2009

Η χρονιά που μας εγκατέλειψε είχε πλήθος άσχημων στιγμών και καταστάσεων. Δεν θέλω να κλαφτώ, με κουράζει και ως σκέψη. Θέλω να σημειώσω τη θετική γεύση που μου αφήνει. Είναι το καλύτερο ετος στη ζωη μου από πλευράς ταξιδιωτικών παραστάσεων.

Με αξίωσε ο Θεος και πήγα στα ακόλουθα:

• Αμοργός
• Μύτικας Αιτωλοακαρνανίας
• Κάλαμος
• Παξοί
• 14 χωριά του Πηλίου
• Σαντορίνη
• Ευρυτανία
• Μυτιλήνη
• Τήνος
• Υδρα

Να ζήσω, να τα θυμάμαι, να χω να γράφω blog ιστορίες, να βγάζω φωτογραφίες και είθε το 2010 να είναι τουλάχιστον εφάμιλλο!

CAVEMAN

Η φίλη μου η Αργυρώ στο τηλέφωνο:

«Υποπτε, θα πάμε σε μια θεατρική παράσταση αλλά δεν θα ψυχοπλακωθούμε χριστουγεννιάτικα! Είναι το Caveman, το χω δει παλιά με τον Γεννατά, τώρα παίζει ο Κυριακίδης και αναφέρεται χιουμοριστικά στις σχέσεις των δυο φύλων, θα σου αρέσει μια και στο μπλογκ σου έχεις γράψει ελεγείες επι του θέματος!»

Ο πιο κακός άνθρωπος στον κόσμο δεν μπορεί να χαλάσει χατήρι στην Αργυρώ και αρκέστηκα να της πω πως «αμα είναι μούφα εκτος ότι θα με ακολουθήσεις οπου σου προτείνω χωρίς αντίρρηση, θα σε κράζω για ένα χρόνο!»,

Είναι λίγο περίεργο αυτό με το θέατρο. Στον κινηματογράφο αν δεις στους τίτλους σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή, πάνω κάτω ξέρεις τι πρόκειται να δεις. Το θέατρο είναι σε μεγάλο βαθμό, ρουλέτα.

Φτάσαμε στο Κορονετ – Coronet, άνετα μια και δεν είχε κίνηση. Οι αστοι ετοιμάζονταν για τις νυχτερινές εορταστικές επιδρομές. Η πρώτη εντύπωση ηταν αρνητική. Αβολα και στενά καθίσματα, αν είχες την ατυχία να εχεις μπροστά σου έναν ψηλό φίλο του θεάτρου δύσκολα έβλεπες στη σκηνή, αν είχες ήδη καθίσει και κάποιος άλλος έπρεπε να περάσει, αντι να σηκωθείς, το καλύτερο που είχες να κάνεις ήταν να ….βγεις προς τα εξω και τέλος μια ανυπόφορη μυρωδιά. Δεν ξέρω, ανοιχτό τον υπόνομο είχαν, απευθειας σύνδεση με τον βόθρο, αλλά μέσα το θέατρο μύριζε άσχημα.

Σέβομαι ιδιαίτερα τον ηθοποιό που είναι μόνος του στη σκηνή. Εξ ορισμού πρέπει να είναι 100% ψυχή τε και σώματι παρών, καθώς είναι μια ομάδα μόνος του και δεν δικαιούται να κάνει έστω ένα λάθος. Φαίνεται αμέσως. Για αυτό και ως μορφή τέχνης, εχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση το θέατρο από τον κινηματογράφο. Στο θέατρο δεν υπάρχει ούτε μονταζ, ουτε replay, ουτε εφε, ουτε δεκάδες ρόλοι και κομπάρσοι.

Στο θέατρο ο ηθοποιός είναι γυμνός.

Ποσώ δε μάλλον όταν είναι μόνος του.

Ειρήσθω εν παρόδω θα ηταν πλεον δίκαιο να μην κόστιζε η παράσταση 23 ευρώ. Δηλαδή αν ενας ζητάει 23 ευρώ, οι θίασοι που έχουν 5-6 ηθοποιούς, πόσα έπρεπε να απαιτούν στο εισιτήριο, 100 ευρώ;

Το Caveman είναι μια παράσταση «παραπόνων» των ανδρών από τις συζύγους τους. Εχει πλάκα, είναι διδακτικό και εχω να το συστήσω σε κάθε ζευγάρι. Εκει που θα ρουτινιάσουν μπροστά στην τηλεόραση, εκει που θα πιουν άλλον έναν καφε από τους χίλιους, ας πάνε να το δουν. Θα έλεγα ότι λειτουργεί ως καταπραϋντικό – αναζωγονητικό κάθε σχέσης! Δεν το λεω φαλλοκρατικά, αλλά είμαι σίγουρος πως είναι από τις παραστάσεις που γελάς, ενίοτε με την καρδιά σου, και φεύγεις κατά τι σοφότερος και σοφότερη!

Θετικό είναι πως ο Κυριακίδης έβαλε και το κοινό στο παιχνίδι ζεσταίνοντας την ατμόσφαιρα. Μου αρέσει το διαδραστικό. Αντι να είναι ένα ψυχρό και αποστειρωμένο τύπου «εγω κάνω υψηλή τέχνη, δείτε με κοινό μου» είναι πιο οικείος ο «διάλογος».

Στα αρνητικά είναι πως κάποια στιγμή η παράσταση έκανε κοιλιά, στο σημείο που ο ηρωας «συνομιλεί» με τον άνθρωπο των σπηλαίων και πως δεν εξηγούνται όλα με το πρίσμα «ανδρας κυνηγός – γυναίκα νοικοκυρά – όλα είναι γραμμένα στο DNA». Μπορεί πολλές πτυχές να είναι αληθινές αλλά είναι ολίγον μονοδιάστατο. Εστω και ετσι όμως, τα ζευγάρια που θα το παρακολούθησουν θα εχουν ένα καλό ερέθισμα να βελτιώσουν τη σχέση τους. Πολλά από αυτά που θίγει, είναι βιώματα σε ολους μας. Δεν ήταν λίγοι οι θεατές που φώναξαν «πες τα μεγάλε»!

