ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

Εχω την αίσθηση πως η απεργία των δημοσιογράφων είναι από τις πλέον υποκριτικές στον κοινωνικό ιστό. Από συζητήσεις μου με γνωστούς στο χώρο, ουδείς εχει αναφέρει μια καλή κουβέντα για το συνδικαλιστικό τους όργανο και τον Σόμπολο.

Είμαι σίγουρος όμως πως ακόμα και αν ο κακός Σόμπολος  αποκεφαλιστεί αύριο, δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα.

Στη χώρα της αναρχίας, ας διατυπώσουμε τα αυτονόητα.

Η πιο σημαντική κοινωνική μεταβολή που επήλθε από την είσοδο των μεταναστών είναι η αλλαγή της ελληνικής αντίληψης για τον επαγγελματικό προσανατολισμό.

Ξαφνικά πιστέψαμε ολοι ότι πρέπει να γίνουμε γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, ηθοποιοί, τραγουδιστές και δημοσιογράφοι.

Ξεφύτρωσε κάθε λογής σχολή και εργαστήριο που μοίραζε αφειδώς τίτλους και πτυχία.

Στην Ελλάδα έχουμε Αθηναϊκή αγορά και δεν εχω ιχνος τοπικισμού αλλά όταν από τα 11 εκατομμύρια τα 7 είναι σε μια λεκάνη, είναι προφανές.

Πόσα μέσα ενημέρωσης να χωρέσουν;

Πόσες υγιείς επιχειρήσεις μπορούν να καταφέρουν να είναι κερδοφόρες;

Σκέψου ότι παρά την κρίση που αισθάνθηκαν τώρα οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά ο ιδιωτικός τομέας τη βιώνει εδώ και 10 χρόνια, έχουμε 12 αθλητικές εφημερίδες, και αν μετρήσεις περιοδικά, εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς και διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης, ζαλίζεσαι. Δεν ξέρω κάτω από ποιο καθεστώς είναι ακόμα ανοιχτά όλα αυτά τα μέσα. Αν ελέγχονται ως προς τα οικονομικά τους στοιχεία, αν υπάρχουν προγράμματα πρόπλυσης και αν βγάζουν τα έξοδα τους.

Ακόμα και σε αυτό το αχανές περιβάλλον, οι δημοσιογράφοι είναι πολλαπλά περισσότεροι. Όπως είναι φυσιολογικό όταν η υπερπροσφορά υπερβαίνει τη ζήτηση, οι τιμές πέφτουν.

Η σημερινή κατάληξη είναι αποτέλεσμα της συμπεριφοράς των ιδιων των δημοσιογράφων οι οποίοι:  

1. Δέχθηκαν να εργάζονται ανασφάλιστοι
2. Ανέχθηκαν να πληρώνονται με δελτία παροχής υπηρεσιών
3. Κατάπιαν να μην είναι στο μισθολόγιο
4. Ευτέλισαν το λειτούργημα τους με τις ανώνυμες στήλες
5. Δεν είπαν όχι στο μαύρο χρήμα καθώς δίνουν άρθρα από δω και απο κει και πιστεύουν ότι αυτό θα γίνεται ες αει ωστε να έχουν παράπλευρα έσοδα.

Κάθε απόφοιτος μιας σχολής εργάζεται για 2-3 χρόνια δωρεάν σε μια εφημερίδα και μετά περιμένει μπας και μήπως τον λυπηθούν και τον μονιμοποιήσουν.

Οσοι είχαν πλούσιο μπαμπά, άντεχουν. Οι υπόλοιποι αλλάζουν δουλειά.

Δεν είναι θύματα οι δημοσιογράφοι. Επέλεξαν να λειτουργήσουν ετσι και αυτές είναι οι συνέπειες. Δημιούργησαν με αυτό τον τρόπο σχέσεις ιδιάζουσας εξάρτησης και για αυτό τους έφυγαν πολλοί «πελάτες» που στράφηκαν στα blogs, στην ενημέρωση μέσω ιντερνετ και στο facebook.

