ΤΕΛΙΚΟΣ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΑΡΧΟΝΤΑ

Είχα πολύ καιρό να παρακολουθήσω αγώνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Για την ακρίβεια, αυτή την αγωνιστική περίοδο δεν νομίζω να είχα δει και κανέναν. 

Είπα να χαζέψω τον τελικό κυπέλλου μια και έπαιζαν οι δυο κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος. 

Σκέτη απογοήτευση. 

Η πραγματικά καλή ομάδα φαίνεται από δυο στοιχεία: Από την κατοχή της μπάλας όταν είναι υπό πίεση και από την ταχύτητα στο transition game. Δηλαδή τη μεταφορά του παιχνιδιού από την άμυνα στην επίθεση. Όταν βλέπεις 500 παράλληλες πάσες και στο τέλος μια σέντρα στο κάπου, άφησε το καλύτερα. 

Οι ποδοσφαιριστές των ελληνικών ομάδων είναι ζήτημα αν μπορούν από το κέντρο και κάτω να κάνουν 4 συνεχόμενες πάσες. Ο παίκτης φαίνεται στο κοντρόλ. 

Το να τρέξεις σαν αθλητής στίβου δεν είναι πάρα πολύ δύσκολο εφόσον είσαι επαγγελματίας. Ούτε να διώξεις τη μπάλα, ούτε να σουτάρεις και όπου πάει. Θυμάμαι στο πρώτο ημίχρονο, όταν έκανε ο Μασάντο ένα γυριστό και η μπάλα πρέπει να σκότωσε τρία περιστέρια και πέντε τσίχλες, αναρωτήθηκα αν πραγματικά μια Ρωσική ομάδα θα έδινε για αυτόν τον τύπο 5 εκατομμύρια ευρώ ή αν κάποιος δημοσιογράφος πήρε ένα μεροκάματο για να γράψει αυτή τη μούφα μπας και γίνει ο Μασάντο συμπαθής στην ερυθρόλευκη κοινή γνώμη και «μη χάσουμε το κελεπούρι». 

Από τη μια πλευρά λοιπόν με τα μπλέ, κάπως ξεχώρισε ο Ράγιος χωρίς ιδιαίτερη ουσία, απλώς γιατί έκανε ντελικάτες περιστροφές στο κέντρο και από την άλλη με τα ερυθρόλευκα, ο Αμπντούν. Ο Αστέρας Τρίπολης για το ελληνικό πρωτάθλημα,  μια χαρά είναι. Το παραμύθι που τρώει όμως ο μέσος οπαδός του Ολυμπιακού ότι πάει για διάκριση στην Ευρώπη, είναι για ουρανομήκη χάχανα. 

Οι ελληνικές ομάδες στο ξεκούραστο ελληνικό πρωτάθλημα είναι τόσο αγύμναστες που οι παίκτες πάθαιναν τη μια θλάση μετά την άλλη! 

Οι πραγματικά καλές φάσεις σε κανονική ροή και όχι από στημένη μπάλα, εξαιρετικά λίγες και η εικόνα του παιχνιδιού ήταν όταν η μια ομάδα έφτανε μέχρι τη μεγάλη περιοχή η άλλη την έκλεβε και όταν αυτή έφτανε μέχρι τη μεγάλη περιοχή, η άλλη την έκλεβε και ξανα μανα. Σκέτος ύπνος. Μηδέν ποδόσφαιρο. 

Ακόμα και ο Πίνο που μπήκε για να κάνει το κάτι παραπάνω, επιδόθηκε σε ένα αγώνα καλύτερης βουτιάς που ακόμα και αυτός ο διαιτητής, ντράπηκε να του δώσει κάποιο σφύριγμα. 

