ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ

Πριν από λίγες μέρες όταν προσγειώθηκε στην οθόνη του κινητού μου το sms του φιλου «ύποπτε, παμε για σ/κ στο σπίτι μου στη Ν.Μάκρη;» η πρώτη μου σκέψη ηταν να πληκτρολογήσω τη λέξη «όχι» και να ακολουθήσει μια δικαιολογία τύπου εχω να συγγράψω το πόνημα για την οικονομικη πολιτική της Τανζανίας, να ξεκινήσω τα μαθήματα οδήγησης του μποϊνγκ 747 και να δω αν μπορω να λύσω και να δέσω το αυτοκίνητό μου με μια οδοντογλυφίδα. Η δεύτερη σκέψη επικράτησε και απάντησα θετικά. Αρτι αφιχθείς από διακοπές, που να τρέχω τώρα, προτιμώ την ησυχία και από την άλλη ενας τελευταίος αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι.

Εχω πάει όπως ολοι μας λίγο ως πολύ τη Νεα Μάκρη αλλά τελικά είναι εντελως διαφορετικό όταν εχεις καλή παρέα και η παρέα να εχει εντοπιότητα. Πάντα ξέρει καλύτερα.

Φύγαμε το μεσημέρι από την Αθήνα δεν βρήκαμε κίνηση και φτάσαμε άνετα. Αφου αποθέσαμε τις τσάντες μας πήγαμε για την απαραίτητη βουτιά στο Δελφίνι. Η καλύτερη παραλία της περιοχής. Χωρίς να ξέρουν οι περισσότεροι, πάνε στο υποδεέστερο Καράβι. Παρκάρεις στο δάσος με τα πεύκα και εχεις στη διάθεση σου μια παραλία με ωραία αμμουδιά. Αν θέλεις πας στις ξαπλώστρες ενω αν δεν θέλεις να πληρώσεις, υπάρχει αρκετός χώρος για να απλώσεις την πετσέτα σου. Το κακό είναι πως βαθαίνει μετά τα 100 μέτρα ( ! ) αλλά είναι καθαρή, τα νερά διαυγή και στον βυθό δεν βλέπεις ουτε ένα πετραδάκι. Αμμος παντού. Κάτσαμε με τις ώρες. Σχεδόν αγνοούσα αυτό το είδος των διακοπών. Το άραγμα. Απολαύσαμε και το θέαμα των ελικοπτέρων με τα αεροπλάνα να σβήνουν μια φωτιά λιγο πιο πέρα. Ευτύχως δεν ήταν μεγάλη, σε 10-15 ρίψεις διαλύθηκαν οι καπνοί.

Απόλαυσε και ολη η παραλία το θέαμα να παίζω ρακέτες. Πως λέμε ότι ο Ρονάλντο παίζει τάβλι; Κάπως ετσι! Αφου αδυνάτισα τον φίλο μου από το τρέξιμο να πιάσει το μπαλάκι και το φιλοθεάμον κοινό γέλασε με την ψυχή του, αποφασίσαμε ότι ηταν καλύτερα να ξαναβουτήξουμε. Βουτιές, εξω, μπλα μπλα και ξανα μανα. Εχασα και ξέχασα τον χρόνο. Ηρεμία, χαλάρωση και ξενοιασιά. Ευτυχως που τα μεγάφωνα της παραλίας δεν έβαζαν λαϊκοποπ σκυλάδικα ή mainstream χαζοχαουζ αλλά ακουσαμε από U2 μέχρι 80s. Αρχισαν να σφυρίζουν πριόνια στα στομάχια μας, φύσηξε πειναϊκός και πήγαμε στην ταβέρνα «Ψαροπούλα». Ο ορισμός του καλού, μπόλικου και φτηνού φαγητού. Σκάσαμε! Να έρχονται τα εδέσματα σαν βροχή αλλά μπράβο μας, τα καταβροχθίσαμε. Αρχισε να σουρουπώνει, επιστρέψαμε στο σπίτι, μπάνιο, αλλαγή εμφάνισης και πήγαμε στο καλαίσθητο καφε-μπαράκι union για τις εναρκτήριες μπύρες.

