ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ μέρος 5ον

Αμαρτία εξομολογημένη. Με τα ΠαροΜυκονοΣαντορινη είχα μια προκατάληψη. Επειδή πάνε ολοι και επειδή εχουν χιλιοδιαφημιστεί, δεν ήθελα ούτε να τα ακούω γιατί μου φαίνονται πολύ τρέντι και πολύ ιν. Ευτύχως οι προκαταλήψεις μου σταματάνε όταν προσγειωθώ σε μια κατάσταση και προσπαθώ να εχω ανοιχτό νου για να κρίνω οσο μπορώ ευρυγώνια.

Η μοίρα περισσότερο παρά η επιλογή μου με έφερε στη Σαντορίνη. 

Θέλεις να σε κλέβουν, να σε ληστεύουν, να σε γδέρνουν και να λες και ευχαριστώ; Η Θήρα είναι μια εξαιρετική επιλογή! Θέλεις να αφήσεις περίπου 2 μισθούς σε λίγες μέρες; Να πας στη Σαντορίνη! Κανονικά στο αεροδρόμιο θα έπρεπε να είχαν αναρτήσει μια πινακίδα που να γράφει «Καλως ήλθατε στην αφαίμαξη».

Η Σαντορίνη είναι ίσως το πιο θεαματικό μικρό νησί που έχουμε. Αν εχεις κουράγιο να τη γυρίσεις, θα δεις πολλά εξαιρετικά μέρη πέραν των κλασικών τουριστικών. Δεν ξέρω βέβαια για πόσο ακόμα θα είναι όμορφη καθώς οπου γυρίσει το μάτι σου βλέπεις τρία πράγματα. Αμπέλια, σπίτια και εκκλησίες. Αν αρχίσουν να βαριούνται την παραγωγή κρασιού και ενισχύσουν τον ηδη ταχύ ρυθμό δόμησης, σε λίγο δεν θα ξεχωρίζεις χωριά. Ηδη το Ημεροβίγλι, τα Φηρά και η Οια είναι μια μακριά αλυσίδα. Η μέσα και η εξω γωνιά με τη Μεσσαριά και τον Βόθωνα είναι σαν να λέμε Κατω Πατήσια - Αγιος Ελευθέριος.

Όταν είχα «περάσει» από το λιμάνι της με προορισμό την Αμοργό, εβλεπα τα σπίτια να κρέμονται σαν σταφύλια από τον γκρεμό και αναρωτιόμουν πως άραγε να είναι το εσωτερικό της. Η απορία μου λύθηκε. Από τον γκρεμό και μετά υπάρχει ένα επικλινές με 4 υψώματα. Του Πύργου, του Προφήτη Ηλία, του Ακρωτηρίου και της Αρχαίας Θήρας. Αν δεν κάνεις τον πιλότο, για να πας από το ένα άκρο στο άλλο χρειάζεσαι 50 λεπτά και στο πλαϊ αντε να είναι ένα τέταρτο.

Οι μόνοι λόγοι για να μείνεις στη Μεσσαριά είναι αφενος ότι είσαι στο κέντρο της Σαντορίνης οποτε διακτινίζεσαι εύκολα και είσαι κοντά είτε στο αεροδρόμιο είτε στο νέο λιμάνι και ο δεύτερος ότι εχεις ελπίδες να μη σε σφάξουν στις τιμές. Το Anny hotel που έμεινα δεν θα έλεγα ότι ηταν και το καλύτερο που εχω διαμείνει. Το δωμάτιο μου είχε ένα μπάνιο που έμπαζε νερά και ηταν μονίμως πλημμυρισμένο, οι τοίχοι κατακίτρινοι από την υγρασία, η λεκάνη του μπάνιου κατάμαυρη λες και δεν εχει εφευρεθεί η χλωρίνη και τα υπόλοιπα απορρυπατικά. Η διακόσμηση μηδέν, η πόρτα και η ντουλάπα με τον στόκο σε μεγάλες άσπρες στάμπες χωρίς λούστρο και μια βαφή, και ένα τραπέζι που δεν χώραγε ουτε ένα πιάτο! Τρώγλη! Το θέμα λύθηκε όταν κατόπιν ευγενικών παραπόνων μου η φιλική ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου μου άλλαξε δωμάτιο και έγινε η παραμονή μου πολύ καλύτερη. Μια επίσης παγκόσμια πρωτοτυπία ηταν όταν στο πρωινό ( μη φανταστείς κάτι φοβερό, κεϊκ και φέτες ψωμί με πλαστικά βουτυρομαρμελάδες ηταν ) ζήτησα έναν καφέ και μου είπαν πως αυτό είναι εξτρα και θα μου τον χρέωναν! Κατόπιν πάλι ευγενικών παραπόνων μου, δεν υπέστη τέτοια ψυχική συντριβή. Άλλη φορά θα ρωτάω τι περιλαμβάνει το πρωινο… Το καλό σε αυτό το ξενοδοχείο ήταν πως είχε δωρεάν ασύρματο δίκτυο και ετσι όταν αποφάσισα να μη με γδέρνουν στα εστιατόρια, παράγγελνα από delivery και έβλεπα στον παγκόσμιο ιστο ειδήσεις και νεα από την επικαιρότητα.  Από τη μια χαίρομαι που εισακούστηκαν τα παραπονά μου αλλά ωρες ωρες αναρωτιέμαι αν είναι πια τόσο δύσκολο να βελτιώσεις τις υποδομές σου για να μένει ενας άνθρωπος ανθρώπινα….

Η Μεσσαριά λοιπόν δεν εχει τίποτα που να αξίζει και το μόνο που μπορεί να σου φανεί χρήσιμο είναι το σουπερ μαρκετ μαρινόπουλος.

