Το μαγικό χαρακτηριστικό του Γούντι Αλλεν είναι πως αποτυπώνει καλύτερα
από τον καθέναν τις νευρώσεις της πόλης. Ο τίτλος μακρινάρι της συγεκριμένης
ταινίας, δεν θα υποστηρίξει κανείς ότι είναι η αποκορύφωση της δημιουργικής
πορείας του αλλά όπως και να χει είναι Γούντι Αλλεν…
Η ατμόσφαιρα χαρακτηριστική και το soundtrack ισως
περισσότερο από ποτέ, εχει λίγο παραπάνω κλασσική μουσική με πρώτο και καλύτερο
τον Μότσαρντ.
Δεν είναι από τις κωμωδίες που ξεκαρδίζεσαι από τα γέλια. Δεν
εντυπωσιάζεσαι από τις ατάκες και δεν παίζει καν ο Γούντι.
Σε σχεδόν παράλληλες ιστορίες ο Αλλεν αγαπάει τους ηρωες του χωρίς να
τους κρίνει. Απεικονίζει αδιέξοδα που λίγο ως πολύ έχουμε έρθει όλοι μας και το
τέλος μπορείς να το βάλεις μόνος σου. Δεν σου το υποδεικνύει.
Η ταινία αναφέρεται στην ιδεολογία του εφήμερου των ημερών μας. Δεν
παλεύουμε τίποτα. Πάμε παρακάτω πιστεύοντας ότι όλα θα διορθωθούν μόνα τους.
Στις σχέσεις μας δεν προσπαθούμε να βελτιωθούμε και να τις βελτιώσουμε αλλά αποχαυνωμένοι
από την οθόνη, πάμε παρακάτω.
Οι ερμηνείες άψογες από όλους και ανώτεροι μεταξύ ισων, αυτές του σερ
Χοπκινς και της Τζέμα Τζόουνς.
Συνοπτικά, ωραία σπουδή, άψογο στήσιμο, γρήγοροι ρυθμοί και θα περίμενα
πιο σπιρτόζικους ( για Γούντι ) διαλόγους.
Πολλές φορές στη μεγάλη πολη ισχύει το: «καμιά φορά οι αυταπάτες
λειτουργούν πολύ καλύτερα από τα φάρμακα..»
Με άριστα το δέκα: 7
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια