ΚΥΚΛΟΤΡΟΝ

Πριν από περιπου μια εβδομαδα επινα πρωινο ρακι με τον προσωπικο μου καφετζη. Ζητησε τη γνωμη μου για ένα περιστατικο. Ηταν παρων σε ένα ατυχημα στο οποιο η οδηγος, στουκαρε ένα παρκαρισμενο αυτοκινητο και εφυγε. Προς στιγμην διστασε αλλα τελικα αφησε σημειωμα στο παρμπριζ του ατυχου με το τηλεφωνο του και τον αριθμο της αδεξιας.

Ο ατυχος ζητησε τη συνδρομη του στη δικαστικη πια οδο γιατι η κερια εκανε ότι δεν ηξερε τιποτα. Με ρωτησε αν επρεπε να παραστει στη δικη.

Ανετα, ευαερα και ευηλια τον προετρεψα να παει με το σκεπτικο «αν ησουν εσυ στη θεση του, δεν θα ηθελες να βρεθει ενας χριστιανος να σου πει τι εγινε και να υποστηριξει το δικιο σου ώστε να μην πληρωνεις αδικα;».

Δικιο εχεις, απαντησε. Θα παω. Απλα ξερεις, συνεχισε, φτανεις σε σημειο να λες που να μπλεκω τωρα με δικαστηρια αλλα από την άλλη αν μια μερα εβρισκα το αυτοκινητο μου καμπριο χωρις να ξερει κανεις τιποτα, θα με ποναγε διπλα.

Περασαν μερικες ωρες. Το ιδιο απογευμα μπροστα στα ματια μου, καποιος εκανε τον Σουμαχερ και πηρε μια στροφη τοσο ανοιχτα, του γλιστρησε το αυτοκινητο και προσγειωθηκε σε καποιο άλλο. Ημουν στα 3 μετρα. Πλησιασα να δω πιθανες ζημιες αλλα ο τυπος πατησε γκαζι και εφυγε.

Και τοτε ηρθα στο ιδιο διλημμα με τον προσωπικο μου καφετζη.

Τι να κανω;

Που να μπλεκω τωρα;

Και αν ο τυπος με βρει και με απειλησει;

Γιατι να φυτρωσω εκει που δεν με εσπειραν;

Εφυγα.

Ελα μωρε τωρα, εγω θα σωσω τον κοσμο;

Ας μην παρκαρε εκει και ο άλλος.

Και τοτε μου ηρθε στο ομιχλωδες του μυαλου μου ο πρωινος διαλογος με τον καφετζη. Ωραια είναι να κανεις τον δασκαλο εκ του ασφαλους. Κηρυγμα εκ του προχειρου και τζαμπα μαγκια.

Λιγο αργοτερα ξαναγυρισα από τις τυψεις μου στον τοπο του εγκληματος και αφησα σημειωμα με τα στοιχεια μου και τον αριθμο του Σουμαχερ.

Την επομενη μερα ο ατυχησας μου τηλεφωνησε και με ευχαριστησε.

Ο Σουμαχερ απεδεχθη τη ζημια και θα τα εβρισκαν μεταξυ τους χωρις δικαστηρια και λοιπα ψυχοφθορα.

Τοτε ηταν που θυμηθηκα τον βραζιλιανο προσωπικο μου ποτοαναμεικτη:

Το πλοίο στο λιμάνι είναι ασφαλές. Αλλά τα πλοία, δεν φτιάχνονται γι’αυτό.