Περπάτησα τον Βόθωνα. Πήρα μια πρώτη γεύση από ιστορικό οικισμό – φρούριο με μικρά πέτρινα σοκάκια, σπίτια σπήλαια και …τείχη! Αν θέλεις να βγάλεις μια καλή φωτογραφία πρέπει να εχεις ένα μικροελικόπτερο ώστε να κατέβεις μέχρι τα τείχη για να φωτογραφίσεις το σπίτι. Θα ήθελα να παω και σε μια ιστορική εκκλησία στην Παναγία τη Σεργαινα αλλα κάποια αδέσποτα σκυλιά δεν με ενθάρρυναν να το επιχειρήσω.. Πάντως, μπορεί τα σπίτια να είναι μικρά αλλά οι εκκλησίες είναι μεγάλες. Σε ολο το νησί πρέπει να υπάρχουν πάνω από 300 εκκλησίες! Χόμπι το εχουν; Και πότε προλαβαίνουν να λειτουργηθούν ολες αυτές; 200 ιερείς ζουν εκει;

Σταμάτησα για φαγητό στη σουβλακοψησταριά με στιλ εστιατορίου «τα πάντα όλα». Μου άρεσε ο τίτλος και έκατσα. Παρήγγειλα κάτι καλαμάκια που δεν τα έτρωγε ούτε πιτμπουλ. Είχα ξεχάσει και το πριόνι όποτε τα μισά τα άφησα. Όταν το είπα ευγενικά στον Αλβανό σερβιτόρο, με εξέπληξε: «Επρεπε να μου το πεις να σου τα αλλάξω φίλε». Κέρασε ένα κρασί. Να ναι καλά το παλικάρι. Πάντως από ότι είδα, οι Αλβανοί στη Σαντορίνη δεν ξέρω αν συνεχίζουν το κατασκευαστικό κομμάτι αλλά εχουν καταλάβει πολλές υπηρεσίες. Σερβιτόροι σε καφέ, σε μπαρ, σε ξενοδοχεία, είναι παντού.

Το βράδι πήγα για ποτό με τον φίλο μου Γιώργο που εχει γίνει σχεδόν ντόπιος, στα Φηρά για ποτό. Αφου περπατήσαμε στα σοκάκια ώστε να πάρω μια άποψη από το – πεθαμένο – κλαμπινγκ των Φηρών κάτσαμε στο «Κάστρο». Ησυχα και εχεις θεα σε ολη την πλαγιά με τα φώτα να κάνουν ένα ετερόκλητο παζλ.

Την επόμενη μέρα έκανα την εκδρομή με το πλοιάριο. Να ρωτήσεις πριν το πάρεις γιατί με 18 ευρω σε πάει το απλο, θα δώσεις 20 για το πλοιο  με θόλο στον πάτο και 25 το μεγάλο που είναι σαν παλιό πειρατικό. Ως ντουβάρι πήρα το πιο ακριβό γιατί δεν το έψαξα.  Η χυμώδης τατουαζωγραφισμένη ξεναγός εξηγούσε και μου βγήκε το λάδι για να φτάσω στο ηφαίστειο στη νεα καμμένη γη.. Περίπου μισή ωρα ανάβαση με μεγάλη κλίση και μόνη αποζημίωση τη θεα στο πέλαγος. Το να περπατάς στο κάρβουνο και να εχεις τριγύρω ένα σεληνιακό μαύρο τοπίο, είναι ενδιαφέρον για μια φορά. Δεύτερη δεν χρειάζεται εκτος και αν  κάνεις προετοιμασία για το champions league οπότε είναι ενας καλός τρόπος προς άθληση. Η μεγάλη απορία ήταν πως βρέθηκε εκει στο κάρβουνο ένα δεντράκι! Το φωτογράφισα για να το στείλω στα 7 θαύματα.

Η επόμενη στάση ήταν στην παλιά καμμένη γη και στα ζεστά νερά. Προτίμησα να κολυμπήσω στα κρύα γιατί ηταν καθαρά ενώ τα ζεστα είχαν είναι πορτοκαλοκαφέ χρώμα λες και είχαν αφοδεύσει καμιά διακοσαριά άτομα ταυτόχρονα. Κάποιοι Ιταλοί έβαζαν και τη λάσπη στα προσωπά τους κάνοντας τον κομάντο. Σίχαμα.  Συνεχίσαμε για τη Θηρασιά. Το λιμανάκι που μας άφησαν ηταν επιπέδου Ουζμπεκιστάν και αν ήθελες να κάνεις μπάνιο θα έπρεπε να περπατήσεις σε κοτρώνες μέχρι την ακτογραμμή δίπλα σε βάρκες και μικρά σκάφη. Δεν μου άρεσε και προτίμησα να ανέβω με τα πόδια στον Μανωλά, το χωριό ακριβώς από πάνω. Αφου μου βγήκε η γλώωσα ανάποδα, τα κατάφερα χωρίς να αντικρύσω κατί ξεχωριστό. Είναι σε φάση οικοδόμησης, με το παλιό μεν στιλ αλλα βλέπεις τα πάντα καινούρια και έναν κύριο διάδρομο που διασχίζει το χωριουδάκι αυτό χωρίς ιδιαίτερο πλάτος. Με άφησαν στην Οια που έκανα μπάνιο στο λιμάνι, στις πέτρες, μόνο και μόνο για να χαλαρώσω το καταπονημένο μυοσκελετικό μου και να ξεπλυθούν ο ιδρώτας και η σκόνη μου μάζεψα από τα ανεβοκατεβάσματα.

Δεν άντεχα να ξανασκαρφαλώσω στην Οια και είπα να πάρω και εγω σαν παιδί μια φορά το μουλάρι. Για μια απόσταση ούτε 200 μέτρων σου ζητάνε 5 ευρω!!! Ευτυχώς συνέπεσα με έναν Γάλλο και τα παιδιά του ο οποιος έκανε παζάρια στον Μιχάλη που ηταν ο κόουτς των μουλαριών. Τα αγγλικά μου και τα γαλλικά μου μεσολάβησαν  για τις διαπραγματεύσεις οι οποιες είχαν μια ευτυχή και μια δυστυχή κατάληξη. Δυστυχή για τον γάλλο που δεν γλίτωσε ούτε σεντ και ευτύχη για μένα που ο Μιχάλης είπε: «Είσαι ωραίος τύπος, εντάξει είμαστε, πες ότι πλήρωσες». Μου έκαναν εντύπωση τα παραγγέλματα που έδιναν οι οδηγοί στα μουλάρια. Κάτι λόου θυμάμαι και κάτι άλλα περίεργα μονοσύλλαβα. Αλβανοαρβανίτικα ηταν, δεν ξέρω.

