ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – Ο ΙΣΛΑΝΔΙΚΟΣ ΚΑΒΟΣ

Από ότι είδα στην τηλεόραση και τις εκπομπές μετά, πάμε να περάσουμε μια ακόμα κακή εμφάνιση της Εθνικής μας,  στο ντούκου. 

Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και αν μας βρουν οι Γάλλοι έτσι, θα μας γλεντήσουν. 

Τα σημεία : 

Α) Ο κύριος Κώστας Μίσσας μπορεί να είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος. Ιδανικός να πίνεις μαζί του τσίπουρα και να σου λέει ιστορίες. Πως γίνεται όμως να έχεις στα χέρια σου μια ομοιογενή ομάδα και να μην έχεις ούτε ένα επιθετικό σύστημα της προκοπής είναι απορίας άξιον. Στατικό μπάσκετ που βασίζεται στις εμπνεύσεις του Παππά. Τι τα έδωσαν τότε τα 9 φιλικά;  

Β) Απέναντι στους συμπαθείς Ισλανδούς παρατάξαμε μια από τις καλύτερες front line της Ευρώπης. Τον Μπουρούση και τον Πρίντεζη. Ανάθεμα αν πήραν και οι δύο πέντε σωστές πάσες. Ο δε Μπουρού, όταν δεν έπαιρνε τη μπάλα στον αστράγαλο ή στο κόρνερ, πάντα κάτι καλό έβγαζε. Είτε ελεύθερο σουτ, είτε ασίστ, είτε φάουλ. Δεν είναι δυνατόν να έχεις τέτοιο σέντερ στην ομάδα και οι πρώτες καλές πάσες που πήρε να είναι στο 37΄ !!!

Γ) Μη χαίρεσαι με τους πόντους του Παππά. Όταν σε ένα παιχνίδι με τους Ισλανδούς ζητά από μόνος του δύο φορές αλλαγή, με τους Γάλλους τι θα κάνει; Θα το βγάλει το δεκάλεπτο;; Δεν τον κατηγορώ. Τέσσερα χρόνια στον ΠΑΟ  δεν ηγήθηκε ποτέ ούτε επί μακρόν, ούτε για 25΄ ανά παιχνίδι. Πως θα το κάνει με την Εθνική και σε αγώνες μέρα παρά μέρα. Μπορεί ο Μίσσας να του έχει δώσει τα κλειδιά της επίθεσης αλλά περιμένω μόνο τα καλά του ξεσπάσματα. Ηγέτης όμως όχι. 

Δ) Ο Θανάσης Αντετοκούμπο δίνει την ψυχή του και κλέβει τις εντυπώσεις. Ας του λένε πως είναι βίσμα του Γιάννη αλλά και στο προολυμπιακό ήταν ο καλύτερος παίκτης και σήμερα άλλαξε το παιχνίδι. Το ότι βάζουν το παιδί στο 4, το θάβουν. Δεν είναι σουτέρ αλλά μπορεί με τις διεισδύσεις του να κάνει ζημιά. Αν κάθεται και κάνει σκριν και περιμένουμε να βάλει πόντους από φόλοου, χάνουμε μια ταχύτητα στην επίθεση. Αυτό γιατί γίνεται; Γιατί ντε και καλά πρέπει να βάλουμε τον Παπαπέτρου στο 3; Αφού ο Σφαιρόπουλος φέτος στο 4 έβαζε τον Ιωάννη. Ήταν σχεδόν λυπηρό να βλέπεις τον Ιωάννη σήμερα να πέφτει πάνω στους Ισλανδούς σαν κριάρι και να κάνει σε 3 λεπτά 3 φάουλ ! Τη στρατηγική της ομάδας την καθορίζει ο προπονητής ή μόνοι τους οι παίκτες;

Ε) Έχουμε μια ιδιαίτερα ομοιογενή ομάδα. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, με πρωταθλήματα, με ευρωλίγκα, με Εθνική και έπαιζαν τόσο ασύνδετα και ατομικά, λες και χθες έπιναν μπύρες και σήμερα μαζεύτηκαν σαν παρέα για ένα διπλό. 

ΣΤ) Ο Σλούκας χρειάζεται λίγη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Για μια ακόμα φορά στην Ελλάδα αυτό το παιδί, το έχουν στο μπες βγες. Πώς να βρει ρυθμό έτσι; 

Ζ) Αν η φιλοσοφία της ομάδας μας είναι «Τα περιμένουμε όλα από τον Παππά και έχει ο Θεός» δεν βλέπω να πηγαίνουμε πολύ μακριά. 

Η) Έχω την αίσθηση πως όταν παίζεις με έναν ασθενέστερο αντίπαλο, εσύ τον βάζεις στο ρυθμό σου και εσύ τον αναγκάζεις να προσαρμοστεί στο παιχνίδι σου. Όχι αυτός εσένα. Τα περισσότερα σμολ μπολ σχήματα, ούτε στο πλεϊ στέησον δεν τα παίζουμε. Που τα βρήκε ο Μίσσας, ένας θεός ξέρει… 

Όσο για τον Αντετοκούμπο, δεν πίστευα εξαρχής πως φταίει ο ίδιος ή οι Μπακς. Στην Αμερική είναι σοβαροί άνθρωποι, δεν είναι χαβαλέδες σαν εμάς. Αν ήταν να μην έρθει, θα του το είχαν ξεκόψει από την αρχή. Αν δεν ήθελε ο ίδιος, μετά τα “Antetokoumbros” θα μας χαιρέταγε. Διάβασα χθες στο ALL STAR BASKET το άρθρο του έγκριτου Δημήτρη Καρύδα και επιβεβαίωσα αυτό που υποπτευόμουν. Τον Γιάννη τον έφαγε ο φθόνος των υπολοίπων. Τα έχουμε ξαναπεί και ξαναδεί πολλές φορές στην ελληνική ιστορία. Όποιος ξεχωρίζει, δεν τον στηρίζουμε αλλά τον θάβουμε. Καλώς ή κακώς εμείς έχουμε ανάγκη τον Γιάννη και όχι αυτός εμάς. Έχει ένα απίστευτο συμβόλαιο, κοστίζει όσο 10 εθνικές Ελλάδος μαζί, στην Αμερική τον θαυμάζουν και όλος ο πλανήτης είναι στα πόδια του. Είναι ένα φαινόμενο του αθλήματος που αν συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό και αν σταθεί λίγο τυχερός και διορατικός στις επιλογές του, θα γίνει ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. 

Ας είχαμε την ευφυία να είμασταν λίγο πιο ελαστικοί και να μην κάναμε μεσανατολικό ένα ταξίδι στην Κίνα για το οποίο είχε ειδοποιήσει ο Γιάννης κάτι μήνες πριν, να τον είχαμε κοντά μας. Τώρα ας τα λουστούμε. Μπορεί όλα να είναι δάχτυλα ενός χεριού, αλλά και όλα τα δάχτυλα δεν είναι τα ίδια. Δεν μας άρεσε ο Γιάννης. Μας χάλαγε. Τον σπρώξαμε λοιπόν και έφυγε. Ας δούμε τι ψάρια πιάνουν οι άλλοι. Αντί να βάλουμε το ομαδικό συμφέρον πιο πάνω από το ατομικό και να σκεφτούμε τι σημαίνει να έχουμε τον Γιάννη στην ομάδα, έστω και να μην είναι 100% έτοιμος, τον κράξαμε και την έκανε. 

Είναι η ώρα της ευθύνης λοιπόν…