Η ερμηνεία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη εχει καλές και κακές στιγμές. Σε κάποια σημεία αναγνώρισα τον Τάσο Πεζιρκιανίδη ( ! ), σε κάποια άλλα τον Πέτρο Φιλιππίδη και σε κάποια άλλα τον ίδιο!

Στο ερώτημα «να παω;» η γνώμη μου είναι καταφατική. Απαγορεύεται όμως η μπακουροπαρέα, επιβάλλεται η θηλυκή παρουσία! Είτε φιλική, είτε ακόμα καλύτερα το έτερον ήμισυ.

Το καλό είναι πως μετά την παράσταση ( όπως συνέβη και με την φίλη μου την Αργυρώ ) οι γυναίκες θα δυσκολευθούν πολύ να διαφωνήσουν μαζί σου!

ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ

Ρε ύποπτε, θέλω να παω να δω μια συγγενή μου στο Δρομοκαϊτειο και επειδή μου ρχεται κάπως, δεν έρχεσαι για παρέα; Με παρακάλεσε ενας φίλος.

Ούτε εγω είχα παει ποτέ και δεν αρνήθηκα.

Κολλήσαμε στην κίνηση και φτάσαμε εκτος ωραρίου επισκεπτηρίου. Μεσημέρι. 

Να μπουμε; Με ρωτάει.

Μια και ήρθαμε, του λεω. Το πολύ πολύ να μας σταματήσουν και θα βρω μια δικαιολογία.

Τσάμπα η συζήτηση. Περάσαμε λες και είμασταν μόνιμοι κάτοικοι.

Ξέρεις που πάμε;

Ναι, μου είπε το τάδε κτίριο αλλά να ρωτήσουμε…

Το Δρομοκαϊτειο σκέψου, είναι ένα απέραντο πάρκο με χρωματιστές λωρίδες στο δρόμο για να σε οδηγήσουν στο κτίριο που θέλεις. Κατι σαν resort με αυτόνομα κτίρια και πτέρυγες και με ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ μέσα στο πράσινο.

Προχωρήσαμε για λίγο, μάλλον δεν βγάζαμε άκρη και είπαμε να ρωτήσουμε. Ενας τύπος φάνηκε κανονικός με γυρισμένη την πλάτη σε μας. Του φώναξα:

Συγγνώμη, μήπως ξέρετε που είναι το τάδε;

Γύρισε σιγα σιγά το κεφάλι του, μας κοίταξε και άρχισε να ουρλιάζει

ΝΑ ΣΕ ΠΑΩ ΕΓΩ, ΝΑ ΣΕ ΠΑΩ ΕΓΩ, ΝΑ ΣΕ ΠΑΩ ΕΓΩ, ΝΑ ΣΕ ΠΑΩ ΕΓΩ !!!

Και έτρεχε κατά πάνω μας!!!!

Για πότε ενεργοποιήθηκαν τα 170 άλογα στο γκάζι και ο τύπος δεν πρέπει να είδε ούτε καν το χρωμα του αυτοκινήτου!

Ωραία, καλά αρχίσαμε….

Λίγο πιο κάτω είδαμε ένα άλλο κτίριο. Επιστασία λεει.

Για να μην την ξαναπατήσουμε, στήσαμε αυτί. Κανονικές φωνές ακούγαμε, συζητήσεις και είπαμε ότι εντάξει εδώ θα είναι φυσιολογικοί. Είχαμε πάρει τα μέτρα μας. Ο φίλος μου με αναμμένη μηχανή και έτοιμος στο τιμόνι και εγω κατέβηκα να ρωτήσω.

Μας είπαν. Φτάσαμε. Πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου την ξαδέρφη του να βγει και περιμέναμε. Μας πλησίασε ενας τύπος που μια χαρά θα πρωταγωνιστούσε σε οποιο θρίλερ μπορείς να φανταστείς. Τα μισά δόντια πεσμένα, τα άλλα μισά και κιτρινόμαυρα, μουστάκι, κοντός, μαυρίδερος, με κομμένη φάτσα και ένα βλέμμα ηλιοβασίλεμα…

Φιλαράκο εχεις κανα ευρώ να παω στο καψιμι;

Όχι, του κάνω.

Ελα ρε φιλαρακο που δεν εχεις…

Δεν εχω ρε φιλε, μου τα εφαγαν οι γυναικες

Ναι καλα. Όμως το πορτοφολι είναι γεμάτο στις πιστωτικές! Θα μου δώσεις;

Όχι ρε φιλε!

Αρχισε να έρχεται πιο κοντά και άρχισα να οπλίζω σφίγγοντας τη γροθιά μου. Ημουν έτοιμος.

Εντάξει ρε φιλε, μη δίνεις… Εντάξει.. είπε και ουφ τι καλα, απομακρύνθηκε.

Εφτασε η ξαδέρφη του, συστηθήκαμε. Μια χαρά κοπέλα, μιλαγε κανονικά και πήρα το θάρρος να τη ρωτήσω γιατί ηταν εκει. Ο λόγος ηταν γιατί μια φορά το χρόνο την έπιαναν κάτι κρίσεις όπως την ημέρα να νομίζει ότι είναι νύχτα, να φαντάζεται ότι κάνει σεισμό, να ακούει φωνές.. Την πιάνει για λίγες μέρες, νοσηλεύεται και παίρνει κάτι φάρμακα που κοιμίζουν αεροπλανοφόρο και επανέρχεται στην καθημερινότητα. 

Της ζήτησα αν μπορεί να μας δείξει του χώρους του ιδρύματος. Παρατήρησα πως κανένα δωμάτιο δεν είχε πόρτα. «Είναι για να μην κάνει κάποιος κακό στον εαυτό του και δεν τον προλάβουν», μας εξήγησε. Ενας χώρος γυμνός και κρυος. Μάρμαρα και πλακάκια. «Ευτυχώς εχει πάντα ζεστό νερό». Ηρθε και η συγκάτοικος της. Μας είπε γεια ξεψυχισμένα και μετά μονολογούσε ότι θέλουν να τη σκοτώσουν, κάτι τέτοια.

Ζήτησα να βγούμε εξω. Πνίγηκα. Καθήσαμε σε παγκάκια και ο φίλος μου με την ξαδέρφη του, έλεγαν τα δικά τους. Λίγο πιο πέρα σε άλλα παγκάκια ( ισόγειο το κτίριο με μπαλκονόπορτες και μικρή αυλή ) ηταν 2 τύποι που μου φάνηκαν μια χαρά. Τη ρώτησα.

Αυτοί είναι αστυνομικοί, μου είπε. Ερχονται σε αυτή την πτέρυγα και τοξικομανείς.

Περιφέροταν ένα ζευγάρι με την κοπέλα να χτυπιέται. «Δεν θα παντρευτώ ποτε, δεν είμαι άξια, πότε θα γίνω μάνα, ξέρω να μαγειρεύω, αφου το έκαψα δεν θέλω τίποτα, μου αρέσει η θάλασσα, πάμε να δούμε τηλεόραση», Θεέ μου τι θλίψη. Πέρασαν κάτι άλλοι, φαίνονταν πάλιουρες εκει μέσα, που έμοιαζαν κανονικοί και χαιρετούσαν την ξαδέρφη του φίλου μου. Μόλις έλεγαν πάνω από 5 κουβέντες άρχιζαν να πυροβολούν με το στόμα, δεν καταλάβαινες ούτε λέξη.

Κυκλοφορούν εδώ διάφορα; Τη ρώτησα.

Εσύ τι λες; μου αντέτεινε και δεν της είπα. Κατάλαβε και κατάλαβα.

Με τους υπαλλήλους, τους νοσηλευτές εδώ πως τα πάς;

Εξαρτάται στον άνθρωπο. Αλλοι είναι ευσυνείδητοι άλλους τους ψάχνεις…

Τι να κάνουν και οι υπάλληλοι. Διάφορες εκπομπές λένε για τα σανατόρια και τις επίγειες κολάσεις αλλά κάτσε μια μέρα να δεις πως είναι. Αντε να βγάλεις άκρη…

Γίνονται εδώ τίποτα περίεργα;

Τις προάλλες ενας έβαλε φωτιά. Τρέχαμε να τη σβήσουμε.

Τα βράδια καλό είναι να μην κάνει καμία κοπέλα βόλτα στο πάρκο γιατί γίνεται αντικείμενο του πόθου. Δεν εχει πόρτες όπως είδες. Φοβάσαι. Αντε και σου όρμηξε κάποιος. Θα προλάβεις να φύγεις; Θα προλάβεις να φωνάξεις; Θα καταφέρεις να πατήσεις το κουμπί ανάγκης; Θα σε ακούσει κάποιος;

Εσενα σου συνέβη κάτι;

Ναι, προχθές. Επειδή είπα ποιος έβαλε τη φωτιά, με απειλούσε ότι θα έρθει στον υπνο μου να με σφάξει…

Και τι κάνεις;

Τι να κάνω; Μετράω ωρες και μέρες. Μεθαύριο φεύγω. Και πάλι καλά σε αυτό το κτίριο είναι εντάξει. Που να πας παρακάτω….

Από συμπαράσταση πως πας;

Μετά τη μάνα μου, είστε οι μόνοι που ηρθαν να με δουν…

 Σε αυτό το σημείο πήγα να την παρηγορήσω:

Εχεις απόλυτο δίκιο αλλά εδώ είναι μια περίεργη κατάσταση. Δεν είσαι ας πουμε στο ΚΑΤ να σπάσεις ένα πόδι, να σε επισκευθεί κάποιος. Εδώ δεν ξέρεις τι θα δεις…

Το ξέρω φίλε. Εχω ξανάρθει εδώ. Το ξέρω.

Αντε, να φύγεις γρήγορα από δω! Δεν ανήκεις εδώ! Κάτσε κοιμήσου οσο περισσότερο μπορείς να περάσουν αυτές οι δυο μέρες να πας σπίτι σου, προσπάθησα να της δώσω λίγο κουράγιο.

Ναι, όπως το λένε οι φαντάροι, ο υπνος μειώνει τη θητεία ε; μου χαμογέλασε

Φύγαμε. Η κοπέλα μας χιλιοευχαρίστησε για την παρέα και μετά το φιλαράκι μου που «χωρίς εσένα δεν θα ερχόμουν ύποπτε».

Στο δρόμο της επιστροφής δεν είπαμε ούτε λέξη. Τα είπαμε με τα μάτια.

Μιαμιση ώρα κάτσαμε και αρρωστήσαμε. Για φαντάσου αυτός που είναι συνέχεια εκει μέσα και αυτός που εργάζεται…

Μετά λέμε για τα συγκλονιστικά προβλήματά μας, γιατί δεν παίρνω 200 ευρώ παραπάνω, γιατί μου έριξε χιλόπιτα μια γκόμενα, γιατί έχασε ο Θρύλος και γιατί ενώ είχα πλύνει το αυτοκίνητο έβρεξε λάσπη…

Υγ. Αντι τετριμμένων ευχών…

54290

Τι το θελα;

Τι το θελα, μου λες;

Τα λέγαμε με έναν συνάδελφο μια μέρα όταν μου είπε:

Ρε συ, τα μαθες για την κλήρωση της vodafone ?

Κάθε μέρα στέλνω και από ένα sms, μπας και κερδίσω τη mercedes!

Λέγε λέγε, δεν στέλνω ένα λεω και εγω;

Τι το θελα….

Με βομβάρδισαν!

Ένα έστειλα, δεκα πήρα!

Το πρώτο ηταν τύπου, μπράβο εμεις είμαστε, αλλά για να εχεις 10 συμμετοχές, απάντησε στην παρακάτω ερώτηση, μιας τρομακτικής δυσκολίας τύπου ποιο είναι το μικρό όνομα του Καραμανλή.

Αμέσως μετά, άλλο sms.

Μηπως όμως θέλεις 20 συμμετοχές στην κλήρωση; Ε, δεν μπορει να μη θέλεις!

Καπάκι, επόμενο μήνυμα!

Αφου τις θέλεις, δεν μπορεί!

Απάντησε λοιπόν, πόσα γράμματα εχει η λέξη Σαντορίνη; 1 = 9  και 2 = 16

Αφου απάντησα στο πρώτο, δεν ασχολήθηκα εκ νεου.

Ούτε δόσεις για το αυτοκίνητο να ξέχναγα, πολύ συχνά μου στέλνουν μηνύματα για να μου θυμίσουν ότι υπάρχει αυτή η κλήρωση και ότι αν απαντήσω στο ποιος έγραψε τον εθνικό ύμνο και ποιος είναι ο πρόεδρος της Αμερικής, θα κερδίσω 900 και χίλιες συμμετοχές!

Δεν θέλω άλλο, εντάξει, δεν πρόκειται να κερδίσω, ουτε να μου χρεώνετε το κάθε sms από ένα και πλεον ευρώ. Είπαμε να ρίξουμε μια φορά μια ζαριά αλλά βάλτε ένα οριο!

Ελπίζω, γιατί εχω ακούσει διάφορα για εταιρείες που σου στέλνουν τέτοιες διαφημίσεις, το γεγονός ότι μου στέλνουν αυτοί, δεν θα το δω να αντικατοπτρίζεται στον λογαριασμό μου….

Ο ΦΙΛΟΣ….

….λένε κάποιοι, φαίνεται στη λύπη σου. Να τρέξει να σου συμπαρασταθεί, να σε στηρίξει.

Ο Φίλος λένε κάποιοι άλλοι, φαίνεται στη χαρά σου. Να χαρεί ειλικρινά μαζί σου και να μην είναι ζηλόφθονος. Να μοιράζεται την ευτυχία σου και να μη σε κάνει παρέα επειδή είναι σε καλύτερη μοίρα και νοιώθει καλύτερα με τη στενοχώρια σου.

Καλά και τα δύο.

Θέλω να προσθέσω και το εξης:

Ο Φίλος φαίνεται στη μεγάλη πόλη.

Εκει που εχει δεκάδες δικαιολογίες για να εξαφανιστεί….

AVATAR

Δεν ξέρω τι έπαθα φέτος. Πήρα σβάρνα τα μπλοκμπαστερς και με εντυπωσιάζω. Εκει που έβλεπα ένα στο τόσο για να δω που φτάνει η τεχνολογία στον κινηματογράφο, δεν εχω αφήσει θέαμα για θέαμα!

Το καλό είναι πως οσο παω και βελτιώνομαι. Είδα το 2012, καλοφτιαγμένη αμερικανιά. Συνέχισα με το district 9, που κάτι εχει να πει ως ταινία και έφτασα στον φανταστικό κόσμο του δόκτορος Παρνασους σε άλλο στιλ μεν, απογοήτευση δε.

Το Avatar είναι μια από τις καλύτερες ταινίες ολων των εποχών που εχω δει και η ως τώρα καλύτερη για φέτος.

Το μόνο στοιχείο που απουσιάζει είναι οι ερμηνείες και οι ηθοποιοί. Κατά τα άλλα βάλτα όλα μέσα σε υπέροχη σούμα. Παραμύθι, επιστημονική φαντασία, εφε, βαθύτερο νόημα, ακόμα και αυτοκριτική του δυτικού κοσμου αν θέλεις.

Όταν σε 2,5 ωρες ταινίας δεν κοιτάζεις ούτε μια φορά το ρολοϊ σου, ξεχνάς τις βιολογικές σου ανάγκες και εύχεσαι να μην τελειώσει, τότε πραγματικά ο Τζεϊμς Κάμερον έκανε καλή δουλειά.

Το στόρι λέει πως σε έναν αλλόκοτο πλανήτη που ζουν κάτι περίεργοι ιθαγενείς ( ψιλόλιγνοι Ινδιάνοι με ουρά ) και εμεις οι άνθρωποι ως γνωστοί αποικιοκράτες πάμε με τα οπλα μας για να τους ξεριζώσουμε από το χωριό τους. Εχουν την ατυχία να κατοικούν πάνω σε ένα υπερπολύτιμο πέτρωμα που κοστίζει 20 μύρια το κιλό! Επειδή μέχρι τώρα δεν τα καταφέραμε μέσα στην περίεργη ζούγκλα με τα τέρατα που δεν τα σκοτώνουν οι σφαίρες μας και από τα βέλη με τις νευροτοξίνες των Ινδιάνων, πήραμε έναν ανάπηρο που δεν είχε στον ηλιο μοίρα και τον πετάξαμε στον κόσμο τους με σώμα σαν το δικό τους  

Ο σκοπός μας, ενας «δικός τους» να τους πείσει να φύγουν στην καλύτερη ή εστω να μας προδώσει το πώς λειτουργούν για να χτυπήσουμε καίρια.

Ελα όμως που ο ανάπηρος, σε αυτόν τον κόσμο μαθαίνει να αγαπά τη φύση, το περιβάλλόν, ερωτεύεται μια ιθαγενή, ταξιδεύει πάνω σε ένα πουλί και στο τέλος στρέφεται κατά των ανθρώπων…

Τα φρου φρου: Εξαιρώντας την Σιγκουρνι Γουιβερ, οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν είναι γνωστοί. Μικρή σημασία εχει, γιατί την περισσότερη ώρα βλέπεις την αιχμή της κινηματογραφικής τεχνολογίας.

Το θέμα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πώς τη βλέπεις…

Απλα χάνεσαι στην οθόνη. Αν πάντως εχεις τη δυνατότητα να τη δεις με 3D γυαλιά είναι εμπειρία ζωης. Εγω το είδα στην απλή μορφή και «έφυγα». Ποσώ δε μάλλον να «συμμετέχεις».

Between the lines:

Πως αλλάζουν οι καιροί…

Τώρα πια στα σύγχρονα καουμπόϊκα, νικούν οι Ινδιάνοι.

Τώρα πια στην «Αποκάλυψη τωρα» κερδίζει ο Μάρλον Μπράντο. Και στο redux.

Το Avatar μπαίνει άξια στο πάνθεον μαζι με τα starwars, matrix, LOTR και για κάποιους μαζί με το the day after tomorrow και τους πειρατές της Καραϊβικής.

Καμιά φορά τα παραμύθια για μεγάλους είναι απείρως καλύτερα από τα παιδικά…

OLYMPIC AIR

Ταξιδεύω συχνά στη Μυτιλήνη και συνήθως προτιμώ την Aegean. Οσες φορές στο παρελθόν προτίμησα την πτήση της Ολυμπιακής ( και εχω υποσχεθεί στον Ξένιο Ζευ ότι με το καινούριο της όνομα δεν θα την προφέρω ποτέ ) γιατί με βόλευε η ωρα, την πρώτη φορά βλαστήμησα και τις υπόλοιπες ήμουν έτοιμος.

Περίμενα στωικά την απερίγραπτη καθυστέρηση διαβάζοντας ένα βιβλίο, διεκπεραιώνοντας την επαγγελματική γραφειοκρατία και υπέμεινα την πτήση σε ένα αεροπλάνο που τα παραθυρά του είχαν να πλυθούν από το πρώτο και τελευταίο ταξίδι του Τιτανικού.

Τα φερε λοιπόν η μοίρα και επέστρεψα από τη Μυτιλήνη με την Ολυμπιακή.

Εξεπλάγην.

• Το αεροπλάνο ξεκίνησε 3 λεπτα ΠΡΙΝ από την καθορισμένη ωρα πτήσης!
• Τα παράθυρα ηταν πεντακάθαρα και έβγαλα μερικές αεροφωτογραφίες!
• Ο πιλότος έδωσε αρκετές πληροφορίες κατά τη διάρκεια της πτήσης, περισσότερες από τις εντελώς συνηθισμένες.
• Μας προσέφεραν ένα χορταστικό  σάντουιτς και υπέροχα μπισκότα με σοκολάτα! ( εκει που έδιναν ένα ξερό χυμό ή καφέ νερογαλλικό )
• Η πτήση εκει που με την Aegean διαρκεί περίπου 30’ και η Ολυμπιακή 50’, αυτή τη φορά η Ολυμπιακή κατέβηκε στα 25 !
• Και τέλος τις βαλίτσες τις παραλάβαμε σε 10΄!

Μπραβο! Εύγε!

Δεν περίμενα τέτοια αλλαγή προς το καλύτερο!

Τελικά ο Βγενόπουλος πέραν των απόψεών του με τις οποιες πολλές φορές συμφωνώ, είναι αξιοσέβαστος και ως προς τα έργα του. Το βρίσκεις λίγο να παραλαμβάνεις μια κατάσταση σαν τη Σαχάρα και να τη μετατρέπεις σε πάρκο;

Αν και φοβάμαι το φαινόμενο Μπερλουσκόνι, πολύ ευχαρίστως  θα ψήφιζα τον Βγενόπουλο. Ενας άνθρωπος όταν ξέρει να διαχειστεί τα δικά του λεφτά και να βελτιώνει μαύρες καταστάσεις, μπορεί να διαχειριστεί και των πολλών αντι για τους πολιτικάντηδες που δεν εχουν ούτε ένα ένσημο.

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΣΤΟΚΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

 

Πήγα το Σάββατο να πιω ένα ποτό μετά από την ταινία «ο μαγευτικός κόσμος του δόκτορα Παρνάσους» και έχασα το πρώτο ημίχρονο. Αν μου δωθεί στο μέλλον η ευκαιρία, πολύ ευχαρίστως θα παω να το δω.

Το πρώτο και ευτυχώς το τελευταίο πράγμα που με ενόχλησε ηταν η τιμή στην είσοδο. Πληρώνεις 10 ευρώ και αν θέλεις ποτό, δίνεις άλλα 3 ευρω στο μπαρ. Τι μπακάλικα είναι αυτά; Καντο 13 να τελειώνουμε!

Η συγκεκριμένη Αρχιτεκτονική στο Γκάζι, είναι απείρως καλύτερη από αυτή του Νεου Κόσμου. Ευρύχωρη, άνετη, με ζεστή διακόσμηση, ο φωτισμός δεν σε στραβώνει, ο κόσμος βλέπει στη σκηνή από παντού, ωραία διαρύθμιση, ώστε οι θεατές αν δεν εχουν τραπέζι, να μπορούν με το ποτό τους να παρακαλουθήσουν και …επιτέλους! Αψογος ηχος! Μπράβο σε οποιον επιμελήθηκε της ηχητικής εγκατάστασης!

Στη σκηνή υπάρχει πολυπληθής ορχήστρα. 3 κιθάρες, ακοντεόν, πλήκτρα, μπουζούκι-μπαγλαμάς, ντραμς, τύμπανα και ο Στόκας με τα τζιν τονικ του. Καλοστημένο και όχι για λόγους κόστους να έχουμε ολους και ολους δυο και να το βαφτίζουμε unplugged.

Τα τραγούδια είναι τα κλασικά των πυξ λαξ, Αφοι Κατσιμίχα, Λάκης Παπαδόπουλος, κάναμε και ένα πέρασμα από Χατζηδακι, είπαμε και τα λαϊκά μας, ενώ υπήρχε και η ροκιν πλευρά όταν ενας τύπος τραγούδησε το cocaine του Κλαπτον και άλλα δυο που δεν συγκράτησα.

Μου άρεσε το γεγονός ότι δεν έκανε εκπτώσεις και το πρόγραμμα το κράτησε περασμένες 4 τα χαράματα, ενώ σαν τυπικό live θα μπορούσε να μείνει επι της σκηνής το πολύ μέχρι τις 2.