Στην Οια το μόνο πράγμα που ήθελα ηταν να φαω. Εκατσα στη «Σκάλα» και έφαγα. Με έφαγαν επίσης. Ωραία πιάτα αλλά φαρμακείο!

Χορτάτος και στην ώρα μου, έπιασα θέση για το περίφημο και πολυπροβεβλημένο ηλιοβασίλεμα. Μια ντόπια κοπέλα πολύ καλοσυνάτη, μου είπε να το δω από τον δρόμο κοντά στην πλατεία των ΚΤΕΛ γιατί στο κάστρο έχει μικρό χώρο και στοιβάζονται ολοι. Ακουλούθησα τη συμβουλή της και δεν βγήκα χαμένος. Έπιασα την πολ ποζίσιον και περίμενα. Με έπιασαν τα γέλια. Σιγά το ηλιοβασίλεμα!!!

Ας μου πει κάποιος τι καλύτερο εχει αυτό της Οιας από το ηλιοβασίλεμα του Σουνίου, της Αναξου στη Μυτιλήνη και από το Κερί στη Ζάκυνθο. Μαρκετινγκ για τουρίστες.

Εφτασα κατάκοπος στο ξενοδοχείο και την επόμενη μέρα νοίκιασα αυτοκίνητο. Άλλο οικονομικό ξέσκισμα και από κει. Καταλαβαίνω πως σε εποχιακές δουλειές πρέπει να βγάλεις ένα κέρδος για να βγάλεις τη χρονιά. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πρέπει να δουλέψεις με 700%; Για να πας το χειμώνα και στην Ταϊλάνδη και στον Αγιο Μαυρίκιο και στην Ινδία; Αυτό το νησί σε ματώνει….

Το οδικό δίκτυο της Σαντορίνης είναι εξαιρετικό. Μια χαρά δρόμος, ευθείες και με φάρδος. Αρτι αφιχθείς από Παξούς και Πήλιο, μιλάμε για Αττική Οδο! Ομως ρε παλικάρια γιατί δεν βάζετε φώτα τη νύχτα; Το πλεον τουριστικό μέρος έχετε, βάλτε ένα φως! Ή εστω σήματα που φωσφορίζουν. Αν πας από τα Φηρά στην Οια το βράδι, προσευχήσου μην πάρεις καμιά στροφή ευθεία. Επείδη είμαστε τόσο αμαρτωλοί που δεν πιάνουν οι προσευχές, καλύτερα να πηγαίνεις με 40 ώστε να εχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Την επόμενη μέρα πήγα στον Πύργο. Μια επίγεια κατακόμβη με διαδρομάκια, σπιτάκια, καμάρες και αφου φτάσεις στο κάστρο στην κορυφή, αποζημιώνεσαι με τη θεα στα Φηρά και πέριξ. Το λευκό κυριαρχεί και τα περισσότερα σπίτια εχουν γλάστρες που δίνουν χρώμα στο σκηνικό. Αν παίζαμε κρυφτό, η αναζήτηση θα διαρκούσε μέρες!

Συνέχισα για τον Προφήτη Ηλία. Η καλύτερη θέα. Ολο το νησί στα πόδια σου. Τρως βέβαια και ολο τον αέρα για αυτό μη φορέσεις καπέλο. Προσοχή στις φωτογραφίες γιατί είναι στρατιωτική περιοχή αφου εχει το ραντάρ οπότε να είσαι διακριτικός. Αποφάσισα να επισκευθώ και το μοναστήρι. Με σταμάτησε ενας δεκαοχτάβλακας φύλακας στον περίβολο.

Ψιτ κύριος, δεν μπαίνεις

Γιατί;

Κοντό παντελόνι

Έχετε κάτι να καλυφθώ;

Όχι.

Κατανοώ την παράδοση που λέει ότι πρέπει σε χώρους ιερούς να εισέρχεσαι ευπρεπώς. Δεν είναι σωστό σε ένα μοναστήρι να πηγαίνει η άλλη με το μπικίνι. Όμως σε πολλά εχουν κάτι σαν παρεό να καλύπτεσαι. Επίσης πρέπει να υπάρχει η σχετική κατανόηση και να μην είμαστε υπερβολικοί. Διακοπές κάνουμε και δεν είμαστε στο Ισλαμαμπάντ. Ο οίκος του Θεου πρέπει να είναι ανοικτός…

Τουλάχιστον μπορώ να βγάλω μια φωτογραφία;

Όχι, απαγορεύεται.

Σε αυτό το σημείο, έκλεισα τον φακό και την έβαλα στο τσαντάκι μου.

Ο ηλίθιος συνέχισε απτόητος.

Μη βγάλεις γιατί θα τη χάσεις τη μηχανή σου…

Αφου είδατε πως την έκλεισα αλλά τι εννοείτε πως θα τη χάσω;

Ε, θα τη χάσεις… ξέρεις πόσοι εχουν έρθει εδώ με πανάκριβες μηχανές, με τριπόδια και την έχουν χάσει; Μη βγάλεις. [ ΣΣ εντωμεταξύ η μηχανή στο τσαντάκι μου]

Είπαμε δεν βγάζω, μέσα την έβαλα αλλα θέλετε να πείτε ότι την παίρνετε δια της βίας;

Ε, ναι δια της βιας….

Μιλάμε για έναν άνθρωπο μισοριξιά, γύρω στα 60. Προσπάθησα να τον  φανταστώ βίαιο αλλά δεν μπόρεσα να συνθέσω αυτή την είκονα στο νοσηρό μου μυαλό.

