ΝΑΤΑΛΙΑ

Αποκαμωμενος από την κουραση των καθηκοντων της ημερας αποφασισα να παω στο σκοτεινο μπαρ να βρω λιγη γαληνη. Ο αγαπητος μου ποτοαναμεικτης, εκανε νευμα χαιρετισμου και πριν καλα καλα αποθεσω τα καπνα στη μπαρα, ειχε ηδη σερβιρει το jack daniels με δυο παγακια. Δεν ειχα καμια ορεξη για κουβεντα και το μονο που χρειαζομουν ηταν να ταξινομησω τις σκεψεις μου και να βαλω προτεραιοτητες για τα επομενα καθηκοντα. Μετα από λιγο ηρθαν δυο κοπελες και εκατσαν διπλα μου.

Η ξανθια εκανε κατι καλο και κατι κακο. Το κακο ηταν ότι μου γυρισε την πλατη, το καλο ηταν ότι η πλατη της ηταν κατά το ημισυ ζωγραφισμενη και μου εδωσε παιχνιδι για να παιζω. Προσπαθουσα να καταλαβω τι στη ευχη απεικονιζε το τεραστιο τατουαζ. Λιγο το ημιφως, λιγο η δικη μου κουραση, δεν το πολυκαταλαβαινα. Δασος εβλεπα, πουλια, τριανταφυλλα, προσπαθουσα να καταλαβω τη γενικη συνθεση, ξανακοιτουσα, εβλεπα λεπτομερεις που δεν ειχα προσεξει πριιν, σχεδον πινακας ζωγραφικης!

Ειχα απορροφηθει τοσο που η άλλη κοπελα πρεπει να με κοιταγε, κατι της ειπε, μετα συνεχισα να βλεπω και ετσι η τατουντ woman γυρισε ενοχλημενη και με ρωτησε

«Ρε μεγαλε, να το βγαλω σε φωτογραφια να σου το στειλω;» Με αιφνιδιασε αλλα αμεσως σκεφτηκα πως αφου εστιασα τοση ωρα, ηταν μια λογικη αντιδραση Ανεκτησα ψυχραιμια στα γρηγορα και απαντησα κοφτα.

«Εσενα όταν σου αρεσει κατι δεν το κοιταζεις;» «Ναι αλλα δεν καρφωνομαι σαν πειναλεος που περναει εξω από εστιατοριο» μου απαντησε εξισου δυναμικα. Χμμμμ εχει θεμα αυτή εδώ, σκεφτηκα και απαντησα στην προκληση. Λοιπον, της λεω. Εχεις δικιο αλλα ποτε αυτό το στουντιο δεν τα πηγαινε καλα με τον φωτισμο, της χαμογελασα. Θα κανουμε το εξης. Ελα λιγο εκει ( 2 μετρα πιο περα ) να το δω μια φορα κανονικα και δεν προκειται να σε ξαναενοχλησω οπτικα γιατι μην ξεχνας ότι δεν εκανα και καποιο εγκλημα. Δειχνεις κατι και το περιεργαζομαι. Να το δω μια φορα σαν ανθωπος μια και το ψαχνω τοση ωρα;

Χαμογελασε.

«Μηπως να βγαλω και το μπλουζακι καλυτερα για να το δεις ολο;» «Χο χο χο εκανα ως άλλος σαντα κλαουζ. Τοτε να εισαι σιγουρη ότι δεν προκειται να δω το τατου!» Γυρισε επιδεικτικα στη θεση της. Η γαλλικη μου ανατροφη μου επεβαλλε να μη συνεχιζω να κοιταζω. Αλλωστε η κοπελα ειχε ερθει να πιει το ποτο της και όχι να ασχολειται με τον καθεναν. Γυρισα και εγω. Ο ποτοαναμεικτης, αυτος ο αγαπημενος φιλος, ο μεγας γνωστης των ψυχων, εβαλε 4 σφηνακια. Μας τα προσεφερε και αφου κοιταξε εμενα και εκεινη ειπε: «ταιριαζετε εσεις» Γελιο αμηχανιας. Θρασυβουλος της λεω. Ευτερπη μου απαντα. Σιγα μη σε λενε Ευτερπη. Οσο σε λενε και εσενα Θρασυβουλο, γελασε. Οντως η κοπελα ειχε θεμα. Αμυγδαλωτα ματια, από αυτά που σε κοβουν 30 φετες τα 10 δευτερολεπτα. Σπιρτοζικα για εξυπνο χαβαλε αλλα και αρκουντως ειρωνικα για οποιον δεν ειχε και την καταλληλη εμπνευση. Το σωμα της διαγραφονταν σχεδον προκλητικο και σιγουρα θα την περναγες για πρωταγωνιστρια σε ταινιες εκπαιδευτικου κινηματογραφου. Κατεβασαμε το σφηνακι και μαλλον με περιεργαστηκε με μεγαλυτερη συμπάθεια.

«Σου μιλησα λιγο αποτομα…»

«Δεν πειραζει, δεν θα ειμαι ο πρωτος που κοιτα τοσο επιμονα. Αληθεια ( πηρα θαρρος ) θα μου πεις τελικα τι απεικονιζει ο πινακας που εχεις στην πλατη σου;» Cover up. Απαντησε. «

Χαρηκα αλλα επειδη τη γραμμικη β δεν την εχω σπουδασει ακομα, δεν μου κανεις και μια επεξηγηση;»

«Στην πλατη μου εχω χτυπησει τους ερωτες μου. όταν διαψευστηκαν ολοι, προκειμενου να ψαχτω να τα σβησω, τα καλυψα με κατι που για μενα εναι κοσμημα σωματος. Γουστάρω πολύ να βλέπω κάτι θείες να γουρλώνουν τα μάτια τους και μετά να κάνουν τσ,τσ, τσ...»

«Και δεν σε επιρεαζει ότι θα εισαι για παντα χαραγμενη;»

«Εγώ δε νιώθω ότι σημαδεύτηκα για πάντα, αλλά ότι έκανα ένα ωραίο δώρο στον εαυτό μου που θα το έχω πάντα μαζί μου.»

«όπως και τους ερωτες που χαθηκαν» «Ναι, όπως και τις στιγμες, τις λυπες και τις χαρες που κληρομονησα…» «Και τι εγινε, τωρα πηρες συνταξη;»

«Όχι, τωρα εχω δυο αγορακια.»

«Δυο παιδια;»

«Δεν το πιασες!»

«Θα παρω και άλλη μια ευκαιρια. Το ένα θα είναι το παιδι σου και το άλλο ο αντρας σου;»

«Δεν ειμαι παντρεμενη.»

«Ανυπανδρη με παιδι;»

«Ναι»

«Ο άλλος είναι συντροφος;»

«Ναι»

«Κανα 6μηνο;»

«2 χρονια»

«Κοντα επεσα»

«Οσο η γη από τη σεληνη»

«Αυτοσαρκασμος ηταν κυρια μου!»

Η φιλη της ειχε αρχισει να βαριεται. Κατι ειπαν, σηκωθηκαν να φυγουν Χαρηκα μου ειπε Εγω όχι, απαντησα. Γιατι; Γιατι θα μπορουσαμε να συνεχισουμε μια ακρως ενδιαφερουσα συζητηση αλλα δεν μπορω να σε κατηγορησω που φευγεις. Αρα γιατι να χαρω; «Καληνυχτα…» Είναι ζητημα αν ειχαν περασει 42 δευτερολετπα Ακουσα έναν μικρο θορυβο και πριν ξυπνησω από τις σκεψεις μου ειχε επιστρεψει, ειχε παρει το καθισμα, το εβαλε διπλα μου και ενθρονιστηκε. Η φιλη μου ηταν κουρασμενη, ηθελε να παει για υπνο, εγω εχω αντοχες, ποια να παρω τετοια ωρα τηλεφωνο και νομιζω ότι δεν τελειωσαμε μου απαντησε σχεδον με ηδυπαθεια. Αν δεν ειχα υπηρετησει στα τεθωρακισμενα που η πειθαρχια ηταν το συνθημα μας, θα την αρπαζα να τη φιλησω αλλα μου φανηκε πολύ πιο ενδιαφερον να προσπαθησω να επικοινωνησω μαζι της. Αλλωστε ολοι στη θεση μου θα πιστευαν πως μια θυελλωδης νυχτα θα επακολουθουσε, οποτε προτιμησα να κανω κατι διαφορετικο. Κοταξα τον ποτοαναμεικτη, διαβασε τα ματια μου και εφερε αλλα δυο σφηνακια. Καλως του ξαναρθες ειπε και εκανε τη σχετικη προποση.

Υποπτος

Ναταλια

Στην υγεια σου…

«Για πες μου λοιπον Ναταλια εκτος από το να βγαινεις το βραδι με ενσωματωμενα κοσμηματα και να ξυπνας παθη και ποθους, τι κανεις την ημερα;»

«Γραφιστρια ειμαι.»

«Ημουν σιγουρος»

«Γιατι;»

«Μονο σε μια πνευματικη δουλεια με δημιουργικες προκλησεις θα μπορουσα να σε φανταστω. Η άλλη θα ηταν μπαργουμαν.»

«Πως σου ηρθε αυτό;»

«Γιατι χειριζεσαι τους ανθρωπους.»

«Εμαθα πια…»

«Θελεις να μου μιλησεις για το πως τα καταφερνεις με τα δυο σου αγορακια;» «Δεν με πειράζει να σου μιλήσω, ίσως ξορκίζω και λίγο τους δαίμονες του κόμπλεξ που λεει πως όλοι θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί και επειδή αυτό δεν συμβαίνει συνήθως σε ανύπαντρες μητέρες με συντρόφους, θέλουμε να εξηγούμαστε για να κάνουμε τους άλλους να καταλάβουν»

«Με τον φυσικο πατερα εχεις καποια επαφη;»

«Ναι! είναι κούκλος, αξιολάτρευτος και πολύ εντάξει στις υποχρεώσεις του.» «Αφου ο πατερας ειναι τοσο χαρισματικος τοτε γιατι δεν ειστε παντρεμενοι και μαζι; Καταλαβαινω οτι πλησιαζω επικινδυνα στα ορια της αδιακρισιας και δεν συνεχιζω. Οτι αισθανεσαι ανετα μου λες.»

«Ο πατέρας του Κωνσταντινου είναι ένα πολύ καλό παιδί που έπεσε στα χέρια μου όταν και οι 2 ήμασταν σε ηλικία 18 χρονών. Περάσαμε πολλά και πειστήκαμε αφού συγκατοικήσαμε για καιρό, ότι δεν κάνουμε μαζί.Απίστευτα λάθη από 2 νέους ανθρώπους που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την ταυτότητά τους. Τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε λιγάκι και ξεφύγαμε λιγάκι από την βλακεία μας και είδαμε ότι το γνωστό απόφθεγμα του λαού "από μακριά και αγαπημένοι" είναι εύστοχο και καλά ειπωμένο. Είμαι σίγουρη ότι αν χρειαζόταν να μείνουμε ξανά μαζι για κάποιο λόγο, θα σκοτωνόμαστε, αλλά όπως έχει η κατάσταση, είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.Δεν ήταν γραφτό να γίνει.Αλλά είμαι πολύ τυχερή που η ζωή μου εξελίχθηκε έτσι.Και για να είμαι απόλυτα και σχεδόν εξευτελιστικά ειλικρινής, δεν πιστεύω να βρώ ποτέ τον άνθρωπό μου.Είμαι πολύπλοκη και βρίσκω και μια ματαιότητα σε όλο αυτό. Πάντα θα χωρίζουμε, πάντα θα ξαναερωτευόμαστε και φτου και απ'την αρχή.Sad but true...Θα θελα να βρω το "για πάντα" , μα μόνο στο θάνατο βλέπω μια τέτοια υπόσχεση...»

«Εξαιρετικα απαισιοδοξο μου φαινεται αυτό και δεν το περιμενα από εσενα με τοση αυτοπεποιθηση που βγαζεις. Μηπως υποσυνειδητα τους διωχνεις; Μηπως θελουν μονο το tatoo κορμι σου και χαιρετε; Μηπως κανεις δεν θελει "ετοιμο παιδι" Μηπως εχεις υιοθετησει τη συμπεριφορα εγω να περναω καλα και ολοι οι αλλοι να πατε να... μηπως, τα καλα παιδια τα διωχνεις και μαγνητιζεις τους εφημερους εραστες; Μηπως η tatoo συμπεριφορα ειναι κατι που σου δινει μεν χαπακια ευχαριστα περιπτειωδη μες στην καβλα αλλα σου αφηνει θλιψη; Με τον νυν πως τα πατε; βλεπεις καποια προοπτικη; ή απλως φαση τυπου περναμε καλα;»

«Ο νυν είναι μικροτερος μου και από τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει και πέρασε πολλά εξαιτίας μου. Κανέναν δεν ήθελα κοντά μου γιατί ήξερα τη φύση μου. Ετρεξε, τον έδιωξα, έκλαψε, τον κλότσησα, με φίλησε, τον δάγκωσα. Είπα δεν μπορεί, θα φύγει, κανείς δεν αντέχει τέτοια ξεφτίλα. Και μέσα μου ευχόμουν να διαψευστώ. Διαψεύστηκα.Έμεινε. Και τότε είπα, χαλάλι του, είναι μάγκας.Θα με έχει. Δεν ξέχασε όμως.Και από τότε συμπεριφέρεται σαν το ζώο που το κακομεταχειρίζονται και που νομίζει πως κάθε φορά που κάποιος σηκώνει το χέρι του, ότι ετοιμάζεται να το χτυπήσει. Έκανα ότι δεν είχα κάνει ποτέ μου στο παρελθόν. Μαντρώθηκα.Συνειδητά.Ήμουν και παραμένω ερωτευμένη.Λίγο πιο κοινωνική από τις φιλες μου αλλά ποτέ δεν ψάχτηκα για κάτι άλλο. Ο νυν είναι ένα ήσυχο παραδοσιακό μωρό. Είμαι η πρώτη του μεγαλη σχέση.Του φαίνονται εξωπραγματικά όλα αυτά που σκέφτομαι, όλα αυτά που έχω περάσει.Φοβάται, αλλά είναι ακόμα εδώ.Και ας θέλησα να τον διώξω πάλι για να μην γαμιέται από το περιβάλλον του για πάρτη μου. Ισως και ο ίδιος καταλαβαίνει ότι είμαστε εντελώς διαφορετικοί, αλλά η καψούρα του δεν τον αφήνει να ξεκολλήσει. Το πιο μεγάλο ελάττωμα η ζήλια και η ανασφάλεια.Και η καταπίεση.Που ήσουν, ποιος σου μίλησε, γιατί άργησες να μου απαντήσεις στο μηνυμα.Και εγώ βαράω μπιέλες.Λέω το νιάνιαρο, να μου κάνει και έλεγχο.Τελικά οι άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι να μένουμε σε ένα τατού και σε ότι αυτό μέσα στο μυαλό μας υποδηλώνει.Δεν είμαι καμιά αγία, έχω κάνει πολλά, αλλά στο μωρό θέλησα να ξηγηθώ σπαθί.Γιατί το κέρδισε είπαμε. Αλλά από τους 2 μας έχω το πιο πηγμένο μυαλό να καταλάβω ότι όσο και αν η ερωτευμένη μου καρδιά το ονειρεύεται, δεν θα είναι αυτός ο ένας.Μπορεί να μην είναι και κανείς.Γιατί είπαμε, είμαι δύσκολη περίπτωση.Μαλακισμένη πλεονέκτρα.Απαιτική τσατίλα.Σπαστική υπεραναλύτρια.Και σκληρή σαν το μέταλλο.Και ρεαλίστρια μέχρι το κόκκαλο.Και δεν του αξίζει.Γιατί έχω μάθει τα αρσενικά να τα πιάνω και να τα πατάω χάμω, γαμώ την τρέλα μου, που μου αφήσαν τόσα ψυχολογικά. Και καμιά φορά ξεχνιέμαι και τον πατάω κι αυτόν, κι όταν το συνειδητοποιώ, θέλω να πάρω φορα να να χτυπήσω το κεφάλι μου στη γωνία.Αλλά δύναμη να φύγω, δεν τη βρίσκω. Δε νιώθω θλίψη πλέον. Κάποτε με τρέλαινε που όλοι οι άντρες ήταν τόσο μα τόσο προβλέψιμοι κάθε φορά που αντίκρυζαν το τατού, τα ωραία πόδια, την τσαχπινιά και το χαμόγελο.Τώρα γελάω.Χαμογελάω.Εμαθα να λέω ευχαριστώ όταν μου κάνουν κοπλιμέντα.Εμαθα να σαρκάζω τον ναρκισμό μου. Να μην ψωνίζομαι. Το παιδί, η ιδιοσυγκρασία μου, ο σταρχιδισμός μου για τον μαλακισμένο κόσμο. Το καλούπι δεν το μπορώ.Θέλω να νιώθω ελεύθερη. Δεν μπορώ να τους έχω όλους καλά, ούτε μπορώ να χάνω τον ύπνο μου σκεφτόμενη τι θα πει ο τάδε ή ο δείνα για μένα.Δεν παίζει τέτοιο χαραμισμα ψυχής.Εγώ να μαι καλά ύποπτε.Εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ.Ολοι οι άλλοι να πάνε στον αγύριστο. Θέλω να πιστεύω πως με τον εαυτό μου τα έχω βρει.Ήταν δύσκολο και επίπονο ταξίδι, αλλά κάπως, με κάποιο τρόπο,έμεινα όρθια και γερή.Μου στοιχισε κατάθλιψη, διαταραχή πανικού και ένα σωρό φοβίες αυτό το ταξίδι.Εχω ακόμα να δω πολλά , να ακούσω πολλά και να μάθω ακόμα περισσότερα.»