Εξαιρετική εντύπωση μου έκανε η κοπέλα που έπαιζε ακοντεόν και είπε 2 τραγούδια. Σόνια Μπαξεβάνη το όνομά της. Το κορίτσι θέλει στην καθησιά της καμια 15αρια από τις πλαστικές μπάρμπι που μας δείχνει κάθε μέρα το Σταρ. Εκπληκτική φωνή με αξιοπρέπη σκηνική παρουσία και ευτυχως που υπάρχουν και κοπέλες σαν τη Σόνια γιατί όπως πάμε, τη θηλυκή παρουσία στο τραγούδι πάντα τη συνδυάζουμε με μπικίνι. Στην αρχή.

Σε γενικές γραμμές μου άρεσαν τα καλοπαιγμένα τραγούδια,  η χαλαρή διάθεση  του Στόκα που εισάκουγε τις επιθύμιες του κοινού και γέλασα όταν έκοψε ένα κομμάτι στη μέση απευθυνόμενος στους υπόλοιπους: Αστο αυτό, το γα…με, πάμε στο επόμενο!

Θεος!

Ο Στόκας έκανε και κάποια χαριτολογο-σχόλια για τη Τζούλια. Αυτό μου έβγαλε ένα κόμπλεξ. Άλλη δουλειά κάνει η Τζούλια και άλλη εσυ. Εσυ είσαι μουσικός και μάλιστα πολύ σοβαρός που έχεις γράψει ιστορία για να ασχολείσαι με ένα σιλικονούχο κοριτσάκι – προϊον των μαζικών μέσων επιρροής.

Από τιμές, στο μπουκάλι δεν σε σφάζει. 120 ευρώ. Το δεύτερο ποτό κοστίζει 11. Για τον χώρο, την ποιότητα, τις περίπου 5 ωρες προγράμματος και την πολυπληθή ορχήστρα, μια χαρά το βρίσκω.

Εν κατακλείδι, ωραιος χώρος, ωραία μουσική πρόταση.

Ο ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΡ. ΠΑΡΝΑΣΟΥΣ

Στο άκουσμα του ονόματος «Τέρι Γκίλιαμ», πάντοτε μου έρχονται κατά νου οι ανατρεπτικοί Μοντι Παϊθονς, το αριστουργηματικό «Μπραζιλ», το συμπαθές the fisher king και το χαοτικό 12 monkeys.

Ετσι λοιπόν παρά τις όχι τόσο ενθουσιώδεις κριτικές πήγα στο σινε να δω την τελευταία του ταινία.

Αχ Τέρι, αχ Τέριμ, αχ παλικάριμ…

Μηδέν από μηδέν, μηδέν.

Τα παραμύθια για μεγάλους που λάτρεψα ηταν το big fish του Μπάρτον και το Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events του Σιλμπερλινγκ.

Να τα πάρεις σε DVD να με θυμηθείς.

Εν προκειμένω μιλάμε για μια συρραφή οπτικών εφε και μερικών εντυπωσιακών σκηνών χωρίς αρχη, μέση και τέλος. Δεν βγάζεις άκρη αλλα και δεν χρειάζεται να μπεις στον κόπο. Εχει μερικές απολαυστικές στιγμές όπως η μοντι-παϊθονιά που κοροϊδεύει την αστυνομία και η εναλλαγή των Ντεπ, Φαρελ και Τζουντ Λο σε σύντομα περάσματα με τον, θεος σχωρέστον, Λέτζερ και ο Τομ Γουεϊτς σε ρόλο Βρετανού μπάτλερ ανευ σέηκερ. Το τέλος δε, είναι τόσο γλυκανάλατο που δεν αντέχεται.

Σε γενικές γραμμές, δεν θα μου μείνει αξέχαστη, ούτε τη συνιστώ.

Από τον Γκίλιαμ περίμενα πολλά περισσότερα από έναν ευχάριστο χαβαλέ.

Ετσι λοιπόν αφου έκανα μια βόλτα από τα θεάματα, καιρός να παω να δω και μια σοβαρή ταινία….

ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Αφου πέρασε το πρώτο Πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου, πέρασε και το δεύτερο στις 6 Δεκεμβρίου, ξανακούσαμε τα ιδια στα τηλεοπτικά πάνελ, ξαναέγραψαν τα ιδια οι εφημερίδες αλλά ευτύχως δεν έγιναν ακριβώς τα ιδια γεγονότα.

Με το παρόν θέλω να σταθώ σε κάτι που ισως δεν έχει ακουστεί καθόλου.

Εκει που εχουν φτάσει τα πράγματα το πιο τραγικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο συνάδελφος του Κορκονέα.

Ξέρεις τι είναι να κάνεις ήσυχα τη βάρδια σου και από το πουθενά:

Να τη βιδώνει στον διπλανό σου να πυροβολεί κάτι πιτσιρικάδες, να εξοστρακίζεται η σφαίρα, να σκοτώνεται ένα παιδί, να καίγεται η Αθήνα και από τότε να τραβιέσαι χωρίς να εχεις κάνει τίποτα, χωρίς να συμμετέχεις σε τίποτα, μόνο και μόνο με το σκεπτικό ότι έπρεπε να επέμβεις σαν τον Κιάνου Ριβς στο Ματριξ είτε να αλλάξεις την πορεία της σφαίρας, είτε να εξαφανίσεις το όπλο από τα χέρια του συναδέλφου σου;

Αυτός ο φουκαράς τι φταίει και είναι μέσα;

Γιατί να ταλαιπωρείται χωρίς λόγο;

Γιατί να εχει γίνει μπάχαλο η ζωη του από τη μαλακία του διπλανού του;

Γιατι να την πληρώνει άδικα;