Και ξέρεις μετά έρχεται ο στρατός, η αστυνομία και μετά δεν ξεμπλέκεις.

Μάλιστα κατάλαβα, απάντησα ημιεκνευρισμένος.

Για αυτό σου λεω μη βγάλεις θα τη χάσεις.

Εκει το ημι άρχισε να γίνεται ολο.

Να σας πω, δεν χρειάζεται να με απειλείτε άλλο, είπατε όχι, το σεβάστηκα και την εβαλα στο τσαντάκι μου, δεν επέμεινα, οποτε τα υπόλοιπα που μου λέτε είναι άχρηστα και με κουράζετε, απάντησα και γύρισα την πλάτη. Και άλλη φορά να βάζετε ταμπελάκι που να λέει ότι οι φωτογραφίες απαγορεύονται. Εφυγα χωρίς να δώσω συνέχεια στο διάλογο γιατί δεν θα ηταν μοναστηριακού επιπέδου.

Λίγο αργότερα αφου πέρασα από μια σχετικά μεγάλη εκταση με αμπέλια, έφτασα στον Εμπορείο. Περπάτησα στον παραδοσιακό οικισμό. Η αποθέωση του μίνιμαλ. Σε μερικά σημεία αναρωτήθηκα αν μένουν άνθρωποι ή play mobil.  Διαρκώς ανηφορική αυτή η βόλτα αλλά μου άρεσαν πολύ τα σοκάκια του Εμπορείου. Μόνο όμως για βόλτα και φωτογραφία. Δεν θα μπορούσα με τίποτα να ζήσω εκει. Και γενικά τα σπίτια στη Σαντορίνη μπορεί να με γοήτευσαν αλλά οικία χωρίς μπαλκόνι είναι για μένα Αργεντινή χωρίς Μαραντόνα. Με τέτοιους σφοδρούς ανέμους τους καταλαβαίνω. 

Κάπως έπρεπε να προστατευθούν. Ευτυχώς που η μόνη βλάστηση είναι τα αμπέλια αλλιώς με ένα σπίρτο και με τέτοιο άνεμο μια πιθανή φωτιά θα είχε σβήσει στη θάλασσα!

Ηταν η ώρα να κάνω σαν παιδί μια βουτιά. Βρέθηκα στην Περίσσα. Δεν με ενθουσίασε η αισθητική της καθώς μέχρι να φτάσεις στην παραλία πέρναγες πλήθος γκρικ τούριστ καφε-εστιατοριο-ταβερνο-κρεπερι-μπαρακίων με διακόσμηση που πλησίαζε επικίνδυνα το κιτσαριό. Το καλό είναι πως είχε πολλά πάρκινγκ και σε ένα σημείο ήταν κάτι σαν ζωολογικός κήπος με άλογα, αγελάδες, γαλοπούλες και κατσίκια. Έβγαλα φωτογραφίες με αυτούς τους συγγενείς αλλά τα άλογα άρχισαν να στραβώνουν και για να μην τα προκαλέσω να πηδήξουν τον φράκτη και με πάρουν στο κυνήγι, δεν επέμεινα. Οφείλω να ομολογήσω ότι πρώτη φορά είδα στη ζωη μου το θέαμα της μαύρης άμμου και μου άρεσε. Ωραία παραλία, με τα ψάθινα κιόσκια αντι των πάνινων ομπρελών, με ξύλινους διαδρόμους για να μην καείς από τη μαύρη άμμο που με τον ηλιο σχεδόν φλέγεται  και φόντο έναν τεράστιο βράχο σαν λόφο που κάνει το τοπίο ενδιαφέρον άγριο. Η Περίσσα είναι ένα ιδανικό σημείο για οσους θέλουν να κάνουν διακόπες ως εξης: μπλουμ-μαμ-ντρινκ-σλιπ. Όλα σε ακτίνα 50 μέτρων. Χωρίς μετακινήσεις και κούραση.

Ο ήλιος άρχισε να πέφτει και πήγα να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα από το καλύτερο σημείο του νησιού. Σωστά το κατάλαβες, από τον προφήτη Ηλία. Ζήτημα αν ηταν μαζί μου 5 άτομα, οι υπόλοιποι έφαγαν το μάρκετινγκ της Οιας. Αν πας στη Σαντορίνη, στον προφήτη Ηλία να αράξεις για το ηλιοβασίλεμα και θα με θυμηθείς. Εχεις ολο το νησί στα πόδια σου καθώς και τα τρια μικρά (Θηρασία με την παλία και τη νεα καμμένη γη) και απολαμβάνεις το θέαμα.

Το βράδι ήπια το ποτό με ένα φιλικό μου ζευγάρι, τον Νίκο και τη Νέλη, σε ένα τυπάδικο μπαράκι, τον Βράχο στο Αμμούδι. Μέχρι να φτάσεις εχει στροφές και απέραντο σκοτάδι καθώς δεν αξιώθηκαν να βάλουν μια λάμπα στο δρόμο αλλά αξίζει. Ωραίες house μουσικές, όχι τρυπάνι, και εύγε σε οποιον το σχεδίασε.

Για να καταλάβεις περίπου το σχήμα της Σαντορίνης, φαντάσου ένα παραλληλόγραμμο. Στο βόρειο τμήμα είναι οι γκρεμοί και τα χιολιοτραγουδισμένα Φηρά, Ημεροβίγλι και Οία και στο νότιο οι παραλίες και πλεον ομαλό το έδαφος. Ελα που θες και παραλίες στη Σαντορίνη! Σαφως υποδεέστερες από αυτές του Ιονίου απλως το θέαμα της μαύρης και κόκκινης άμμου γοητεύει αλλά πολύ βότσαλο, πέτρες και βράχια. Το νου σου όταν μπεις στη θάλασσα μη ρίξεις σουτ σε καμια μεγάλη πέτρα και πάρεις το καλάμι σου στα δυο. Ευτυχώς τα νερά είναι κρυστάλλινα και φαίνεται καθαρά ο πυθμένας.

