ΕΘΝΙΚΗ ΕΦΗΒΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΓΕΙΑ ΣΟΥ

Τωρα λοιπον που έπεσε η σκόνη και τα χειροκροτήματα, αποφάσισα να ρίξω μια ματιά στο παρελθόν. Καλές οι διακρίσεις, καλα τα μπράβο, καλες οι ευχές αλλα σημασία εχει η διάρκεια και η πορεία.

Για τους μη μυημένους, η εθνική εφήβων εχει παίκτες μέχρι και 18 ετων στο πανεϋρωπαϊκό και 19 ετων στο παγκόσμιο, ενώ η εθνική νεων ανδρών είναι η πάλαι πότε εθνική Ελπίδων και οι ηλικίες των αθλητών διαμορφώνονται στα 20 και 21 ετη αντίστοιχα.

Οι λόγοι που συνήθως οι ταλαντούχοι έφηβοι δεν γίνονται επιτυχημένοι άνδρες είναι δυο.

Ο πρώτος αφορά την ατομική ευθύνη. Νομίζουν ότι έγιναν εφάμιλλοι του Τζορνταν, σταματάνε να δουλευουν, αν τύχει και κάνουν μια καλή μετεγγραφή τρώνε τα λεφτά σε γλέντια και μετά είναι ηδη αργα.

Ο δεύτερος εχει να κάνει με τον Ελληνα παράγοντα που θέλει να τα κονομήσει όλα και τώρα. Όταν παει μια μεγάλη ομάδα να ζητήσει τον ταλαντούχο παίκτη, ο παραγοντίσκος θέλει να τον πουλήσει οσο τον Τζόρνταν με αποτέλεσμα να βγαίνουν ολοι χαμένοι.

Ο πιτσιρικάς απογοητεύεται και τα παρατάει, η μεγάλη ομάδα παίρνει έναν αξιόπιστο ευρωπαίο με τα μισά λεφτά και η μικρή ομάδα χάνει κέρδη και αιωνίως φυτοζωεί.

Δεν φταίνε οι ομάδες που εχουν γεμίσει ξένους αλλα όταν οι Ελληνες κοστίζουν τα διπλά, δεν μπορεί ο άλλος να πιάνεται κοροϊδο!

Εκει πρέπει να εχεις ένα σοβαρό κράτος, μια σοβαρή ομοσπονδία που σε κάθε περίπτωση ταλαντούχου παίκτη που ο προεδράκος του καρφώνει το δελτίο γιατί θέλει να αγοράσει το καγιεν, να επεμβαίνει και να βάζει μια τάξη. Ποσοι και πόσοι αθλητές χάθηκαν στο δρόμο όταν δεν κατάφεραν να πάνε σε μια καλύτερη ομάδα..

Εξαιρώ βέβαια τα παιδιά που τραυματίστηκαν σοβαρά και δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν.

Μπράβο στην Εθνική μας για τις απανωτές επιτυχίες σε παγκόσμιο και πανευρωπαϊκο αλλά με ενδιαφέρει πολύ να δω τη συνέχεια.

Η περιέργεια με οδήγησε να ρίξω μια ματιά στις προηγούμενες επιτυχίες των αντιπροσωπευτικών μας συγκροτημάτων και να δω τι απέγιναν οι τότε ανατέλλοντες αστέρες.

Το 1970, η τότε εθνικη μας ομάδα των εφήβων πήρε τη δεύτερη θέση στο ευρωμπασκετ αλλά ηταν άλλο το μπάσκετ τότε και άλλες οι συνθήκες. Εντύπωση μου έκανε πάντως πως οι μισοι από εκείνη την εθνική έγιναν προπονητές στην Α1 και βοήθησαν στην ανάπτυξη του αθλήματος.

Πέρασαν χρόνια και χρόνια και φτάσαμε στο 1995 που η εθνική μας στο μουντομπάσκετ βγήκε πρώτη, αήττητη παίζοντας εξαιρετικό μπάσκετ.