Αν περιμένεις από τον Ιμπαγάσα στα 37 να σου δώσει ποιότητα τότε ω παμμέγιστε μονάρχη του ελληνικού ποδοσφαίρου και τρισμέγιστε επενδυτή ξέχασες το ρητό που λέει ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.  Θα ήταν πιο τίμιο να πεις ότι «για 2-3 χρόνια θα κανουμε μετρημένες μετεγγραφές ξένων παικτών αλλά θα προσανατολιστούμε στο να αναδείξουμε τους δικούς μας». Εκτος και αν οι Μασάντο, Γκρέκο, Φεϊσα, Ντιαγκιτέ, Μοντεστό, Κοντρέρας, θεωρείς ότι δίνουν άλλη αξία. Ούτως ή άλλως πάλι θα πάρεις το πρωτάθλημα γιατί δεν έχεις ανταγωνισμό. Θα ήταν πιο τίμιο να μην κοροϊδεύεις τον κόσμο σου με φανφάρες περί Ευρώπης γιατί στην εποχή μας υπάρχουν πολλά κανάλια που δείχνουν το ποδόσφαιρο του Δυτικού κόσμου και στις συγκρίσεις δεν αντέχει το θέαμα που παρουσιάζει ο Ολυμπιακός. 

Ο μέσος οπαδός του Ολυμπιακού είναι σαν το μέσο Ελληνάρα, δημόσιο υπάλληλο που μέχρι σήμερα ήξερε μόνο να καλοτρώει εις βάρος των υπολοίπων χωρίς να νοιάζεται για το κοινό καλό. Ακόμα και αυτός όμως έφτασε σε σημείο να γιουχάρει, και παρά το νταμπλ, ούτε να πηγαίνει στο γήπεδο και ειδικά χθες η απάντηση του ερυθρόλευκου κόσμου ήταν αποστομωτική. 

Έχεις ξαναδεί ποτέ σε τελικό του κυπέλλου, οι οπαδοί της ομάδας που το κέρδισε, να σηκώνονται να φεύγουν και να αδειάζει η κερκίδα; Να μη γίνεται καν ο γύρος του θριάμβου; Να πανηγυρίζουν οι παίκτες του Ολυμπιακού και η ατμόσφαιρα να είναι σαν τη Μεγάλη Παρασκευή;  Ακόμα και οι γάβροι που απολάμβαναν τις ενδείξεις του ηλεκτρονικού πίνακα και όχι το άθλημα, αηδίασαν! 

Αυτό ξέρεις γιατί συμβαίνει; Γιατί ο Θρύλος εξέθρεψε ένα τέρας. Ένα τέρας που χωρίς να το καταλάβει γύρισε και τον έφαγε. Όταν ξεκοιλιάζεις τους άλλους, τι περιμένεις; 

Ο Μαρινάκης πίστεψε ότι θα έπρεπε να ξεχάσουν όλοι τον Κόκκαλη το συντομότερο δυνατό. Για αυτό κατέβαλλε κάθε προσπάθεια επίδειξης δύναμης. Η αλαζονεία του τον τύφλωσε και δεν κατάλαβε πως όταν βαράς μπουνιές σε μια γυναίκα,  ( εκτος και αν είναι η Κανέλλη ) μπορεί κάποιοι να σε δικαιολογήσουν αλλά όταν το συνεχίζεις στο τέλος θα είναι όλοι εναντίον σου. 

Στις δόξες της παράγκας, υπήρχε έστω ένα αντίπαλο δέος που τόνιζε και την αναγκαιότητα ύπαρξης της παράγκας. Η ΑΕΚ στην αρχή, ο ΠΑΟ στη συνέχεια. Με το πέρασμα των ετών όμως, δεν υπάρχει λόγος καθώς ο Ολυμπιακός είναι ούτως ή άλλως καλύτερος. Τι πειράζει δηλαδή ρε Βαγγέλη αν θα πάρεις το πρωτάθλημα με 8 ή με 28 βαθμούς διαφορά; Πάλι εσύ δεν θα το πάρεις; Αν σε ένα παιχνίδι είναι να χάσεις, χάσε δεν πειράζει, δεν θα πάθεις και τίποτα. Αντιθέτως θα δώσεις και μια ομορφιά στο άθλημα και θα μπορείς να παρουσιάσεις τον εαυτό σου όχι ως μονάρχη αλλά ως ηγέτη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Λεπτομέρειες θα μου πεις και χρειάζονται μια σχετική παιδεία για να γίνουν αντιληπτές αλλά ο κόλακας κυρ Σάββας, τα λέει καλύτερα. 

