ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΣΥΝΕΙΡΜΟΣ

Θα πας να δεις μια κωμωδία για να γελάσεις

Θα πας να δεις ένα κοινωνικό εργο να προβληματιστείς, να σκεφτείς λίγο πιο πέρα από το τομάρι σου και να κεντρίσεις τις κεραίες της ευαισθησίας σου που πιθανώς εχουν στομώσει από τα σήματα της εύπεπτης τηλεόρασης και τα της κινητής τηλεφωνίας.

Θα πας να δεις ένα δραματικό ή εστω αισθηματικό δράμα γιατί θέλεις να κάνεις το χατήρι στη σύντροφό σου, να θυμηθείς τον πρώτο καιρό της σχέσεις σας με τα πρωτοβρόχια και τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, άσχετα αν αμέσως μετά θα ρίξεις μια ματιά ποιος και τι της έγραψε στο «wall» της στο facebook

Θα πας να δεις μια ταινία δράσης και εφε είτε για να διασκεδάσεις με τα επιτεύγματα της τεχνολογίας στην τέχνη, είτε εστω να φαντασιωθείς για λίγο ότι είσαι ο σουπερ χιροου που σκοτώνει 1000 κακούς με ένα βλέμμα, απονέμει δικαιοσύνη, ολοι τον θαυμάζουν και παίρνει και το καλύτερο κορίτσι.

Να θυμηθώ όταν θα σκηνοθετήσω, στο αριστούργημα μου, να βάλω τον πρωταγωνιστή να διαλέξει το άσχημο και χρυσό κορίτσι από το πεντάμορφο, ως εκδίκηση στη lifestyle προπαγάνδα των μαζικών μέσων επιρροής.

Θα πας να δεις μια σινεφίλ γιατί γουστάρεις τον πνευματικό και πιθανώς αβυσσαλέο κόσμο του δημιουργού, ένα ντοκιμαντέρ για να μαθαίνεις πράγματα και καινούρια θάματα, το φιλμ νουάρ για την ατμόσφαιρα του, το αστυνομικό γιατί εστω στις ταινίες θέλεις να διατηρήσεις μια κοινωνική ελπίδα για την τιμωρία του εγκλήματος και τα κινούμενα σχέδια για το παιδί.

Θρίλερ γιατί θα πας να δεις;

Τι ακριβώς προσφέρει;

Οσους λάτρεις του είδους εχω ρωτήσει, ουδείς μου έδωσε μια πειστική απάντηση. Όχι για να βλέπω και εγω, αλλά τουλάχιστον για να σεβαστώ μια άλλη οπτική γωνία.

Κάτι αοριστολογίες περι αδρεναλίνης και κορύφωσης της αγωνίας εχω ακούσει και τους κοιτάζω όπως μια φίλη της μάνας μου και συμπαθής μοδίστρα που προσπαθεί να με πείσει ότι η αστρολογία είναι επιστήμη και η κίνηση των πλανητών, ο ωροσκόπος και το αστρικό σύμπαν μπορούν να καθορίσουν αν θα παω καλά στη δουλειά, αν τα οικονομικά μου θα με φτάσουν και αν θα ρίξω στο κρεβάτι τη δεύτερη υπερ-κουκλάρα που σφόδρα επιθυμώ, γιατί την πρώτη τα κατάφερα χωρίς γαλαξιακή βοήθεια. Όταν της ζήτησα να αξιοποιήσει αυτή τη μυστική γνώση, να παίξει ένα τζόκερ και να μου δώσει περί τα 250.000 ευρώ ( τα υπόλοιπα ας τα κρατήσει, δεν είμαι άπληστος ) ώστε να αποκτήσω ένα σπίτι που λιγουρεύομαι εδώ και 4 μήνες, με κοίταξε απαξιωτικά. Δεν μπορώ να καταλάβω τα υψηλά νοήματα ενός ανώτερου πνευματικού κόσμου…

Για τα θρίλερ που λες, το κυρίαρχο στοιχείο είναι η μουσική. Κάπου διάβαζα πως οι άνθρωποι θα είχαν 80% λιγότερο φόβο αν απουσίαζε η μουσική υπόκρουση.

Τι ακριβώς προσφέρει στην τέχνη και στους πνευματικούς ορίζοντες του ανθρώπου το αίμα, τα κομμένα κεφάλια, τα απλωμένα έντερα και οι ξεριζωμένες καρδιές;

Το φρούτο μπήκε για τα καλά στα σπίτια μας με την ιδιωτική τηλεόραση. Αυτό που κατάφερε περίτρανα είναι να γεμίσουμε φοβίες. Πριν χαμογελάσεις, εσυ τώρα που διαβάζεις, σκέψου:

Πόσες φορές δεν βρέθηκες στο σκοτάδι είτε στη φύση, είτε στο δρόμο, είτε να άκουσες μια πόρτα να τρίζει, ένα παράθυρο να χτυπάει τη νύχτα και δεν πήγε το μυαλό σου σε μια σκηνή, σε ένα στιγμιότυπο μιας ταινίας θρίλερ;

Θυμάμαι, στη δεκαετία του 80, και τις βόλτες μας το βράδι κάναμε, και στη φύση τη νύχτα καθόμασταν και δεν φοβόμασταν τον σχιζοφρενή δολοφόνο με το αλυσοπρίονο, τον βιαστή με το δρεπάνι και τον ψυχοπαθή με το τσεκούρι. Αποκοβόμαστε από το περιβάλλον, από την απλότητα μας γιατί στα θρίλερ η ησυχία ισοδυναμεί με τον θάνατο και η ξενοιασιά είναι ο πρόλογος του συντετριμμένου κρανίου.  

Καταφέραμε να φοβόμαστε ( δεν αναφέρομαι στην εγκληματικότηττα ) τη σκιά μας και να θέλουμε να βρισκόμαστε μονίμως στον πολιτισμό των αγρίων.

Η κρυφή προπαγάνδα των ταινιών θρίλερ, που με ενοχλεί περισσότερο, είναι ότι στο τέλος ναι μεν ο καλός πετυχαίνει μια προσωρινή επικράτηση αλλά είναι σαφές πως το κακό θα επανέλθει δριμύτερο και πανέτοιμο για την ολική καταστροφή. Έξυπνος είσαι και πιάνεις το υποννούμενο. Ετσι και σε βάλει το Κακό στο μάτι, να ζήσεις να μας θυμάσαι και να μας φιλήσεις τα ψάρια.

Αν είχα τη δυνατότητα, θα επέβαλλα την κατάργηση της προβολής των σπλάτερ ταινιών από την δημόσια τηλεόραση. Δεν βάζω στο ίδιο τσουβάλι το seven ή τις ταινίες του μέγιστου Χίτσκοκ. Αυτός ο εθισμός στο ξεκοίλιασμα από τα αηδιαστικά θρίλερ πρέπει να σταματήσει.

Ποδοσφαιριστής ο Ζιντάν, ποδοσφαιριστής και ο Νταρακλίτσας;

Δέχομαι την τέχνη που προάγει τον άνθρωπο, που τον ψυχαγωγεί και τον διασκεδάζει. Τέχνη όμως δεν είναι οι δεξαμενές αίματος και αν πρόκειται για λόγους κοινωνικού καλού να απαγορευθούν, διόλου θα με πειράξει. 

Οποιος διψάει για την κατακρεούργηση του ανθρώπινου σώματος, μπορεί να παει σε οσα dvdαδικα απέμειναν ή να κατεβάσει από τον παγκόσμιο ιστο.