AΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ - ΙNGLOURIOUS BASTERDS

Οι πραγματικά μεγάλες ταινίες είναι αυτές που δημιουργούν συζητήσεις, συγκρούσεις και λογιών λογιών ερμηνείες. Το σινεμά του Ταραντίνο ουδέποτε με συγκίνησε. Κάποιες καλές στιγμές κινηματογραφικής τεχνικής και απο κει και πέρα αίμα, βία, χιούμορ – ενίοτε ατυχές – και ποπ κορν με κοκα κόλα. Τελικά αυτός ο διασκεδαστής έκανε μια σπουδαία δουλειά. Από τη μια την πλάκα του και ασε ολους τους άλλους να τρώγονται από την άλλη!

Είμαι υπερ της άποψης ότι οποιος θέλει να μάθει ιστορία, ας κοπιάσει, να διαβάσει και να μάθει. Όχι να διαμορφώνει την άποψη του από τις ταινίες. Από την άλλη βέβαια, ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο με τεράστια επιρροή. Οπότε καλό είναι να μην κάνουμε χειρουργική εφοσον θέλουμε να απεικονίσουμε ιστορικά γεγονότα.

Ο Ταραντίνο δεν κάνει τίποτα από αυτά και μας αφήνει να μαλλιοτραβιόμαστε!

Το στόρι λέει πως στον β παγκόσμιο πόλεμο, μια ομάδα εβραίων κόβει τα κεφάλια των ναζί. Εκτυλίσσονται κάποιες παράλληλες ιστορίες και στο τέλος καταστρέφονται ολοι και όλα.

Όταν η ταινία ξεκινάει με το «once upon a time» στους συνήθεις για Ταραντίνο, γουέστερν τίτλους έναρξης, δεν θέλει και πολύ για να καταλάβεις ότι μιλάμε για κατεξοχήν ποιητική αδεία.

2,5 ολόκληρες ωρες και η ταινία σε καθηλώνει. Ξεχνάς και τη διούρηση και το διάλειμμα που σε τόσο μεγάλες ταινίες θα έπρεπε να εχουν τα σουπερ-μαρκετ villag-ο-ster.

Ξεχώρισα την ερμηνεία του Cristoph Waltz στο ρόλο του Γερμανού αξιωματικού! Εκπληκτικός! Μόνο και μόνο ότι ο τύπος μιλαέι άπταιστα 4 γλώσσες είναι εξαιρετικός και από ότι είδα στο βιογραφικό του εχει μακρά πορεία στον Γερμανικό κινηματογράφο. Τελευταία φορά που με κέρδισε τόσο πολύ δεύτερος ρόλος ηταν ο Μόργκαν Φρίμαν στο million dollar baby. Ο Μπραντ Πιτ από την άλλη μάλλον κοροϊδεύει τον Μαρλον Μπράντο στον Νονο. Εχει πλάκα. Μερικές στιγμές θαύμασα την κινηματογραφική μαεστρία και για Ταραντίνο το αίμα είναι ελάχιστο. Η δε Diane Kruger είναι μια μινι κόπια της Μεριλ Στριπ στο νεανικό.

Η αλήθεια είναι πως καταντά βαρετό άλλη μια ταινία υπερ των Εβραίων και είμαι πολύ περίεργος να δω ποιος σκηνοθέτης θα ασχοληθεί με τη σφαγή των Παλαιστινίων.

Ο σαρκασμός είναι διάχυτος γιατί μπορεί να υποστηρίξει κανείς οτι και στους Εβραίους λέει πως «και εσεις ίδιοι είστε» αλλά η περιρέουσα ατμόσφαιρα της ταινίας είναι υπερ τους. Όμως ο Κουεντίν δεν αφήνει τίποτα όρθιο!

Τον Χίτλερ τον παρουσιάζει ως ξεμωραμένο υστερικό, τον Γκέμπελς ως τον ….Λέλο Κανέλο και τον Τσώρτσιλ ως έναν ανήμπορο μεθύστακα. Τον Αϊζενχάουερ τον κρύψαμε αλλά επειδή η καλή προαίρεση είναι το σύνθημά μας, ας πούμε οτι δεν έφταιγε το γεγονός πως η μαμα Αμερική είναι ιερό και όσιο αλλά ότι ..πέφτει μακριά. Το γεγονός ότι ο Ταραντίνο δίνει το τέλος όπως και ενας δεκάχρονος είναι ένα στοιχείο που δεν χρειάζεται να προκαλεί συζητήσεις. Δεν εξηγείς τα παιχνίδια των μικρών παιδιών. Τα απολαμβάνεις. Διασκέδασα, χαμογέλασα, πέρασε η ωρα ευχάριστα. Αν πας για να δεις ιστορία, λάθος ταινία διάλεξες. Το αυτό ισχύει αν θέλεις να προβληματιστείς ή να σκεφτείς. Σου πετάει μια γερή αιχμή  με τη συμφωνία του Γερμανού αξιωματικού με τους Δυτικούς αλλά το νόημα της ταινίας είναι η πλάκα, η διασκέδαση και αντε για τους πιο ψαγμένους, η επιστημονική φαντασία στην ιστορία. Μπουμ και τελος!

Ευτυχώς πάντως που σώθηκε η Ευρώπη από μια ομάδα αμερικανοεβραίων….

Υγ. Το αστείο μάρκετινγκ τύπου διαλύουμε την ορθογραφία της ταινίας για να προκαλέσουμε την περιέργεια αρα και θεατές, πραγματικά είναι άχρηστο και εκνευριστικό.

Υγ2. το σινεμά είναι χαμηλού κόστους  διασκέδαση αλλά δεν παύει να είναι τέχνη. Καταλαβαίνω πως δεν είναι μέγαρο αλλά αυτό το κρατς κρουτς των θεατών με τα διαφορα πατατακοκορν είναι εκνευριστικό ωρες ωρες….