ΤΟ ΒΑΜΠΙΡ

Ρε Κώστα τι είναι αυτά; Ρώτησα απορημένος τον φίλο μου. Εβλεπα κάτι χαρακιές στο λαιμό του λες και είχε κάνει αποτυχημένη απόπειρα απαγχονισμού.

Και που να δεις ύποπτε στην πλάτη μου, είπε γεμάτος περηφάνεια και νοημα!

Και τι χαίρεσαι ρε φίλε που σε έγδαρε;

Ε, είναι για το πάθος που ζούμε ρε ύποπτε αλλά που να καταλάβεις εσυ, μόνο γι αναλύσεις πνεύματος και οινοπνεύματος είσαι!

Και σου αρέσει να σε χαρακώνει;

Βεβαίως! Με φτιάχνει! Και πιστεύω ότι ετσι μου δείχνει πόσο πολύ με θέλει..

Ναι καλά… Δεν μου λες Κωστάκη αγόρι μου, σε ζηλεύει έστω λίγο;

Πάρα πολύ!

Ημουν  σίγουρος…

Γιατί;

Κοίτα κάτι σενιόρ, σχέση σου είναι, ότι θέλεις κάνε την. Μια και ζητάς όμως την άποψη μου, νομίζω πως το γδάρσιμο κάθε άλλο παρά έρωτας είναι. Κτήση, μάλιστα. Ασέβεια, επίσης.

Δηλαδή;

Δηλαδή, όταν θέλεις τον άλλον δεν μπορεί να μπήγεις τα νύχια σου και να τον κάνεις όπως το αλέτρι τη γη!

Εντάξει πάνω στην έξαψη και αφου είσαι χοτ μποϊ, το καταλαβαίνω. Μια χαρακιά θα γίνει. Κατ επανάληψιν όμως δείχνει ότι «είσαι δικός μου» ετσι ώστε αν τύχει και δει κάποιος την πλάτη σου ή τώρα εγω το λαιμό σου, να βλέπει και τη σφ(ρ)αγίδα της.  Αυτό μου φαίνεται εγωιστικό. Δεν μπορείς να χαρακώνεις τον άλλον στο όνομα του παθους. Και καλά. Πρέπει να τον σέβεσαι. Να σέβεσαι το σώμα του. Σου αρέσουν τα νυχάκια αλλά να τα προσέχεις. Πέραν του πρακτικού του θέματος ( πιθανή μόλυνση, ενόχληση όταν κάνεις μπάνιο, ή όταν τρίβονται τα ρούχα ) το πιο σημαντικό είναι ότι τον κάνεις επίτηδες άσχημο. Όπως έκαναν παλιά και οι βοσκοί τα πρόβατα. Τον σταμπάρεις…

Καλά ύποπτε, δεν με καταλαβαίνεις!

Χμμμ… και ούτε θέλω!