ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗ

Πριν από λίγες μέρες πήγα μια βόλτα με τη φωτογραφική μου μηχανή για περπάτημα. Μου αρέσει να επισκέπτομαι τις μικρές οάσεις μέσα στην πόλη. Αυτές που σνομπάρουμε. 

Το πάρκο Τρίτση θα μπορούσε να είναι το central park της Αθήνας. Άλλη μια χαμένη ευκαιρία, άλλη μια θλίψη, άλλη μια απογοήτευση. 

Άλλη μια απόδειξη πως τίποτα δεν πρέπει να μείνει στο κράτος και να πάει σε ιδιώτες. Στο πάρκο Τρίτση θα μπορούσε να υπάρχει και αγροτική παραγωγή και πολιτισμός και ότι μπορείς να φανταστείς. 

Μπήκα από το νοτιότερο άκρο, την είσοδο Μπίμπιζα, και έφτασα μέχρι λίγο πιο πάνω από τους προσκόπους. Από ότι είδα στο χάρτη, όλο το γύρισα. Προφανώς όχι σπιθαμή προς σπιθαμή καθότι τεράστιο αλλά μια αντιπροσωπευτική εικόνα, την πήρα. 

Οι είσοδοι είναι ρημάδια. Οι περισσότερες λάμπες για τη νύχτα είναι σπασμένες. Πουθενά δεν υπάρχει ένα ταμπλό με τον χάρτη του πάρκου και ένα σχεδιάγραμμα διαδρομών. 

Η βλάστηση είναι άναρχη. Αλλού είναι καθαρά, αλλού έχει πολλά ξερόχορτα. Αλλού έχει φροντισμένα δέντρα, αλλού είναι χάλια. Σκουπίδια – ειδικά στις λίμνες – μπόλικα. Οι κάδοι απορριμμάτων γεμάτοι από καιρό. Αλλού είναι υποφερτά και αλλού είναι χωματερή. 

Σε κάποια σημεία το ευχαριστιέσαι, σε κάποια άλλα σιχτιρίζεις. Λες και υπάρχουν διαφορετικά κράτη στο πάρκο. 

Για να το γυρίσεις χαλαρά θέλεις περίπου 3 ώρες. Αν δεν έχεις κέφι για πολλά πολλά, να παρκάρεις πίσω από το καρφουρ ή τα στερ και η είσοδος αυτή σε βγάζει στο κέντρο με τη λίμνη, τις πάπιες, τις πλατείες, και ένα καφέ της κακιάς ώρας. Λίγο πιο κάτω είναι και «το κέντρο της γης». Αυτό είναι και το φιλέτο του πάρκου. Το κέντρο της γης είναι το όνομα μιας ΜΚΟ. Αν και βγάζω σπυριά με δαύτες, η συγκεκριμένη έχει διαμορφώσει εξαιρετικά ένα χώρο στον οποίο μπορείς να πιεις καφέ στη φύση, να κάνεις μια βόλτα με μικρά άλογα, να δεις τον πύργο της Βασίλισσας Αμαλίας, να δεις έναν εξαιρετικό κήπο και να κάνεις βόλτα σε μουσείο οινοποιίας. Όαση! 

Εντός του πάρκου είναι και μερικά κτίρια εγκαταλελειμμένα, μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για καταφύγιο ρεμαλιών και παρασιτικών στοιχείων. 

Στο πάρκο υπάρχει μια εγκαταλελειμμένη σιδηροδρομική γραμμή. Ωραία για φωτογραφίες αλλά παντελώς άχρηστη. 

Υπάρχει και ένα περιφραγμένο γήπεδο ποδοσφαίρου. Από περιέργεια ρώτησα ποιοι έπαιζαν. Η Αγία Παρασκευή με τον Ολυμπιακό Λιοσίων. Ρώτησα πόσο κάνει το εισιτήριο. 6 ευρώ μου είπαν. 6 ευρώ για πρωτάθλημα ΕΠΣΑ; Έλεος και ήμαρτον.. 

