι δεν έχει, ξεχνάς τα δανεικά; Ακόμα και όταν εξαντλείς κάθε τρόπο πίεσης, περιμένεις όταν θα τα βρει, να σου τα δώσει. Δεν τα διαγράφεις. Λες και τα άλλα κράτη, δεν έχουν ψηφοφόρους ή δεν έχουν ανάγκες και θα μας τα χαρίσουν. Να θυμίσω ότι πέρασε και η εποχή που θα μπορούσαμε να εκβιάσουμε καθώς ότι τοξικό ελληνικό ομόλογο είχαν οι ξένες  τράπεζες, το ξεφορτώθηκαν. Άρα ο κίνδυνος της γενικής χρεοκοπίας δεν πείθει. Στην Ελλάδα όμως πείθει το παραμύθι. Ότι εμείς τα παιδιά των λουλουδιών λέμε πως θα φέρουμε την επανάσταση στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή που κοτζάμ Ιταλία και Γαλλία, μεγέθη πολύ μεγαλύτερα από το δικό μας, δεν τους επιτρέπεται να παρεκκλίνουν ούτε σεντ.  

Ας επανέλθω στα αυτονόητα. 

Στην Ελλάδα δεν κόβουμε χρήμα. Τα ευρώ μας έρχονται. Μονομερής διαγραφή χρέους σημαίνει τερματισμός χρηματοδότησης που οδηγεί στη δραχμή. Δραχμή σημαίνει αποχαιρετισμός στην Ελλάδα που ξέρεις. Εκτός και αν πιστεύεις ότι ο Άραβας θα σου στείλει πετρέλαιο και θα περιμένει τις πολύτιμες δραχμές σου για να πληρωθεί και όταν έχεις μια οικονομία που παρά τις εκατοντάδες χιλιόμετρα των ακτών της εισάγει ακόμα και ψάρια, ότι θα μπορείς να τα αγοράσεις. 

Ο όχλος όμως πιστεύει στα παραμύθια. 

Η κυβέρνηση ψάχνει για τους μαγικούς 180 και η αντιπολίτευση για τους καταπληκτικούς 121. Κατηγορίες εκατέρωθεν για το πώς τους ψάχνουν. Η Ελλάδα χάνεται και αυτοί το χαβά τους. 

Αν ο κόσμος θέλει για κυβέρνηση τον Σύριζα είναι δικαίωμα του. Δεν μπορούν οι εκλογές να γίνουν στην ώρα τους; Δεν είναι δα χαώδες το διάστημα. Από την προεδρική εκλογή και μετά, είναι μόλις σε ένα έτος. 

Γιατί να μην έχουμε πολιτική ομαλότητα, να προσπαθήσουμε για το καλύτερο δυνατό ενωμένοι και συσπειρωμένοι μπρος στο κρίσιμο διάστημα που διανύουμε;; Όταν με το καλό είναι η ώρα των εκλογών, ας ψηφίσει ο καθένας κατά το δοκούν. 

Πρέπει να ξυπνήσουμε. 

Συνεχώς μας βομβαρδίζουν με παραμύθια αλλά επειδή ο Θεός αγαπά και τον νοικοκύρη, μας δίνει και πολλές αφορμές για να δούμε την αλήθεια. 

Μας έλεγαν ότι η κρίση και το μνημόνιο είναι ψέμα. Ο Θεός μας έδωσε το παράδειγμα της Κύπρου. 

Μας έλεγαν ότι υπάρχει ο εναλλακτικός δρόμος της Αργεντινής και της Βενεζουέλας. Ο Θεός μας έδειξε ότι η εξαθλίωση σε αυτές τις χώρες είναι τέτοια που η Ελλάδα είναι παράδεισος.

Μας έλεγαν ότι θα μας  σώσουν εκείνοι οι περίεργοι με τα 600 δις σε ομόλογα. Απεδείχθη φιάσκο και απάτη. 

Μας έλεγαν πως πρέπει να αναζητήσουμε άλλους σωτήρες όπως τους Ρώσους και τους Κινέζους και οι μεν πρώτοι αρνήθηκαν βοήθεια στην Κύπρο που ζητούσε φραγκοδίφραγκα παρά το ότι έδινε μερίδια από το πετρέλαιο. Οι δε Κινέζοι αρνήθηκαν επίσης. 

Τελικά αυτοί οι κακοί Ευρωπαίοι μας δανείζουν με το χαμηλότερο επιτόκιο που υπάρχει στην ελληνική αγορά. 

Όταν ο Γεωργιάδης είπε πως θα πάρει τα χρήματα του από την τράπεζα σε απάντηση στην εξυπνάδα του Βαρεμένου ότι «θα πατήσω το κουμπί με τα πυρηνικά» εννοώντας για τη μονομερή διαγραφή του χρέους, όλοι έπεσαν πάνω στον Άδωνι αλλά κανείς δεν στάθηκε στον Γιώργαρο τον Βαρεμένο τον μέγα επαναστάτη, τον τρανό μπουρλοτιέρη. 

Λίγες μέρες μετά, μια γεύση την πήραμε όλοι. Άνοδος των σπρεντ, κραχ στο χρηματιστήριο, βαρύ το κλίμα, διαπραγματευτική αδυναμία της κυβέρνησης και ένα μεγαλοπρεπές «κόψτε το λαιμό σας» εξ Ευρώπης. Το υπονοούμενο είναι πιο σαφές και από το πιστόλι στον κρόταφο. Αν πάμε να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας, να μην κλαιγόμαστε μετά πως δεν βλέπουμε. 

Να σου πω την αλήθεια, έχω και εγώ την – διαστροφική πιθανώς - περιέργεια να δω πως θα ήταν μια κυβέρνηση του Σύριζα. Όμως, δεν βιάζομαι κιόλας… 

Μπρος γκρεμός και πίσω dubstep…