ΟΤΑΝ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ LADY GAGA

Υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα. Μεταξύ αυτών που βλέπουμε στις οθόνες μας και αυτών που συμβαίνουν. Αναρωτιέμαι για την επιρροή, την πραγματική επιρροή των ΜΜΕ ακόμα και των τάσεων στα social media στους ανθρώπους. 

Η λογική λέει πως όλα αυτά επηρεάζουν την ανθρώπινη κοινωνία. Αυτό το γράφαμε και στις εκθέσεις στο σχολείο κάποτε και ήταν το politically correct statement που θα έπρεπε να έχει κάθε μαθητικό γραπτό. Μας κολάκευε τότε καθώς υπονοούσαμε στα γραπτά μας ότι τα ΜΜΕ επηρεάζουν τους άλλους και όχι εμάς. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι και τώρα τα ίδια γράφουν οι μαθητές. Τα ίδια θα γράφουν και στο διηνεκές. 

Την προηγούμενη εβδομάδα συνέβησαν δύο συναυλίες με εκ διαμέτρου αντίθετο πνεύμα-στιλ-νοοτροπία, από άλλους κόσμους,  την ίδια μέρα. 

Η συναυλία της Lady Gaga και η συναυλία για τον Παύλο Φύσσα. 

Για τη συναυλία της Lady Gaga έγινε πλύση εγκεφάλου στη μάζα από τον …Ιούλιο! Τρεις μήνες καθημερινός βομβαρδισμός με σποτάκια, ρεπορτάζ, ειδήσεις και ξανά μανά, και πάλι σποτάκια, κάθε μέρα και κάθε ώρα. Το αποτέλεσμα; Το ΟΑΚΑ ψιλοάδειο και τα ρεπορτάζ που διάβασα, όλα έλεγαν πως ούτε καν το μισό δεν είχε γεμίσει! Σε σημείο που επαινούσαν την Gaga γιατί ανέβηκε στη σκηνή! Τόση επιτυχία!

Αν σταματήσεις εκεί τη σκέψη σου θα πεις: Μπράβο στον Έλληνα που δεν επιβράβευσε ένα ποπ σούργελο που επιβάλλει την ασχήμια και τη διαστροφή ως κάτι φυσιολογικό . Ένα προϊόν ενός φαύλου και παρασιτικού συστήματος. 

Παύλος Φύσσας. Τόνοι δακρύων για τον άδικο θάνατο του. Εκπομπές εκατοντάδων ωρών για αντιφασισμό, αντιρατσισμό, αντιχρυσαυγίτικο χαρακτήρα, αδερφός ο Παύλος – αν και στη γειτονιά του οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν πτοήθηκαν – ήρωας ο Παύλος, άγαλμα ο Παύλος, έγινε συναυλία προς τιμήν του με 30 καλλιτέχνες παρακαλώ, με την ανάλογη διαφημιστική προβολή. Η πλατεία Συντάγματος έμοιαζε με την τελευταία μέρα των αγανακτισμένων που όσοι απέμειναν,  αποφασισμένοι έδωσαν ραντεβού να ξαναβρεθούν μετά τα μπάνια, αλλά λίγο το κρασί, λίγο η θάλασσα, λίγο το κορίτσι μου ανέβαλλαν την επανάσταση που μας έμεινε ως ανάμνηση. Ελάχιστοι συγκινήθηκαν. 

Προσωπικά δεν πήγα και στις δύο συναυλίες. Στη μεν πρώτη γιατί ουδέποτε η Lady Gaga και η κουλτούρα που προβάλλει δεν ήταν στα γούστα μου και στη δε δεύτερη γιατί δεν έβρισκα κανένα λόγο να γίνει ετήσια επέτειος. Εντάξει, έχουμε κάθε χρόνο του Αγίου Γρηγορόπουλου, νομίζω είμαστε κομπλέ. Στενοχωρηθήκαμε, δακρύσαμε, θυμώσαμε, φτάνει. Let him rest in peace… 

Η στάση του καθενός, έχει να κάνει με τις πεποιθήσεις του και μια συναυλία συνήθως αφορά αυτούς που την διοργανώνουν και αυτούς που συμμετέχουν. Είδαμε όλοι πως τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής ενισχύθηκαν στις ευρωεκλογές οπότε δεν επηρεάστηκαν και πολλοί από το καθαυτό γεγονός που ήταν μια δολοφονία ενός νέου ανθρώπου για το τίποτα. Ποσώ δε μάλλον από μια συναυλία. 

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν ένα σημαντικό γεγονός – στην πολιτική διάσταση αναφέρομαι – γιατί από αυτό το σημείο ξεκίνησαν οι δικαστικές διώξεις και από αυτό το σημείο κόπηκαν οι μαγκιές, οι τσαμπουκάδες  και το στιλ Golden Dawn Justice and the Terminators.

Οπότε ας πούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι ο γράφων είναι ένας περίεργος. Δεκτό. [ΣΣ Μεταξύ μας και σωστό ]. Οι άλλοι; 

Όλοι οι άλλοι γιατί γύρισαν την πλάτη;;

Γιατί δεν πήγαν να δουν το Νο1 προϊόν της μουσικής βιομηχανίας του πλανήτη με το φαντασμαγορικό σόου; 

Δεν ήθελαν «να διασκεδάσουν και να ξεχάσουν για λίγο τα προβλήματα τους;» 

Γιατί δεν πήγαν στο Σύνταγμα; 

Δεν ήθελαν να «να προβληματιστούν, να στείλουν το μήνυμα στον ναζισμό και να δηλώσουν τον αποτροπιασμό τους στον φασισμό;»

Η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου – και πάσα άλλη άποψη δεκτή – είναι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται. Έχει περιπέσει σε μια μακρά περίοδο αδρανούς απάθειας. Προτιμά να διαβάζει τα δρώμενα παρά να συμμετέχει. Όπως με τα ανέκδοτα. Τώρα πια τα διαβάζεις στο Facebook.  Δεν τα λες στην παρέα σου. 

Το ανησυχητικό είναι πως αυτή η αδιαφορία δεν είναι προϊόν σκέψης και βαθιάς αναζήτησης. Την ίδια ώρα στο Μπουρνάζι, στο Χαλάνδρι και στο Γκάζι δεν εύρισκες τραπέζι για να κάτσεις.  

Βιώνουμε μια αποστροφή της κοινωνίας σε πολλαπλά ζητήματα. Από την άλλη υπάρχει μια υπερπροσφορά διασκέδασης στο σπίτι. Η οθόνη να είναι πάντα αναμμένη και το ρούτερ ανοιχτό. Υπάρχει από τη μια η κλάψα για την κρίση αλλά η διασκέδαση παραμένει ακμαία και η Αθήνα εξακολουθεί να είναι η πόλη που δεν κοιμάται. Μπορεί να το ξενυχτάει λιγότερο πια αλλά  ο Έλληνας που κατά τα άλλα πένεται, βγαίνει και Βγαίνει συχνά. Καταναλώνει λιγότερα αλλά ούτως ή άλλως ήταν υπερβολή τα 4 ποτά και τα 6 σφηνάκια. Περνάς εξίσου καλά και με δύο ποτά ή έστω με ένα ποτήρι κρασί. 

Η αδρανής απάθεια είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην αλλάξει τίποτα. Οι άνθρωποι που αποφάσιζαν για εμάς συνεχίζουν να το κάνουν και αν στη διαδρομή κάνουν βόλτες από διάφορους κομματικούς σχηματισμούς, δεν τρέχει και τίποτα. Όλα ξεχνιούνται. 

Η αδρανής απάθεια είναι ο καλύτερος σύμμαχος για αυτούς που θέλουν να κολακέψουν τους πολίτες, να του λένε παραμύθια  και να υπόσχονται ποτάμια, γεφύρια, Ρωσίδες καλλονές και Ιταλούς σεφ. Αυτοί που μέχρι χθες  ήταν μέλη περιωπής αυτού του κυκλώματος. Μέσω της αδρανούς απάθειας όμως επιστρέφουν ως επαναστάτες υπέρ του λαού και η αδρανής απάθεια τους επιβραβεύει με δημοφιλία. 

Λείπει ο ηγέτης που θα εμπνεύσει, θα συσπειρώσει και θα οδηγήσει.  

Λείπουν οι πνευματικοί ταγοί – μόνος του φωνάζει ο Γιανναράς αν και τα κείμενα του έχουν πια μια προβλέψιμη καταγγελία χωρίς ίχνος προτάσεων – να αφυπνίσουν. 

Λείπει η οικογένεια που θα δώσει στο άτομο αξία και κοινωνική συνείδηση. Όταν κάποιος δεν έχει αλληλεγγύη στο σπίτι του πως θα τη δώσει και γύρω του; 

Θεσμούς έχουμε. Λείπουν τα πρόσωπα… 

Λείπει ο γνήσιος πατριωτισμός. 

Διακοπή. 

Κυρία Σούλα εσύ που διαβάζεις τώρα και δεν κατάλαβες το ανωτέρω να σου πω πως δύο μεγάλοι κανόνες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου λένε:

Α) Αναρχισμός και Εθνικισμός είναι τα μακριά χέρια του συστήματος που χρησιμεύουν για να εγκλωβίζουν μερικά ανήσυχα πνεύματα

Β) Η διαφορά μεταξύ του πατριώτη και του εθνικιστή είναι πως ο πατριώτης αγαπάει την πατρίδα του χωρίς να επιθυμεί τη σφαγή των υπολοίπων. Άλλο το σκάκι και άλο το ουισκάκι. Άλλο πατριώτης και άλλο εθνιικστής.

Κυρία Σούλα αν συμφωνείς σε αυτά, πάμε παρακάτω. Αν όχι, άνοιξε το site του Cosmopolitan και βυθίσου εκεί. 

