ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ - ΤΟ ΚΑΡΔΙΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ.

ΤΟ ΚΑΡΔΙΟΓΡΑΦΗΜΑ

Καρδιογράφημα οι δικές μας ελπίδες, καρδιογράφημα και η πορεία της Εθνική μας. Ο απολογισμός του καρδιογραφήματος είναι θετικός και για μια ακόμα φορά η Εθνικη Ελλάδος μας έκανε περήφανους. Πάρα τον λιγοστό πληθυσμό μας και την πολυμέρεια του ελληνικού αθλητισμού καθώς στη χώρα μας ασχολούμαστε με πολλά αθλήματα ( δεν είμαστε σαν τους Ούγγρους που εχουν μόνο πόλο ) είμαστε στις 5 καλύτερες ομάδες του κόσμου.

Όταν ξεκίνησε η διοργάνωση έλεγα πως θα ηταν επιτυχία αν πηγαίναμε στους 4. Είμασταν ολοι μουδιασμένοι καθώς βλέπαμε τις ελλείψεις μας και λέγαμε ότι «ας πάμε και οσα πάνε και όσα έρθουν». Το πρώτο καρδιογράφημα έδειξε πάγο.

Ξεκίνησε η διοργάνωση και διαπιστώσαμε ότι μπορούμε. Με τις αδύνατες ομάδες νικήσαμε συντριπτικά. Κοιτάζαμε γύρω μας και βλέπαμε ότι οι Ισπανοί χάνουν, οι Λιθουανοί είναι σκορποχώρι, οι Ρώσοι δεν είχαν καμία σχέση με το 2007, η Γερμανία χωρίς τον Νοβίτσκι είναι τίγρης χωρίς δόντια και εκει το καρδιογράφημα χτύπησε κόκκινο.

Συνεχίσαμε και ξαναπαγώσαμε. Φαντάσματα με τους Ρώσους και στον αγώνα που θέλαμε να κερδίσουμε χάσαμε από μια ομάδα που άφησε τον καλύτερο της παίκτη εκτος αγώνα και οι ίδιοι οι Γάλλοι έβριζαν τον παίκτη που μας κέρδισε.

Μετά ηρθε η ηδονή της Τουρκίας. Ένα τρελό παιχνίδι χωρίς τακτική με την μαγκιά μας και την καρδιά μας. Καθαρά ελληνικά. Το καρδιογράφημα ξαναέπεσε ομαλά με τη φυσιολογική ήττα από τους καλύτερους ισπανούς και ξαναπήγε στον ουρανό με την επιτυχία του χάλκινου μεταλλίου.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΕΜΑ

Μια κακή διοργάνωση από πλευράς θεάματος και ισως της χειρότερης τηλεοπτικής κάλυψης που εχω δει ποτέ μου σε τέτοια διοργάνωση. Λίγα και συνήθως εκτος φάσης replay και ειδικα όταν δεν μπορούσαν να πιάσουν στο πλάνο τον παίκτη με τη μπάλα στο κέντρο του γηπέδου, είχε πολύ πλάκα. Είχες την αγωνία να δεις από ποιο σημείο της οθόνης θα βγεί ο επιτιθέμενος.  Η δική μας ομάδα μας έδωσε μια ελπίδα. Την ελπίδα της συνέχειας του αθλήματος στο άμεσο μέλλον. Καλές οι επιτυχίες των πιτσιρικάδων το καλοκαίρι που μας πέρασε αλλά του χρόνου εχουμε μουντομπάσκετ. Δείξαμε πως παρά την εν μέρει αναγκαστική ανανέωση μπορούμε να σταθούμε και να είμαστε ανταγωνιστικοί. Άλλες ομάδες όπως η Σερβία, για να φτάσει σε σημείο να ξαναβρεί τον εαυτό της, έφαγε τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη για 7 ολόκληρα χρόνια πατώνοντας σε μεγάλες διοργανώσεις, ενώ παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Ιταλία εξακολουθούν να είναι βυθισμένες στο τέλμα.