Από εκείνη την ομάδα, υπήρξαν παίκτες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν όπως οι Σοφογιάννης, Χρυσίδης, Σπανός. Αλλοι έκαναν μια ψιλοϋποφερτή καριερα όπως ο Παπαδάτος και ο Δεσπος. Ο Μπαρλάς εξαφανίστηκε γρήγορα, ο Καράγκουτης αδίκησε το ταλέντο του, ο Καλαϊτζης ως κομπάρσος στον Παναθηναϊκο πήρε τίτλους και γενικά στην καριέρα του κινήθηκε στην μετριότητα, ο Γιαννούλης γυρνάει από ομάδα σε ομάδα, ο Ρεντζιάς έκανε καλά συμβόλαια αλλά δεν δούλεψε ποτέ, ο Χατζης όπως τον βλεπαμε τότε, εμεινε ο ιδιος 14 χρόνια αργότερα, ο Παπανικολάου δεν είχε την εξέλιξη που αναμενόταν και ο μόνος που διακρίθηκε ουσιαστικά ηταν ο Κακιούζης κυρίως λόγω εθνικής ομάδας.

Από τους παραπάνω ποιος δεν πήρε ευκαιρίες;

Το θέμα όμως είναι ποιος δούλεψε.

3 χρόνια αργότερα, το 1998 η εθνική μας ομάδα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο.

Ο μόνος που παίζει σε υψηλό επίπεδο είναι ο Φώτσης.

Οι υπόλοιποι;

Ο Αγαδάκος μια ζωη ρολίστας όπως και ο Παπαμακάριος, ο Δορκοφίκης ένας φιλότιμος και τίποτα παραπάνω, μερικοί τύποι που δεν τους θυμάται κανείς όπως ο Κόγιας, ο Νάνης και ο Παππάς. Ο Πετρόπουλος μας τελειωσε νωρίς, όπως και οι Πέττας - Μαντζανάς, ο Παπαδόπουλος είναι ζήτημα αν έπαιξε καλό μπασκετ για δυο χρόνια και δυστυχώς πολύ δυστυχώς, βρέθηκε πολύ ταλέντο σε λάθος ανθρωπο που ακούει στο όνομα  Γιωργος Διαμαντόπουλος. Τέλος, ο Γλυνιαδάκης αργα το θυμήθηκε να δουλέψει αλλά μια ζωη αυτό το παιδί κάνει μισές δουλειές…

Μήπως και σε αυτή την ομάδα δεν δόθηκαν ευκαιρίες στους νεους παίκτες;

Το 2000 η εθνική μας ξαναπήρε την τρίτη θέση και αυτή τη φορά βλέπουμε δυο ολους και ολους παίκτες που πέτυχαν. Ο Σπανούλης και ο Ζήσης. Από τους υπόλοιπους, οι Κοντοστάνος, Γεωργίτσης, Γιαννακόπουλος, Ανδρίτσος, Μαρκόπουλος και Γεωργιάδης αγνοούνται, τον Μισιακό που έβλεπα στην ΑΕΚ, ηταν αψυχος και άμυαλος, ο Ταπούτος είναι μια σκέτη θλίψη, ο Τσιάρας δυστυχώς δεν εξελίχθηκε και ο Κουμπούρας εχει ένα ελαφρυντικό λόγω δυο πολύ σοβαρών τραυματισμών που πέρασε.

Μετά από 2 χρόνια, το 2002, η εθνική μας ξαναπήρε χάλκινο στο ευρωμπάσκετ και σε εκείνη την ομάδα έπαιζαν δυο Αγγελόπουλοι που δεν πρέπει να είναι οι πρόεδροι του Ολυμπιακου για να πεις ότι δεν πειράζει τα παιδιά έκαναν κάτι άλλο, κάποιοι Γιαννουλάκος, Θέος και Ζευκιλής, ο Λυμπάρης έπαιξε μια χρονιά στον Ηρακλή και μετά χάθηκε στην οχθη του λευκού πύργου. Ο Αποστολίδης ενας συμπληρωματικός μέτριος, ο Σχορτσιανίτης που δεν νομίζω να ξαναπαίξει ποτέ μπάσκετ, ο Βασιλόπουλος που δεν εχω καταλάβει τι θέλει να κάνει με την καριέρα του, ο Ξανθόπουλος που διέψευσε τον Ομπράντοβιτς, ο Περπέρογλου που εξελίσσεται με ρυθμούς χελώνας και τέλος ο Βασιλειάδης που ξαναγύρισε βρεγμένος στην αγκαλιά του ΠΑΟΚ χωρίς να κάνει τίποτα της προκοπής.

Τον επόμενο χρόνο πάλι πήραμε το χάλκινο για το μουντομπασκετ αυτή τη φορά και τον μετέπειτα ανύπαρκτο Θεο πλαισίωσαν ο Κουπίδης και ο Σουρλής ο οποιος ήρθε και στην ΑΕΚ και απορώ γιατί ηρθε.