Εγώ είμαι ο άρχοντας και κάνω ότι γουστάρω αγαπούλα. 

Χθες λοιπόν ο Ολυμπιακός ήταν για να χάσει. Δεν έχασε. Πήρε έναν ψεύτικο τίτλο και ο κόσμος τον αποδοκίμασε. Ο κόσμος του. 

Από την άλλη βέβαια όταν αποκεφαλίζεις τους άλλους, δημιουργείς και τη δικαιολογία που σε οδηγεί στο τέλμα. Όταν ισοπεδώνεις την αγορά και δεν υπάρχει ίχνος ενδιαφέροντος γιατί θέλεις να κάνεις απόλυτα ρεκόρ, τότε πώς να φέρεις πέντε καλούς παίκτες αφού δεν έχει νόημα. Ξέρεις ότι δεν πρόκειται να βγάλεις τα λεφτά σου αφού σιδέρωσες την αγορά οπότε μοιραία το θέαμα και η απόδοση πέφτει. Και μετά παραπονιέσαι γιατί σε γιουχάρουν. Αμ δεν γίνονται και βόλτες με το αυτοκίνητο και το ντεπόζιτο γεμάτο. 

Ο καλύτερος Έλληνας αμυντικός όλων των εποχών, ο Στέλιος Μανωλάς, είχε δηλώσει κάποτε πως δεν χρειάζεται γίνει μια κρίσιμη φάση για να καταλάβεις τι ρόλο βαράει ο διαιτητής. Στα πρώτα δέκα λεπτά τον καταλαβαίνεις. 

Η διαιτησία του Γιάχου δεν ήταν κατά τα άλλα άψογη και σε μια φάση χάλασε την εξαιρετική εικόνα του. Ήταν οι κάρτες. Πως τις έδειχνε στους μεν και πως στους δε. Ο καταλογισμός των φάουλ. Των πλαγίων. Η φάση του Μανιάτη. Η φάση πριν το πέναλτι του Ολυμπιακού. Σε όλο το παιχνίδι ο Γιάχος έσπρωχνε απροκάλυπτα τον Ολυμπιακό και ο Πίνο για αυτό έπεφτε συνέχεια, γιατί πίστεψε ότι ο διαιτητής τόσα και τόσα έδωσε, κάτι θα έπαιρνε και αυτός. Μόνο που πρέπει να βελτιώσει τις υποκριτικές του ικανότητες και να παίξει ποδόσφαιρο και όχι να μπερδεύει το άθλημα με τον βατήρα ενός κολυμβητηρίου.   

Δεν κατηγορώ τον Ολυμπιακό για την κατάντια του ΠΑΟ και της ΑΕΚ. Τον κατηγορώ όμως ότι με το να παίζει μόνος του στο πρωτάθλημα του ενός και να γίνεται και το νταβατζιλίκι που παρακολουθήσαμε εχθες, το μόνο που θα καταφέρει είναι να μην ασχολείται κανείς με το ελληνικό ποδόσφαιρο με ότι αυτό συνεπάγεται…. 

Ακόμα και οι ερυθρόλευκοι δημοσιογράφοι που έχουν πιάσει το πινέλο της κολακείας, δεν κατανοούν πως θα έρθει η μέρα που θα χάσουν τη δουλειά τους γιατί ούτε ένας δεν θα έχει το παραμικρό ενδιαφέρον να τους διαβάσει. 

Υγ. Ο μόνος σίγουρος για του χρόνου είναι ο Μίτσελ; Ευτυχώς ακόμα και τα τέρατα έχουν τις αυτοκαταστροφικές τάσεις τους για να ζουν και οι άλλοι….