Το επόμενο πρωι έφτασα στην Παναγία της Επισκοπής. Μοναστήρι που έφτιαξε ο Αλέξιος ο Κομνηνός. Δεν είναι το δεξί μπακ της Μπαρτσελόνα αλλά αυτοκράτορας του Βυζαντίου για οσους δεν ήταν το φόρτε τους η ιστορία. Ο ωραίος τύπος αυτή τη φορά φύλακας, όταν τον ρώτησα προς επιβεβαίωση, μου απάντησε: Ναι, εδώ είναι το αθηναϊκο προσκύνημα φίλε! Θαύμασα το τέμπλο εκαντονταετιών και τις βυζαντινές εικόνες και συνέχισα για την αρχαία Θήρα. Μην κάνεις καμια πλάκα και το πάρεις με τα πόδια, θα φτύσεις αίμα. Με το αυτοκίνητο και σιγα σιγά γιατί ο δρόμος είναι πλακόστρωτο και θα σου κάνει τα λάστιχα σουρωτήρι. Φτάνεις στο πάρκινγκ. Δυστυχώς μετά τις 14.30 ο χώρος κλείνει. Είναι δυνατόν αρχαιολογικός χώρος να κλείνει τόσο νωρίς; Σε διακοπές είμαστε και όχι σε στρατιωτική άσκηση. Όπως και να χει, μη φανταστείς ότι είναι τίποτα το φοβερό. Εχεις ωραία θεα προς το Καμάρι και το αεροδρόμιο, την ανατολική αλλά και τη δυτική πλευρά πλευρά του νησιού και …αρχαίες πέτρες. Πάντως κατά την ανάβαση είναι το μόνο μέρος που θα δεις δέντρα!

Από κει κατέβηκα στο Καμάρι. Καρμπόν με την Περίσσα με δυο διαφορές. Στην άκρη υπάρχει στα βράχια μια Καμάρα που παρά τις πινακίδες κάποιοι κάνουν τον σούπερμαν και βουτάνε από ψηλά στη θάλασσα και ο παραλιακός δρόμος είναι πιο μικρός χωρίς αυτοκίνητα και έχει πλακόστρωτο. Ωραία για βόλτα και περατζάδα με περισσότερα μπαρ. Η παραλία επίσης οργανωμένη με γήπεδα βολεϊ και απολαβάνεις άφθονα μπικίνι ή σιξ πακ αντίστοιχα.

Διάλεξα να κάνω μπάνιο στον Μονόλιθο. Ας πρόσεχα. Από τις πλεον ήσυχες παραλίες της Σαντορίνης και όχι τυχαία. Μάπα. Η μισή παραλία εχει κάτι τσιμέντα και η άλλη μισή εχει μεγάλο πλατος μεχρι τον δρόμο, με  αποτέλεσμα κάπου να χάνεσαι. Για οικογένεια όμως είναι ιδανική καθώς παρκάρεις άνετα και εχεις την ευχέρεια να κουβαλήσεις τα συμπράγκαλα αφου μέχρι την παραλία είναι φλατ. Πιάνει κύμα στον Μονόλιθο και δεν το ευχαριστιέσαι. Το καλό είναι πως αν μείνεις στον Βόθωνα ή στη Μεσσαριά, σε 5 λεπτά πετάγεσαι και κάνεις μια βουτιά.

Ανέβηκα στο Μεγαλοχώρι και περπάτησα σε έναν μικρό συμπαθητικό παραδοσιακό οικισμό αλλά το καλύτερο σημείο είναι η κεντρική πλατεία με το πολύχρωμο από τα λουλούδια πάρκο. Συνέχισα για τον Περίβολο. Μια από τα ίδια με την Περίσσα και το Καμάρι. Η μόνη διαφορά είναι πως σε αύτη την παραλία εκτος από τα ψάθινα κιόσκια με τις κλασικές ξαπλώστρες εχουν και ….δωμάτια! Τετράγωνες κατασκευές με πανί γύρω γυρω και στη μέση μεγάλο τραπέζι με καναπέ περιμετρικά. 

Δηλαδή, κατεβάζεις τα πανιά, παίρνεις και τρεις βραζιλιάνες χορεύτριες και … ασε μη βάλω κανένα κόκκινο Χ πάνω δεξιά…. Θα πλερώσεις όμως 10 ευρώ για την ξαπλώστρα και ξεχωριστά αναγκαστικά θα παραγγείλεις από τον ίδιο. Οπότε …ξηλώσου!

Εδώ που τα λέμε, Περίσσα, Περίβολος και Αγιος Γεώργιος είναι ουσιαστικά το αυτό με διαφορετικά ονόματα αφου βρίσκονται στην ιδια ευθεία. Η τελευταία στάση της ημέρας ήταν η παραλία που είναι η αγαπημένη μου στο νησί και είναι η Βλυχάδα. Μου θύμισε λίγο τους Εγκρεμνούς στη Λευκάδα καθώς περιτριγυρίζεται από κυματοειδείς λόφους ελαφρόπετρας και αυτό το μπλε της θάλασσας, το μαύρο της άμμου με το λευκό των λόφων που περιζώνουν την παραλία δίνουν διαφορετικά χρώματα ανάλογα και με το φως του ηλίου. Απόλαυσα το ηλιοβασίλεμα και την ηρεμία της θάλασσας και επέστρεψα αποκαμωμένος στο ξενοδοχείο…