Εμεις διακρινόμαστε και συνεχίζουμε να βρισκόμαστε ψηλά με μεγάλες αλλαγές και στον πάγκο και στο παρκέ.

Αναρωτιούνται οι δημοσιογράφοι – σχεδόν ζηλόφθονα οι ποδοσφαιρικοί – πως είναι δυνατόν το μπασκετάκι, «η μαλακία που παίζεται με τα χέρια», όπως λένε με περισσή ασέβεια στο άθλημα που έχει φέρει ένα φορτηγό διακρίσεις στην Ελλάδα,  είναι δυνατόν να εξαργύρωσε σε βάθος χρόνου το 87 και να διακρίνεται μέχρι σήμερα και στους πιτσιρικάδες και στους άνδρες μέχρι σήμερα ενώ αυτό δεν μπορεί να το κάνει το ποδόσφαιρο με την επιτυχία του 2004. Αν το 87 κάναμε ένα θαύμα, το 2004 κάναμε ΤΟ θαύμα.

Η διαφορά δεν είναι τυχαία. Είναι κοινωνική.

Το μπάσκετ διαθέτει πολλούς ανθρώπους είτε παράγοντες, είτε προπονητές, είτε παίκτες που είναι πιο καλλιεργημένοι, πιο μορφωμένοι, ξέρουν από μανατζμεντ, από μαρκετινγκ και εχουν μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Βλέπεις μια συνεντευξη ποδοσφαριστή και μια συνέντευξη μπασκετμπολίστα. Ουζμπεκισταν ο ενας, χαίρεσαι να ακους τον άλλον. Ο Στολτίδης όταν κλήθηκε στα 32 να παίξει στην Εθνικη, έφτυσε στα μούτρα τη φανέλα με το εθνόσημο γιατί λέει δεν ειχε κληθεί νωρίτερα ενώ ο Καλαμπόκης περίπου στην ιδια ηλικία τίμησε την αντιπροσωπευτική μας ομάδα. Ακους να μιλάει ο Γιάννης Γκούμας και αναρωτιέσαι αν κατάφερε να τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Ακους και τον Ζήση και αναρωτιέσαι αν εχει μεταπτυχιακό ή αν σταμάτησε στο πτυχίο. 

Δεν λεω πως το μπάσκετ μας δεν εχει προβλήματα, όπως για παράδειγμα ότι το πρωτάθλημα μας είναι μόνο για δυο, ότι πόσα και πόσα ταλέντα δεν χάθηκαν στο δρόμο  αλλά βλέπεις και τόσα θετικά. Οι Ελληνες διαιτητές είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη, υπάρχουν παράγοντες που βλέπουν μπροστά και διαρκώς παράγουν παίκτες υψηλού επιπέδου, οι αθλητές είναι στην πλειοψηφία τους σοβαρά παιδιά και όχι τίποτα αμόρφωτοι που απλως βρέθηκαν με πολλά λεφτά από το χωριό τους. Οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι εσχάτως, δεν εχουν καμία σχέση με το Κοκκαλιστάν και τον Σάββα θεοδωρίδη, με τον πάλαι πότε Καπετάνιο και τον Νικόλα – 5 τζιπ και 40 μπράβοι – Πατέρα.

Η μεγάλη διαφορά είναι στην αναλογία. Περισσότερους κάφρους ( εντος και εκτος γηπέδων ) θα βρεις στο ποδόσφαιρο από ότι στο μπάσκετ.

Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Άλλος Ελληνας είναι αυτός που βλέπει συστηματικά μπάσκετ και άλλος είναι ο καφρο-ποδοσφαρικός. Εκτος βέβαια από τους εκ περιτροπής μπασκετικούς που ακόμα φωνάζουν γκολ στα καλάθια με τις καφρίες τους. Ο μπασκετικός αγαπάει και το άθλημα ενώ ο ποδοσφαιρικός μόνο το αποτέλεσμα της ομάδας του. Το μπάσκετ εχει και «Πελαργούς». Οι οπαδικές εφημερίδες στη χώρα μας είναι αμιγώς ποδοσφαιρικές και οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το ρεπορτάζ του μπάσκετ πλην του Δημήτρη Χατζηγεωργίου, γνωρίζουν το άθλημα. Ο ποδοσφαιρικοί στην πλειοψηφία τους, είναι μερικοι τύποι που δεν ξέρουν να γράφουν για ανθρώπους που δεν ξέρουν να μιλήσουν και απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν ξέρουν να διαβάσουν.

Αυτή η κουλτούρα μεταφέρεται και στις εθνικές ομάδες οι οποιες δεν είναι ξεκομμένες από την παράδοση της χώρας που εκπροσωπούν. Στο μπάσκετ, αναλογικά βρίσκεις πιο έξυπνους, μορφωμένους και οργανωτικούς ανθρώπους που προσπαθούν ώστε να ερθουν και οι συνεχεις επιτυχίες. Όταν μια χώρα σημειώνει επι 22 ετη επιτυχίες σε ένα άθλημα είτε στους μικρούς είτε στους μεγάλους, δεν είναι τυχαίο ούτε γίνεται κατά λάθος.

Ναι, θα πουν κάποιοι, ποδόσφαιρο όμως παίζει όλος ο πλανήτης ενώ μπάσκετ λίγοι. Τα μεγέθη είναι τέτοια που με 3 εκατομμύρια ευρώ αγοράζεις τον καλύτερο ευρωπαίο μπασκετμπολίστα ενώ στο ποδόσφαιρο με αυτά τα λεφτά παίρνεις τον μισό Σισέ. Καμία αντίρρηση αλλά πιστεύω πως αν οι παράγοντες του μπάσκετ είχαν ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, το άθλημα τουλάχιστον θα είχε κάνει σημαντικά βήματα προόδου. Πριμέρα ντιβιζιόν δεν θα γίνομασταν αλλά δεν θα βολοδέρναμε και στη 14ή θέση στην Ευρώπη πίσω από τη Σκωτία σε συλλογικό επίπεδο.  Γκαγκάτσης, που μέχρι χθες διοικούσε το ποδόσφαιρο και αφοι Μητρόπουλοι μέχρι προχθές,  στο μπάσκετ δεν υπάρχουν.

Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΩΝ ΠΑΓΚΩΝ

Εν αρχή ην ο προπονητής. Ο Γιόνας Καζλάουσκας είναι ενας πολύ συμπαθητικός κύριος που σίγουρα θα ήθελες να εχεις θείο σου. Ευγενικός, σε ενθαρρύνει, ενας καλόβολος άνθρωπος που δεν κάνει τίποτα κακό. Το θέμα όμως είναι και αν κάνει κάτι γενικά. Εφτιαξε μια 12αδα στην οποία δεν υπήρχαν πολλά γκαρντ αλλά ψηλοί και πιο ψηλοί. Λες ότι εντάξει, εχουμε απουσίες, θα παίξουμε κοντά στο καλάθι. Αντι πχ να πάρει τον έμπειρο Τσαλδάρη ή τον πιτσιρικά τον Παπανικολάου, προτίμησε άλλο ένα κορμί, τον Γλυνιαδάκη για να σπρώξει –λογικά- τον Γκασόλ.  Αυτό που είδαμε όμως είναι ότι τους ψηλούς που πήρε δεν τους έβαλε να παιξουν!