Στους Σχορτσιανίτη, Περπέρογλου, Αποστολίδη, Ξανθόπουλο, Βασιλειάδη, και Βασιλόπουλο προστέθηκαν ο Σάκοτα που παρέμεινε αδύναμος όπως και τότε, ο Μαυροκεφαλίδης που θα προσπαθήσει για δεύτερη φορα στον Ολυμπιακό και ο Βουγιούκας που πιθανον να γίνει ενας σταθερά καλός παίκτης όταν παίξει σε μια ομάδα της προκοπής που θα πάρει χρόνο συμμετοχής.

Τέλος φτάσαμε όχι πολύ μακριά, στο 2007 που πήραμε το αργυρό μετάλλιο στο ευρωμπασκετ και μόλις δυο χρόνια αργότερα πρόλαβαν και εξαφανίστηκαν οι Ιωακειμίδης, Μάταλον, Αράπης, Θεοδωρακος, και Πλιούκας, σχεδόν η μισή ομάδα!

Το 2008 πήραμε το χρυσό στον Πύργο αλλά δεν θέλω να σχολιάσω καθως είναι πολύ νωρίς ακόμα.

Πάμε και στην εθνική νεων ανδρών ή ελπίδων όπως τη λέγαμε τότε.

Το 1992 πηραμε τη δεύτερη θέση στο ευρωμπάσκετ.

Ο Λημνιάτης ακόμα να μάθει να σουτάρει, ο Γραικός έφτασε μέχρι το Περιστέρι, ο Λογοθέτης βολόδερνε στην Α1, οι Ταμπάκης, Αβδάλας και Νούσης πέρασαν και δεν ακούμπησαν, ο χαρισματικός Μυριούνης προτίμησε το ουισκι, ο Οικονόμου μια χρονιά έπαιξε καλό μπασκετ και αυτή στον Πανιώνιο, ο Αλβέρτης είχε την ευφυή στασιμότητα του Παναθηναϊκου, ο Μπουντούρης έκανε μια καλή καριέρα σε διάρκεια και ο Σιγάλας από ένα σημείο και έπειτα άλλαζε τις ομάδες όπως τις φόρμες στην προπόνηση χωρίς να κάνει το βήμα των Νικς.

Περασαν ακριβώς 10 χρόνια, το 2002, όταν βγήκαμε πρώτοι στο ευρωμπάσκετ και από εκείνη την ομάδα ξεχώριζουν ακόμα οι Ζήσης, Σπανούλης και Μπουρούσης. Ο Καϊμακόγλου κάνει καλή καριέρα και ελπίζω να παίξει σε μια μεγάλη ομάδα, οι Γκιτζογιάννης, Τσιάκος, Χαριτόπουλος πρέπει να το έριξαν στις μπύρες ( αν και ο τελευταιος έπαιξε στον Αρη χωρίς να διαπρέψει ) για τους Μισιακό, Τσιάρα, Κουμπούρα τα είπαμε και ο Γεωργαλής που δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο.

Το 2005 βγήκαμε δεύτεροι στο μουντομπάσκετ και από κείνη την ομάδα χάθηκαν σε κάποιο απάνεμο λιμάνι οι: Ζευκιλής, Μόρφης, Κουπίδης, Αλ. Αποστολίδης, Καραβανάς, Σουρλής και Αγγελόπουλος. Η μισή ομάδα δηλαδή.

Προσπαθεί ο Μαυροειδής και τους υπόλοιπους, Βασιλειάδη, Βασιλόπουλο, Βουγιούκα, Ξανθόπουλο, Αποστολίδη και Μαυροκεφαλίδη τα είπαμε.

Σκέψου ότι συνολικά διακρίθηκαν 9 ομάδες μας και είναι ζήτημα αν πραγματικά προχώρησαν 9 παίκτες.

Το ελληνικό μπασκετ αναλογικά με τον πληθυσμό μας είναι σε πολύ καλή μοιρα. Ολόκληρη Ιταλία με παράδοση στο άθλημα και εξαπλάσιο πληθυσμό ψάχνεται ενώ κοτζάμ Ρωσία βάφτισε ως Ρώσο τον Χόλντεν. Εχουμε όμως ένα χαρακτηριστικό. Διαθέτουμε 10-15 πολύ καλούς παικτες και μετα το χαος. Αντι λοιπόν να λέμε διάφορα κλισε για τις κακές ομάδες που δεν αξιοποιούν τους καταπληκτικούς Ελληνες ας αναρωτηθούμε και τι εκαναν οι ιδιοι οι παίκτες μετα την επιτυχία για να βοηθήσουν τους εαυτούς τους…..