ΜΠΟΛΤ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.

Ωραία λοιπόν τον φέραμε και τον Μπολτ, δώσαμε πολλά λεφτά σε χαλεπους καιρούς, κάναμε το πολιτικό μας μάρκετινγκ, τον περιφέραμε στα σχολεία και τις πλατείες και επιστρέφουμε στην 
καθημερινότητα μας χαρούμενοι γιατί πάτησε στα ιερα μας χώματα ο υπεράνθρωπος.

Αυτή η υποκρισία της κοινωνίας μας δεν αντέχεται. Δημοσιογράφοι υμνολογούν,  πολιτικοί κολακεύουν και τα κανάλια υπερπροβάλλουν. Στην κούρσα που ο Μπολτ έκανε αυτό το εξωπραγματικό ρεκόρ στην επιμέρους ανάλυση της διαδρομής, από τα 60 μέτρα έφτασε στα 80 μέτρα σε 1,61’’

Σκέψου το λίγο.

20 μέτρα είναι περίπου ένα γήπεδο μπάσκετ.

Ο τύπος το διύνησε σε 1,61 δευτερόλεπτα! Αυτό το λες προϊον προπόνησης ταλέντου και διατροφής;

Να τον πάρουμε στην Εθνική μπάσκετ να βάζει εύκολους πόντους ή καλύτερα σε αυτή του ποδοσφαίρου να παίξουμε πιο γρήγορα! Τι και αν είναι άμπαλος, εστω και από κόντρα, ένα θα το βάλει!

Ολη μας την αυστηρότητα, εμεις οι ιδιοι την εξαντλήσαμε στον Κεντέρη και στη Θάνου. Τα κατορθώματα του Μπόλτ είναι κρυστάλλινα;

Είναι δυνατόν ενας φυσιολογικός άνθρωπος οσο και ταλαντούχος να είναι, οσο καλά και αν γυμνάζεται και ας διαθέτει 10 διατροφολόγους να πηγαίνει τα 20 μέτρα σε εναμισυ δευτερόλεπτο;

Αυτόν τον τύπο μάλιστα τον περιφέρουμε στα σχολεία ως πρότυπο;

Προσωπικά εχω πάψει να ασχολούμαι με τον στίβο γιατί τον θεωρώ αθλητισμό χημείας. Αν αύριο βουλιάξει, μάλλον θα πανηγυρίζω. Δεν τρέφω αυταπάτες, πάντου υπάρχει το ντόπινγκ.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως όταν πεθαίνουν ποδοσφαιριστές, ο θάνατος είναι φυσιολογικός. Νεα παιδιά που γυμνάζονται καθημερινά, που έχουν πάνω από το κεφάλι τους πέντε γιατρούς, που κάθε λίγο και λιγάκι κάνουν εξετάσεις, δεν είναι δυνατόν να φεύγουν από τη ζωή από καρδιά.

Παρόλα αυτά, στα ομαδικά αθλήματα ο παράγων άνθρωπος και ταλέντο είναι αποφασιστικός. Οση ντόπα και να πάρεις δεν βάζεις τρίποντο ακόμα και αν σουτάρεις μέχρι αύριο, ούτε μπορείς να κάνεις κοντρολ της μπάλας στο ποδόσφαιρο. Στον στίβο όμως δεν εχει καμία σημασία ο άνθρωπος. Μόνο οι χορηγοί και οι μάνατζερς. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω σπορ στα οποία βλέπεις γυναίκες να μιλάνε σαν μπετατζήδες, να είναι γεμάτες σπυριά, με αθήλυκους μυς και άντρες λες και εχουν κατασκευαστεί στο play station.

Είμαι πολύ περίεργος να δω όταν θα σκάσει η φούσκα του Μπολτ ( όπως και του Μπεν Τζόνσον, της Μάριον Τζόουνς και των δικών μας ) να δω αν κάποιος αγιογράφος πολιτικός ή δημοσιογράφος θα ζητήσει ένα συγγνώμη ή αν θα επισκευθεί το σχολείο για να μιλήσει στα παιδια για τις παρενέργειες του ντόπινγκ….

Αν ο στίβος είναι ο βασιλιάς των σπορ, συγγνώμη αλλά προτιμώ τους υπηκόους.

Πριν από 4 χρόνια είχα γράψει την αποψη μου για το ντόπινγκ και δεν νοιώθω ότι πρέπει να αλλάξω ούτε τελεία.

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2005/09/blog-post_16.html
 

υγ. Ενας φίλος όταν το συζητήσαμε με ρώτησε αν το παιδί μου, μου έλεγε πως θέλει να ασχοληθεί με τον στίβο τι θα έκανα. Του απάντησα πως με το μυαλό που εχω τώρα, αναλογα με τη σωματοδομή του θα προσπαθησω να το στρεψω σε ομαδικό άθλημα για λογους κοινωνικοποίησης και ομαδικής συνεργασίας.
 
Αν εχει φαει καποιο κόλλημα, και επιμένει, θα αφήσω μουσι, θα παρω ένα κομπολοϊ ενός μέτρου και θα πιασω τον προπονητη του:
 
«Αγαπουλη, αν δωσεις στο παιδι μου χημεια, θα βρεθεις με τσιμεντενια παπουτσια στον Αργοσαρωνικο».
 
Από κει και περα, το μελλον είναι προδιαγεγραμμενο: Αν πας για πρωταθλητισμο θα φας χημεια. Αν μεινεις στον αθλητισμο, όλα καλα και το παιδι μου θα χαρει το αγωνισμα του.