ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ......hope not !

Είναι εξοργιστική η κουβέντα που γίνεται γύρω από τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. 

Οι τελευταίες έγιναν το 2012. Οι επόμενες είναι το 2016. Είναι δα τόσο πολύ δύσκολο να περιμένει ο Σύριζα μόλις ένα χρόνο; 

Καθημερινά στα κανάλια γίνονται ερωτήσεις για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Έχουμε μπει σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο που δεν κάνει καλό σε κανέναν. Όπου κανέναν, βάλε τους πολίτες. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι πανηγυρίζουν. 

Οπωσδήποτε πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα και να γίνεται η εκλογή απευθείας από τον λαό. Να τελειώνουμε πια. Οι τελευταίες εκλογές αναμετρήσεις έδειξαν πως δεν υπάρχουν κόμματα του 40% και για να βγει πρόεδρος της δημοκρατίας θα πρέπει να γίνονται συμμαχίες και να βρίσκουμε κουκιά. Μέχρι και στην Τουρκία το έκαναν! Εμείς εδώ, και σε αυτό να είμαστε πίσω; 

Αν οι εκλογές γίνουν το 2016, θα είναι καλύτερο για όλους. 

Για την Ελλάδα καθώς θα έχει σταθεροποιηθεί και θα έχει βελτιωθεί η κατάσταση. 

Για τον Σύριζα καθώς θα μπορέσει να πάρει μεγαλύτερο ποσοστό και να κυβερνήσει με μεγαλύτερη δύναμη. Επιπλέον η Ελλάδα θα είναι σε καλύτερη μοίρα και θα μπορέσει να κάνει κοινωνική πολιτική ή έστω ένα μέρος με βάση όσα υπόσχεται. 

Για τη ΝΔ που θα έχει σε ένα βαθμό ολοκληρώσει το έργο της και θα κριθεί επαρκώς και σφαιρικά.

Για τους πολλούς ανεξάρτητους βουλευτές καθώς θα συνεχίσουν τη θητεία τους ενώ στις εκλογές, οι περισσότεροι δεν θα επανεκλεγούν. 

Αν ο κόσμος θέλει να εκλέξει τον Σύριζα με γεια του και με χαρά του. Ας περιμένει ένα χρόνο, δεν θα πάθει και τίποτα. 

Τώρα τα πράγματα βρίσκονται σε μια εύθραυστη ισορροπία και θα ήταν αυτοκτονία να πάμε σε εκλογές. Τεράστιο κόστος για την οικονομία, ασταθές περιβάλλον, μηδέν επενδύσεις και πισωγύρισμα. 

Μα θα μου πεις, απλή εναλλαγή στην εξουσία θα είναι, δεν έγινε και τίποτα. Δεν είναι ακριβώς έτσι: Ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει ως ποσοστό στις δημοσκοπήσεις περί το 25%. Θα κυβερνήσει με αυτό;

Ποιες συμμαχίες θα κάνει;

Με το ΚΚΕ τους χωρίζει χάσμα. Με τη Χρυσή Αυγή; Ο Καμμένος δεν θα μπει καν στη Βουλή όπως και ο Κουβέλης. Με τον Βενιζέλο σφάζονται για τον σφετερισμό του Κέντρου. Με τον Σαμαρά ούτε ως νοσηρό αστείο. Με το Ποτάμι; Έστω με αυτό. Δεν φτάνει. 

Αν στον Συριζα έχουν ίχνος πατριωτικού συναισθήματος, θα πρέπει αφενός να προτείνουν αυτοί κάποιον για Πρόεδρο, αφετέρου δεν θα πρέπει να οδηγήσουν τη χώρα σε συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις γιατί θα ήταν καταστροφή. Τώρα που τη γλιτώσαμε, πάλι πρέπει να παίξουμε με τη μοίρα και να γυρίσουμε πίσω; 

Να το ρωτήσω και ανάποδα; Μήπως τελικά η Ελλάδα θα πάει όντως πολύ καλύτερα και οι Συριζαίοι θέλουν να το σταματήσουν αυτό εδώ και τώρα; Τέτοια πρεμούρα για εκλογές αμέσως; 

Αν είχε ένα ρεύμα έστω κοντά στο 35%, πάει στην ευχή να το καταλάβω. Τώρα όμως με τόσο ισχνό ποσοστό που θα πάει; 

Η προεδρολογία πρέπει να τελειώσει άμεσα και να εστιάσουμε στην ουσία της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής. Από τον Ιούνιο ξεκίνησε η συζήτηση και για 8 μήνες θα λέμε για πρόεδρο; 

Αναρωτήθηκε κανείς μήπως η ατέρμονη συζήτηση για ένα διακοσμητικό αξίωμα χρησιμεύει στο να καλύψει πολλά και διάφορα...;;;;

Επειδή ένα κείμενο πρέπει να έχει και προτάσεις, οι δικές μου είναι: 

Α) Ελένη Γλύκατζη Αρβελερ ( Respect )

Β) Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη ( Της ταιριάζει το Μαξίμου )

Γ) Δημήτρης Νανόπουλος ( Ως μια συγγνώμη για την αδικία που είχε υποστεί από το Γιουνανιστάν)

Δ) Χρήστος Γιανναράς ( Respect )

Ε) Γιώργος Μπαμπινιώτης ( Respect )

ΣΤ) Νίκος Αλιάγας ( τολμηρό πολύ το παραδέχομαι )

Ζ) Αλέκος Αλαβάνος ( ρουα ματ στον Αλέξη )

Για όλα τα γούστα! 

Βάλε και εσύ τις δικές σου προτάσεις, μπορείς!

ΜΑΝΑ ΘΑ ΓΙΝΩ ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ

Μια από τις δραστηριότητες μου, το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν να γίνω …διαιτητής! 

Σε ένα διπλανό χωριό διοργανώθηκε ένα τουρνουά μπάσκετ με τη συμμετοχή 8 ομάδων από τα γύρω χωριά. Κάλεσαν και το δικό μου και έπαιξα και εγώ. Χάσαμε πανηγυρικά. Αφενός γιατί αυτοί που μαζευτήκαμε δεν είχαμε παίξει ούτε ένα μονό γνωριμίας και πήγαμε ως ρεμπεσκέδες. Αφετέρου γιατί άλλο το μονό και άλλο το διπλό αγαπούλα. Ήμουν από τους χειρότερους της ομάδας και χάσαμε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια από τους αντιπάλους. Μέχρι και βολές έχασα, που χωρίς ζέσταμα έχω για πλάκα 8/10. 

Τελείωσε λοιπόν το παιχνίδι και εκεί που συζητούσαν οι διοργανωτές, για το ποιοι θα είναι οι διαιτητές για τα επόμενα παιχνίδια,  ένας ξάδερφός μου τους έριξε την ιδέα, με μπόλικα κολακευτικά σχόλια,  να βάλουν εμένα. Από το δικό μας παιχνίδι μάλλον με συμπάθησαν καθώς σε κάποιες αποφάσεις βοήθησα με τη συμπεριφορά μου και εφόσον δεν υπήρχε άλλος εθελοντής για αυτόν τον άχαρο ρόλο, πανηγυρικά διορίστηκα διαιτητής! 

Όχι μόνο για τον επόμενο αγώνα αλλά αφού μου έδωσαν πολλά συγχαρητήρια, μου ζήτησαν να παίξω και στο επόμενο παιχνίδι αλλά και στο μεθεπόμενο! Τρεις σερί αγώνες σφύριξα! 

Δέχθηκα για τρείς λόγους. Αφενός από υποχρέωση – μας κάλεσαν και εμάς στο τουρνουά οπότε ήθελα να ανταποδώσω – αφετέρου από υποστήριξη – είναι ωραίο να γίνονται τέτοιες διοργανώσεις και αν δεν σφυρίξει κανείς, δεν γίνονται αγώνες και …..αφετρίτου ότι μου άρεσε ως εμπειρία. Ήθελα να δοκιμάσω. 

Στην υπέροχη χώρα των κάφρων που λέγεται Ελλάς, με την ισχνή αθλητική παιδεία – μηδέν δηλαδή – το προτείνω σε όλους. Μα όλους. Άπαντες. Έστω μια φορά σε ένα 5χ5, στο μπάσκετ, στο μπιλιάρδο, οτιδήποτε, κάτσε έστω 10 λεπτά διαιτητής. Είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο. 

