ΠΟΔΗΛΑΤΟΪΟΣ

Τις τελευταίες ημέρες βλέπω στους δρόμους πολλά ποδήλατα. Ευχάριστο, δεν μπορείς να πεις. Θυμήθηκα ότι έχω και εγώ ένα, διακοσμητικό στο σαλόνι. Ήμουν δεινός ποδηλάτης στα νιάτα μου στο χωριό. Στην πόλη το ψιλοφοβόμουν. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που επέστρεψα χαράματα από τον Πειραιά. Είχα πάει σε ένα φίλο με το ποδήλατο και όταν αποφάσισα να γυρίσω, στα 500 μέτρα έσκασε το λάστιχο. Ολόκληρη την Κηφισού την έκανα ορθοπεταλιά με σκασμένο λάστιχο και στη Λένορμαν με πήραν στο κατόπι μερικά αδέσποτα σκυλιά. Αφού κατάφερα και επέστρεψα την επόμενη μέρα αγόρασα καινούριο τροχό γιατί ο παλιός είχε γίνει σχεδόν τετράγωνος.

Το είχα αγοράσει το 1994. Από το αιώνιο διώροφο της Στουρνάρη. Pacific λέει αλλά ήταν Peugeot. 360.000 δραχμές τότε. Μου άρεσε πάρα πολύ το σχέδιο του με την πρώτη ματιά, δούλευα κιόλας οπότε τα καλά γούστα πλερώνονται αγαπούλα. Ατσάλι. Βαρύ ατσάλι. Τώρα πια ξεπερασμένο καθώς με τα κάρμπον σηκώνεις το ποδήλατο με το μικρό σου δαχτυλάκι.

Ο κύριος λόγος που παράτησα το ποδήλατο είναι γιατί δεν χωράει στο ανσανσέρ και το κουβάλημα στην πλάτη για 4 ορόφους με σκοτώνει, ψυχολογικά και σωματικά.

Έλα όμως που η καραντίνα και οι άδειοι δρόμοι ήταν πιο ισχυρό κίνητρο !

Πάω να το φουσκώσω, τίποτα. Πήγα σε δύο βουλκανιζατέρ, δεν ασχολούνται. Δύο ποδηλατάδικα που ήξερα, στο τηλέφωνο μου είπαν πως μόνο ως eshop λειτουργούν. Μέρες που βρήκα να επανενεργοποιηθώ. Τελικά κάπου ρώτησα κατά λάθος και μου σύστησαν ένα μαγαζί που ήταν ανοιχτό! Για ένα λάστιχο πήγα αλλά όπως συνήθως μου συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις πήγα σε ολική ανακαίνιση. Λάστιχα, σαμπρέλες, φανάρια, συρματόσχοινα, τακάκια, πετάλια, μετρητής, χερούλια, στεφάνι για τη ρόδα, το κουστουμάκι στον κύριο! Μόνο το κράνος απέφυγα για ένα λόγο. Αν είναι μια μόδα για ένα μήνα, δεν χρειάζομαι μια ακριβή φωλιά για περιστέρια. Αν μου μείνει και μετά η ποδηλατική άσκηση, θα πάρω.

Βγήκα στο δρόμο.

Τι ωραία αίσθηση!

Πεταλιές.

Τι ωραία αίσθηση!

Πεταλιές.

Τι ωραία αίσθηση!

Πεταλιές.

Μας τελείωσε η ωραία αίσθηση.

Λαχάνιασμα, μικρές κράμπες και ξανά.

Τη διαδρομή που είχα προγραμματίσει μετά κόπων και βασάνων την κατάφερα.

Προς το τέλος, σταμάτησα σε ένα περίπτερο να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό. Απέναντι ένα ζαχαροπλαστείο. Πινακίδα με μεγάλα γράμματα: Σπεσιαλιτέ μας το Εκμεκ κανταΐφι!  

Λέω και εγώ, να πάρω, χρονιάρες μέρες!

Στο τρίτο βήμα προς το ζαχαροπλαστείο, φύσηξε λίγο, δροσίστηκα καθότι ιδρωμένος και ευτυχώς δροσίστηκε και το μυαλό μου. Τι πας να κάνεις ρε ηλίθιε; Τι πας να κάνεις;

Μεταβολή, πεταλιά και αντίο!

Πολύ το χάρηκα. Μερικές ώρες αργότερα αποκοιμήθηκα σαν γατάκι.

Και ας όψεται η καραντίνα. Και ας είναι όψιμη μόδα. Κι ας σερνόμουν όταν επέστρεψα στο σπίτι και ήθελα κλαρκ για να πάω στο μπάνιο.

Από τη χλαπάκα, τη μασαμπούκα και όπως λέγεται σε γνήσια lifestylατζίδικα, συναισθηματική τροφή, καλύτερα είναι.

Βουρ στο ποδήλατο λέμε !

Βζουμ, βζουμ, βζουουουουμμμ!