…και
δεν νομίζω να μου φαίνεται.
Παρατήρησα
πως μετά το σκηνικό με τον άτυχο που τον έφαγαν για μια βιντεοκάμερα, ο κόσμος
αρχίζει να ευαισθητοποιείται.
Πριν
από λίγες μέρες ο προσωπικός μου περιπτεράς μου διηγήθηκε ένα περιστατικό που
ενας τύπος βούτηξε ένα σταυρουδάκι από μια γιαγιά και στις εκκλήσεις της για βοήθεια
έσπευσαν από διπλανό καφενείο και αφενός το σταυρουδάκι επεστράφη και ο
αλλοδαπός ληστής ακόμα πρέπει να ψάχνει τη μύτη και τα πλευρά του.
Δεύτερο
περιστατικό μου το εξιστόρησε ενας φίλος μου που έγινε μπροστά στα μάτια του.
Κυνήγησε
μαζί με κάποιον άλλον περαστικό, έναν άλλο ληστή που έφαγε το ξύλο της χρονιάς
του και μια φίλη μου σε στάση λεωφορείου που 3 τύποι στρίμωξαν έναν επιτήδειο
με μακριά χέρια…
Νομίζω
ότι η ανησυχία, ο φόβος, η αδικία, το έγκλημα, ότι νοιώθουμε απροστάτευτοι,
μπορεί να μας ξυπνήσει.
Να
μας κάνει λίγο καλύτερους, αλληλέγγυους, να έρθουμε λίγο πιο κοντά, με
περισσότερη ανθρωπιά…
Επι
σειρά ετών είμασταν ο καθένας σε ημιλήθαργο, στο δικό του ανάκλιντρο
απολαμβάνοντας τον προσωπικό του τηλε-παράδεισο…