Εμεινα εκπληκτος από αυτόν τον χειμαρρο εξομολογησης, αγνης εκφρασης και καταθεσης ψυχης. Από τα ομορφα απροοπτα της ζωης. Στο μπαρ πηγα να ξεφτορτωσω δικες μου σκεψεις και βρεθηκα να φορτωνομαι και αλλα. Αξιζει όμως γιατι εχει ενδιαφερον και εχει να κανει με μια ζωη που δεν νομιζω οτι θα περασω. Η κοπελα από το πουθενα με εμπιστευθηκε, αν και συνηθως καπως ετσι ανοιγομαστε πολύ. Όταν ξερουμε ότι ο άλλος δεν προκειται με τιποτα να μας προδωσει.

«Πιστευω πως η σχεση σου ειναι ευθεως αναλογη με την αντοχη του νυν. Αν δεν αντεξει, δεν σε κοβω να κανεις τιποτε απολυτως για να τον κρατησεις κοντα σου αλλα μοιρολατρικα θα δεχθεις αυτο που υποψιαζεσαι. Δεν ειναι Αυτος. Αλλωστε ειναι διαχυτο πως ηδη εχεις ξενερωσει - σε ενα βαθμο - Προβλεψιμος, "απηκτος" και ..παραδοσιακος. Ξερεις Ναταλια, πολλες φορες ψαχνουμε τη μεγαλη αποδραση αλλα εθελοτυφλουμε μπρος σε αυτο που εχει καθενας θνητος να μας δωσει. Λες και ο παραδεισος δεν ειναι εδω αλλα καπου εκει μακρια μακρια μακρια... Δεν εισαι ερωτευμενη με τον ανθρωπο αυτον. Εισαι με τον εαυτο σου. Μπορει να τον εκτιμας, να τον παραδεχεσαι, να πηδαει καλα, να εχεις τη γνωση τι να περιμενεις απο αυτον, να σου καλυπτει μερικα πραγματα αλλα ΔΕΝ εισαι ερωτευμενη. Αμφιβαλλω δε, αν ωρες ωρες πιστευεις και στον ερωτα.. Ατομα που ξεπερνουν μεγαλες δυσκολιες σκληραινουν και θεοποιουν τον εαυτο τους. Αυτο κανεις. Δεν ξερω αν μπορεις να δωσεις πραγματα. Θες να παιρνεις. Πες το μορφη "γενικης εκδικησης", πες το πληγωμενο θηριο, πες το απωθημενο. Οπως θες, πες το. Βλεπω τη μοναξια του ορειβατη. Ο ορειβατης εκει ψηλα βλεπει τους αλλους πολυ μικρους. Ομως και οι αλλοι τον βλεπουν πολυ μικρο εκει πανω...»

«Πρέπει να με φροντίζω ύποπτε, γιατί κανένας άλλος δε θα το κάνει για μένα.Και ούτε νομίζω να τον αφήσω...» μονολογησε. Σιωπη. Σαν να ενοιωσε τυψεις για οσα μου ειπε. Σαν να βουρκωσε και αμεσως μαζευτηκε. Πηρε την τσαντα της, αφησε περισσοτερα χρηματα απο οσα της αναλογουσαν, φορεσε ένα θλιμμενο χαμογελο και μου ειπε. «Δεν ξερω αν χαρηκα ή όχι για αποψε. Ξερω όμως ότι σε ευχαριστω για τη συντροφια. Δεν νομιζω να σε ξαναδω, δεν θα το ηθελα να σου πω την αληθεια. Ελπιζω να καταλαβαινεις. Καλο δρομο υποπτε. Αντιο.» Η θεση διπλα μου εμεινε η κενη, η μπαρα όμως γεμισε με δυο σφηνακια.

Ο προσωπικος μου ποτοαναμεικτης με ρωτησε: «Τι της εκανες της κοπελας ρε;» «Την αφησα να μιλησει για τον εαυτο της. Με σιγουρια μου τα ειπε, αλλα μαλλον κατι δεν της αρεσε….»

Το ματι μου εκανε ολικη περιστροφη και επεσε σε μια διακοσμητικη ταμπελιτσα. Ο συνειρμος ηταν προφανης.

Mind the gap….