Ενας ύμνος στον Ράσελ
Κρόου σε μια ιστορία της πλάκας.
Μπορεί να μου αρέσει
ο Τζόνι Ντεπ για την εκφραστικότητά του. Ο Τζακ Νίκολσον για την τρέλα του. Ο Κέβιν
Σπέισι για το στιλ του. Ο Ράσελ Κρόου είναι ο μόνος που μπορεί να σταθεί απέναντι
από τον Μάρλον Μπράντο. Ο μόνος που παίζει με το σώμα του.
Το στόρι της ταινίας
λέει ότι μια οικογένεια περνάει υπέροχα και στο ξεκάρφωμα συλλαμβάνεται η σύζυγος
για φόνο! Ολες οι ενδείξεις είναι εναντίον της και ο σύζυγος Ράσελ αφου έχει
επιφορτιστεί την ανατροφή του παιδιού και αψηφά έναν πειρασμό που δεν άφηνε
ανεπιρέαστο ακόμα και έναν ομοφυλόφυλο ( Ολιβια Γουάιλντ )μαυρίζει τόσο πολύ η
ζωή του και καταστρώνει το σχέδιο της μεγάλης απόδρασης από τη φυλακή. Ακολουθούν
αμερικανιές και ζήσαν αυτοί καλά και εμεις καλύτερα.
Το κερασάκι στην
τούρτα είναι ότι ενας αστυνομικός με ενόραση ή το έστικτο του φύλαρχου των κθούλου,
καταλαβαίνει πως ήταν αθώα αλλά ο σκηνοθέτης, Πολ Χάγκις, προτίμησε να μας αφήσει
με την απορία, καθώς πάνω που πήγε να βρει ένα αποδεικτικό στοιχείο για την αθωότητα
της συζύγου, χάθηκε στη βροχή…
Τελικα πολλοί αγάπησαν
αλλά σαν τον Ράσελ Κρόου κανένας. Πίστεψε, οργάνωσε, σχεδίασε, εκτέλεσε και κάτι
ναρκωτέμπορους ( ενώ λίγο πριν τον έδειχνε
να ρωτάει στο οπλοπωλείο πως μπαίνουν οι σφαίρες στο όπλο ) και έβγαλε μια βαλίτσα
λεφτά, έσωσε και την οικογένεια και τους πήγε σε μια παραλία της Νοτίου Αμερικής.
Τα φρου φρου:
Χωρίς να έχει την ακριβώς καταιγιστική δράση, μερικές στιγμές ηταν καλές, η
σκηνοθεσία επικεντρώθηκε στον Κρόου, οι άλλοι ηταν κάτι σαν ντεκόρ, αλλά μου άρεσε
που έπαιξε με τον ρυθμό. Πότε γρήγορο, πότε αργό, είχε πλοκή και αγωνία.
Between the lines: Τίποτα απολύτως.
Αγαπάω τη γυναίκα μου και την απελευθερώνω. Ο καθηγητης που έγινε mission impossible. Χάρηκα Καλιαμάγκουρας.
Με άριστα το δέκα:
5 - Όλα για τον Ράσελ, μια ομάδα μόνος
του.
1 Λογομαχιες:
Δεν ξέρω, ο Κρόου δε μου αρέσει καθόλου. Πολύ γλυκανάλατο τον κόβο. Καμία σχέση με τον πολυαγαπημένο μου -κι εμένα- Ντεπ ή τον Αλ Πατσίνο.
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια