Πριν από λιγες μερες με πλησιασε μια ανταγωνιστικη εταιρεια και μου προσεφερε θεση εργασιας. Το δελεαρ ηταν ισχυρο. 700 ευρω παραπανω από ότι αμοιβομαι στην παρουσα εργασια.
Χαρηκα και αρνηθηκα.
Χαρηκα γιατι φουσκωσε ο εγωισμος μου ότι περνα η μπογια μου, ότι με εκτιμα η αγορα και ότι οι ικανοτητες μου είναι γενικα παραδεκτες.
Αρνηθηκα γιατι εχω έναν προϊσταμενο που ειμαστε τοσο διαφορετικοι αλλα εχουμε τετοιο δεσιμο που δεν μου πηγαινε καρδια να τον αφησω.
Με ανεχεται με τα ελαττωματα μου, είναι επιεικης στις ζαβολιες μου και στις δυσκολιες που αντιμετωπισα και αντιμετωπιζω σε οικογενειακο επιπεδο σταθηκε ως πατερας και αδερφος μαζι. Είναι αυτος που σε λεπτομερειες με ωφελησε όπως ότι μου βρηκε το ονομα στο domain μου, μου προτεινε που να παω διακοπες και περασα υπεροχα και σε σημαντικα θεματα, είναι αυτος που ότι του εχω εμπιστευτει ξερω ότι μενει μεταξυ μας και οταν καποια στιγμη ζοριστηκα στη δουλεια, ηταν διπλα μου να με στηριξει.
Ουδεποτε με ενδιεφερε η χρηματολαγνεια.
Δεν εργαζομαι για την ψυχη της μανας μου όπως και κανεις μας αλλωστε αλλα τα χρηματα δεν είναι η πρωτη προτεραιοτητα για μενα.
Αποφασισα να μην «ξεσπιτωθω» γιατι το εργασιακο κλιμα με ευχαριστει και σε γενικες γραμμες καλα ειμαι εκει που ειμαι.
Το πολύ πολύ σε βαθος χρονου να το μετανοιωσω.
