CAFÉ LA FEMME

Πήγα γεμάτος περιέργεια να δω την παράσταση στο πρόχειρο θέατρο που μόνο πρόχειρο δεν θα το χαρακτηρίσεις.

Δεν ξερω αν θα είναι η διασκέδαση του μέλλοντος αλλά έχει μεγάλο ενδιαφέρον και θα το παρακολουθήσω. Καμια φορά ενώ ξεκινάμε με το πενία τέχνας κατεργάζεται, καταλήγουμε σε καινούριες τάσεις, μόδες και σχολές.

Όταν έφτασα στην οδο Φιλοπάππου 39, αντίκρισα ένα …σπίτι!

Δυο μικρές αφίσες μου έλεγαν ότι είχα φτάσει σωστά αλλά είχα τις αμφιβολίες μου. Χτύπησα το κουδούνι της μονοκατοικίας και βρέθηκα μαζί με άλλους 30 νοματαίους σε ένα …σαλόνι, απέναντι μια κουζίνα και ακριβώς δεξιά μου μια τραπεζαρία με χριστουγεννιάτικα εδέσματα και προγράμματα για την παράσταση!

Ενας ευγενικός κύριος με ρώτησε αν είχα κάνει κράτηση, δεν είχα, έκατσα σε έναν από τους καναπέδες και περίμενα.

Ο φωτισμός ηταν χαμηλός, οι περισσότεροι ηταν γνωστοί και φίλοι, το κάπνισμα μόνο στην κουζίνα ηταν επιτρεπτό και σε μια εσωτερική σκάλα είχαν στηθεί τρεις προβολείς. Ενα αρμόνιο λίγο πιο πέρα και πίσω από αυτό ενας νεαρός που μοιάζει φυσιογνωμικά με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, ο οποιος υπογράφει και τη μουσική της παράστασης, και σε λίγο τα φώτα χαμήλωσαν και επικράτησε απόλυτη ησυχία….

3 γυναίκες κατέβηκαν με πολύ αργο βήμα, η μια στάθηκε στη σκάλα και τραγουδούσε μελωδικά, οι υπόλοιπες πήγαν στο σαλόνι και κάθησαν σε δυο καρέκλες και το μόνο που τις χώριζε ηταν ένα μικρό τραπέζι.

Ξεκίνησε ένα μάλλον βαρετό μονόπρακτο. Ηταν φίλες. Η μια μίλαγε η άλλη όχι.

Η μια ξεκίνησε να είναι γλυκιά. Να λέει στην άλλη να ερθει στο σπίτι τους για τα Χριστούγεννα να γιορτάσουν μαζί. Μετά άρχισε τις απορίες. Πως η αμίλητη επιρέασε τη ζωη της με τον σύζυγό της και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο άντρας ήταν ερωτευμένος με τη φίλη της.

Μέχρι εκείνη την ώρα η μια εκ των τριών τραγουδούσε στη σκάλα. Μετά έλαβε μέρος στην παράσταση σε σχεδόν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Οι τρεις γυναίκες ξαναείπαν το ίδιο στόρι με εντελώς τελείως διαφορετικό τρόπο πολύ πιο γρήγορα, χαριτωμένα, ολες μαζί συντονισμένες σαν ρολοϊ, σπαρταριστά και χιουμοριστικά.

Η παράσταση έλαβε τέλος και μείναμε να πιούμε κρασί ιδιας παραγωγής παρακαλώ, του οικοδεσπότη, να μιλήσουμε με τους συντελεστές της παράστασης, να ανταλλάξουμε απόψεις ιδέες και αντιλήψεις και να κάνουμε βόλτες στην κουζίνα να ανάψουμε τσιγάρο.

Το θέατρο σε ένα σπίτι μπορεί να στερείται τεχνικών μέσων, μιας άρτιας ηχητικής εγκατάστασης και δεν διαθέτει μαγικά φώτα, αναπαυτικά καθίσματα και μια τεράστια σκηνή αλλά έχω την αίσθηση ότι σε ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή με κύκλους ποιητών και συγγραφέων που διοργάνωναν αντίστοιχες βραδιές στα σαλόνια πλουσίων. Αποστάσεις δεν υπάρχουν, σχεδόν συμμετέχεις. Καμαρίνια που απαγορεύεται να δεις τον σταρ ή η αυλαία πέφτει, χαιρετάω, αντιο σας δεν υπάρχουν. Τελείωνει η παράσταση και ο ηθοποιός είναι δίπλα σου για να του κάνεις ένα σχόλιο, μια επιδοκιμασία, να τον ακουμπήσεις.

Είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση, εφόσον πιεις το πρώτο κρασί και μετά θέλεις να συνεχίσεις πχ στο θησείο ή πιο κάτω στο Γκάζι για ένα ποτό. Οι γυναίκες θα συμπαθήσουν την παράσταση και δει οι παντρεμένες καθώς μάλλον απευθύνεται σε βιώματα ή στις σκέψεις τους…

Το κείμενο δεν με άφησε άναυδο. Ηταν μέτριο και δεν διέθετε κάτιτις ωστε να με βάλει να σκεφτώ ή να προβληματιστώ ή εστω να διασκεδάσω.

Το γεγονός ότι είπαν το ιδιο στόρι από μονόπρακτο σε …τρίπρακτο στην αρχη σε ξάφνιαζε θετικά αλλά σε λίγο δεν έιχε κανένα ενδιαφέρον αφου γνώριζες τη συνέχεια. Η αρχή της παράστασης ηταν μάλλον πληκτική. Το μονόπρακτο στην αρχη συμπαθητικό, μετά μάλλον αδιάφορο. Στη συνέχεια σε απογείωνε και προς το τέλος έκανε μια κοιλιά που τουλάχιστον δεν διήρκησε πολύ καθότι τελείωσε και η παράσταση.

Οφείλω  όμως να πω ότι ηταν μια παράσταση που ηταν καλοδουλεμένη. Ο συγχρονισμός και των τριων γίνεται μόνο μέσα από σκληρή δουλειά και φάνηκε πως το προσπάθησαν πολύ. Αν είχαν καλύτερο κείμενο θα ηταν αριστούργημα. Μπορεί ο θεατρικά μυημένος να αντιτείνει ότι πρόκειται για μια εκδοχή του μονόπρακτου του Αυγούστου Στρίντμπεργκ «Η πιο δυνατή», αλλά εμένα δεν με συγκλόνισε. Συμπαθητική και η μουσική του Αλκίνοου Ιωαννίδη.

Όλα τα λεφτά η Μάϋ Χάννα. Και τι δεν έκανε η κοπέλα. Τραγούδησε, χόρεψε, είχε φοβερό ρυθμό, με το σοβαρό, με το χιουμοριστικό. Απορώ πως δεν την έχουμε δει στην τηλεόραση. Οσο έλειπε ενεργά από τη σκηνή, η παράσταση είχε πρόβλημα.

Η Ειρήνη Ράπτη έχει κάτι διαβολικό στο βλέμμα της. Θα μπορούσε να παίζει άνετα στο πλευρό του Τζακ Νίκολσον στη «Λάμψη». Η Δέσποινα Γκάτζιου είναι καταπληκτική ως υστερική.

Εν κατακλείδι, να πάρεις την κοπέλα σου ή το αγόρι σου αντίστοιχα και να πας αλλά να έχεις υπόψη σου πως θα συνεχίσεις τη βραδιά.

Στην παράσταση που πήγαμε με μια φίλη, καθόταν τυχαία δίπλα μας και η γιαγιά της Δέσποινας Γκάτζιου, ενας ολοζώντανος και ζωτικός άνθρωπος, 92 ετων παρακαλώ,  με φοβερό χιούμορ και με οξυδέρκεια που βάζει κάτω και έφηβο!

«Να τον χωρίσεις αμέσως» είπε στη σαστισμένη φίλη μου δείχνοντας εμενα, «κοπέλες σαν εσένα, σαν τα κρύα τα νερά, να! μάτσο οι άντρες! Οποιον θέλεις μπορείς να εχεις»! Θεα!

Προσοχή στο κρασί. Μπορείς να πιεις όσο θέλεις μεν αλλά είναι από τα κρασιά που στο τρίτο ποτήρι σε στέλνουν στο σπίτι σου σαν τον Ικαρο.