ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ

 

Πριν από λίγες ημέρες, η έγκριτη εφημερίδα «Το Βήμα» είχε το βιβλίο του Άγγελου Τερζάκη, «Ελληνική Εποποιία 1940-1941».  

Την αγόρασα και σχεδόν αυτόματα σκέφτηκα να την πετάξω και προφανώς να κρατήσω το βιβλίο.

Τελικά την κράτησα. Με εφημερίδες μεγάλωσα. Ασέβεια.

Μερικές ημέρες αργότερα βρήκα λίγο χρόνο και τη διάβασα. Ομολογουμένως οι εφημερίδες εγκυκλοπαίδειες είναι λίγο κουραστικές και ως προς τη μεταφορά και ως προς την ανάγνωση.

Όμως άξιζε.

Ξέρω τι σκέφτεσαι.

Έλα μωρέ Suspect τώρα, τι να διαβάζουμε στην εφημερίδα, αφού τα διαβάζουμε στο ιντερνετ!

Κι όμως δεν είναι το ίδιο.

Η ενημέρωση στο δίκτυο είναι πολύ πιο εύπεπτη. Πολύ περισσότερο ποπ κορν lifestyle και οι ειδήσεις αναφέρονται στεγνά. Διαβάζεις και τα σχόλια των άχρηστων άεργων σχολιαστών που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι για πέταμα. Τα άρθρα γνώμης είναι ή υποβολιμιαία, ή αφόρητες κλισαδούρες. Όλα αυτά με εντελώς τελείως μέτρια ελληνικά.

Η εφημερίδα σε ξυπνάει πνευματικά. Για τη συγκεκριμένη μιλάω, όχι για το Ντοκουμέντο. Διαβάζεις άρτια ελληνικά και στην πραγματικότητα δεν ενημερώνεσαι. Επιμορφώνεσαι. Αυτός πρέπει πια να είναι και ο ρόλος των εφημερίδων. Σοβαροί άνθρωποι θα σου γράψουν μια θέση της προκοπής με επιχειρήματα. Αναλύσεις. Πτυχές που εσύ δεν έχεις σκεφτεί και προσμετρήσει. Διαβάζεις συνεντεύξεις ανθρώπων που δεν γνώριζες και κάτι έχουν να σου πουν. Ξυπνάς πνευματικά. Βλέπεις φωτογραφίες και αν τις παρατηρήσεις προσεκτικά, μπορείς να μάθεις να τράβας και εσύ κάτι παραπλήσιο. Στην ίδια σελίδα μπορείς να διαβάσεις αντίθετες απόψεις και είσαι απολύτως ελεύθερος να συγκρίνεις χωρίς να επιρεάζεσαι από τις φωνασκίες της τηλεόρασης και τη διακοπή για τις διαφημίσεις.

Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια αλλά με βλέπω κάθε Κυριακή να ρίχνω μια ματιά….

Σε ευχαριστώ Βήμα.

Με πήγες πολλά χρόνια πίσω και μου θύμισες όλα αυτά που είχα που είχα ξεχάσει.

Την Εφημερίδα.

Το κύρος του Τύπου.

Η πραγματική έντυπη Δημοσιογραφία.