ΩΡΑΙΟ ΚΟΛΠΟ

Στο σκοτεινό μπαρ με πλησίασε ενας φαφούτης, με ανοιχτό πουκάμισο και τριχωτό στέρνο και μου είπε:

Ρε μάγκα, αμάξι εχεις;

Τον έκοψα από πάνω μέχρι κάτω και με έπιασε μια περιέργεια να δω που το πάει.

Ναι ρε μόρτη, έχω.

Πληρώνεις τέλη, ασφάλιστρα, βενζίνες και όλα αυτά ε;

Μετα βιας κρατήθηκα μην του απαντήσω «όχι ρε γίγαντα, μου τα πληρώνει όλα ο χορηγός μου» αλλά αρκέστηκα σε ένα ξερό «όπως ολοι»

Σου χω λύση φιλαράκο!

Ελα!

Όπως με βλέπεις και σε βλέπω!

Αν αυτό που έβλεπα ήταν η λύση, τότε καλύτερα να κοιτούσα το λιμάνι του Παιραιά και να έψαχνα για τιρκουάζ νερά..

Δηλαδή;

Λοιπόν, αν θες, σου δίνουμε ένα αμάξι να κάνεις τη δουλειά σου, παίρνουμε με τους δικούς μου το δικό σου και το πάμε στη Βουλγαρία. Σου βγάζουμε άδεια εκει, βουλγάρικες πινακίδες, τσάμπα πράμα, ούτε τέλη, ούτε τίποτα. Μια χαρά θα είσαι. Μετά σου το επιστρέφουμε και είσαι αρχηγός!

Σε αυτόν τον τύπο δεν θα εμπιστευόμουν ούτε να μου αδειάσει το τασάκι και του απάντησα: «Καλή ιδεα φίλε, θα σε ειδοποιήσω» και χωρίς καν να ζητήσω το τηλέφωνο του, του γύρισα την πλάτη.

Κατόπιν πόσης του μοχίτο μου χωρίς ζάχαρη, το ξανασκέφτηκα.

Ωραίο κόλπο!

Κοίταξα αν ηταν ακόμα στο μπαρ. Ο μεγάλος μάνατζερ είχε αποχωρήσει.

Ο βραζιλιάνος προσωπικός μου ποτοαναμείκτης που πάντα ακούει τις συζητήσεις μου, καθώς μου σέρβιρε το τρίτο μοχίτο, μου χαμογέλασε:

Γεράσαμε για κόλπα, σενιορ Υποπτε…