Μεσα
σε ολες τις διαμαρτυρίες, εκει που γέλασα ηταν με το Athens Gay Pride.
Οι
κολλητοί, φίλοι και πιθανως ομοφυλόφιλοι δημοσιογράφοι, βρήκαν μερικούς τρόπους
για να διαμαρτυρηθούν ότι δεν έτυχε της καλύτερης προβολής αυτού του συγκλονιστικού
για το κοινωνικό γίγνεσθαι event.
Γιατί
λέει αδιαφόρησαν οι αγανακτισμένοι, γιατί τα ΜΜΕ δεν το πρόβαλαν περισσότερο
και γιατί εν τέλει είμαστε κλειστοφοβικοί. Κάτι τέτοιο έγραψε η Ρούλα
Γεωργακοπούλου στα ΝΕΑ και στην αρχη γέλαγα μαζί της και μετά έκλαιγα για την
εφημερίδα. Εγραψα ένα σχόλιο, χωρίς υβρεις αλλά με αντίλογο, μόνο που δεν πέρασε
ποτέ από την πύλη του admin. Δηλαδή
τι έπρεπε να γίνει, να τους βάλουμε μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη με τα ροζ
αξεσουάρ τους να τους αποθεώνουμε;
Εχουμε
δηλαδή τα προβλήματά μας, θα πρέπει να χειροκροτάμε και τους «κορίτσαρους» με
τα δερμάτινα εφαρμοστά μπικίνι να χαμουρεύονται στη μέση του δρόμου;
Δεν
κατάλαβα δηλαδή ποιο είναι το φοβερό κοινωνικό πρόβλημα των gay; [ΣΣ. Βλέπεις επικράτησε το
εξευγενισμένο gay
αντι
για το «αδερφές» που λέγαμε παλαιά].
- Στα σπίτια μας μπαίνουν καθημερινά από τις τηλεοράσεις μας
- Ολες οι γυναίκες εχουν και από έναν τέτοιον ως φίλο.
- Εχουν δικά τους μπαρ, μη σου πω και συνοικίες ολόκληρες, για να διασκεδάζουν.
- Πολιτικοί που ψηφίστηκαν, σε αξιώματα, δημαρχεία και υπουργεία είναι gay.
Στην
κοινωνία μας εχει περάσει το «εντάξει μωρέ, ο καθένας ας κάνει ότι θέλει στο
κρεβάτι του» που είναι δική τους προπαγάνδα καθώς η ομοφυλοφιλία δεν είναι –
δεν μου αρέσουν τα πορτοκάλια γιατί προτιμώ τα αχλάδια, αλλά στάση ζωής.
Εχουμε
που έχουμε τα προβλήματά μας είτε είναι οικονομικά είτε είναι κοινωνικά με το
μεταναστευτικό, η pride
των
gay μας
μάρανε…