Δεν θα μπορούσε να βάλει για λίγο εστω τον Κουφό μετά τη γαστρεντερίτιδα ή τον Γλυνιαδάκη ώστε να καλυφθούν τα κακής απόδοσης διαστήματα του Μπουρούση; Αν αύριο ο Κουφός πει «που να τρέχω από την Αμερική να παίξω με σας, αφου ηρθα και δεν με βάλατε» δεν θα εχει ένα δίκιο;

Ο Καζλάουσκας λέει προσπάθησε να κάνει την ομάδα μας να παίξει πιο γρήγορα και πιο θεαματικά. Αυτό να το πει κάποιος που δεν ξέρει. Πότε οι Ελληνες έπαιξαν γρήγορα; Και τι σημαίνει γρήγορα; Χωρίς τον Παπαλουκά και με ένα μόνο τριάρι που να πας γρήγορα; Θυμαμαι αρκετές φάσεις που βγαίναμε 3 εναντίον 2 και 4 εναντίον 3 και περιμέναμε να ερθουν και οι υπόλοιποι γιατί δεν ξέραμε πώς να τελειώσουμε τη φάση.

Σε παιχνίδια που θέλαμε να κερδίσουμε και τα χάσαμε, δεν θυμάμαι να είχαμε βοήθεια από τον πάγκο. Με τους Ρώσους ούτε αλλάγες στο τέλος, ούτε μια τακτική. Με τους Γάλλους, μας το έδιναν και καταφέραμε να το χάσουμε. Με τους τούρκους, ένα άναρχο παιχνίδι που το καθάρισε με ατομικές ενέργειες ο αγιος Βασίλης Σπανούλης και με τους Σλοβένους είχαμε τον καλύτερο Σοφοκλή ολων των εποχών. Τον Καλάθη τον έβαλε να παίξει αφου ο Ζήσης δεν μπορούσε ούτε με τα χίλια ζόρια, μισοπεθαμένος μπασκετικά και ο Σπανούλης ταλαιπωρήθηκε αρκετή ωρα στο χαμένο ματς με την Ισπανία

Τι καινούριο έφερε ο Λιθουανός στην ομάδα μας; Τιποτα απολύτως. Το παιχνίδι της εθνικής μας στηρίχθηκε σε απλές τακτικές τύπου οσο είναι ο Σόφο μέσα να παίρνει τη μπάλα και ο Σπανούλης να κάνει ντραϊβ και σπλιτ. 

Ο Γιαννάκης ηταν νικητής, έκανε αλλαγές και αυτή η επιτυχία στηρίθηκε στο υλικό του Γιαννάκη. Ο Λιθουανός μας έμαθε άμυνα; Όχι, την ξέραμε. Μας έμαθε επίθεση; Ούτε καθώς κάνουμε ότι κάναμε.

Στον πάγκο της εθνικής μας είδα έναν χειροκροτητή και οι προπονητές ηταν μέσα στο γήπεδο.

ΑΤΟΜΙΚΑ

ΝΙΚΟΣ ΖΗΣΗΣ: το παιδί εχει ευνουχιστεί μπασκετικά. Στην ΤΣΣΚΑ πρέπει να τον είχαν σε ένα ρόλο κατεβάζω τη μπάλα σοβαρά, μοιράζω ώριμα και αμύνομαι στρατιωτικά. Σε μια ομάδα που χρειάστηκε να πάρει προσπάθειες στην επίθεση έμοιαζε σκουριασμένος και δεν είναι τυχαίο το ότι έχασε πολλά σουτ αμαρκάριστος.   Με 5/21 τρίποντα 27/38 βολές και 13/31 δίποντα ήταν τραγικός άσχετα αν όλα σβήστηκαν από ένα κρίσιμο σουτ με τους Τούρκους. Εύχομαι στην Ιταλία που θα παίξει, να ξαναθυμηθεί τις επιθετικές του αρετές γιατί ναι μεν καλό το μυαλό και η σοβαρότητα και το καλό παιδί αλλά η ουσία του μπάσκετ είναι το καλάθι. Εχει χάσει σε εκρηκτικότητα, στο μπάσιμο και αν συνεχίσει ετσι θα γεράσει στα 28 του.  