Μου άρεσαν οι κορώνες της ανθελληνικής Αριστεράς γιατί ο Χρυσοχοϊδης μάζεψε τα πυρομαχικά πριν τα εξαπολύσουν τα παιδιά στους δρόμους και η Κανέλλη απώλεσε κάθε ιχνος αξιοπρέπειας όταν έλεγε ότι τα μπουκάλια ηταν για την ανακύκλωση. Αν γίνοταν η Αθήνα Ουζμπεκιστάν, θα έφταιγε η κακή κυβέρνηση που δεν προστάτευσε τους πολίτες. Δεν έγιναν φοβερά και τρομερά και φταίει πάλι η κακή κυβέρνηση γιατί δεν άφησε τα παιδιά να απαλλοτριώσουν τα πολεμοφόδια τους. Αν γίνει ντου από την Τουρκία και τα σύνορα μας φτάσουν στη Λαμία, οι Τσίπρες και οι ΚΚΕδες θα πανηγυρίζουν…

Τέλος, καταθέτω μια ερώτηση:

Όταν βλέπεις ότι εξω από το σπίτι σου γίνεται μάχη, υπάρχει πόλεμος και ισχύει το ο σώζον εαυτώ σωθήτω, είναι ευφυής η επιλογή να:

Βγεις για να πετάξεις τα σκουπίδια

Να περπατήσεις στην πόλη

Να πας για εφημερίδα και τσιγάρα

Και να εχεις μάλιστα και την απαίτηση να μη φας καμιά αδέσποτη;

Δεν μπορείς να περιμένεις να περάσει η μπόρα;

Σου είχαν πει στο σχολείο πως το επάγγελμα που σου ταιριάζει είναι αυτό του κασκαντέρ ή του πολεμικού ανταποκριτή;

Για τα περσινά που λες, οι απόψεις μου είναι στα παρακάτω λινξ που έγραψα τότε και δεν νοιώθω την ανάγκη να αλλάξω κάτι.

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2008/12/blog-post_09.html

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2008/12/blog-post_10.html

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2008/12/blog-post_11.html

Ούτε και για το άσυλο:

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2009/01/blog-post_19.html

Αντε, και του χρόνου….

ΜΑΝΗ

Βαθεια, Γερολιμενας, Πορτο Καγιο, Μαρμαρι, Νεα Οιτυλος, Λιμενι, Κοκκαλα, Κοτρωνας, Σπηλαιο Δυρου, Λαγια, Λαγκαδα, Φλοροχωρι, Νομιτσι. 11 ωρες εξαντλητικης οδηγησης και πολλων στασεων για πεζοπορια και φωτογραφιες. Η μοναδικα αγρια Μανη με τα βραχια, τις λαξευμενες πετρες από θεο και ανθρωπους απαιτει και εμπνεει σεβασμο.

Δες τις καλυτερες φωτογραφιες από αυτές που εβγαλα εδώ:

http://picasaweb.google.com/mr.suspect/200808#

Και όπως ειπαμε!

Αν σας αρεσει καποια, μπορειτε να την κλεψετε ελευθερα. Τα πνευματικα δικαιωματα  δεν με ενδιαφερουν.  Απλως, απευθυνομενος στο φιλοτιμο σας, αν αποφασισετε καποια ή καποιες να τις διαδωσετε, μπορειτε να αναφερετε ότι την πηρατε από το www.suspectblog.gr
 

Οποτε λοιπον, βαλτε τις μουσικες που σας αρεσουν καθως θα τις χαζευετε και απολαυστε το σαν βιντεοκλιπ!

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Ηταν θέμα «εθνικής υποχρέωσης» να επισκευθώ το μουσείο της Ακρόπολης. Το φτιαξαμε, πολυδιαφημίστηκε, ε, να μην παω να δω τι είναι;

Ιδιαίτερα δε, όταν άκουσα ετερόκλητα σχόλια.

Το μουσείο δεν είναι θέμα μιας απλής επίσκεψης αλλά ολόκληρης εκδρομής. Μπορείς να περπατήσεις στο πλακόστρωτο, στον ιερό βράχο, να φας στην Πλάκα, να κάνεις τις βόλτες σου στο θησείο, να πιεις τον καφέ σου…

Δεν μπορώ να συμμεριστώ τη μιζέρια και τη γκρίνια. Είμαστε πρωταθλητές σε αυτά. Το πιο σημαντικό είναι πως το μουσείο υπάρχει. Υφίσταται. Από κει και πέρα, υπάρχουν στοιχεία που μου άρεσαν και αυτά που δεν με ενθουσίασαν αλλα από το σχεδόν τίποτα που είχαμε, είναι ένα βήμα προόδου.

Μπαίνω που λες και νοιώθω το πρώτο παιχνίδι του φόβου. Μέχρι να φτάσεις στην είσοδο περπατάς πάνω σε γυάλινες επιφάνεις και από κάτω βλέπεις τα αρχαία ευρύματα. Επειδή αυτό γίνεται και μέσα και το μάτι σου φτάνει ψηλά ψηλά, καλό είναι οι κοπέλες να μη φορέσουν φούστα γιατί πολλοί έκαναν χάζι και αρνούμαι να πιστέψω πως πρατηρούσαν τη διάθλαση του φωτός. Αφου εχεις αναρωτηθεί 5-6 φορές, «θα σπάσει δεν θα σπάσει» φτάνεις ανακουφισμένος στην είσοδο. Μου άρεσε ότι παράπλευρα είχαν σχεδιάσει μια λειτουργική ράμπα για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και για τις μαμαδες με τα καροτσάκια.

Είσοδος, εισιτήριο, επικύρωση, υπάρχει και το αντίστοιχο μηχάνημα για τον έλεγχο μεταλλικών αντικειμένων αλλά εδώ δεν είναι αεροδρόμιο και οσο και αν χτυπάει ο φύλακας σε περνάει χωρίς πολλά πολλά.

