ΤΑ ΛΕΜΕ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Το bar theatre ως είδος μου αρέσει γιατί μπορεί να χρησιμέψει στον πολύ κόσμο ως εισαγωγή στο θέατρο και γιατί εχει το στοιχείο της συνδιαστικής διασκέδασης.

Εκει που θα πιεις το ποτό σου, δες και μια παράσταση.

Οι δε, ερασιτεχνικοί θίασοι που προσπαθούν, δεν έχουν ούτε μέσα, ούτε βίσματα, ούτε άκρες, ούτε χρήματα. Το μεράκι τους καταθέτουν και αξίζουν τη στήριξη μας.

Ετσι, τα βηματα μου με έφεραν στον «Στάβλο» στο Θησείο, και είδα το «τα λέμε του χρόνου» από τη θεατρική ομάδα οι «Λωτοφάγοι».  Το στόρι του έργου ηταν χαριτωμένο. Δυο παντρεμένοι, εν προκειμένω η Αθηνά Αρσένη και ο Νίκος Βατικιώτης,  επι σειρά ετών, μια φορα το χρόνο περνούν μαζί ένα σαββατοκύριακο.

Αν ψάξεις πολύ για θεατρικές αδυναμίες, δεν θα δυσκολευθείς ιδιαίτερα. Μόνο ένα σκετσάκι ηταν συναρπαστικό, τα υπόλοιπα ψιλομέτρια, δεν ηταν ανάγκη για σκηνικές υπερβολές όπως τα τόσα πολλά φιλιά μεταξύ των πρωταγωνιστών, τα μισα κομμάτια τα παίξαμε playback τα άλλα τα τραγουδήσαμε, το χρονικό διάστημα των συνευρέσεων δεν θα έλεγα ότι ηταν απολύτως ξεκάθαρο και κάπου ένοιωσα πως παίζαμε για το κοινό παρά το «βιώνω το ρόλο μου». Το έργο ανεβοκατέβαινε. Μια σε πήγαινε πάνω, μια ξενέρωνες. Και ξανα μανα. Επίσης όταν λέμε ότι ξεκινάμε 9 να είναι 9 και όχι 50 λεπτά αργότερα…

Πάντως βλέπεται ευχάριστα. Άλλος μπορεί να ξεκαρδιστεί, άλλος να χαμογελάσει, άλλος και τα δυο. Κυλάει γρήγορα, είναι σπιντάτο και στη σκηνή που η γυναίκα είναι έγγυος είναι σπαρταριστική.

Η Αρσένη έχει μπρίο αλλά το επιδεικνύει. Ο Βατικιώτης χρειάζεται δουλειά. Και οι δυο μαζί, περισσότερες πρόβες.

Για λόγους αυτοσεβασμού δεν σου λέω ότι είναι η must παράσταση της χρονιάς αλλά αν μια Τρίτη βράδι βρεθείς πριν από τις 9 στο θησείο και δει στον «Στάβλο», μπες και εκει που θα πιεις ένα ποτο, δες παράλληλα και την  παράσταση.

Θα χρωματίσεις το βράδι σου και θα στηρίξεις μια ερασιτεχνική παράσταση που το μόνο της οπλο είναι η αγάπη για το θέατρο…