Πρόσφατα μου προτάθηκε να αρθρογραφώ σε ένα site με θέμα τις σχέσεις των δύο φύλων. Μου άρεσε το concept που λέμε και στα νεα ελληνικά, θα είχε πλάκα, αλλά ενώ είχαμε συμφωνήσει σε ένα κείμενο την εβδομάδα 350 λέξεων, ξαφνικά μου ζητήθηκαν 3 κείμενα σε μια μέρα! Όταν αντέτεινα ότι δεν πληρώνομαι ώστε να κάνω θυσίες, η απάντηση που πήρα ηταν εκπληκτική:

«Ναι, αλλά σου έχουμε πει ότι όταν θα πληρώσει μπάνερ ενας χορηγός για τη στήλη σου, θα πάρεις το 40%» Χάρηκα Καλιαμάγκουρας. Περίμενε εσυ να βρεις χορηγό σε καινούριο site και μέχρι τότε να σου γράφω δωρεάν και ανάλογα με τις φλασιές σου. Σήμερα θέλεις ένα κείμενο, αυρίο τρια και  μεθαύριο ένα βιβλίο. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε. Σαν να πηγαίνεις υπάλληλος σε μια εταιρεία και να σου λένε ότι θα δουλεύεις δωρεάν και αααααν η εταρεία θα έχει πωλήσεις, ε, τότε εντάξει, κάτι θα πάρεις και εσυ. Οπότε μας τελείωσε η συνεργασία.

Προσωπικά χαίρομαι που ηδη εργάζομαι και παραμένω στο μπλογκ μου και κάνω το χόμπι μου χωρίς να υποτιμώ την αξιοπρέπεια μου. Ούτε και αυτοί θα λυπήθηκαν ιδιαίτερα. Σίγουρα θα βρεθεί κάποιος άλλος.

Βλέπω όταν κλείνει ένα μέσο, να φωνάζουν, να τρέχουν και να κάνουν θόρυβο.

Τι πρέπει να γίνει, να πληρώσει το κράτος για να σωθεί η τάδε εφημερίδα ή το δείνα κανάλι; Ισα ισα το κράτος κλείνει τα μάτια και  δεν τους ελέγχει, οπότε κάνει πάρα πολλά.

Δεν είναι δυνατόν να συντηρήσουμε ένα παρασιτικό σύστημα επειδή ολοι θέλουν να είναι δημοσιογράφοι σε μέσα που δεν έχουν έσοδα.

Δεν ξέρω αν οι ίδιοι πιστεύουν πως με την απεργία τους θα καταφέρουν κάτι. Το γεγονός ότι σταμάτησαν τα παραθυρο- talk shows που τα βαφτίζουν ως δελτία ειδήσεων, οι μόνοι που στενοχωρήθηκαν είναι αυτοί που βγαίνουν στα παράθυρα.

Οι εφημερίδες που δεν βγαίνουν, είναι πλήγμα στη δημόσια ενημέρωση αλλά ισως να βολεύει μερικά νομοσχέδια όπως αυτό για τον τζόγο.

Για αυτό υπάρχει και το ιντερνετ, το οποιο η ΕΣΗΕΑ δεν αναγνωρίζει, και δεν δέχεται ως δημοσιογράφους τους ιντερνετικούς, αλλά καλύπτει ικανοποιητικά την ενημέρωση μας.

Στην ΕΡΤ επίσης κάνουν απεργία.

Γιατί;

Τόσα χρόνια που διορίζονταν αφειδώς ήταν καλά;

Αυτό που θα έκανα με αφορμή αυτή την κατάσταση στον χώρο του Τύπου είναι σε πρώτο στάδιο, πλήρης και εξονυχιστικός οικονομικός έλεγχος στα διάφορα media groups.

Συμβαίνει να είναι πάμπλουτοι οι ιδιοκτήτες και να χρωστάνε μισθούς στους υπαλλήλους τους.

Μετά, πλήρης απαγόρευση των «ανωνύμων» δημοσιογραφικών στηλών. Ετσι εχει ευτελιστεί η δημοσιογραφία με το να γράφονται ανεύθυνα ότι του κατεβαίνει του καθένα στον εγκέφαλο του ή ότι πληρώνεται..

Ολοι στο μισθολόγιο. Τέρμα τα μπλοκάκια και οι συνθήκες δουλείας με το τσάμπα.

Αυτά όμως, οι ιδιοι δεν τα θέλησαν. Θα μπορούσαν να τα απαιτήσουν καθώς δεν νομίζω ότι η διάκριση των εξουσιών στη χώρα μας είναι και τόσο διακριτή. Όταν όμως η διαφθορά είναι κάθετη και τους μεγαλοδημοσιογράφους γιατί ελα μωρε τώρα μια είμαι ναουμ, αλλά και στους εκκολαπτόμενους μπας και μήπως «τρουπώσουμε» κάπου αύριο, τότε μην περιμένεις και πολλά.

Στο κάτω κάτω της γραφής οποιος αξίζει να μείνει, θα μείνει.

Όπως και οποιος εχει τα καλύτερα βίσματα.

Αν πιστεύουν ότι με τις απεργίες θα καταφέρουν κάτι, απλώς κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους. Γιατί δυστυχώς εκει που βρίσκεται η ελληνική δημοσιογραφία σήμερα, δεν λείπει σε κανέναν άλλον…