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΜΠΟΚΗΣ: Αξιέπαινος μόνο και μόνο που πήγε γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν θα ξαναπάει. Δεν περίμενα να πάρει την ομάδα πάνω του και είχε μια μέτρια παρουσία. Ο Καλαμπόκης είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση παίκτη που δεν εχει μεγάλο ταλέντο αλλά δουλεύει στην προπόνηση. Για να βοηθήσει μια ομάδα πρέπει να περάσει καιρός προσαρμογής ώστε να βρει ρυθμό. Ο ταλαντούχος θα τολμήσει, θα ρισκάρει, κάτι θα του πιάσει. Ο Γιάννης δεν κάνει για τέτοιους αγώνες που είναι μια και εξω σε τόσο υψηλό επίπεδο, γιατί ποτέ στην καριέρα του δεν ψήθηκε ετσι. Θα σου δώσει ποντους, θα συμμετέχει ενεργά αλλά ανάλογα με τα παιχνίδια, το επίπεδο και κυρίως τον ρυθμό των αγώνων. Για αυτό και στον πανιώνιο είχε ματς με 20 πόντους που σε θάμπωνε και σε άλλα νόμιζες ότι έπαιζε ο κλώνος του που είχε ξεκινήσει την καριέρα του με μπόουλινγκ. 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ: Μπορεί να μου τη σπάει πολλές φορές που κρατάει τόσο πολύ τη μπάλα, μπορεί να με εκνευρίζει που κάνει εύκολα λάθη ( είχε 38 ασιστ και 35 λάθη, μια η άλλη! ) αλλά ηταν ηγέτης. Ας κλάταρε στα παινίδια με την ισπανία και τη σλοβενία, όμως στο κρίσιμο με την Τουρκία έπαιξε και για τους παρόντες και για αυτούς που έλειπαν. Μεγάλη αξία και ακόμα μεγαλύτερη ψυχή. Είμαι περίεργος να δω στο πρωτάθλημα αν πραγματικά βελτιώθηκε στο σουτ ή τα καυτά τρίποντα τα έβαζε λόγω της συγκέντρωσης που δίνει το συναίσθημα: «αφου δεν υπάρχει άλλος, ας σουτάρω και το πολύ πολύ να μη μπει»

ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΑΘΗΣ: πριν από πολλά πολλά χρόνια, ένα ψηλό παιδί κλήθηκε λόγω απουσιών να βοηθήσει την εθνική μας ομάδα, άπειρος και άβγαλτος στα δύσκολα. Τα έφερε η μοίρα και σε έναν αγώνα έπρεπε να βάλει 3 βολές στο τέλος για να κερδίσουμε. Τις έχασε και τις τρεις. Φίλοι είτε δια ζώσης είτε σε φορουμ όταν έλεγα πως αυτός ο παίκτης αν συνεχίσει να δουλεύει θα γίνει τεράστιος με αντέκρουαν ότι είναι στα δύσκολα άστοχος, είναι λουζερ και δεν ξέρει να σουτάρει. Εκείνο το παιδί ονομαζεται Θοδωρής Παπαλουκάς. Για πρώτη φορά είδα τον Καλάθη. Πιστεύω πως αν συνεχίσει να δουλεύει θα γίνει ο Ελληνας Γιασικεβίτσιους και καλύτερος μάλιστα στην άμυνα καθώς είδα ομοιότητες και στο σουτ και  στο στιλ οργάνωσης. Ότι και να έκανε το παιδάκι δεν θα με πείραζε. Ηρθε από …έναν άλλον πλανήτη, σε ένα άλλο στιλ και σε τόσο κρίσιμα παιχνίδια. Από την πλάκα του κολλεγίου σε ματς φωτιά με άνδρες. Επαιξε. Το ότι τα έχανε από κάτω είναι φυσιολογικό. Δεν είναι κολλέγιο εδώ και στον Παναθηναϊκο θα τον βοηθήσουν και οι παίκτες της εθνικης αλλά και όταν στις προπονήσεις θα πας να κοντράρεις τον Μπατίστ και τον Πέκοβιτς, θα μάθεις. Μου άρεσε το στιλ του και η νοοτροπία του. Το θέμα είναι να κάνεις και να εχεις τις κινήσεις. Το τελείωμα έρχεται με την προπόνηση και την εμπειρία. Ένα χρόνο ακόμα για την ομαλή μετάβαση στα καθ ημας και μετά δεν πιστεύω πως ο Παναθηναϊκος χρειάζεται τον Σάρας.

ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΕΡΠΕΡΟΓΛΟΥ: Φάνης δεν είναι. Χρήσιμος αλλά θέλει και κάποιον να τον συμπληρώνει. Στον Παναθηναϊκο φέτος δεν μάγεψε οπότε δεν περίμενα να κάνει κάτι ανάλογο και με την Εθνική. Δεν είναι όμως 15 χρονών. Εχει πια εμπειρίες μεγάλων και κρίσιμων αγώνων και πιστεύω πως αυτή η χρονιά θα είναι η πιο κρίσιμη στην καριέρα του. Ή θα γίνει ενας πραγματικά μεγάλος παίκτης ή απλως θα παραμείνει ενας χρήσιμος που θα κάνει λίγο από όλα για 15 λεπτά. Δεν ήταν κακός αλλά δεν είχε διάρκεια. Ελπίζω να γίνει πιο γρήγορος με τρίπλα γιατί αυτό πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα του και δεν μπορεί να κάνει ενα μπάσιμο της προκοπής.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΪΜΑΚΟΓΛΟΥ: Στον αγώνα με την τουρκία σε ένα ταϊμ αουτ, τον έδειξε η κάμερα να λέει σε κάποιον στον πάγκο: «άγχος, άγχος» και να χτυπάει το στήθος του. Αντε τώρα να τον έβαζες μέσα... Είναι σοβαρός παίκτης και ελπίζω να επιδιώξει να κάνει μια καλύτερη καριέρα και να μη γίνει σαν τον βγάζω ρίζες στο Περιστέρι που είμαι βασιλιάς-Αγγελο Κορωνιό. Συμπαθητική η παρουσία του χωρις ρίσκο ως 3αρι ενώ είναι 4αρι. Δεν ξέρω τι φιλοδοξίες εχει αλλά στον φετινό Αρη θα μπορούσε να παίξει για να ζήσει μια άλλη ατμόσφαιρα από το cafe con musica του Αμαρουσίου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ: Αν αυτό το παιδί δουλέψει το σουτ ( όπως εχει δουλεψει να τελειώνει τις φάσεις με το αριστερό ) ώστε να μην ζυγίζει τη μπάλα και να εκτελεί πιο γρήγορα και εύστοχα, θα περάσει στην άλλη οχθη του Ατλαντικού. Του πάει το Ισπανικό στιλ, καλά έκανε και έφυγε αλλά πλην της ταχύτητας θέλει και σουτ. Έβαλε δυο κρίσιμα τρίποντα αλλά δεν με ξεγελά. 3/12 είχε στη διοργάνωση. Μου αρέσει που ο Γιώργος δεν φοβάται και μπήκε να παίξει σε άλλη θέση με πιο κοντούς αντιπάλους, να πάρει κρίσιμα σουτ. Μάγκας και εξαιρετικός αμυντικός. Ο Τούρκογλου θα τον θυμάται για καιρό. 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΛΥΝΙΑΔΑΚΗΣ: Συνοπτικά, δεν κρίνεται γιατί δεν έπαιξε. Μπορούσε να δώσει ανάσες, να δικαιολογήσει και την παρουσία του και να δικαιώσει την καλοκαιρινή του προσπάθεια. Ετσι για μια επιβράβευση που δεν προτίμησε τις παραλίες όπως κάτι άλλοι, ονόματα δεν λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε, να έπαιζε λίγο παραπάνω. Ο θεός του έδωσε ένα μετάλλιο…

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΦΟΣ: Πάνω που πήγαμε να βγάλουμε συμπεράσματα, τον έκοψε στα δυο η γαστρεντερίτιδα και μετά τον έθαψε ο Λιθουανός. Πρέπει να τον ξαναδούμε, πρέπει να μας ξαναδεί. Δεν μπορεί να ασχολείται το ΝΒΑ μαζί του και να είναι άχρηστος. Εχει μέλλον.  

