ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

 

Το τελευταίο διάστημα έτυχε να επαναλαμβάνονται στα αυτιά μου δύο φράσεις.

1.   Να κάνεις το καλό χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση

2.   Όταν κάνεις ένα καλό να μην το λες. «Να μην ξέρει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά».

Τι ωραία!

Τι χριστιανικά!

Μα πόσο τέλειοι γίναμε!

Πόσο ακούμε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό !

Ε;

Τα τελευταία χρόνια δίνω μεγάλη σημασία στο ποιος το λέει.

Για παράδειγμα δεν μπορεί ένας κλέφτης να κάνει κήρυγμα εντιμότητας. Ή ένας χοντρός να κάνει διαλέξεις υγιεινής διατροφής.

Το ποιος το λέει έχει ίσως τη μεγαλύτερη σημασία. Όταν δεν το εξετάζεις αυτό, κινδυνεύουν σπουδαίες έννοιες και μεγάλα συνθήματα να χάσουν το νόημα τους και να ευτελιστούν.

Πάμε ξανά λοιπόν :

Να κάνεις το καλό χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση

Ποιος το λέει

Συνήθως ο αχάριστος. Αυτός που θέλει μόνο να παίρνει χωρίς να αναγνωρίζει και χωρίς να αισθάνεται την παραμικρή υποχρέωση να ανταποδώσει έμπρακτα.

Δικλείδες:

Α) Δεν εννοώ το υστερόβουλο καλό. Κάνεις μια καλή κίνηση γιατί γουστάρεις. Μια δύο δέκα. Είναι απολύτως επιθυμητό όμως και ο άλλος να το αναγνωρίζει έμπρακτα. Ας μην είναι μια σου και μια μου. Ας είναι πέντε μου και μια σου. Αλλά κάνε αυτή τη ρημάδα τη μια ρε αδερφέ!
Αν του το θυμίσεις λοιπόν αντί να έρθει σε ενσυναίσθηση, σου πετάει το ρητό και καθάρισε. Προσπαθεί να σε κάνει να νοιώσεις τύψεις γιατί τόλμησες και εσύ να ζητήσεις ότι δικαιούσαι.

Β) Σε καμία περίπτωση η ανταπόδοση δεν μπορεί να είναι δυσανάλογη ή να παραβιάζει την αξιοπρέπεια του άλλου.

Δίνω δύο μικρά παραδείγματα. Έξυπνος είσαι εσύ που με διαβάζεις και θα καταλαβαίνεις. Σε γουστάρω, σε κερνάω καφέ μια δύο δέκα. Κέρνα και εσύ μια φορά ρε τύπε! Επειδή είσαι ταγάρι και δεν κουνιέσαι, όταν σου το θυμίζω δεν μπορεί να μου πετάς χριστιανικά ρητά  κάνοντας τον υπεράνω!

Πας σε ένα πολιτικό γραφείο. Ζητάς χατήρι. Ξαναπάς. Γίνεται. Όταν στις εκλογές ο πολιτικός σου ζητά τον σταυρό, δεν μπορείς να τον βρίζεις φίλε μου!

Κατ επέκταση λοιπόν, όταν δέχεσαι δωράκια και εξυπηρετήσεις και μια φορά σου ζητάει και ο άλλος μια χάρη, να την κάνεις.

Η αλήθεια είναι πως με τα χρόνια η αχαριστία με πειράζει αλλά για πολύ λίγο. Ο λόγος είναι πως δεν πιστεύω στους ανθρώπους. Αυτοί υπάρχουν για να σε πουλάνε. Πιστεύω στον θεό και το όποιο καλό κάνω το παίρνω σε άλλο χωροχρόνο από άλλους ανθρώπους. Πάλι καλά που υπάρχει η Θεία Δίκη…

 

Όταν κάνεις ένα καλό να μην το λες. «Να μην ξέρει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά».

Ποιος το λέει:

Συνήθως αυτός που δεν κάνει τίποτα. Που δεν προσφέρει ούτε ένα ποτήρι νερό. Επειδή όλο και κάποιο νανογραμμάριο συνείδησης μπορεί να έχει και να τον ελέγχει, όταν ακούει μια καλή πράξη γύρω του, αντί να κινητροδοτηθεί και να κάνει και αυτός κάτι, λόγω φθόνου θέλει να το θάψει. Ακόμα και αν το λέει ο ίδιος που το κάνει, στην πραγματικότητα φοβάται τον φθόνο των υπολοίπων. Ή κάνοντας μια καλοσύνη σε έναν, να μην πλακώσουν μετά και διάφοροι άλλοι να απαιτούν και αυτοί.

Στη χώρα του άφθονου φθόνου λοιπόν θέλουμε να θάψουμε οτιδήποτε καλό συμβαίνει. Έλα μωρέ τώρα εκατομμύρια έχει, έδωσε κάτι λίγα για τη διαφήμιση. Ακόμα και αν είναι έτσι, καλά έκανε. Ας δώσουν όλοι για διαφήμιση και θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι που θα ανακουφιστούν.   Το να έχει κάποιος χρήματα που είναι δικά του και θα μπορούσε να τα φάει στο καζίνο και προτιμά να τα προσφέρει κάπου που υπάρχει ανάγκη, μπράβο του. Τόσο απλά. Σε μια καθημερινότητα που μόνο το κακό προβάλλεται, αν ακουστεί και το καλό, μπορεί να δημιουργήσει παράδειγμα που θα το ακολουθήσουν και άλλοι. Και άλλοι και άλλοι γιατί ως γνωστόν ο άνθρωπος λειτουργεί αγελαία.

Η ρήση του Ιησού αφορά τους επιδειξιομανείς. Οι κατά Χριστόν σαλοί είναι βαριά θεολογία που δεν την καταλαβαίνουμε και δεν την αγγίζω σε αυτό το πόνημα. Δεν έχουμε μπει καν στο αλφάβητο, τι να σου πω για το Χ.

Το καλό όμως να λέγεται, να ακούγεται και να επαινείται. Και για να παίρνει μια ηθική επιβράβευση όποιος προσφέρει για να το ξανακάνει και για να ακολουθήσουν και άλλοι.  Έτσι ο κόσμος μας θα γίνει λίγο καλύτερος. Όχι με την επικράτηση της μαυρίλας και την υπερπροβολή του σκότους.

Άμα είναι να βγάζουμε από τη μύτη του άλλου μια καλοσύνη και να τον αποθαρρύνουμε για την επόμενη, μετά να μη διαμαρτυρόμαστε για το που καταντήσαμε.

Με τον φθόνο μας έχουμε ευθύνη.