Έχει παγκάκια και κιόσκια παντού αν θέλεις να πάρεις μια ανάσα και να αράξεις. Τα μονοπάτια είναι σε γενικές γραμμές καθαρά για τους πεζοπόρους ή τους ποδηλάτες και διαθέτει και ένα μικρό ανοιχτό θεατράκι. Έχει και δύο μικρά φυτώρια. 

Τι θα έκανα αν είχα την ευθύνη του πάρκου;;

Πώληση σε ιδιώτη κατευθείαν. 

Άχρηστο κράτος και δήμοι και αυτοδιοίκηση το έχουν ημιπαρατημένο ενώ θα μπορούσαν και να το έχουν τέλειο και να βγάζουν και λεφτά. 

Περιορισμός των εισόδων από τέσσερεις σε δύο για καλύτερο έλεγχο και εισιτήριο ενός ευρώ για τους ενήλικες. Ο σκοπός είναι να παίρνεις ελάχιστα από παντού ώστε και αν κάποιος δεν έχει χρήματα να μπορεί να κάνει μια βόλτα αλλά και αυτός που θέλει να δοκιμάσει πράγματα, να αφήσει χωρίς να το καταλάβει 15 ευρώ. 

Αξιοποίηση της σιδηροδρομικής γραμμής. Βαγόνια για το γύρο του πάρκου επίσης με ένα ευρώ κατ’ άτομο. 

Για να μην υπάρχουν μεγάλες ερημικές εκτάσεις, πολλά μικρά διάσπαρτα καφέ και εστιατόρια αλλά με σεβασμό στο περιβάλλον. Πέτρα και ξύλο και όχι τις πλαστικές καρέκλες με την αισθητικής της καντίνας. 

Εξαιρετικό θα ήταν και ένα έστω κατά το ήμισυ, αλλού fan park  για ψυχαγωγία.  

Θα γέμιζα το Πάρκο Τρίτση με δέντρα. Ούτε θάμνους, ούτε χόρτα. Δέντρα παντού. Όχι ακακίες αλλά δέντρα ώστε να έχω εμπορικό όφελος. Ελιές, καρυδιές, αμυγδαλιές, αμπέλια, ότι μπορείς να φανταστείς. Το πάρκο να παράγει πλούτο. 

Εκτός από τις πάπιες και τις νεροχελώνες, θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερα ψάρια στις λίμνες. Λαγουδάκια, κουνελάκια και ενδεχομένως μια μικρή φάρμα. Όχι με την αυστηρή έννοια τους ζωολογικού κήπου αλλά οικόσιτα αιγοπρόβατα, κότες, που να τα βλέπει από κοντά  ο κόσμος. 

Στη μεγάλη λίμνη, πάλι με ένα ευρώ κατ’ άτομο, να γίνονται βόλτες με βάρκες. Και να καθαρίσει επιτέλους κάποιος αυτό το σκουπιδαριό στις καλαμιές λες και είναι χωματερή. 

 Εικαστικοί να προσφέρουν δημιουργίες τους, ( υπάρχουν μόλις δύο ) συναυλίες, παραστάσεις, θέατρο, προβολές, διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα. Να δίνεται στέγη σε κάθε καλλιτεχνική ομάδα. Ναι, πάλι με ένα ευρώ. 

Υπάρχει ένα κατάστημα πώλησης αναμνηστικών. Ένα αχούρι. Εκεί θα μπορούσαν να είχαν από γεωργικά προϊόντα μέχρι καλαίσθητες δημιουργίες και να αγοράζει ο κόσμος. 

Έτσι και θα είναι ένας υπέροχος χώρος, και θα υπάρχουν θέσεις εργασίας και ο επισκέπτης πραγματικά θα το ευχαριστιέται. 

Αν αξίζει τον κόπο να πας; 

Φυσικά! Μια χαρά βόλτα είναι και αν δεν έχεις ούτε ένα ευρώ στην τσέπη, από το να δεις τηλεόραση,  να πας να χαλαρώσεις. Απλώς θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο...