ΗΛΙΑΣ ΜΑΜΑΛΑΚΗΣ

Τις προαλλες επεσκευθην ( που θα ελεγε και ο Δημοσιας Ταξης Βυρων) έναν φιλο ο οποιος ειχε ανοιχτη την τηλεοραση για παρεα όπως συνηθιζει να λεει – καΠΟΤΕ θα καταλαβω αυτήν την παρεα – και εκεινη την ωρα στην οθονη ηταν ο Ηλιας Μαμαλακης.

Χωρις να το καταλαβουμε, σταματησαμε να μιλαμε και χαζευαμε την εκπομπη του.

Η σχεση μου με τη μαγειρικη είναι ευθεως αναλογη με τη σχεση που εχει η Στελλα Μπεζεντακου με την τεχνη.

Εξ απανεκαθεν ( καταπληκτικη ελληνικουρα, με θαυμαζω ) θεωρουσα τη μαγειρικη εντελως βιοποριστικη ενασχοληση και μου φαινεται εξοχως κουραστικο να ασχολουμαι ωρες επι ωρων με το φαγητο.

Με το φαγητο.

Με το τι θα φαμε.

Απολαυση λεει.

Προτιμω κατι που θα ταϊσει το μυαλο μου.

Το σωμα τρεφεται και με απλα πραγματα.

Σε συζητησεις συγγενων και φιλων για συνταγες και τεχνικες νυσταζω. Οσες φορες τυχαινει να παω σε εστιατοριο ειτε πρωτιστως αναπτυσσω δημοσιες σχεσεις με τον εστιατορα και τον αγγαρευω να διαλεξει αυτος για μενα, ειτε αγγαρευω τον διπλανο μου.

Η μαγειρικη μου φαινεται χασιμο χρονου και ένα πληθος φορτικων και αχρηστων πληροφοριων που δεν μου προσφερει τιποτα. Ουτως ή αλλως στο στομαχι όλα γινονται πολτος. Δεν λεω, εκτιμω αν φαω κατι γευστικο αλλα αυτή τη «θρησκεια» δεν την καταλαβαινω. Ματαιο. Όλα για το φαγητο. Ουσιαστικα, μια φυσικη λειτουργια για την συντηρηση του οργανισμου εχει αναχθει σε περισπουδαστη ιεροτελεστια.

Αν δοκιμασω κατι που να μου αρεσει, σε 5’ το εχω ξεχασει. Για αυτό και ειμαι καλος συνδαιμοτηνας καθως οστις εχει κατι να μου προτεινει, δεν του χαλαω χατηρι. Με πολύ κοπο εμαθα μερικες βασικες αρχες του σαβουαρ βιβρ μονο και μονο για κοινωνικους λογους και ως γευσιγνωστη μου βαζω μηδεν. Στο αλκοολ τα καταφερνω καλυτερα λογω κλιματος και εγκεφαλικης λειτουργιας.

Απαραιτητη διευκρινιση.

Η μαγειρικη στα παλαιοτερα ετη ηταν μια ευχαριστη ασχολια των μαναδων μας μια και στερουντο κοινωνικης ή επαγγελματικης δραστηριοτητας και περνουσαν μεγαλο μερος της μερας τους στην κουζινα. Αποδεχομαι το δημιουργικον της ενασχολησης που από διαφορα υλικα παραγειται τερπνον και ωφελιμον αποτελεσμα.

Απλως εγω βαριεμαι ολη αυτή τη διαδικασια και κυριως οοοοολες τις συζητησεις που απαντουν στο ερωτημα «τι θα φαμε;».

Ετσι λοιπον εκ προοιμιου δεν θα μπορουσα να ειμαι λατρης των εκπομπων του Μαμαλακη.

Τηρουμενων των αναλογιων τολμω να πω ( σχωραμε θεε μου ) πως ο Μαμαλακης είναι ο Παπαδιαμαντης της τηλεοπτικης εποχης μας. Η αγαπη του για τους ανθρωπους, η επιμελεια των εκπομπων του με λαογραφικα και ιστορικα στοιχεια για τις περιοχες που επισκεπτεται, η αναφορα σε ηθη και εθιμα αφηνουν μια γλυκυτατη αισθηση που ακομα και μενα τον ασχετο και συνειδητα απεχων από το σπορ, με εκαναν όχι μονο να κλεισω την τηλεοραση του φιλου μου αλλα να απορροφησω κάθε λεπτο της εκπομπης. Από τις ελαχιστες καλες στιγμες της ιδιωτικης τηλεορασης που βγαζει αγαπη για την Ελλαδα και την κουζινα της.

Στην Ελλαδα που χανεται…

Σκεπτομαι πως αν οι εκπομπες του βγουν σε DVD, θα τις κανω δωρο στη μελλουσα συζυγο. Μπορει εγω να μην ξερω να μαγειρευω και να μη μαθω ποτε, αλλα καποιος πρεπει να το κανει. Θα της κανω όμως παρεα στην παρακολουθηση. Εγω θα μαθαινω για τους τοπους και τους ανθρωπους και εκεινη για το επιουσιο πιατο.