Η προτελευταία μου μέρα ήθελα να ξεκινήσει με χαμόγελο. Το είχα δει στις διαδρομές μου αλλά δεν με ενθουσίασε η ιδέα να πάω σε ένα μουσείο κρασιού. Κρασί είναι και όχι ζωγραφική. Από την άλλη μετά σκέφτηκα πως δεν είχα να χάσω και κάτι συγκλονιστικό ιδιαίτερα όταν άκουσα θετικά σχόλια. Ετσι λοιπόν πήγα στο μουσείο Κουτσογιαννόπουλου. Μπήκα στην κεντρική αίθουσα, με το μπαρ και τα εκθέματα προς αγορά – κρασιά φυσικά – πλήρωσα τα 6 ευρώ και μου έδωσαν ένα ματζαφλάρι που είχε ένα πληκτρολόγιο και ηχείο. Όταν πληκτρολογούσες τον αριθμό του εκθέματος, άκουγες από το ηχείο μια παρουσίαση του τι έβλεπες. Αν και είχε επεξηγηματικές ταμπελίτσες αλλά ως εφε ηταν πολύ έξυπνο. Σε περίπου 300 μέτρα διαδρομής έβλεπες παλιά εργαλεία και σκεύη, ολη τη διαδικασία από την συγκομιδή μέχρι την εμφιάλωση με έναν εξαιρετικά πρωτότυπο τρόπο. Στον διάδρομο ήταν σκαμένες μικρές σπηλιές και μέσα είχαν βάλει μαριονέτες σε αναπαράσταση των τότε εργασιών. Περπατούσες λίγο κάτω από την επιφάνεια του εδάφους σε θολωτό διάδρομο και δίπλα σου είχες μια μικρή σπηλιά με δυο «ανθρωπους» να πατάνε τα σταφύλια ή λίγο πιο κάτω έναν να αδειάζει ένα καλάθι με τσαμπιά στο μηχάνημα που ο άλλος τα άλεθε και παρήγαγε τον μούστο. Ωραίες αναπαραστάσεις, διακριτικός απαλός φωτισμός μετα κλασικής μουσικής και παντού μύριζε μούστος σε σημείο που αν μείνεις πολυ ωρα, να μεθύσεις χωρις να πιεις σταγόνα! Μέχρι και γαϊδουράκια και λαγούς είχαν κάνει μαριονέτες! Είπα να αγοράσω και κρασί αλλά αυτές οι τιμές τους είναι για πετρέλαιο. Τι πετρέλαιο, πιο φτηνό είναι αυτό! Ξεκινάνε από 9 ευρώ το μπουκάλι και θελήσεις το βινσάντο, πάμε στα 25!!! Δεν άντεξα και είπα στον υπεύθυνο του μουσείου που πιάσαμε την κουβέντα ότι αυτή η αισχροκέρδεια στο ελληνικό κρασί είναι προκλητική. 
Τα χιλιανά κρασιά που είναι αντίστοιχης ποιότητας με τα δικά μας κοστίζουν από 2-4 ευρώ! Ο τύπος μου απάντησε λες και είναι ο εκπρόσωπος τύπου της NIKE. «Ξέρετε τα μεροκάμματα στη Χιλή είναι πολύ πιο χαμηλά από τα δικά μας και αυτό όπως καταλαβαίνετε ανεβάζει το κόστος». Ναι, κοντά έπεσες. Δεν ξέρω αν η πληρωμή των Αλβανών είναι αντίστοιχη με των Ελλήνων και φυσικά δεν είναι ανάγκη να δουλέψεις με 800% κέρδος. 20 ευρώ κάνει το σπέσιαλ ουίσκι  που το κρατάνε και 12 χρόνια, τόσο βάζεις και το κρασί;

Στη Σαντορίνη υπάρχει ενας εύκολος τρόπος να μεθύσεις. Πας σε ένα από τα 13 οινοποιεία που υπάρχουν για να σου δείξουν τα του κρασιού, πληρώνεις το 6αρι που από ότι κατάλαβα είναι η ταρίφα, και μετα την ξενάγηση σου δίνουν να δοκιμάσεις τα ντόπια κρασία. Είναι αρκετά όξινα με πάνω από 11% αλκοόλ και όπως πας το πρωι με άδειο στομάχι και πίνεις 3 ποτήρια μαζεμένα αρχίζεις να χαμογελάς, να βλέπεις τις γριες ως μοντέλες και η άποψη σου για τον κόσμο να λέει πως πρόκειται περι παραδείσου. Η φίλη μου η Φωτεινή πήγε στο οινοποίειο του Μπουτάρη και εκει τους έδωσαν να δοκιμάσουν 6 κρασιά! Με έριξαν αλλά είδα το μουσείο! Δεν μπορώ να πω, ακριβά τα κρασιά τους αλλά ποιοτικά.

Χαμογελαστός είπα να κάνω ένα μπάνιο. Διάλεξα την παραλία Μέσα Πηγάδια. Καταπληκτικά πρωτόγονη με πέτρες, βραχάκια, λίγο χώρο σχεδόν μια λωρίδα να κινηθείς αφου ξεκινάει λόφος ακριβώς από πίσω σου. Στη μια άκρη βρίσκεται ενας μεγάλος ασπρόμαυρος ( ! ) βράχος και στην άλλη ένα μικρό αναψυκτήριο-κουτούκι για τον καφέ σου. Σου βγάζει την αίσθηση της απομόνωσης από τον  εξω κόσμο και τον πολιτισμό. Ησυχη παραλία χωρις βαβούρα με ελάχιστες ομπρέλες για να ηρεμήσεις και να χαλαρώσεις. Αφου αλατίστηκα για τα καλά, πήγα στον Φάρο για αγνάντι. Αν πιεις κανα ποτηράκι παραπάνω μην κάνεις κανένα αστείο να περπατήσεις στα μικρα μονοπάτια περιξ του φάρου γιατί θα φύγεις στο κενό άκλαφτος. Ωραια θεα και βράχια για φωτογραφίες με φόντο το γαλάζιο. Εκανα και μια βόλτα απο την κόκκινη παραλία. Κιτς. Κιτσαριό. Καρακιτσαριό.  Τι να πω… Για τις πινακίδες πριν την παραλία «τελευταία στάση εδώ» που σημαίνει «αγοράστε από εδώ ότι θέλετε γιατί στην παραλία δεν υπάρχει καντίνα»; Για τον παππού που φέρνει βόλτες πουλώντας παραζεσταμένα από τον καυτό ήλιο, φρούτα; Για τις βάρκες που σε πάνε με 8 ευρω παρακαλώ, λίγο πιο κάτω στην λευκή παραλία και μπαίνουν ανάμεσα στους λουόμενους φωνάζοντας τους  οι αλβανοκαπεταναίοι να παραμερίσουν; Δεν μπορούσαν να φτιάξουν μια εξέδρα για την επιβίβαση; Η κόκκινη παραλία είναι ωραία για να τη φωτογραφίσεις από ψηλά. Αν εχεις και καλο ζουμ, βγάζεις ωραία «θέματα». Το πιάσατε το υποννοούμενο έτσι; Η κόκκινη άμμος, γενικά ολος ο κόκκινος ορμος, όπως φαίνεται από ψηλά καθώς πηγαίνεις είναι γοητευτική αλλά μην κολυμπήσεις. Είναι μικρή σε μέγεθος και αν απλώσεις την πετσέτα σου στο πρόσωπο σου θα εχεις τα πόδια του άλλου και τα πόδια σου θα βρίσκουν στα μαλλιά της μπροστινής! Πόλεμος!

Ενας καλός λόγος για να μείνεις στο Ακρωτήρι είναι ότι το βράδι χαζεύεις φωτισμένα τα Φηρά, τον Πύργο και την Οια. Είναι ψηλά στη Νοτιοδυτική πλευρά του νησιού και το μάτι φτάνει από την Οια μέχρι το ύψωμα του προφήτη Ηλια και την Περίσσα. Ο παραδοσιακός οικισμός είναι ελικοειδής και σε βγάζει ψηλά στην εκκλησία και στο κάστρο. Από πινακίδες τα πάνε πολύ καλά καθώς εχουν αρκέτες που να σου λένε για την προϊστορική πολή. Όταν φτάνεις, σου εξηγούν οι ντόπιοι πως δεν άνοιξε και ποτέ για τους επισκέπτες… Αγνάντι, ανάσες, φωτογραφίες και ηρθε η ωρα για τα άκρως τουριστικά. Γκολ και έφυγα για την Οια.

Το μεγάλο θετικό στην Οία είναι ότι δεν εχει καλώδια της ΔΕΗ!!! Αχ αυτά τα καλώδια πόσες φωτογραφίες μου εχουν λερώσει! Λόγω του σεισμού το 1956 που διαλυθηκε, την ξανάφτιαξαν με τα καλώδια υπόγεια. Εύγε. 2 ώρες περπάτησα στην Οια, πάνω κάτω στον παραδοσιακό οικισμό. Από την πλατεία με την εκκλησία μέχρι το κάστρο και στην άκρη που είναι οι ανεμόμυλοι. Ένα φοβερό εικαστικό θέαμα, ένα ατέλειωτο ψηφιδωτό, ένα αρχιτεκτονικό θαύμα.  Ανθρωποι, σπιτάκια, το λευκό, τα χρώματα, ολες οι φυλές του κόσμου, να ξεχύνονται να βολτάρουν και να φωτογραφίσουν στα ρυάκια της Οιας. Στους δρόμους υπήρχαν πολλά αδέσποτα σκυλιά πολύ φιλικά με τον κόσμο. Στην Οια δεν υπάρχει hot spot. Πρέπει για να τη φωτογραφίσεις, να την ανεβοκατέβεις. Μια τρισδιάστατη ζωγραφιά. Ο ηλιος άρχισε να ετοιμάζεται για την κατάδυση, ο κόσμος να λαμβάνει θέσεις σε σκαλιά, στέγες, στο κάστρο και έφυγα για να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα από ένα επίσης καλύτερο σημείο από την Οια, το Ημεροβίγλι.

Εκει βρήκα τη φίλη μου τη Φωτεινή με το αγόρι της τον Γιάννη και φάγαμε στα Φηρά σε ένα εστιατόριο με καταπράσινο περιβάλλον που παραδόξως δεν σε σφάζει στις τιμές, με γεύσεις που σε τέρπουν και είναι πολύ φιλικοί οι άνθρωποι στην εξυπηρέτηση, στην Κάπαρη.

Η τελευταία μέρα των διακοπών μου ξεκίνησε από εκει που κατέληξε η προηγούμενη. Στο Ημεροβίγλι. Αποχαιρέτησα την Φωτεινή και τον Γιάννη και παρόλο που λένε ότι το Ημεροβίγλι είναι από τις πιο ακριβές περιοχές της Ελλάδας, το Merovigliosso είναι ένα εξαιρετικά καλαίσθητο ξενοδοχείο που είναι και φτηνό! Αν ξαναπαώ στη Σαντορίνη εκει θα ρωτήσω πρώτα. Αν και προτιμώ τη θάλασσα από την πισίνα, είναι πολύ διαφορετική η αίσθηση να κάνεις μπάνιο και να χαζεύεις την καλντέρα και το Αιγαίο… Ακριβώς δίπλα σου, σαν να απλώνεις τα χέρια σου και να τα φτάνεις… Πιο μικρό από τα Φηρά και την Οια, το Ημεροβίγλι αλλά και πιο λευκό. Η θέα στην απεραντοσύνη και η βόλτα σε έναν πελώριο βράχο ονόματι Σκάρος, που εξέχει από τον γκρεμό είναι λίγο επικίνδυνη ( αν ανέβεις στην κορυφή ) αλλά σε ανεβάζει σε άλλη ψυχική κλίμακα. Φροντισμένο μονοπάτι με σκαλάκια και εξαντλητικό ανέβα-κατέβα αλλά αξίζει να πας και να ακους μόνο τον άνεμο. Κάτι βλάκες Ιταλοί έσκουζαν για να χαρούν με την ηχω μέχρι που τους έκραξε ενας δικός τους και σταμάτησαν.