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΣΗΣ: ο Φώτσης είναι μια περίπτωση αθλητή που του έκανε καλό η εξορία. Οσο ηταν στον Παναθηναϊκο νόμιζε και τον έκαναν να νομίζει πως είναι ο Πίπεν ή ο Λεμπρον. Ετσι, ηταν ασταθής, έκανε λίγο από όλα και τίποτα καλά μέχρι που ο Ντούντα τον έβαλε στον δρόμο της γνώσης και ο Αντώνης τον ακολούθησε. Δεν χρειάζεται να εχεις διψήφιο αριθμό σε 5 στατιστικές κατηγορίες γιατί ή δεν θα εχεις ούτε σε μια ή θα σε βρίζουν ολοι οι συμπαίκτες σου. Ο Φώτσης βρήκε ρόλο. Στο 4 σταθερός, καλός στην άμυνα, προσέχει και γουστάρει να μαζεύει τα ριμπάουντ, απειλεί από μακριά και τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό κάνει αυτά τα πράγματα σταθερά και αξιόπιστα. Αυτά ακριβώς εκανε και στο ευρωμπάσκετ. Δεν με εξέπληξε και δεν τράβαγα τα μαλλιά μου. Σοβαρός και πολύτιμος.

ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΣΧΟΡΤΣΑΝΙΤΗΣ: Ενας μαύρος στην εθνική ελλάδος και χοντρούλης όπως οι μισοί Ελληνες αγαπήθηκε από ολους μας. Σε σημείο συγχώρεσης πάσας νόσου και βλακείας που έκανε στον εαυτό του. Δεν είναι χθεσινός, χρόνια τον ξέρουμε και χρόνια ελπίζουμε. Ηταν οι καλύτερες μέρες τις καριέρας του αλλά δεν θα ξεχάσω 2 σουτ με την τουρκία από τα 3 μέτρα που ήταν ερμπολ. Όπως και να χει, είναι απολαυστικό να προσπαθούν να τον μαρκάρουν 3 και να φεύγουν από τον βρυχηθμό του και μόνο. Καλή του συνέχεια. Ελπίζω…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΟΥΣΗΣ: Πολύ φοβάμαι ότι ο Μπουρούσης εχει πάθει το σύνδρομο του καλού παίκτη που δεν θα γίνει μεγάλος. Εχει ένα μεγάλο ελαφρυντικό: Όταν άρχισε να διαμορφώνεται δεν βρέθηκε ενας μεγάλος προπονητής να ασχοληθεί μαζί του. Η τελευταία του χρονιά στην ΑΕΚ ηταν ένα ετος ασυδοσίας λόγω ανυπαρξίας της ομάδας, των συμπαικτών, των προπονητών και των διοικούντων. Προπονήθηκε ο Γιάννης μας στο σουτ, ωπ, πέτα στον επόμενο αγώνα 5 τρίποντα να δούμε που θα πάνε. Κάνει ατομικές ασκήσεις στην τρίπλα, στον επόμενο αγώνα θα κάνουμε και 3 coast to coast να καταπλήξουμε τα πλήθη. Στον Ολυμπιακό άρχισε να μαζεύεται αλλά οι κακές συνήθειες δύσκολα ξεριζώνονται. Ότι καλό βλέπουμε στον Μπουρούση οφείλεται στην ατομική προπόνηση. Για αυτό για παράδειγμα δεν εχει κινήσεις με πλάτη. Αφου πάντα σούταρε με πρόσωπο. Με την Κροατία στο πρώτο ημίχρονο ηταν εντυπωσιακός. Μετά νόμισε πως ο Γκασόλ θα του ζητήσει αυτόγραφο. Μπλαζέ υφάκι, σουτ από το πουθενά στο πουθενά, όχι ιδιαιτερη προσπάθεια στα ριμπάουντ και κυρίως να χάνει σουτ από κάτω. Παίκτης που σουτάρει από τα τρια μέτρα και κάτω είναι εντελώς απαράδεκτο να εχει 26/53 δίποντα. Αυτό δείχνει έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης. Στους τελευταίους αγώνες προσπάθησε αλλά αφενος ο Καζλάουσκας δεν του έδωσε ανάσες, αφετέρου εκει που νόμισε πως έγινε θεος, καταρρακώθηκε ψυχολογικά ειδικά στο ματς με τη Ρωσία όταν πήγαινε νωχελικά στο καλάθι και οι τάπες σφύριζαν η μια μετά την άλλη.  Δεν είναι δυνατόν ο σεντερ να σουταρει 21 τρίποντα! Περισσότερα και από τα γκαρντ της ομάδας! Ούτε ο Σαμπόνις δεν τα έκανε αυτά που είχε πολύ καλύτερο σουτ από τον Γιάννη!   Ο καλός παίκτης έχει προσόντα, ταλέντο και αξία αλλά μένει στάσιμος και δεν γίνεται μεγάλος γιατί δεν μαζεύει το μυαλό του. Όπως και για τον Περπέρογλου για μένα αυτή η χρονιά θα είναι επίσης η πιο κρίσιμη για τον Μπουρούση για να δούμε τι θέλει να κάνει σε αυτή τη ζωή. Κέρδισε σημαντικά ματς, έχασε από δικά του λάθη μεγάλα παιχνίδια, είναι εμπειρος πια. Θα μείνει συγκεντρωμένος και προσγειωμένος ή θα κάνει ένα ματς που θα βάζει 20 πόντους και άλλα δυο με 5; 