Συνεχίζω. 

Λείπει ο γνήσιος πατριωτισμός που να γίνει κοινή συνείδηση πως η Ελληνική κοινωνία θα προοδεύσει όχι με τη θολοκουλτούρα του τίποτα αλλά με την παραδοσιακή συγκρότηση της.

Λείπει η αγάπη στην Ελλάδα και στις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού. Της Ορθόδοξης Παράδοσης και της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομιάς.  

Μουλτι κουλτι, μετροσεξουαλ, επίχρυσο lifestyle για ιθαγενείς, ότι φάμε και ότι πιούμε. 

Κλυδωνιστήκαμε με τη χρεωκοπία και το μνημόνιο και φάνηκε η γύμνια μας. Ποιοι; 

Εμείς, που γεννηθήκαμε μετά το 1975 και είμαστε η πιο καλομαθημένη γενιά των Ελλήνων στα 4.000 χρόνια που υπάρχουμε! Λίγο φύσηξε και κάνουμε λες και φάγαμε 9 ρίχτερ! 

Όλα περνούν και χάνονται στην Ελλάδα του μη με διακόπτετε και του διακόπτουμε για διαφημίσεις. 

Ήταν δύο συναυλίες δύο διαφορετικών κόσμων. Την ίδια μέρα ώστε να είναι απολύτως μετρήσιμο τι θα προτιμούσε ο κόσμος. Από τη μια για το αχαούχα μπρόκολο και από την άλλη για ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό θέμα. 

Ο Έλλην γύρισε την πλάτη και στα δύο. 

Το lifestyle σκουπιδαριό που υπερπροβάλλεται καθημερινά δεν βρήκε ευήκοα ώτα ώστε να συρρεύσουν τα πρόβατα στο Ολυμπιακό στάδιο. 

Η διαμαρτυρία για την επιστροφή των νοσταλγών του Χίτλερ και της Χούντας επίσης δεν έθελξε το κοινό. 

Αλλά τι το θέλγει; 

Το γήπεδο; 

Ολοένα και μειώνονται οι θεατές στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Διαβάζουν πάρα πολλοί και πολύ αλλά δεν πατάει το πόδι του κανένας. 

Η θρησκεία;

Αφού το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών ψηφίζει τα κόμματα που δεν την πολυγουστάρουν την Ορθοδοξία. 

Τα σκυλάδικα; 

Μα και οι δύο συναυλίες ήταν νωρίς! 

Να πω ότι έπαιζε η Εθνική στο τελικό του μουντιάλ, να το καταλάβω. Να πω ότι έβρεξε, επίσης. Μια χαρά καλοκαιρινή μέρα ήταν η Πέμπτη χωρίς «πειρασμούς». 

Το μόνο που μπορώ να δεχθώ είναι ότι δεν υπάρχει πια κανένα κίνητρο για να κατέβει ο κόσμος στο δρόμο. Εσωτερικό κίνητρο. Παλιά το έκαναν με μεγάλη επιτυχία οι συνδικαλιστές. Με το τεράστιο φαγοπότι, άλλοι άνοιξαν τα μάτια τους, άλλοι θύμωσαν γιατί έμειναν έξω από τη μοιρασιά, άλλοι μεγάλωσαν, άλλοι χόρτασαν και άλλοι κουράστηκαν. Οι εργατοπατέρες πίνουν στην υγειά των κορόιδων. 

Ο Σύριζα πέρυσι τέτοια εποχή προκήρυξε τρεις επαναστάσεις. Στη δεύτερη πρέπει να μάζεψε 300 άτομα με κόπο. 

Η Χρυσή Αυγή δεν κατάφερε να μαζέψει ούτε καν όσους την ψήφισαν έξω από τα δικαστήρια. 

Ο Βενιζέλος έκανε ομιλία στο Σύνταγμα και χρειάστηκε η ενίσχυση των πακιστανών σοσιαλιστών συντρόφων για να μη γίνει τελείως ρεζίλι από πλευράς προσέλευσης. 

Ο Σαμαράς το έχει αποφύγει έξυπνα αλλά νομίζω πως δεν θα συγκινούσε και πολλούς. 

Το κύκνειο άσμα των δημόσιων μαζικών καλεσμάτων πέθανε με τους αγανακτισμένους. 

Όλοι πέρασαν από την πλατεία. 

Το θέμα όμως είναι η απογοήτευση που δημιούργησε αυτή η κίνηση – είναι η ίδια κίνηση που εδραίωσε τη Χρυσή Αυγή στην Αθήνα – των αθώων και άδολων ιδεαλιστών ώθησε τον κόσμο στην αποστροφή. 

Αυτή τελικά ήταν και η πραγματική επίδραση των Αγανακτισμένων στην κοινωνία. 

Απομυθοποίησε την υπέροχη ουτοπία και τους ξενέρωσε όλους.