Λίγο πιο πέρα είναι το Φηροστεφάνι αλλά δεν εχει τίποτα το τρομακτικό. Στα Φηρά δεν χωράμε ολοι, το Ημεροβίγλι ακριβό, οπότε επινοήσαμε μια συνοικία για να βολέψουμε τους τουρίστες. Σε παρόμοιο στιλ αλλά με καινούρια κτίρια.

Η τελευταία στάση ηταν στα Φηρά. Τρεις ολόκληρες ωρες περπατούσα. Μου βγήκε το λάδι αλλά χόρτασα το παζλ. Κατέβηκα και κάτω στο λιμάνι με το μουλάρι και ανέβηκα με το τελεφερίκ. 
Σύντομη και συμπαθητική διαδρομή και λόγω κουνήματος πρέπει να κρατάς την ισορροπία της Κομανέτσι για να βγάλεις φωτογραφίες αλλά αξίζει τον κόπο. Είναι υπέροχη η αίσθηση του να ανεβαίνεις σιγα σιγα τον γκρεμό και να έρχεσαι στο ίδιο επίπεδο με τα Φηρά.  Σας προτεινω να κάνετε το ιδιο για να βγάλετε καλές φωτογραφίες. Η αντίστροφη πορεία δεν λεει γιατί ανέβα με το μουλάρι δεν μπορείς να βγάλεις φωτογραφίες ( δοκίμασα στο κατέβα και παραλίγο να κάνω γεώτρηση στο πλακόστρωτο)  και στο κατέβα με το τελεφερίκ δεν θα δεις και πολλά. Αντίθετα, όταν ανεβαίνεις και σιγα σιγά έρχεσαι στο ιδιο επίπεδο με τα Φηρα εχεις πολύ καλή θεα. Πήγα και στο αρχαιολογικό μουσείο. Είναι πολύ ωραία μέσα με όχι πολλά εκθέματα αλλά ο χώρος φωτεινός, λευκός και ευρύχωρος. Επίσης σου επιτρέπουν τις φωτογραφίες. Κάποια στιγμή παρατήρησα πως οπου πήγαινα με ακολουθούσε και μια μέτριας ομορφιάς υπάλληλος του μουσείου. Την κοίταξα. Με κοίταξε. Της χαμογέλασα. Έκανε το ιδιο. Και της είπα: Να σας πω, φωτογραφίες βγάζω, δεν ηρθα για να κλέψω κατι… Το χαμόγελο έγινε πιο έντονο λόγω αμηχανίας, κοκκίνισε και εξαφανίστηκε. Ε μα πια! Τα Φηρά είναι μια πολιτεία, ένα μελίσσι που ωρες ωρες απορείς πως καταφέρνει παρα τις μινι διαστάσεις να χωρέσει τοσο πολύ κόσμο. Ισως να υπάρχει κάτι μαγικό… 

Αποκαμωμένος, πήγα για λίγο στον Μονόλιθο για την αποχαιρετιστήρια βουτιά στο νησί και τις διακοπές και λίγο αργότερα προσγειώθηκα στο Ελευθεριος Βενιζελος οπου με περιμάζεψε ο καλός μου φίλος Γιάννης για να μου πει για τις φωτιές…

Η αλήθεια είναι πως στη Σαντορίνη δεν ξεκουράστηκα σωματικά αλλα ψυχικά. Τόσο μικρό νησί αλλα και τοσα πολλά μέρη να επισκευθείς. Ισως αν είχα δυο μέρες ακόμα να την απολάμβανα περισσότερο και να σας έγραφα περισσότερα για τη νυχτερινή διασκέδαση για παράδειγμα αλλά στην Αθήνα που γύρισα δεν νομίζω ότι θα εχω έλλειψη!

Τι έμαθα στις διακοπές;

Τη μεγάλη διαφορά μεταξύ της ανηφόρας και της κατηφόρας. Στην κατηφόρα βάζεις μόνο το σώμα ενώ η ανηφόρα θέλει και ψυχή. Ετσι δεν συμβαίνει και στη ζωή μας;

Για να βγάλεις καλές φωτογραφίες πρεπει να περπατήσεις. Από το αυτοκίνητο ή από ένα υψωμα, δεν γίνεται δουλειά. Θέλει ποδαράκια.

Μη ντρέπεσαι να απευθυνθείς σε έναν άγνωστο και να τον ρωτήσεις αν δεν ξέρεις που να πας. Συνάντησα πολλούς καλούς ανθρώπους εκει εξω που είχαν ολη την προθυμία να με βοηθήσουν στο οδοιπορικό μου χωρίς να μου ζητήσουν τίποτα και χάρη στη συνδρομή τους πήγα σε μέρη που δεν τα εχουν οι τουριστικοί χάρτες.

Μην παίρνεις πολύ στα σοβαρά προβλέψεις τύπου «α, που να πας τώρα, δεν προλαβαίνεις το ηλιοβασίλεμα» ή «μην πας εκει δεν αξίζει τον κόπο». Ιδιως σε οτι αφορά τη δεύτερη συμβουλή, αν εχεις χρόνο, πήγαινε και ας επιβεβαιωθεί η αρνητική άποψη.

Στις διακοπες μου αποζήτησα και είχα ανάγκη τη μοναξιά. Μερικές φορές ήταν δύσκολο.

Στις διακοπές μου αποζήτησα και είχα ανάγκη την παρέα. Μερικές φορές ήταν δύσκολο….

Στατιστικά, διηνυσα 3.500 χιλιόμετρα ( εκτος αεροπλάνων και βαποριών ) και έβγαλα 5.000 φωτογραφίες. Θα πρέπει σιγά σιγά να τις ταξινομήσω και να σας παρουσιάσω ομαδοποιημένα τις καλύτερες. Ε, μέχρι το επόμενο καλοκαίρι που πρώτα ο Θεος θα είμαι έτοιμος για καινούριες περιπέτειες, πιστεύω πως θα τα εχω καταφέρει!