Με τρόμαξαν λίγο οι τεράστιες τσιμεντένιες κολώνες. Καταλαβαίνω πως κάπως πρέπει να σταθεί το οικοδόμημα αλλά ρε αδερφέ, ένα χρώμα, ενας φωτισμός, κάτι να σπάει το γκρίζο του μπετόν;

Συνέχισα και στο ισόγειο υπήρχαν πολλές προθήκες με διάφορα αντικείμενα. Αμφορείς, οικιακά σκεύη, αγγεία, διάφορες θήκες, εν ολίγοις ότι μπινελίκι βρήκαν από τα ιερά και τον οικισμό που υπήρχε στις παρυφές του λόφου της Ακρόπολης, το βλέπεις εκει.  Συνεχίζεις να περπατάς στο γυάλινο δάπεδο και το στοιχείο που μου άρεσε ηταν ο προσεγμένος φωτισμός. Δεν σε ζάλιζε και δεν σε στράβωνε. Γύρω γύρω ένα περίεργο concept. Τσιμέντο με τρύπες. Αρτ. Δεν ξέρω πως το σκέφτηκαν, φαντάσου ένα σουρωτήρι κάθετο, μόνο που αντί για μέταλλο είχε τσιμέντο και κυκλικές τρύπες του γκολφ από πάνω μέχρι κάτω. Θα το προτιμούσα πιο ζεστό. Πιο κοντά στον άνθρωπο όπως ηταν άλλωστε και η τέχνη των προγόνων μας.

Στον πρώτο όροφο είναι όλα τα αγάλματα. Καθώς ανεβαίνεις δεσπόζουν σε κεντρικό σημείο οι Καρυάτιδες, αγέρωχες αν και κουρασμένες από τη φθορά του χρόνου.  Μου άρεσε και ο τεχνητός φωτισμός αλλά και ότι γύρω γύρω υπάρχει μια τεράστια τζαμαρία που χαζεύεις εξω με αποτέλεσμα ο φυσικός φωτισμός να είναι διάχυτος. Το μόνο που κάπως μου φάνηκε υπερβολικό, ηταν οι βάσεις των αγαλμάτων που οι περισσότερες ηταν κουμούτσες αναλογικά με τον όγκο του εκθέματος και έβλεπες ένα μεγάλο μαρμάρινο ορθογώνιο και από πάνω ένα κεφάλι, ή ένα μικρό άγαλμα. Μου άρεσε ο τρόπος που τα έβαλαν στο χώρο, πέρναγες αναμέσα τους, ο καθένας στεκόταν οπου ήθελε περισσότερο ήταν σαν μια βόλτα μαζί με τις δημιουργίες των Αρχαίων Ελλήνων. Σαν ένα πέρασμα, μια συνύπαρξη που το παρελθον συναντά το παρόν. Υπήρχαν και ωραία λευκό σκαμπό για να πάρεις τις ανάσες σου.

Ο δεύτερος όροφος ηταν το καφε -  εστιατόριο του μουσείου, μαζί με το σχετικό greek tourist εδώ τα καλά σουβενίρ, χωρις μεγάλη ποικιλία.  Μπορείς να κάτσεις και εξω, σε ένα τεράστιο μπαλκόνι και να απολαύσεις τον  καφέ σου με θεα την Ακρόπολη. Εύστοχος αυτός ο χώρος, μοντέρνος και καλαίσθητος.

Ο τρίτος όροφος είναι και ο καλύτερος.

Η ζωφόρος και οι μετόπες του Παρθενώνα σε πλήρη ανάπτυξη και εκεινα τα ΒΜ συνεχή! Με έπιασε η καρδιά μου, τον αληταρά τον Ελγιν, τα καλύτερα έκλεψε! ΒΜ αν δεν κατάλαβες είναι το british museum. Γιατί δεν το γράφετε ολόκληρο; Για να μη θίξουμε τα παιδιά; Γράψτο φαρδύ πλατύ να το βλέπει ολος ο κόσμος!

Ο τρίτος όροφος θα μπορούσε να είναι και μια μικρογραφία της Αρχαιας Αγοράς. Κάθεσαι περιμετρικά της τζαμαρίας, χαζευεις τα φωτα της πόλης και την Ακρόπολη,  βλέπεις τις τεράστιες πλάκες, κομψοτεχνήματα και να τα λες με τους φίλους σου.

Βγαίνοντας, μπορείς να δεις ένα βίντεο σύντομο και περιεκτικό που εχει να κάνει με την ιστορία της Ακροπολης και του Παρθενωνα.

Τι πέρασε και αυτό το μνημείο….

Συνοπτικά:

Μου άρεσε η μίνιμαλ αισθητική αλλά όχι τόσο η industrial άποψη

Μου αρεσε ο τεχνητός φωτισμός και η κατεύθυνση για άπλετο φυσικό φως.

Εξαιρετικό το καφέ εστιατόριο, οι  θέσεις των αγαλμάτων και η ζωφόρος με τις μετώπες ψηλά με περιμετρική διαρύθμιση σαν τον Παρθενώνα.

Η συνολική ανάπλαση της περιοχής είναι εξαιρετική και δίνει στην Αθήνα μια πραγματικά ευρωπαϊκή αύρα. 

Τέλος θα σου δώσω και δυο κλειδιά:

Αν εχεις διάθεση να μάθεις μερικά πράγματα παραπάνω και να μη σου βγουν τα μάτια στο διάβασμα των πινακίδων, χώσου διακριτικά σε ένα γκρουπ με ξεναγό. Συνωστισμός μεν, πολλές χρήσιμες πληροφορίες δε. Μετά αν θέλεις ξανακάνε μια βόλτα με ελευθερία κινήσεων.

Η καλύτερη στιγμή για να πας είναι μιάμισυ ώρα πριν σκοτεινιάσει. Θέλεις χωρίς καφε αλλά με ένα τσιγάρο διάλειμμα, περίπου 2 ωρες για να πεις ότι είδες το μουσείο. Χαλαρά αλλα ουσιαστικά. Οπότε όταν βραδιάσει να είσαι στον τρίτο όροφο και να χαζεύεις παράλληλα τα φώτα της πόλης. Βγαίνοντας, απο τον δρόμο θα το δεις φωτισμένο το βράδι, με τον κόσμο να περιφέρεται και αρκετά από τα εκθέματα που είναι μια σχεδόν νοσταλγική εικόνα αποχώρησης…