Εν κατακλείδι, ένα μετάλλιο σε ευρωμπάσκετ δεν είναι λίγο.

Δεν μαγέψαμε με το μπάσκετ που παίξαμε αλλά παλέψαμε.

Τι σου είναι όμως η άτιμη η συγκυρία. Ειδικά στο μπάσκετ υπάρχουν λεπτομέρειες που αλλάζουν ολόκληρη την τροχιά ενός πλανήτη!

Θυμάμαι σαν να το είδα πριν από μερικά δευτερόλεπτα το νικητήριο σουτ των Γάλλων. Μετά Ισπανία για τους 8, αντιο ζωή. Θυμάμαι έντονα το πόσες φορές πήγαμε να χαρίσουμε το παιχνίδι στους Τούρκους και την επίσης παραλίγο αυτοκτονία και μάλιστα από τον καλύτερο μας παίκτη με τους Σλοβένους. 

Επιστροφή πια στην πραγματικότητα των δυο ομάδων και για την τρίτη θέση του Αρη στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ηταν ένα δύσκολο αλλα και άγρια όμορφο και αυτό το ταξίδι της Εθνικης μας. 

Υγ. Ένα σχόλιο για την κρατική τηλεόραση. Θετική η κίνηση να αλλάξει ο Χατζηγεωργίου με τον Ιωάννου στις μεταδόσεις αν και ο Βαγγέλης είναι υπερβολικός και όχι ιδιαίτερα ευφυής. Αφου δεν μπορούμε να απαλλαγούμε τελείως με τις εξυπνάδες του Δημήτρη ας λέει στατιστικά. Ηταν εξαιρετικά κουραστικό όμως σε κάθε παιχνίδι ανα δέκα λεπτά να μας θυμίζουν ποιοι λείπουν. Τι διαφήμιση και αυτή! Λες και οι άλλες ομάδες δεν είχαν ελλείψεις. Αυτό είναι ασέβεια σε οσους μας εκπροσώπησαν. Ενταξει πες το μια φορά και μετά συγκεντρώσου σε αυτους που παίζουν και φοράνε το εθνόσημο!