Μετά μας ήρθε ένα ψυχολογικό να επιδοθούμε σε αθλοπαιδιές. Πήγαμε στο old cinema, που είναι αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος, πρωην κινηματογράφος, να παίξουμε μπιλιάρδο και bowling. Ωραίος χώρος αλλά απαγορεύεται το κάπνισμα. Στο μπιλιάρδο κάπως τα κατάφερα καθως για τις τζούρες μου εβγαινα στο μπαλκόνι αλλα στο bowling υπέφερα. Επαιζαν και κάτι πιτσιρίκια και ένα κοριτσάκι στην προσπάθεια του να βάλει μπάλα τσίριζε αλλα αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για το γεγονός ότι έχασα πανηγυρικά. Κατεβήκαμε και στο bowling που έχασα πιο εύκολα και σταματήσαμε όταν άρχισαν να πιάνονται τα χέρια μας. Παίζαμε μόνοι μας, ήπιαμε τις μπύρες μας, βγάλαμε φωτογραφίες με στιλ παίζω στον τελικό του παγκοσμιού πρωταθλήματος και ολος ο ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα και αποχωρήσαμε γύρω στη μια μετά τα μεσάνυχτα, λίγο πριν μας διώξουν δηλαδή! Αν πας για bowling και είσαι άσχετος όπως εγω, μην κάνεις το λάθος να παίξεις με βαριά μπάλα. Οσο πιο ελαφριά τόσες περισσότερες πιθανότητες εχεις την άλλη μέρα να μη νοιώθεις τα χέρια σου σαν φτιάρι.

Ακολούθως πήγαμε για ποτό στο πιο ιν μέρος, το teatro και γνωρίσαμε την 20χρονη σερβιτόρα αγνώστων λοιπών στοιχείων η οποια αφενός μας αποκαλούσε παιδιά της στην αρχη και μετά εστίασε στον φίλο μου που είναι και εμφανίσιμο παλικάρι. Να ναι καλά το κορίτσι, καταλαβε πως η αθληση έφερε πείνα και μας έφερε καμια δεκαρια μπολ με πατάτες! Κανονικές πατάτες όχι τσιπς! Στο teatro εχει μπολικες γυναικοπαρέες και χόρτασε το μάτι μας καλό κόσμο.

Στη συνέχεια επιφύλασσα στον φίλο μου μια έκπληξη. Ξέρω ότι αποφεύγει τα σκυλάδικα όπως η πολικη αρκούδα τη Σαχάρα. Ομοιως και εγω. Δίπλα είμασταν και όπως είχε πιεί και καμια δεκαριά ποτά και ηταν «ωραίος» τον πήγα στις Μάσκες που τραγουδούσε μια φίλη. Χαιρετούρες, γέλια, πως από δω, ελα ντε, τέλοσπαντων κάτσε μια και ήρθες, φέρε μου να πιω ένα βιτριόλι, περίμενε να πω ένα τραγούδι και έρχομαι. Το μαγαζί είναι για τους φαν του είδους. Παράλληλα γινόταν και ένα μεταγαμήλιο γλέντι – ούτε δυο δις δολλάρια να μου έδινες δεν το έκανα εκει πέρα – και αν μη τι άλλο η γυναικεία ομορφιά ήταν σε πλήρη ανάπτυξη.

Ο φίλος μου εστίασε σε μια κοπέλα. Κουκλαροκούκλαρος. Εκείνη αντοποκρίθηκε στο βλέμμα και στο χαμόγελο αλλά ο φίλος μου είχε καταπιεί κοντάρι. Ακίνητος.

Δεν άντεξα.

Πήγα εγω

«να σου πω κοπέλα μου, αρέσεις πολύ στον φίλο μου αλλά είναι λίγο ντροπαλός…»

Χαμογέλασε.

«πες του να έρθει»

Του λεω: Μη ντρέπεσαι, όρμα ρε!

Ε, ξέρεις τώρα, λες να… έκανε ασκηση θάρρους ήπιε και άλλο ένα ποτό αλλα το κοντάρι εκει, με ρίζες! Η φίλη μου ψημμένη στη νύχτα, γάτα, ηταν πιο hardcore:

Αφου γουσταρεις και εσυ γουσταρει και το κορίτσι. Τι κάθεσαι; Κριμα το μποϊ και την ομορφιά σου!

Ανέκαθεν υποστήριζα πως το κίνητρο που θα δώσει η γυναίκα είναι τόσο δυνατό οσο και μια πυρηνική σύντηξη. Έκτοτε «έχασα» τον φίλο μου για περίπου 2 ωρες. Τι μαρτύριο και αυτό. Σκυλαδικο, τραγούδια της πυρκαγιάς, γιούχου. That’s why friends are for, σκέφτηκα και συνέχισα να πίνω το μαρτίνι μου. Σε μαγαζιά που δεν ξέρω, μαρτινάκι και άγιος ο θεος!

Ξημέρωσε.

Ο φίλος μέσα στο τραγούδι και τη χαρά. Εγω μέσα στα νεύρα αλλά και χαρουμένος για αυτόν.

Στάση στον φούρνο για πρωινο και μια απολαυστική ανατολή του Ηλίου με έναν ροδοκόκκινο δίσκο να αναδύεται σιγα σιγα από τη θάλασσα – λάδι…

Πήγαμε για ύπνο, κάποια στιγμή ξυπνήσαμε, κάναμε τα σχετικά σχόλια για το boogie night. Που με πήγες ρε, ελα που σε χαλάει, μα πως μπήκα εγω εκει μέσα, και μπήκες και διέπρεψες παιχταρά μου, ας μην την πάρω σήμερα να περάσουν δυο μέρες μη με περάσει και για λιγούρη, κανόνισε να τη γράψεις την κοπέλα και χωρίς ιχνος περιέργειας τον ρώτησα πολύ ευγενικά – λέγε ρε μουλάρι τι λέγατε 2 ωρες και με παράτησες στο λάκκο με τα πιτ μπουλ;

Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει που λένε και οι μεγάλοι σοφοί του ποδοσφαίρου οπότε ξαναπήγαμε στο δελφίνι για να μας θαυμάσουν οι λουόμενοι. Πέρασαν ωρες απόλυτης αδιαφορίας για την κίνηση των δεικτών του ρολογιού. Αργότερα φάγαμε στον «Χοντρό» ένα εστιατόριο με καλούτσικες γεύσεις αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε όταν είδαμε τον λογαριασμό.

Βράδιασε και επιστρέψαμε στην αγκαλιά της πόλης.

Σκεφτόμουν ότι ενας τόσο κοντινός προορισμός μπορεί να σου προσφέρει στιγμές που ζεις όταν είσαι σε διακοπές σε ένα ειδυλλιακό νησί του Αιγαίου. Παίξαμε, γελάσαμε, αράξαμε, κάναμε βαθιές συζητήσεις γιατί είχαμε και καιρό να τα πούμε, χαλαρώσαμε και το πείραμα να πάμε στο ντόγκι μέρος επέφερε και μια γνωριμία που συνεχίζεται και εξελίσσεται. Χάρηκα που συνέβαλλα σε αυτό αλλά όταν το γλυκό δέσει πιο καλά για τα καλά να θυμηθώ να ζητήσω από τον φίλο μου να μου κάνει δώρο μια κρουαζιέρα στις Κυκλάδες, ένα πενθήμερο στη Βαρκελώνη, να μου σκανάρει ολες τις φωτογραφίες που εχω τυπωμένες ή ένα καινούριο λαπτοπ. Κάτι θα σκεφτώ…