Συμφωνα με τα δημοσιευματα του τυπου ο νεος Καποδιστριας προβλεπει
1) Την κατάργηση όλων των σημερινών κοινοτήτων, ανεξαιρέτως.
2) Τη μείωση των δήμων από 1.034 που είναι σήμερα σε 380 ή 390 (ανάλογα με το σενάριο).
Ποτε δεν συμπαθησα τον θεσμο της τοπικης αυτοδιοικησης και ιδιαιτερα δε, την πολυδιασπαση του. Θυμαμαι στη δεκαετια του 80, κάθε συνοικισμος ειχε και το 5μελες του.
Για αυτό λεγαμε και τοτε, οι μισοι Ελληνες είναι προεδροι. Θεσμος που χρησιμευσε στο να μοιραζει αξιωματα στον καθεναν, να επιβαρυνεται ο προϋπολογισμος με λογιων λογιων επιδοτησεις, μισθοδοσιες, ολοι να τρωνε ανεξαρτητως εργου και ωφελειας στο κοινωνικο συνολο.
Του Ελληνος η οργανωση είναι για τα μαυρα δραγκαλα και όταν κατι πηγαινε να γινει, κολλαγε:
Α. Γιατι η προταση είναι δικη του και όχι δικη μου
Β. Γιατι το κομμα με το οποιο ελεξεγη αυτος δεν είναι το δικο μου
Γ. Γιατι μεχρι να υπογραψουν τα συμβουλια, τα ανωτερα συμβουλια και τα ανωτατα συμβουλια ειχαν περασει 3 Ολυμπιαδες
Δ. Γιατι η κοινοτητα δεν συμφωνουσε με τον δημο και τα αναπαλιν
Παιδικες ασθενειες σε ένα κρατος με μολις 40 χρονια πολιτικης σταθεροτητας.
Με τον πρωτο Καποδιστρια μαζευτηκε καπως το πραγμα γιατι δεν είναι δυνατον όταν σχεδον το 60% του πληθυσμου να είναι μαζεμενο στην Αθηνα, να εχουμε τοσους πολλους φορεις και θεσμους.
Καγχαζα όταν εβλεπα στην τηλεοραση χωριουδακια να μη θελουν την ενωση και στενοχωρηθηκα όταν εβλεπα τον Ζουραρη ή Ζουραρι ( αντιγραφη του Χατζηδακι είναι αυτό;) που παντα εκτιμω τη γνωμη του να πρωτοστατει σε κατι εντελως μικροπρεπες.
Το φρουτο που προεκυψε ηταν στους καινουριους δημους να προκυρησσονται θεσεις, οι υποψηφιοι να πηγαινουν και μετα από 1-2 χρονια να βαζουν τα αξιοκρατικα βισματα και μεσα ώστε να φευγουν σε κεντρικες πολεις.
Ετσι οι δημοι στην επαρχια είναι σε μεγαλο ποσοστο φαντασματα και στις πολεις να ξυνονται αφου είναι υπεραριθμοι.
Δεν εχω καταλαβει επισης ποια η διαφορα μεταξυ της Νομαρχιας και του Δημου.
Ενταξει, τυπικα ξερω. Ο δημος είναι για τη χαμαλοδουλεια και η νομαρχια για τα σοβαρα θεματα όπως η πολεοδομια, ο υγειονομικος ελεγχος και η εναρξη των επιχειρησεων.
Η χωρα μας μορφολογικα και δημογραφικα δεν πρεπει να εχει τοσες πολλες διοικητικες υπηρεσιες. Οταν δεν γινεται εργο, η επωδος είναι γνωστη εδώ και χρονια. Δεν μας δινει το υπουργειο χρηματα. Αρα τι να σε κανουμε ρε γιγαντα;
Θα προτεινα και θα προτιμουσα ένα διαφορετικο μοντελο τοπικης αυτοδιοικησης.
Έναν κεντρικο φορεα ( αν θελετε να μεινει ως ονομα το «Δημος» ή το «Νομαρχια» δεν θα τα χαλασουμε εκει) με ενοποιημενες υπηρεσιες. Αυξηση και μεταβιβαση αρμοδιοτητων σε ότι αφορα την εξυπηρετηση του κοσμου στα ΚΕΠ και σε ότι αφορα την τοπικη αυτοδιοικηση, ΕΝΑ συμβουλιο στο οποιο αναλογα με τον πληθυσμο του χωριου ή της κωμοπολης να εχει έναν ή δυο ή τρεις εκπροσωπους.
Μετα την κεντρικη διαχειριση των Αθηνων θα ηθελα σε κάθε νομο ένα συμβουλιο και ας εχει 30 μελη. 3 χωριουδακια με 100 ατομα πληθυσμο μπορουν να εχουν 1 εκπροσωπο.
Το ελληνικο κρατος πληρωνει ( εμεις δηλαδη ) σημαντικα παγια ποσα για τη συντηρηση της τοπικης αυτοδιοικησης, σε κτιρια, σε τεμπεληδες, σε εξοπλισμο μονο και μονο για φορεις που δεν κανουν τιποτα ή διαμαρτυρονται ότι η Αθηνα δεν τους δινει λεφτα.
Εξοικονομηση πορων με λιγοτερους αραχτους δημοσιους υπαλληλους, με συγχωνευση υπηρεσιων, με λιγοτερα κτιρια που στεγαζουν πολυτελη γραφεια και ένα ευελικτο σχημα που θα ικανοποιει κάθε νομο χωρις να ψηφιζουμε διπλα στις εκλογες και να εχει και ένα νοημα – σκοπο υπαρξης και λειτουργιας.
Με ρωτησε ενας φιλος πριν από λιγες μερες να του πω μια πικαντικη ιστορια καθοτι στο ραδιοφωνο, ε, όπως σκεφτηκε, ολο και καποια επιτυχια θα ειχα.
Διαλεξα να του πω κατι που με προβληματισε για λιγα δευτερολεπτα…
Μια ωραια μεσημβρια ελαβα ένα mail.
Υποπτε γεια σου,
Ακουσα χθες την εκπομπη σου και μου αρεσε πολύ. Εχεις απιστευτη φωνη, μου αρεσαν οι μουσικες που εβαλες, τα σχολια σου, τα παντα! Εριξα και μια ματια στο μπλογκ σου ( από κει βρηκα και το email σου) και μου αρεσουν και αυτά που γραφεις.
Μπραβο σου!
Νεκταρια
Αν μου βρειτε έναν ανθρωπο που να τον κολακευουν και να μην αισθανθει ομορφα, θελω να μου τον συστησετε για να του χαρισω ολες μου τις καταθεσεις σε γνωστες οφ σορ εταιρειες του αργοσαρωνικου. Όταν μου απευθυνουν το λογο δεν μπορω να το αγνοησω και ετσι λοιπον μετα από μερικα μειλ εμαθα ότι η Νεκταρια είναι 24 ετων, διδασκει γαλλικα, μενει σε ένα από τα νοτια προαστια και είναι ελευθερο κοριτσι. Ηταν μαλιστα τοσο ενθουσιασμενη από την επικοινωνια μας, που μου εδειξε εμπιστοσυνη και μου εστειλε και μερικες φωτογραφιες της.
Τοτε ενθουσιαστηκα εγω. Η λεξη καλλονη είναι λιγη. Εντυπωσιακης ομορφιας κοπελα, ελευθερο παιδι εγω και κολακευμενο από την επικοινωνια, δεν θελει πολύ να κανονισεις ένα blinddate!
Πηγα στο ραντεβου εχοντας την αμφιβολια μηπως οι φωτογραφιες ηταν πλαστες. Σκεφτηκα και δυο δικαιολογιες ΣΑ [ συντομης αποχωρησης εννοω ] και προσηλθα με ολη μου την καλη προαιρεση.
Οι φωτογραφιες ηταν αληθινες.
Δεν ηταν απλα ομορφη αλλα ειχε ένα στιλ ντιβας, έναν αερα το αιθεριο περπατημα της, επιμελες ντυσιμο, εξυπνο βαψιμο, ηξερε ότι ηταν ομορφη και το απολαμβανε.
Αφου μετα από λιγα δευτερολεπτα συνηλθα, βαλθηκα να ψαχνω τι συμβαινει πισω από την ομολογουμενως εξαιρετικη εμφανιση.
Πιασαμε την κουβεντα και μετα τα πρωτα διαδικαστικα και το αν εκει που μενεις φυσαει και αν εκει που μενεις εσυ εν καιρω καυσωνα βραζει πιο πολύ από τις άλλες περιοχες, αναλυσαμε το κομματι των σχεσεων.
Η πρωτη κιτρινη καρτα που της εβγαλα ηταν όταν αποκαλυψε το πρωτο ψεμμα που μου ειχε πει. Δεν ηταν ελευθερη!
«Ειμαστε με ένα παιδι εδώ και ένα χρονο αλλα δεν ξερω αν θελω να συνεχισω να ειμαι μαζι του»
«μα μου ειπες ότι ησουν ελευθερη»
«τσακωθηκαμε πριν από λιγες μερες, μαλλον ειμαστε στα χωρισματα και εχω ξενερωσει»
«γιατι, τι συμβαινει;»
«κοιταξε, ο Λακης είναι ένα πολύ καλο πακετο [ΣΣ σημειωσα τη λεξη πακετο και καλα εκανα γιατι μου χρειαστηκε λιγο αργοτερα] και εχει πολλα καλα στοιχεια. Είναι ομορφος, εχει μια καλη δουλεια, περναμε ανετα αλλα δεν με καταλαβαινει»
«δηλαδη;»
«εγω τον χειμωνα που βαζω πολλα μαθηματα, εχω την ησυχια μου. Εχω λιγες κενες ωρες, τον βλεπω και δεν με πρηζει. Τωρα που εγω καθομαι [ ΣΣ συναντηθηκαμε τον Ιουλιο ] αυτος τρεχει με τη δουλεια του και δεν μου δινει τον χρονο που θελω»
«Όταν λοιπον εκεινος υπομενει τις δικες σου επαγγελματικες υποχρεωσεις όλα καλα. Τωρα εσυ δεν δειχνεις την αντιστοιχη υπομονη»
«Ε, ναι, δεν ξερω αν θελω να ειμαστε μαζι. Τα χουμε εδώ και έναν χρονο και μια πιανει μια κριση να σου πω την αληθεια»
«Γιατι δεν τον χωριζεις;»
«γιατι είναι καλο πακετο!» ( δευτερη φορα το πακετο )
«αρα δηλαδη εχεις μεσα σου και μια προοπτικη για το μελλον»
«ναι βεβαια»
«δηλαδη, θελεις γενικα να κανεις οικογενεια»
«Εμ, αν δεν την κανω τωρα, ποτε να την κανω, στα 35;»
«και τι ακριβως ψαχνεις;»
«για μενα ο αντρας πρεπει να εχει ένα καλο πακετο»
«Α, να σου πω! Το λες τριτη φορα, τι εννοεις πακετο;»
«πρεπει να μου φερεται καλα, να είναι καλος οικογενειαρχης και να εχει λεφτα ώστε να μη αντιμετωπισουμε δυσκολιες»
«και ο ερωτας;»
«γιατι εσυ περιμενεις να παντρευτεις από ερωτα;»
«πας από το πρωτο σταδιο στο τελευταιο. Πρωτα ερωτευσαι, μετα δενεσαι, αγαπας και μετα πας στον γαμο»
«εγω τα εχω ξεπερασει αυτά»
«δηλαδη;»
«ερωτευτηκα καποτε δεν εγινε και τιποτα και μετα κοιταω να περναω καλα»
«θελεις να μου πεις περισσοτερα;»
«ειμασταν οικογενειακοι φιλοι και κατά τη διαρκεια της εφηβειας μου ηθελα πολύ τον γιο αυτης της οικογενειας. Και εκεινος με ηθελε. Περασαν 4 χρονια παρεας μεχρι που στα 18 μου εγινε κατι αναμεσα μας εντελως ξαφνικα. 2 μηνες αργοτερα όμως αυτος περασε σε σχολη στην Κρητη και ετσι μου ειπε να χωρισουμε»
«διαπιστωσες ότι και εκεινος σε ηθελε τοσα χρονια;»
«ναι το συζητησαμε. Ότι και αυτος και εγω από την πρωτη στιγμη ειχαμε συναισθηματα ο ενας για τον αλλον. Και ότι αργησαμε τοσο πολύ που όταν εγινε, εκεινος εφυγε»
«δεν το παλεψες καθολου;»
«εγω ηθελα αλλα εκεινος το απερριψε και μετα το μετανοιωσε αλλα ηταν αργα»
«Τον ξαναειδες από τοτε;»
«ναι, κατεβηκα περυσι στην Κρητη για διακοπες. Βλεπομασταν στο ενδιαμεσο τα καλοκαιρια στα εξοχικα μας αλλα ειτε εγω ημουν με αλλον ειτε όταν με παρακαλεσε για επασυνδεση αρνηθηκα γιατι εκεινος εκοψε αποτομα παρα τη δικη μου προταση να δοκιμασουμε το εξ αποστασεως.»
«περυσι εγινε κατι;»
«ναι….»
«το κανατε;»
«ναι…»
«αλλα μεχρι εκει φανταζομαι ε;»
«ναι, αφου τα ειχα με αλλον»
«και τωρα;»
«πριν από λιγες μερες τα λεγαμε στο msn..»
«και;»
«παντρευεται σε μια εβδομαδα..»
«και δεν σου καθεται καλα..»
«μιλησαμε για ωρες στο msn. Ειπαμε και για τα παλια, τα ειπαμε όλα. Μου ξαναεξηγησε ότι το μετανοιωσε για τοτε αλλα φοβηθηκε για την αποσταση. Μου ειπε πως με μια κουβεντα μου, τα παραταει όλα. Πως με θελει ακομα…»
«και τι θα κανεις;»
«δεν ξερω…. Αλλα δεν θα ηθελα να του διαλυσω τη ζωη. Όμως παντρευεται…»
«τον θελεις;»
«μαλλον. Δεν ξερω.»
«από ερωτα ή από εγωισμο;»
«δεν ξερω»
«ηταν ο πρωτος σου;»
«ναι»
«εκτοτε;»
« 3 σχεσεις από 1-1,5 χρονο περιπου»
«βλεπω εχεις μια ακριβη περιοδικοτητα…»
«συμπτωση ε;»
«μπα. Τακτικη διαπιστωνω. Βλεπεις ότι εχεις να δεις και φευγεις. Εσυ δεν τους χωρισες και τους τρεις;»
«που το καταλαβες;»
«εσυ μου το ειπες»
«ποτε;»
«αναμεσα από τις λεξεις γλυκια μου….»
«οντως, εμενα κανεις δεν με εχει χωρισει. Παντα εγω εφευγα! Να σου πω την αληθεια θα ηθελα να τρεξω και εγω πισω από έναν αντρα. Να βρεθει καποιος να με παιδεψει. Αλλα μεχρι τωρα δεν προεκυψε.»
«καλα τα ..πακετα;»
«ναι. Καλα μου φερθηκαν, ενας μου εκανε δωρο και ένα αυτοκινητο!»
«όταν χωρισατε το επεστρεψες;’
«ναι και το μετανοιωσα!»
«ξεπετες εκανες ποτε;»
«σαν κοριτσι κατι εκανα και εγω..»
Ολο αυτό το διαστημα η Νεκταρια με προκαλουσε συνεχεια.
Με καρφωνε βαθια στα ματια, επαιζε με τα χειλη της, δυο – τρεις φορες σταθηκε στο γεγονος ότι ειχα «πολύ καλη δουλεια», ολως τυχαιως με ακουμπουσε, αλλα ταυτοχρονα κραταγε και την σχετικη αποσταση ώστε να με εχει ως πειναλειο αγοραστη.
Πως όταν πας μια βολτα στα μαγαζια και βλεπεις τα καινουρια παπουτσια της NIKE, σου πεφτουν τα σαλια αλλα σταματας στη φαρδια πλατια πινακιδα «μην αγγιζετε;»
Καπως ετσι.
«θα σε παρω τηλεφωνο να τα ξαναπουμε σιγουρα» ειπε. «και εγω όταν λεω κατι το κανω. Δεν ειμαι σαν τις άλλες. Θελω πολύ να σε ξαναδω» Αυτή ηταν η τελευταια φραση της λιγο πριν την αποχαιρετησω.
Στο δρομο της επιστροφης, αναρωτιομουν πως θα μπορουσε καποιος να γοητευσει αυτή την κοπελα. Πως θα μπορουσε να ερωτευθει; Πως θα μπορουσε ενας υπολογιστης να αγαπησει. «Το ξερω ότι με θελετε ολοι σας αλλα θα το πληρωσετε για να με εχετε» με ξενερωσε και σχεδον τη λυπηθηκα. Δεν θα πεσω στην παγιδα να το γενικευσω για τις ομορφες γυναικες και τον τροπο σκεψης τους, αλλα σε όλα τα πολυτελη αυτοκινητα ανεξαρτητως ηλικιας και ομορφιας του οδηγου, δεν εχω δει ουτε μια ασχημη συνοδο. Τυχαιο; Συμπτωση;
Στην επομενη εκπομπη μου στο ραδιοφωνο εκανα ένα σχετικο σχολιο για μια πολύ ομορφη γυναικα που συναντησα αναπτυσσοντας μερικες σκεψεις και μου εστειλε sms: «Αν θελεις να μαθεις για λεφτα, εδώ εγω θα σου τα πω όλα». Αφου διαπιστωσα ότι με ακουγε, εγινα πιο αιχμηρος στο μικροφωνο για τις πακετ-αναζητησεις ( δεν την εξεθεσα ως ατομο, αναφερθηκα στη νοοτροπια ) και μαλλον καταλαβε ότι δεν εκανα πλακα.
Περασαν 2 μηνες και δεν ειχαμε επικοινωνια.
Την καλεσα στα γενεθλια της, δεν το σηκωσε και δεν επανηλθε ποτε.
Προφανως ή θα εμεινε στο ηδη υπαρχον πακετο ή μπορει να βρηκε καινουριο...
Πριν από λιγες μερες με πλησιασε μια ανταγωνιστικη εταιρεια και μου προσεφερε θεση εργασιας. Το δελεαρ ηταν ισχυρο. 700 ευρω παραπανω από ότι αμοιβομαι στην παρουσα εργασια.
Χαρηκα και αρνηθηκα.
Χαρηκα γιατι φουσκωσε ο εγωισμος μου ότι περνα η μπογια μου, ότι με εκτιμα η αγορα και ότι οι ικανοτητες μου είναι γενικα παραδεκτες.
Αρνηθηκα γιατι εχω έναν προϊσταμενο που ειμαστε τοσο διαφορετικοι αλλα εχουμε τετοιο δεσιμο που δεν μου πηγαινε καρδια να τον αφησω.
Με ανεχεται με τα ελαττωματα μου, είναι επιεικης στις ζαβολιες μου και στις δυσκολιες που αντιμετωπισα και αντιμετωπιζω σε οικογενειακο επιπεδο σταθηκε ως πατερας και αδερφος μαζι. Είναι αυτος που σε λεπτομερειες με ωφελησε όπως ότι μου βρηκε το ονομα στο domain μου, μου προτεινε που να παω διακοπες και περασα υπεροχα και σε σημαντικα θεματα, είναι αυτος που ότι του εχω εμπιστευτει ξερω ότι μενει μεταξυ μας και οταν καποια στιγμη ζοριστηκα στη δουλεια, ηταν διπλα μου να με στηριξει.
Ουδεποτε με ενδιεφερε η χρηματολαγνεια.
Δεν εργαζομαι για την ψυχη της μανας μου όπως και κανεις μας αλλωστε αλλα τα χρηματα δεν είναι η πρωτη προτεραιοτητα για μενα.
Αποφασισα να μην «ξεσπιτωθω» γιατι το εργασιακο κλιμα με ευχαριστει και σε γενικες γραμμες καλα ειμαι εκει που ειμαι.
Μια ιστορια που μαλλον με στενοχωρησε, εφτασε στο mailbox μου πριν από λιγες μερες. Με την αδεια του αναγνωστη και με μερικες δικες μου παραλλαγες για να μην εκτεθει ο ανθρωπος, τιθεται στη διαθεση σας:
= = = =
Φίλτατε ύποπτε Έχοντας διαβάσει αρκετά από τα κείμενά σου και όντας σε στιγμή μαύρης μαυρίλας, μου ρθε στο μυαλό να σου γράψω 2 λόγια. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα απαντήσεις, δεν είμαι καν σίγουρος ότι περιμένω από σένα το διαφωτισμό, παρόλα αυτά είμαι χάλια και κάπου πρέπει να τα πω και γω (ο φίλος μου ο Μακης που τον ξύπνησα χθες στις 2 τη νύχτα και με συντρόφευσε στην άνευ προορισμού βόλτα μας τα άκουσε κι αυτός αλλά το έχουμε ξανασυζητήσει με αυτόν και ξέρω τις απόψεις του). Είμαι που λες αγαπητέ σε φάση αναζήτησης θηλυκού (ψάχνομαι άγρια θα ήταν ίσως πιο σωστός όρος). Χθες λοιπόν το βράδυ κατά τη μια και κάτι, μη όντας έτοιμος για ύπνο, σε υπερένταση από το τζόκινγκ που είχα πάει, λέω ‘δε γαμιέται, ας βάλω ένα τζινάκι και ας κάνω μια βόλτα κάτω, μικρή πόλη είμαστε όλο και κάποιον γνωστό βλέπεις, στην τελική χώνομαι και σε κάνα μαγαζί μόνος μου μπας και γίνει τίποτα (όχι πως την πέφτω εύκολα, ναι έχω διαβάσει και το «μη ντρεπεσαι όρμα» σου, καλό δε λέω).
Μόλις λοιπόν ξεπροβάλω από το σπίτι στον κεντρικό δρόμο της Παργας, περνάω απέναντι, κάνω 20 βήματα και... μπαμ σκάω πάνω στην πρώην αγκαζέ με έναν ψηλολέλεκα. Για να καταλάβεις όταν λέω πρώην, έχουν περάσει χρόνια (5 τον αριθμό) από τοτε που χωρισαμε και μέχρι τώρα είναι σίγουρα ο έρωτας της ζωής μου, αυτή με σχόλασε, και παρόλο που βλεπόμαστε σπάνια πλέον, όποτε συμβαίνει αυτό μου ψιλοκόβονται τα πόδια. Πόσω δε μάλλον χθες που την είδα με γκόμενο, η οποία ανέκαθεν ήταν δύσκολη στον τομέα αυτόν, με αποτέλεσμα να μην έχω βιώσει με τη συγκεκριμένη τουλάχιστον τη συνήθη κατάσταση «στις 9 του μακαρίτη άλλος μπήκε μες το σπίτι», μεγαλο παιδι εισαι, καταλαβαινεις τωρα. Εγώ πάλι με τη σειρά μου έχω κάνει λάθη σε αυτόν τον τομέα, είμαι όπως προείπα ψιλοχέστης με αποτέλεσμα να μην έχω τις «περιπέτειες» που μου αναλογούν (δε λέω ότι είμαι κούκλος αλλά πόσοι από αυτούς που σέρνουν τις όμορφες είναι??) και κάποιες άλλες πάλι που έπεσαν στο δρόμο μου να μην τις εκμεταλλεύτηκα όπως έπρεπε. Νοιώθω με 2 λόγια στάσιμος από το χωρισμό κι έπειτα, ότι λίγα πέρασαν από πάνω μου ήταν περιπετειούλες ή 1-2 αποτυχημένες και σύντομες σχέσεις, τέλος πάντων δε βρήκα καμία να με γεμίσει και να ερωτευτώ ξανά και με τσακίζει να τη βλέπω να προχωρά. Είχα φυσικά προσπαθήσει μετά τον πρώτο χρόνο του χωρισμού να την ξαναπλησιάσω αφού πρώτα μου είχε δώσει ενδείξεις (ένα καλοκαίρι όπου οι επαφές έγιναν συχνότερες, τηλέφωνα κτλ) αλλά έφαγα τα μούτρα μου χωρίς ποτέ να μάθω συγκεκριμένα το γιατί. Έκτοτε υπήρχε αυτή η ψιλοεπαφή αλλά πιο τυπικά. Η αλήθεια είναι ότι είχα ενδείξεις τους τελευταίους μήνες, καθώς μια τηλεφωνική επαφή υπήρχε ανά 3-4 μήνες (χοντρικά πάντα) όλα αυτά τα χρόνια, τη στιγμή που το χειμώνα που μας πέρασε ήταν ψιλοάφαντη. Παρόλα αυτά αυτό το face to face ήταν που με έστειλε, είναι γνωστό πως άλλο να το ακούς και άλλο να το βλέπεις.
Δεν θα μπω σε διαδικασίες θαψίματος του νυν (...παρόλο που ήταν μπαζοπουλος και μπρος στο σουξέ που ισχυριζόταν ότι είχε στην Αθήνα καθώς σε κάθε μας συνάντηση μου αράδιαζε σκηνικά από πεσίματα που της είχαν κάνει, πάντα για να καταλήξει ότι δεν ανταποκρίθηκε, ο τύπος δεν έλεγε μία). Είδες τελικά τον έθαψα δεν άντεξα... Τους βλέπω που λες απέναντί μου γύρω στα 10 μέτρα, ο τύπος να έχει περάσει το χέρι του στους ώμους της και (σπάει ο διάολος το ποδάρι του) του ‘ρθαν ορεξούλες και σκύβει να τη φιλήσει. Αυτή με τη σειρά της έχοντας αντιληφθεί την παρουσία μου τραβιέται , μέχρι να διασταυρωθούμε, να πάρει το καλό της ύφος ‘τι κάνεις Φωντα, καλά είσαι?’ εγώ με τη σειρά μου να καταφέρω να ψελλίσω μονάχα ένα ‘τι κάνεις καλά?’ παίρνοντας τον πούλο όσο πιο γρήγορα γινόταν. Ακολούθησε μια τραγική βόλτα όπου ίδρωνα λες και συμμετείχα σε κάνα μαραθώνιο, σπίτι, τηλ στο Μακη και ανεμογυρίσματα μέχρι τις 4.
Και η ερώτηση του 1εκ ευρώ:
ΤΙ ΤΙΣ ΗΘΕΛΕΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙΣ ΒΟΛΤΕΣ ΣΤΗ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ??????
Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο όπως καταλαβαίνεις... Πιστεύω ότι συνόψισα τα βασικά... Ελπίζω να μη σε κούρασα, ελπίζω να σε διασκέδασα και λίγο καθώς προσπάθησα να κάνω γλαφυρό το κείμενο για να φύγει και λίγο η μαυρίλα. Αν ασχοληθείς να απαντήσεις 2 λόγια χαρά μου να σε διαβάσω. Η αλήθεια είναι ότι με τη σειρά μου αισθάνομαι καλύτερα τώρα που τα ξέρασα όλα. Σε περίπου 5 λεπτά βέβαια θα μια πάλι ζόμπι....
Δια το γνήσιον της υπογραφής Φωντας
= = =
Φιλε Φωντα χαιρε και σε ευχαριστω για την επικοινωνια και την εμπιστοσυνη. Σε αυτές τις περιπτωσεις φιλε μου, δεν μπορει κανενας τριτος να σου πει πολλα περαν της συμπαραστασης δια της ακροασης. Την απαντηση την εδωσες μονος σου. Η κοπελα προχωρησε και εσυ εμεινες στασιμος. Ως συνηθως λοιπον τα στασιμα νερα είναι βρωμικα γιατι δεν ανανεωνονται σενιορ. Ετσι ακριβως και εσυ. Κολλησες το φαντασμα και το περιφερεις. Ξυπνα φιλε. Δεν με ενδιαφερει να σε παρηγορησω, ας το κανει ο φιλος σου ο Μακης αυτό. Εμενα με ενδιαφερει να σε προσβαλλω, να θυμωσεις, να με βρισεις και να ξυπνησεις. Αυτό που μου περιεγραψες ( καλος εισαι, κανε μπλογκ! ) είναι αρρωστο. Το θεμα δεν είναι για μενα ότι την ειδες στο πλαϊ ενός αλλου. Είναι λογικο να ταραχθεις, ανθρωποι ειμαστε, συναισθηματα ξυπνουν. Και οποτε θα τη βλεπεις, παλι τα ιδια θα νοιωθεις. Φυσιολογικο. Το θεμα είναι γιατι εχεις θαψει τον εαυτο σου. Εκτος και αν πιστευεις ότι τελικα αυτό σου αξιζει. Καλυτερα από μια αποψη. Ετσι μου αντιστοιχουν περισσοτερες. Ειμαστε που ειμαστε λιγοτεροι οι ανδρες από τις γυναικες, αν σε αυτους συγκαταλεγονται και ηττοπαθεις τυποι σαν εσενα, ωραια, θα περασω μια χαρα! Μεινε να λουφαζεις να συναναστρεφεσαι με κοπελες, ( τι ψαχνεσαι αγρια μου λες, στη φαντασια σου; ) να κλαιγεσαι και να περιμενεις το τιποτα. Παρτο χαμπαρι φιλε Φωντα. Ακομα και αυριο να ξαναγυρισει η κοπελα, δεν θα μεινετε μαζι. Πιθανως να υπαρξει ένα αρχικο παθος αλλα δεν μπορει να γινει επανασυνδεση με προοπτικη σε αυτές τις περιπτωσεις. Θα είναι εντελως αβολη η κατασταση γιατι πως θα καλυψεις το κενο των 5 ετων; Πως θα σε πεισει ότι μετα από 5 χρονια ειδε το φως το αληθινο; Πως θα ξαναχτισεις ότι γκρεμιστηκε; Για αυτό και τα συναισθηματα που νοιωθεις τωρα, τα ενοιωσε και εκεινη το καλοκαιρι που ανεφερες. Μετα το καταλαβε ότι δεν θα πηγαινε και σε εκοψε. Συνεχισε σενιορ. Συνεχισε να αργοπεθαινεις….
Υγ1. καλως εκανες τη βραδινη βολτα. Μπορει να είναι η αφορμη να αλλαξεις σελιδα. Επιτελους…
Υγ2. Μη χαιρεσαι. Το οτι δεν αφησε τον νυν να τη φιλησει μπροστα σου, σημαινει ότι η κοπελα εχει φιλοτιμο, ευγενεια ( πιθανως να ξερει ηδη λογω της μικρης κοινωνιας ότι δεν την εχεις ξεπερασει ακομα ) και σεβαστηκε την παρουσια σου. Θα τον αφησε όμως λιγα μετρα πιο κατω…
Υγ3. 5 χρονια από τη ζωη σου είναι πολλα σενιορ… Παρα πολλα…
Κάθε χρονο μπαινουμε στα χαρακωματα για την παιδεια. Ειτε υπαρχει θεμα ειτε δεν υπαρχει, ο σχετικος τζερτζελες με τα μπαχαλα στη μαχη των δρομων, τις τηλεοπτικες αναμεταδοσεις και τα μαχητικα πανελ παιρνουν τη θεση τους στην καθημερινοτητα μας. Καλο πανελ για την τηλεοραση είναι αυτό που δερνεται. Το θεμα όμως εν προκειμενω εχει αρχισει να ζοριζει. Ιδιωτικα πανεπιστημια στην Ελλαδα.
Είναι καταρχην μεγαλη υποκρισια όταν ηδη στη χωρα μας λειτουργουν ιδιωτικοι βρεφονηπιακοι σταθμοι, ιδιωτικα δημοτικα, γυμνασια και λυκεια, όταν λειτουργουν διαφορων ειδων ιδιωτικες σχολες, να μη λειτουργουν ιδιωτικα πανεπιστημια. Είναι επισης μεγαλη ετησια οικονομικη αιμορραγια για τους γονεις, όταν στελνουν συναλλαγμα στο εξωτερικο για να σπουδαζουν τα παιδια ενώ αυτά τα χρηματα θα μπορουσαν να μεινουν εδω.
Ενας καλος φοιτητης στο δημοσιο πανεπιστημιο δεν νομιζω ότι εχει κατι να φοβηθει από αυτόν του ιδιωτικου. Οσο για τις ψευδοδιαμαρτυριες των τεμπεληδων, αυτά που θα επρεπε πραγματικα να τους ενοχλουν, είναι τα πτυχια της Βουλγαριας, της Νοτιας Ιταλιας, των Αγιων Σαραντα και λοιπων παγκοσμιου ακτινοβολιας ιδρυματων. Όπως επισης το μαγικο φαινομενο των αιωνιων φοιτητων και το περιφημο ασυλο που καποτε προστατευε ιδεες και τωρα προστατευει οποιον καιει και καταστρεφει. Αντι λοιπων να βλεπω αποφοιτους ιατρικης από την Βουλγαρια με αναθεμα και αν ξερουμε ποια κριτηρια, προτιμω να υπαρχει σχολη στην Αθηνα. Αν καποιος εχει μπαμπα πλουσιο και θελει να λαβει ανωτερη εκπαιδευση επι πληρωμη, δεν μπορω να καταλαβω γιατι πρεπει να εξοριστει και να μην τη λαβει στην πατριδα του. Δικαιωμα του να πληρωσει να επιμορφωθει. Ετσι δεν μαθαμε και ξενες γλωσσες; Εκτος και αν καποιος εμαθε στο σχολειο τα αγγλικα, κατι που τον καθιστα εφαμιλλο του Αϊνσταϊν.
Θα συμφωνησω πως μαγκας είναι αυτος που διαβαζει και περνα στο δημοσιο.
Βεβαια τετοιοι μαγκες εκαναν μετα να το τελειωσουν 15 χρονια και αν, αλλα αυτό είναι άλλο θεμα συζητησης. Το ότι πληρωνονται δαπανες από τον προϋπολογισμο για τους συνταξιουχους φοιτητες και εκκολαπτομενους πολιτευτες, δεν μας πειραζει; Από κει και περα βεβαια ερχεται το αθανατο ελληνικο δημοσιο. Εκει είναι και το κομβικο σημειο. Το κρατος πρεπει να αναπτυξει τους μηχανισμους που θα εξασφαλιζουν ότι οντως δινεται στα ιδιωτικα ιδρυματα ανωτατη εκπαιδευση και ότι οντως ο αποφοιτος είναι τουλαχιστον ισος με αυτόν του δημοσιου. Βλεπω όμως ότι υπαρχει μεγαλος καβγας για την αναγνωριση των πτυχιων.
Αυτό λυνεται ευκολα. Για τις προσληψεις στο δημοσιο, μπορει ο σχετικος διαγωνισμος να προσφερει μερικα μορια παραπανω στους αποφοιτους του δημοσιου πανεπιστημιου.
Η ελευθερη αγορα εχει τους δικους της κανονες και αφου σημερα προσλαμβανονται ανθρωποι που εχουν κανει μεταπτυχιακο στο Τιμπουκτου, δεν βλεπω να υπαρχει κανενα προβλημα σε ότι αφορα την απορροφηση τους στην αγορα εργασιας.
Ναι στο ιδιωτικο πανεπιστημιο αλλα ο αποφοιτος θα πρεπει να παιρνει και μια πιστοποιησουλα. Όχι τιποτα άλλο, αλλα να μωρε γιατι υπαρχουν μερικοι κακοβουλοι ανθρωποι που θα λενε πως στο ιδιωτικο πληρωνεις αλλα αντι για μορφωση θα παιρνεις το χαρτι στο σπιτι σου και εσυ μπορει να κανεις διακοπες διαρκειας στη Βραζιλια.
Υγ. Εστω παντως και καθυστερημενα, θελω να επικροτησω και την αποφαση του υπουργειου να αλλαξει επιτελους εκεινον τον εμετο που λεγοταν βιβλιο ιστοριας της Εκτης Δημοτικου. Δεν θα ηθελα ποτε μου να μαθει το παιδι μου μια τεθλασμενη ιστορια απωθησης και συνωστισμου.
Αν το παμε ετσι, τοτε το 1941 οι Γερμανοι ηρθαν στη χωρα μας λογω του προγραμματος κοινωνικου τουρισμου του Χιτλερ, οι Γενιτσαροι ηταν αποφοιτοι τουρκικων κολλεγιων ανωτερης επιμορφωσης και η εξοδος του Μεσολογγιου ηταν μια μαζικη εξοδος εκδρομεων που ποδοπατηθηκαν λογω απεργιας της τροχαιας.
Θα κανω πολύ καιρο να ξαναδω αγωνα της ΑΕΚ. Το εγκλημα κατά του ποδοσφαιρου, η κακοποιηση του αθληματος, η κουραση η ιδια.
Λυπαμαι αλλα ισως είναι καλυτερος ο διασυρμος στην Ευρωπη καθως με τετοια μπαλα, αστο καλυτερα, προτιμω να παρακολουθω water-ταβλι και whi-σκακι.
Μερικες σημειωσεις για ένα ματς που κανεις δεν θα το θυμαται
ο Δωνης επιμενει βλακωδως στο 4-3-3 και στο πρωτο ημιχρονο δεν καναμε τιποτα περαν της τυχερης φασης του Μπλανκο που ισοφαρισαμε. Στο β ημιχρονο, καπως καλυτερα..
την αρχικη ενδεκαδα καπου την καταλαβαινω γιατι πιθανως ηθελε με Πλιατσικα και Ρικκα να καταστρεψει τον ενθουσιασμο του ΠΑΟΚ. Όμως Γιωργημ, εκτος εδρας ( και τοσο καλης εδρας ) χρειαζεσαι παικτες να το τσουλανε το τοπι και όχι να διωχνουν.
γιατι το ματς πηγε μονοπατα από τα δεξια; Από αριστερα δεν εχει το μενου εστω μια επιθεση για δειγμα;
κυκλοφορια μπαλας μηδεν. Μηδεν.
το φαουλ, του φαουλ, τον φαουλ, τω φαουλ, ω φαουλ. Αθανατο ελληνικο ποδοσφαιρο…
ευτυχως που πηραμε τον Κυριακο γιατι ο Μαϊστοροβιτς είναι επικινδυνος.
Απορω με τα πρωτοσελιδα που χαζευα σημερα.
Θηριο λεει η ΑΕΚ, ατσαλινη η αΕΚ, σιγα μην επαιζε και με τη Ρεαλ στο Μπερναμπεου !!!
Ηταν ενας αγωνας δυο κακων ομαδων που προσεφεραν κακο θεαμα και το αποτελεσμα είναι απολυτως φυσιολογικο και δικαιο.
Αποκαμωμενος από την κουραση των καθηκοντων της ημερας αποφασισα να παω στο σκοτεινο μπαρ να βρω λιγη γαληνη. Ο αγαπητος μου ποτοαναμεικτης, εκανε νευμα χαιρετισμου και πριν καλα καλα αποθεσω τα καπνα στη μπαρα, ειχε ηδη σερβιρει το jack daniels με δυο παγακια. Δεν ειχα καμια ορεξη για κουβεντα και το μονο που χρειαζομουν ηταν να ταξινομησω τις σκεψεις μου και να βαλω προτεραιοτητες για τα επομενα καθηκοντα. Μετα από λιγο ηρθαν δυο κοπελες και εκατσαν διπλα μου.
Η ξανθια εκανε κατι καλο και κατι κακο. Το κακο ηταν ότι μου γυρισε την πλατη, το καλο ηταν ότι η πλατη της ηταν κατά το ημισυ ζωγραφισμενη και μου εδωσε παιχνιδι για να παιζω. Προσπαθουσα να καταλαβω τι στη ευχη απεικονιζε το τεραστιο τατουαζ. Λιγο το ημιφως, λιγο η δικη μου κουραση, δεν το πολυκαταλαβαινα. Δασος εβλεπα, πουλια, τριανταφυλλα, προσπαθουσα να καταλαβω τη γενικη συνθεση, ξανακοιτουσα, εβλεπα λεπτομερεις που δεν ειχα προσεξει πριιν, σχεδον πινακας ζωγραφικης!
Ειχα απορροφηθει τοσο που η άλλη κοπελα πρεπει να με κοιταγε, κατι της ειπε, μετα συνεχισα να βλεπω και ετσι η τατουντ woman γυρισε ενοχλημενη και με ρωτησε
«Ρε μεγαλε, να το βγαλω σε φωτογραφια να σου το στειλω;» Με αιφνιδιασε αλλα αμεσως σκεφτηκα πως αφου εστιασα τοση ωρα, ηταν μια λογικη αντιδραση Ανεκτησα ψυχραιμια στα γρηγορα και απαντησα κοφτα.
«Εσενα όταν σου αρεσει κατι δεν το κοιταζεις;» «Ναι αλλα δεν καρφωνομαι σαν πειναλεος που περναει εξω από εστιατοριο» μου απαντησε εξισου δυναμικα. Χμμμμ εχει θεμα αυτή εδώ, σκεφτηκα και απαντησα στην προκληση. Λοιπον, της λεω. Εχεις δικιο αλλα ποτε αυτό το στουντιο δεν τα πηγαινε καλα με τον φωτισμο, της χαμογελασα. Θα κανουμε το εξης. Ελα λιγο εκει ( 2 μετρα πιο περα ) να το δω μια φορα κανονικα και δεν προκειται να σε ξαναενοχλησω οπτικα γιατι μην ξεχνας ότι δεν εκανα και καποιο εγκλημα. Δειχνεις κατι και το περιεργαζομαι. Να το δω μια φορα σαν ανθωπος μια και το ψαχνω τοση ωρα;
Χαμογελασε.
«Μηπως να βγαλω και το μπλουζακι καλυτερα για να το δεις ολο;» «Χο χο χο εκανα ως άλλος σαντα κλαουζ. Τοτε να εισαι σιγουρη ότι δεν προκειται να δω το τατου!» Γυρισε επιδεικτικα στη θεση της. Η γαλλικη μου ανατροφη μου επεβαλλε να μη συνεχιζω να κοιταζω. Αλλωστε η κοπελα ειχε ερθει να πιει το ποτο της και όχι να ασχολειται με τον καθεναν. Γυρισα και εγω. Ο ποτοαναμεικτης, αυτος ο αγαπημενος φιλος, ο μεγας γνωστης των ψυχων, εβαλε 4 σφηνακια. Μας τα προσεφερε και αφου κοιταξε εμενα και εκεινη ειπε: «ταιριαζετε εσεις» Γελιο αμηχανιας. Θρασυβουλος της λεω. Ευτερπη μου απαντα. Σιγα μη σε λενε Ευτερπη. Οσο σε λενε και εσενα Θρασυβουλο, γελασε. Οντως η κοπελα ειχε θεμα. Αμυγδαλωτα ματια, από αυτά που σε κοβουν 30 φετες τα 10 δευτερολεπτα. Σπιρτοζικα για εξυπνο χαβαλε αλλα και αρκουντως ειρωνικα για οποιον δεν ειχε και την καταλληλη εμπνευση. Το σωμα της διαγραφονταν σχεδον προκλητικο και σιγουρα θα την περναγες για πρωταγωνιστρια σε ταινιες εκπαιδευτικου κινηματογραφου. Κατεβασαμε το σφηνακι και μαλλον με περιεργαστηκε με μεγαλυτερη συμπάθεια.
«Σου μιλησα λιγο αποτομα…»
«Δεν πειραζει, δεν θα ειμαι ο πρωτος που κοιτα τοσο επιμονα. Αληθεια ( πηρα θαρρος ) θα μου πεις τελικα τι απεικονιζει ο πινακας που εχεις στην πλατη σου;» Cover up. Απαντησε. «
Χαρηκα αλλα επειδη τη γραμμικη β δεν την εχω σπουδασει ακομα, δεν μου κανεις και μια επεξηγηση;»
«Στην πλατη μου εχω χτυπησει τους ερωτες μου. όταν διαψευστηκαν ολοι, προκειμενου να ψαχτω να τα σβησω, τα καλυψα με κατι που για μενα εναι κοσμημα σωματος. Γουστάρω πολύ να βλέπω κάτι θείες να γουρλώνουν τα μάτια τους και μετά να κάνουν τσ,τσ, τσ...»
«Και δεν σε επιρεαζει ότι θα εισαι για παντα χαραγμενη;»
«Εγώ δε νιώθω ότι σημαδεύτηκα για πάντα, αλλά ότι έκανα ένα ωραίο δώρο στον εαυτό μου που θα το έχω πάντα μαζί μου.»
«όπως και τους ερωτες που χαθηκαν» «Ναι, όπως και τις στιγμες, τις λυπες και τις χαρες που κληρομονησα…» «Και τι εγινε, τωρα πηρες συνταξη;»
«Όχι, τωρα εχω δυο αγορακια.»
«Δυο παιδια;»
«Δεν το πιασες!»
«Θα παρω και άλλη μια ευκαιρια. Το ένα θα είναι το παιδι σου και το άλλο ο αντρας σου;»
«Δεν ειμαι παντρεμενη.»
«Ανυπανδρη με παιδι;»
«Ναι»
«Ο άλλος είναι συντροφος;»
«Ναι»
«Κανα 6μηνο;»
«2 χρονια»
«Κοντα επεσα»
«Οσο η γη από τη σεληνη»
«Αυτοσαρκασμος ηταν κυρια μου!»
Η φιλη της ειχε αρχισει να βαριεται. Κατι ειπαν, σηκωθηκαν να φυγουν Χαρηκα μου ειπε Εγω όχι, απαντησα. Γιατι; Γιατι θα μπορουσαμε να συνεχισουμε μια ακρως ενδιαφερουσα συζητηση αλλα δεν μπορω να σε κατηγορησω που φευγεις. Αρα γιατι να χαρω; «Καληνυχτα…» Είναι ζητημα αν ειχαν περασει 42 δευτερολετπα Ακουσα έναν μικρο θορυβο και πριν ξυπνησω από τις σκεψεις μου ειχε επιστρεψει, ειχε παρει το καθισμα, το εβαλε διπλα μου και ενθρονιστηκε. Η φιλη μου ηταν κουρασμενη, ηθελε να παει για υπνο, εγω εχω αντοχες, ποια να παρω τετοια ωρα τηλεφωνο και νομιζω ότι δεν τελειωσαμε μου απαντησε σχεδον με ηδυπαθεια. Αν δεν ειχα υπηρετησει στα τεθωρακισμενα που η πειθαρχια ηταν το συνθημα μας, θα την αρπαζα να τη φιλησω αλλα μου φανηκε πολύ πιο ενδιαφερον να προσπαθησω να επικοινωνησω μαζι της. Αλλωστε ολοι στη θεση μου θα πιστευαν πως μια θυελλωδης νυχτα θα επακολουθουσε, οποτε προτιμησα να κανω κατι διαφορετικο. Κοταξα τον ποτοαναμεικτη, διαβασε τα ματια μου και εφερε αλλα δυο σφηνακια. Καλως του ξαναρθες ειπε και εκανε τη σχετικη προποση.
Υποπτος
Ναταλια
Στην υγεια σου…
«Για πες μου λοιπον Ναταλια εκτος από το να βγαινεις το βραδι με ενσωματωμενα κοσμηματα και να ξυπνας παθη και ποθους, τι κανεις την ημερα;»
«Γραφιστρια ειμαι.»
«Ημουν σιγουρος»
«Γιατι;»
«Μονο σε μια πνευματικη δουλεια με δημιουργικες προκλησεις θα μπορουσα να σε φανταστω. Η άλλη θα ηταν μπαργουμαν.»
«Πως σου ηρθε αυτό;»
«Γιατι χειριζεσαι τους ανθρωπους.»
«Εμαθα πια…»
«Θελεις να μου μιλησεις για το πως τα καταφερνεις με τα δυο σου αγορακια;» «Δεν με πειράζει να σου μιλήσω, ίσως ξορκίζω και λίγο τους δαίμονες του κόμπλεξ που λεει πως όλοι θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί και επειδή αυτό δεν συμβαίνει συνήθως σε ανύπαντρες μητέρες με συντρόφους, θέλουμε να εξηγούμαστε για να κάνουμε τους άλλους να καταλάβουν»
«Με τον φυσικο πατερα εχεις καποια επαφη;»
«Ναι! είναι κούκλος, αξιολάτρευτος και πολύ εντάξει στις υποχρεώσεις του.» «Αφου ο πατερας ειναι τοσο χαρισματικος τοτε γιατι δεν ειστε παντρεμενοι και μαζι; Καταλαβαινω οτι πλησιαζω επικινδυνα στα ορια της αδιακρισιας και δεν συνεχιζω. Οτι αισθανεσαι ανετα μου λες.»
«Ο πατέρας του Κωνσταντινου είναι ένα πολύ καλό παιδί που έπεσε στα χέρια μου όταν και οι 2 ήμασταν σε ηλικία 18 χρονών. Περάσαμε πολλά και πειστήκαμε αφού συγκατοικήσαμε για καιρό, ότι δεν κάνουμε μαζί.Απίστευτα λάθη από 2 νέους ανθρώπους που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την ταυτότητά τους. Τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε λιγάκι και ξεφύγαμε λιγάκι από την βλακεία μας και είδαμε ότι το γνωστό απόφθεγμα του λαού "από μακριά και αγαπημένοι" είναι εύστοχο και καλά ειπωμένο. Είμαι σίγουρη ότι αν χρειαζόταν να μείνουμε ξανά μαζι για κάποιο λόγο, θα σκοτωνόμαστε, αλλά όπως έχει η κατάσταση, είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.Δεν ήταν γραφτό να γίνει.Αλλά είμαι πολύ τυχερή που η ζωή μου εξελίχθηκε έτσι.Και για να είμαι απόλυτα και σχεδόν εξευτελιστικά ειλικρινής, δεν πιστεύω να βρώ ποτέ τον άνθρωπό μου.Είμαι πολύπλοκη και βρίσκω και μια ματαιότητα σε όλο αυτό. Πάντα θα χωρίζουμε, πάντα θα ξαναερωτευόμαστε και φτου και απ'την αρχή.Sad but true...Θα θελα να βρω το "για πάντα" , μα μόνο στο θάνατο βλέπω μια τέτοια υπόσχεση...»
«Εξαιρετικα απαισιοδοξο μου φαινεται αυτό και δεν το περιμενα από εσενα με τοση αυτοπεποιθηση που βγαζεις. Μηπως υποσυνειδητα τους διωχνεις; Μηπως θελουν μονο το tatoo κορμι σου και χαιρετε; Μηπως κανεις δεν θελει "ετοιμο παιδι" Μηπως εχεις υιοθετησει τη συμπεριφορα εγω να περναω καλα και ολοι οι αλλοι να πατε να... μηπως, τα καλα παιδια τα διωχνεις και μαγνητιζεις τους εφημερους εραστες; Μηπως η tatoo συμπεριφορα ειναι κατι που σου δινει μεν χαπακια ευχαριστα περιπτειωδη μες στην καβλα αλλα σου αφηνει θλιψη; Με τον νυν πως τα πατε; βλεπεις καποια προοπτικη; ή απλως φαση τυπου περναμε καλα;»
«Ο νυν είναι μικροτερος μου και από τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει και πέρασε πολλά εξαιτίας μου. Κανέναν δεν ήθελα κοντά μου γιατί ήξερα τη φύση μου. Ετρεξε, τον έδιωξα, έκλαψε, τον κλότσησα, με φίλησε, τον δάγκωσα. Είπα δεν μπορεί, θα φύγει, κανείς δεν αντέχει τέτοια ξεφτίλα. Και μέσα μου ευχόμουν να διαψευστώ. Διαψεύστηκα.Έμεινε. Και τότε είπα, χαλάλι του, είναι μάγκας.Θα με έχει. Δεν ξέχασε όμως.Και από τότε συμπεριφέρεται σαν το ζώο που το κακομεταχειρίζονται και που νομίζει πως κάθε φορά που κάποιος σηκώνει το χέρι του, ότι ετοιμάζεται να το χτυπήσει. Έκανα ότι δεν είχα κάνει ποτέ μου στο παρελθόν. Μαντρώθηκα.Συνειδητά.Ήμουν και παραμένω ερωτευμένη.Λίγο πιο κοινωνική από τις φιλες μου αλλά ποτέ δεν ψάχτηκα για κάτι άλλο. Ο νυν είναι ένα ήσυχο παραδοσιακό μωρό. Είμαι η πρώτη του μεγαλη σχέση.Του φαίνονται εξωπραγματικά όλα αυτά που σκέφτομαι, όλα αυτά που έχω περάσει.Φοβάται, αλλά είναι ακόμα εδώ.Και ας θέλησα να τον διώξω πάλι για να μην γαμιέται από το περιβάλλον του για πάρτη μου. Ισως και ο ίδιος καταλαβαίνει ότι είμαστε εντελώς διαφορετικοί, αλλά η καψούρα του δεν τον αφήνει να ξεκολλήσει. Το πιο μεγάλο ελάττωμα η ζήλια και η ανασφάλεια.Και η καταπίεση.Που ήσουν, ποιος σου μίλησε, γιατί άργησες να μου απαντήσεις στο μηνυμα.Και εγώ βαράω μπιέλες.Λέω το νιάνιαρο, να μου κάνει και έλεγχο.Τελικά οι άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι να μένουμε σε ένα τατού και σε ότι αυτό μέσα στο μυαλό μας υποδηλώνει.Δεν είμαι καμιά αγία, έχω κάνει πολλά, αλλά στο μωρό θέλησα να ξηγηθώ σπαθί.Γιατί το κέρδισε είπαμε. Αλλά από τους 2 μας έχω το πιο πηγμένο μυαλό να καταλάβω ότι όσο και αν η ερωτευμένη μου καρδιά το ονειρεύεται, δεν θα είναι αυτός ο ένας.Μπορεί να μην είναι και κανείς.Γιατί είπαμε, είμαι δύσκολη περίπτωση.Μαλακισμένη πλεονέκτρα.Απαιτική τσατίλα.Σπαστική υπεραναλύτρια.Και σκληρή σαν το μέταλλο.Και ρεαλίστρια μέχρι το κόκκαλο.Και δεν του αξίζει.Γιατί έχω μάθει τα αρσενικά να τα πιάνω και να τα πατάω χάμω, γαμώ την τρέλα μου, που μου αφήσαν τόσα ψυχολογικά. Και καμιά φορά ξεχνιέμαι και τον πατάω κι αυτόν, κι όταν το συνειδητοποιώ, θέλω να πάρω φορα να να χτυπήσω το κεφάλι μου στη γωνία.Αλλά δύναμη να φύγω, δεν τη βρίσκω. Δε νιώθω θλίψη πλέον. Κάποτε με τρέλαινε που όλοι οι άντρες ήταν τόσο μα τόσο προβλέψιμοι κάθε φορά που αντίκρυζαν το τατού, τα ωραία πόδια, την τσαχπινιά και το χαμόγελο.Τώρα γελάω.Χαμογελάω.Εμαθα να λέω ευχαριστώ όταν μου κάνουν κοπλιμέντα.Εμαθα να σαρκάζω τον ναρκισμό μου. Να μην ψωνίζομαι. Το παιδί, η ιδιοσυγκρασία μου, ο σταρχιδισμός μου για τον μαλακισμένο κόσμο. Το καλούπι δεν το μπορώ.Θέλω να νιώθω ελεύθερη. Δεν μπορώ να τους έχω όλους καλά, ούτε μπορώ να χάνω τον ύπνο μου σκεφτόμενη τι θα πει ο τάδε ή ο δείνα για μένα.Δεν παίζει τέτοιο χαραμισμα ψυχής.Εγώ να μαι καλά ύποπτε.Εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ.Ολοι οι άλλοι να πάνε στον αγύριστο. Θέλω να πιστεύω πως με τον εαυτό μου τα έχω βρει.Ήταν δύσκολο και επίπονο ταξίδι, αλλά κάπως, με κάποιο τρόπο,έμεινα όρθια και γερή.Μου στοιχισε κατάθλιψη, διαταραχή πανικού και ένα σωρό φοβίες αυτό το ταξίδι.Εχω ακόμα να δω πολλά , να ακούσω πολλά και να μάθω ακόμα περισσότερα.»
Εμεινα εκπληκτος από αυτόν τον χειμαρρο εξομολογησης, αγνης εκφρασης και καταθεσης ψυχης. Από τα ομορφα απροοπτα της ζωης. Στο μπαρ πηγα να ξεφτορτωσω δικες μου σκεψεις και βρεθηκα να φορτωνομαι και αλλα. Αξιζει όμως γιατι εχει ενδιαφερον και εχει να κανει με μια ζωη που δεν νομιζω οτι θα περασω. Η κοπελα από το πουθενα με εμπιστευθηκε, αν και συνηθως καπως ετσι ανοιγομαστε πολύ. Όταν ξερουμε ότι ο άλλος δεν προκειται με τιποτα να μας προδωσει.
«Πιστευω πως η σχεση σου ειναι ευθεως αναλογη με την αντοχη του νυν. Αν δεν αντεξει, δεν σε κοβω να κανεις τιποτε απολυτως για να τον κρατησεις κοντα σου αλλα μοιρολατρικα θα δεχθεις αυτο που υποψιαζεσαι. Δεν ειναι Αυτος. Αλλωστε ειναι διαχυτο πως ηδη εχεις ξενερωσει - σε ενα βαθμο - Προβλεψιμος, "απηκτος" και ..παραδοσιακος. Ξερεις Ναταλια, πολλες φορες ψαχνουμε τη μεγαλη αποδραση αλλα εθελοτυφλουμε μπρος σε αυτο που εχει καθενας θνητος να μας δωσει. Λες και ο παραδεισος δεν ειναι εδω αλλα καπου εκει μακρια μακρια μακρια... Δεν εισαι ερωτευμενη με τον ανθρωπο αυτον. Εισαι με τον εαυτο σου. Μπορει να τον εκτιμας, να τον παραδεχεσαι, να πηδαει καλα, να εχεις τη γνωση τι να περιμενεις απο αυτον, να σου καλυπτει μερικα πραγματα αλλα ΔΕΝ εισαι ερωτευμενη. Αμφιβαλλω δε, αν ωρες ωρες πιστευεις και στον ερωτα.. Ατομα που ξεπερνουν μεγαλες δυσκολιες σκληραινουν και θεοποιουν τον εαυτο τους. Αυτο κανεις. Δεν ξερω αν μπορεις να δωσεις πραγματα. Θες να παιρνεις. Πες το μορφη "γενικης εκδικησης", πες το πληγωμενο θηριο, πες το απωθημενο. Οπως θες, πες το. Βλεπω τη μοναξια του ορειβατη. Ο ορειβατης εκει ψηλα βλεπει τους αλλους πολυ μικρους. Ομως και οι αλλοι τον βλεπουν πολυ μικρο εκει πανω...»
«Πρέπει να με φροντίζω ύποπτε, γιατί κανένας άλλος δε θα το κάνει για μένα.Και ούτε νομίζω να τον αφήσω...» μονολογησε. Σιωπη. Σαν να ενοιωσε τυψεις για οσα μου ειπε. Σαν να βουρκωσε και αμεσως μαζευτηκε. Πηρε την τσαντα της, αφησε περισσοτερα χρηματα απο οσα της αναλογουσαν, φορεσε ένα θλιμμενο χαμογελο και μου ειπε. «Δεν ξερω αν χαρηκα ή όχι για αποψε. Ξερω όμως ότι σε ευχαριστω για τη συντροφια. Δεν νομιζω να σε ξαναδω, δεν θα το ηθελα να σου πω την αληθεια. Ελπιζω να καταλαβαινεις. Καλο δρομο υποπτε. Αντιο.» Η θεση διπλα μου εμεινε η κενη, η μπαρα όμως γεμισε με δυο σφηνακια.
Ο προσωπικος μου ποτοαναμεικτης με ρωτησε: «Τι της εκανες της κοπελας ρε;» «Την αφησα να μιλησει για τον εαυτο της. Με σιγουρια μου τα ειπε, αλλα μαλλον κατι δεν της αρεσε….»
Το ματι μου εκανε ολικη περιστροφη και επεσε σε μια διακοσμητικη ταμπελιτσα. Ο συνειρμος ηταν προφανης.
Οποτε η επικαιροτητα φερνει ως θεμα συζητησης την Ολυμπιακη αεροπορια δεν μπορω να συγκρατησω τον εαυτο μου από τα χαχανα και τον καγχασμο που μου προκυπτει σχεδον αυτοματα.
Η υποκρισια σε ολο της το μεγαλειο, το ψεμμα και η απατη παιζουν ένα υπεροχο πινγκ πονγκ για να περνα η ωρα.
Ετσι όπως εχει καταντησει το θεμα για το μονο που λυπαμαι είναι η απωλεια του ονοματος «Ολυμπιακη». Μπορει να μην ειμαι Ολυμπιακος, αλλα η Ολυμπιακη Αεοροπορια με συγκινουσε ανεκαθεν ως ονομα και ως αιγλη.
Φτασαμε λοιπον να λεμε ψεμματα ολοι προς ολους.
Ποιος φταιει για την καταντια της Ολυμπιακης;
Ολοι και κανενας.
Φταινε οι Ελληνες πολιτικοι γιατι την αντιμετωπισαν σαν έναν οχετο απορροφησης ψηφοφορων και διοριζαν ακριτα και αδιακριτα οποιον τους ψηφισε αδιαφορωντας για τις συνεπειες, για το οικονομικο αδιεξεδο και εν προκειμενω το κλεισιμο.
Φταινε οι Ελληνες ψηφοφοροι γιατι πιεσαν, παρακαλεσαν και εκβιασαν τους πολιτικους με τις ψηφους ώστε να εχουν επαγγελματικη αποκατασταση με συνθημα πολλα λεφτα – λιγη δουλεια.
Φταινε οι Ελληνες συνδικαλιστες που για τριχας λικνισμα εκαναν απεργεις, απαξιωσαν την εργασια και καταδικασαν μια εταιρεια συμβολο για την Ελλαδα σε παθητικο και ζημιες που μονο ενας ηλιθιος τρελος ( και τα δυο μαζι ) θα αναλαμβανε να αποπληρωσει. Καθυστερησεις σε δρομολογια, ανατιμησεις, απεργια στην απεργια, υπεραριθμο τεμπελχανειο με την πινακιδα του προσωπικου, η πορεια για το μηδεν ηταν προδιαγεγραμμενη και αναμενομενη.
Δεν ξερω ποια ελληνικη πατεντα θα εφευρουμε και πως θα μπορουσε να μεινει εν ζωη η εταιρεια. Οι χαζοι Ευρωπαιοι που παντα τους κοροϊδευαμε ξυπνησαν, τα συμφεροντα είναι τεραστια και ζοριζουν.
Αυτό που πιστευω ότι γινεται το κλασικο ελληνικο: καθυστερησε το, κανε τον πεθαμενο, κανε ότι το ψαχνεις, συζητησε το για χρονια, φτιαξε δεκα επιτροπες επιλυσης ώστε την καταστροφη να τη χρεωθει ο επομενος.
Το προβλημα της Ολυμπιακης είναι εντυπωσιακα απλο αλλα και εξαιρετικα καυτο.
Πληρης αναδιοργανωση, μαζικες απολυσεις, αρχηστων, υπεραριθμων και τεμπεληδων και η εταιρεια μπορει να ζησει. Δεν με ενδιαφερει αν οι μεγαλοσυνδικαλιστες και οι τεμπεληδες χασουν χρημα. Τοσα χρονια εβγαζαν εις βαρος ολων μας. Πιθανως να μπορεσουν να απορροφηθουν καπου αλλου ως κλητηρες ή ως νυχτοφυλακες.
Βεβαια η Ολυμπιακη εχει και φιλετα όπως οι πολυπειροι μηχανικοι της και εκει χρειαζεται προσοχη και ακριβη διαχειριση, στοιχεια για τα οποια δεν ειμαι σιγουρος για το κρατος μας.
Μακαρι να υπηρχαν πολιτικοι να πουν μερικες αληθειες και κυριως να παρουν σκληρες για λιγους αλλα ωφελιμες για τους πολλους αποφασεις.
Δυστυχως η χωρα της δημοκρατιας εμαθε να εξυπηρετει τους λιγους εις βαρος των πολλων…
