BLOGS. ΜΠΛΟΓΚ. ΤΡΩΚΤΙΚΟ. ΤΡΩΚΤΙΚΑ.

Μακριά από τον κλεινόν άστυ, Αυγουστιάτικα, πληροφορήθηκα για το κλείσιμο του τρωκτικού, την επανέναρξη του και τα πυρά ανάμεσα στη zougla του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Την  άποψή μου για τα blogs και τους μπλόγκερς την εχω γράψει εδώ και δεν έχω να αλλάξω κάτι. 

κλικ εδώ

Το τρωκτικό δεν το διαβάζω. Μια φορά μου το έστειλε μια φίλη γιατί ηταν θαυμάστρια και μανιώδης αναγνώστρια και μόνο που είδα το απαρχαιωμένο template με κάτι ειδησούλες τύπου ο σκύλος του λαλάκη είναι gay και αναζητά ταίρι, δεν ασχολήθηκα. Εκτοτε ξαναμπήκα όταν ενας φίλος μου με ενημέρωσε πως απάντησαν σε μια συνέντευξη του Πανούτσου που έδωσε στο μπλογκ μου αλλά «ξέχασαν» να αναφέρουν που την έδωσε. Οφείλω όμως να παραδεχθώ πως μετά το mail διαμαρτυρίας που έστειλα, μέσα σε μια ωρα έγραψαν και την πηγή.

Η αναρχία της blogοσφαιρας βολεύει ολο τον κόσμο μόνο που χρειάζονται μερικοί διαχωρισμοί. Το ιστολόγιο εξ’ορισμού εχει να κάνει με την προσωπική και ατομική έκφραση του συγγραφέα του. Αν κάποιος χρησιμοποιεί τη μηχανική και την πλατφόρμα του μπλογκερ και εχει κάνει ένα ειδησεογραφικό site επειδή είναι δωρεάν ή επειδή είναι ( με τα σύγχρονα μέσα για λίγο ) ανώνυμος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ blogger. Ούτε όμως και δημοσιογράφος. Κάτι ανάμεσα. Το κοινό, αδηφάγο για παρασκήνιο και κουτσομπολιό του δίνει δύναμη με τις επισκέψεις του και η ζωη συνεχίζεται με αλληλομαχαιρώματα αρχόντων.

Δεν με νοιάζει αν θα κλείσει το τρωκτικό. Και το κάθε τρωκτικό. Δεν με νοιάζει η υποκρισία του κοινού που απορρίπτει τα μεσημεριανάδικα στα κανάλια γιατί είναι κιτσαριό και μπανάλ αλλά από το γραφείο μια ματιά στο τρωκτικό τη ρίχνουμε.

Δεν με νοιάζει αν θίγονται οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι καθώς χαρη σε μερικά τρωκτικά μαθαίνουμε και καμια βρωμιά που μένει θαμμένη στους διαδρόμους. Δεν είναι λέει σωστή η δημοσιογραφία της κλειδαροτρυπας και του κουτσομπολιού. Δεν κατάλαβα, το ιδιο δεν συμβαίνει στα τηλεοπτικά κανάλια, στις εφημερίδες και στα περιοδικά; Το τρωκτικό είναι το πρόβλημα μας;

Δεν μπορώ να βαφτίσω ελευθερία λόγου τη λάσπη, δημοκρατία τη συκοφαντία και ελεύθερη δημοσιογραφία τη στρατευμένη. Δεν μπορώ να υπερασπιστώ πολιτικούς και επώνυμους δημοσιογράφους όταν ξέρω και ξέρουμε πως η κοινωνία μας θα ηταν πολύ καλύτερη αν οι ίδιοι είχαν υπακοή στους νόμους που οι ίδιοι θεσπίζουν.

Το κοινωνικό μήνυμα των μαζικών μέσων επιρροής το πήραμε πριν από πολλά πολλά χρόνια με τον big brother. Σάλος τότε, με αναλύσεις, συζητήσεις και realitoλογία. Τι έγινε; Μας τελείωσαν τα reality και επέζησαν μόνο τα μουσικά. Τώρα επανέρχονται. Θα ξανασβήσουν. Στη χώρα μας ετσι λειτουργούμε. Ορμάμε και μετά ξεχνάμε. Κατ΄αναλογία ετσι θα γίνει και με τα τρωκτικά. Μέχρι να το αφομοιώσουμε θα ασχολούνται πολλοί. Μετά θα περάσει και αυτή η μόδα.

Όπως άλλωστε ήδη αρχίζει να φαίνεται και με τα μπλογκζ. Οι καλοί μπλογκερς απορροφώνται επαγγελματικά από το σύστημα, οι υπόλοιποι είτε ασχολούνται όποτε και αμα, είτε το παρατάνε και διατηρούν τον λογαριασμό για να σχολιάζουν σε άλλα ιστολόγια. Ηδη από το 2009 παρατηρείται μια κάμψη σε ότι αφορά την ιστογραφή και σε διάφορα top 100 ξεχωρίζουν πολιτικές εκφάνσεις και όχι η προσωπική γραφή.

Οσο μεγαλώνω αρχίζω να πιστεύω πολύ στο χρόνο. Ότι τελικά σημασία δεν εχει αυτό που συμβαίνει αλλα αυτό που μένει. Συνήθως αυτό που μένει σε βάθος χρόνου είναι αυτό που αξίζει. Αν οντως ιστολόγια σαν το τρωκτικό δεν είναι μια φούσκα που εξυπηρετεί κάποια προσωρινά συμφέροντα αλλά βοηθάει την κοινωνία μας να γίνει καλύτερη ασκώντας έλεγχο εκει που εμεις οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε, θα φανεί σε βάθος χρόνου. Αλλιώς θα γίνει άλλη μια ιντερνετικη espresso και traffic που θα χαθεί στην άβυσσο του διαδικτύου.

Δεν χρειάζεται ουτε πανικός περι ελέγχου της έκφρασης, ουτε παρέμβασης στην μπλογκόσφαιρα. Η θάλασσα είναι πολύ μεγάλη για να φοβηθεί από ένα κύμα.

Τρωκτικά και «τρωκτικά» θα φύγουν…

Θα κουραστούν….