Ξέρω τι σκέφτεσαι.

Ξέρω καλά.

Δεν είμαι μάντης αλλά εσύ είσαι Έλληνας.

Έλα μωρέ τώρα με τα λαμόγια, την παράγκα, τους πουλημένους, τους διεφθαρμένους και τους αλήτες. 

Είναι περίεργο, πολύ περίεργο να είσαι διαιτητής.

Πρέπει να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση. Ο παίκτης μπορεί να κάνει λάθος. Θα τον κράξουν οι δικοί του και θα έχει την ευκαιρία να επανορθώσει σε μια επόμενη φάση. Ο διαιτητής δεν μπορεί να κάνει λάθος. Αυτοί που χάνουν του φορτώνουν αμέσως το άλλοθι της αποτυχίας τους. 

Ο παίκτης έχει το νου του στη μπάλα. Κοιτάζει τον συμπαίκτη και τον αντίπαλο.

Ο διαιτητής πρέπει να έχει το νου του: Στη μπάλα, σε 10 παίκτες, στη γραμματεία, στον χρόνο, στα φάουλ, στις γραμμές του γηπέδου, στις αλλαγές και όλα αυτά, όλη την ώρα! Ο παίκτης μπορεί να γίνει αλλαγή να ξεκουραστεί. Ο διαιτητής δεν μπορεί να ξεκουραστεί. 

Αν και το άθλημα του μπάσκετ το γνωρίζω αλλά δεν σου κρύβω ότι ανεξήγητα σε κάποιες φάσεις κόλλησα. «Όταν δίνω φάουλ και είναι δύο βολές, και μανουριάζουν οι παίκτες και ρίχνω από μια τεχνική ποινή στον καθέναν, τι γίνεται; Δύο βολές και η μπάλα απέξω σαν να μην έγινε τίποτα ή η μια ομάδα εκτελεί 4 βολές και η άλλη 2;». Εύκολα το βλέπεις απέξω και κρίνεις τις αποφάσεις, δύσκολα παίρνεις εσύ τις αποφάσεις. 

Κάνε ένα πείραμα:

Στάσου μπροστά από έναν φίλο σου. Φέρε το ένα χέρι σου σε στιλ μούτζας προς το πρόσωπό σου. Φέρε και το άλλο επίσης σε μούτζα πάνω στο άλλο χέρι σου ή άσε μισό χιλιοστό απόσταση από τα δύο χέρια. Σαν να ρίχνεις δηλαδή διπλή μούτζα στον εαυτό σου με τα χέρια σου να είναι το ένα πάνω στο άλλο.

Τα χέρια ακίνητα. 

Ζήτησε από τον φίλο σου που θα στέκεται στα δύο μέτρα και σε βλέπει κατά μέτωπο, να σου πει αν τα χέρια σου εφάπτονται ή όχι. 10 στις 10 φορές ο φίλος σου θα παίξει τζόκερ και τις μισές σίγουρα θα κάνει λάθος. 

Σκέψου τώρα ότι χέρια και πόδια σταυρώνουν εκατοντάδες φορές σε κάθε αγώνα και ότι εσύ σε μισό δευτερόλεπτο θα πρέπει να έχεις αποφασίσει 

Α) Αν υπάρχει επαφή

Β) Αν υπάρχει τέτοια επαφή που να εμποδίζει πραγματικά τον επιτιθέμενο και δεν είναι παρά ένα απλό άγγιγμα. 

Στο άλλο μισό δευτερόλεπτο θα πρέπει να έχεις σφυρίξει. 

Δεν σου κρύβω ότι το φρρρ της σφυρίχτρας δεν μου πολυβγήκε και τις μισές των αποφάσεων μου, απλώς τις φώναξα. 

Διαπίστωσα πάντως πως το 70% της διαιτησίας είναι το ύφος. 

Στις φάσεις που αποφάσισα να μη σφυρίξω και όταν με κοιτούσαν ή στο πρώτο «εεεε», φώναζα επιβλητικά: «Τίποτα, παίξε!» κατά 90% δεν άκουγα διαμαρτυρίες. Είναι να μη σου πάρουν τον αέρα. Τον ήπιες. 

Έχασα φάσεις είναι η αλήθεια. Είχα και μια αρνητική συνθήκη. Τα ματς τα σφύριζα μόνος μου. Ήταν και άλλος ένας ο οποίος είχε για ντεκόρ τη σφυρίχτρα να κρέμεται στο λαιμό του και στις μοναδικές στιγμές που έπαιρνε θέση ήταν αν κάποιος πατούσε τη γραμμή μπροστά του. Πολλές φορές διαμαρτύρονταν σε μένα που ήμουν στην άλλη άκρη του γηπέδου και τους εξηγούσα ότι «μπροστά του έγινε η φάση, δική του είναι» Το παλικαράκι στο τέλος μου εξήγησε και τον καταλαβαίνω, ότι στα χωριά είναι όλοι γνωστοί και φίλοι και πως δεν θα ήταν και το καλύτερο για αυτόν για ένα ολόκληρο χρόνο να του τη λένε για ένα σφύριγμα! Πάντα παίζουν ρόλο η εντοπιότητα, οι τοπικισμοί και οι διαπροσωπικές σχέσεις. Στην επαρχία λίγο ως πολύ όλοι γνωρίζονται. Ενώ ο γράφων ως ξένος, μπορούσε να κρατάει πιο εύκολα και τις αποστάσεις του. 

Το γράφω όπως το νοιώθω, ωμά: Για να είσαι διαιτητής, πρέπει να έχεις πολύ χοντρά ψυχικά άντερα. 

Αδικείς πάνω στη φάση κάποιον ή από τις έντονες διαμαρτυρίες κλονίζεσαι ή ξαναφέρνεις αυτόματα τη φάση στο μυαλό σου και καταλαβαίνεις ή ότι κατάπιες τη σφυρίχτρα ή ότι έγιναν βήματα που δεν έδωσες. Πρέπει σε ένα δευτερόλεπτο να καθαρίσεις το μυαλό σου και να πας παρακάτω. Δεν λέω ότι όλοι οι παίκτες είναι απατεώνες. Πολλές φορές όμως πάνω στη φάση ο παίκτης δεν καταλαβαίνει ότι έκανε βήματα και είναι πιο εύκολο να φορτώσει το δικό του λάθος σε κάποιον άλλον. Πρέπει να μη μασήσεις από τις διαμαρτυρίες και να κρατήσεις τις ισορροπίες. Ούτε να το παίζεις και πολύ μάγκας γιατί η αδρεναλίνη από την προσπάθεια χτυπάει κόκκινο και δεν θέλει και πολύ να γίνει το παιχνίδι κάμπριο. 

Εκεί που ήμουν καλός ήταν στον πειθαρχικό έλεγχο που λένε και οι παρατηρητές διαιτησίας. Τους μάζευα πριν αρχίσει το παιχνίδι στο κέντρο και τους έλεγα: Επειδή παίζουμε για 4 επτάλεπτα χωρίς διακοπή δεν θέλω να σφυρίζω συνέχεια. Εσεις είστε οι πρωταγωνιστές και δεν πρέπει να γίνω εγώ. Τις απλές επαφές θα τις αφήνω για να παίζετε. Ούτε θα σφυρίζω υπερβολές τύπου 3 δευτερόλεπτα ή 8 δευτερόλεπτα αλλά μην το παρακάνετε. Λάθη θα κάνω σίγουρα αλλά δεν θέλω να αδικήσω κανέναν.

Ξηγήθηκα.

Σε ότι αφορά τις αντιδράσεις, είχα τρεις ατάκες. Στις ήπιες απαντούσα ήπια. «Αδερφέ αυτό είδα, αυτό σφύριξα. Μπορεί να κάνω λάθος». Στις λίγο πιο έντονες «Τι να σου πω ρε φίλε, να το δούμε το βράδι στην τηλεόραση!» και σε δύο έντονες, ήμουν καταπέλτης: «φίλε έχεις κάψει την ομάδα σου με 0/10 τρίποντα – έχεις κάνει 10 λάθος πάσες και έδωσες 10 αιφνιδιασμούς στους άλλους, μην ψάχνεις δικαιολογίες σε μενα». 

Είχε μεγάλη πλάκα ένα τυπάκι που διαμαρτυρόταν σε κάθε φάση για να με επηρεάσει. Τον πήρα χαμπάρι με τη δεύτερη και μετά τον ψάρωνα. Σε μια διεκδίκηση που δεν είδα καλά ποιος την έβγαλε αλλά επειδή συμμετείχε αυτός στη φάση, του είπα χαμογελώντας: «έλα δώσε τη μόνος σου». Ψάρωσε και είπε «νταξ, εγώ την έβγαλα». 

Παρατήρησα πάντως πως τα παιδιά που συμμετείχαν ενεργά στο παιχνίδι, ήταν συγκεντρωμένα σε αυτό. Όσοι ήταν άμπαλοι ή θαμώνες στον πάγκο, μίλαγαν γιατί ήθελαν να φανούν. 

Μια φορά άνοιξα διάλογο με έναν βλάκα στην κερκίδα. Διαμαρτυρήθηκε για ένα φάουλ σε μια φάση και εξήγησα πως έγινε μπροστά μου και έκανε στην αρχή βήματα και αυτά έδωσα. Μέτα κάτι φώναζε πως εννοούσε μια φάση της ….προηγούμενης επίθεσης και με κόπο συγκρατήθηκα μη τον βρίσω. Στο ημίχρονο με βρήκε και μου ζήτησε συγγνώμη. Πατημένος 45άρης και του είπα: «Προς τιμήν σου που ζητάς συγγνώμη αλλά αδερφέ χρειάζεται προσοχή γιατί οι μεγαλύτεροι πρέπει να δίνουν το παράδειγμα στους μικρότερους. Να φωνάζεις σε όλο το γήπεδο για ένα φάουλ στην προηγούμενη επίθεση, σιγά την ευρωλίγκα ρε φίλε».  

Σε έναν αγώνα του τοπικού χωριού με κάτι πιτσιρικάδες από ένα άλλο, ήταν ντέρμπι μέχρι λίγο πριν το τέλος. 

Ήταν ένας τύπος που φαινόταν πως έπαιζε σε ομάδα. Δυνατός, γρήγορος, αλτικός, διεισδυτικός, επιζητούσε συνεχώς την επαφή και έβαζε και το καλάθι. Δεν μπορούσα σε κάθε φάση να του δίνω καλάθι και φάουλ αλλά και δεν μπορούσα να μην επιβραβεύσω την αξία του παιδιού. Εκνευρίστηκαν οι άλλοι επειδή δεν μπορούσαν να τον μαρκάρουν και πήγαν το παιχνίδι στη μαγκιά, τον τσαμπουκά και τις διαμαρτυρίες σε μένα. Επειδή όμως ήταν άμπαλοι κατέρρευσαν και έχασαν με 15 πόντους διαφορά.

Η γραμματεία λόγω αμέλειας ή εντοπιότητας δεν έβαζε τους πόντους της αντίπαλης ομάδας. Οπότε είχα το νου μου. Σε μια φάση που διόρθωσα το σκορ, ένας παίκτης από τη φιλοξενούμενη ομάδα, κλώτσησε τη μπάλα. Δεν το είδα. Μου την έπεσαν όλοι για τεχνική ποινή. Ο άλλος διαιτητής πέταγε χαρταετό. 

Στο τέλος λοιπόν μου διαμαρτυρήθηκαν για την τεχνική ποινή που δεν έδωσα. Αναγκάστηκα να δώσω διάλεξη: «Δεν μου λέτε, πιστεύετε ότι χάσατε από την τεχνική ποινή;» «Όχι». «Ήταν έστω λίγο καλύτεροι από εσάς;» «Ναι». «Άρα τι με πρήζετε;» Ναι, μα δεν την έδωσες και.. « «Και τίποτα ρε φίλε! Είχε βάλει το καλάθι και η μπάλα ήταν ούτως ή άλλως δική σας!» Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν με πληρώνετε. Εθελοντικά ήρθα και του χρόνου μη με ξαναφωνάξετε. Να ρωτήσω κάτι: Σε όλο το παιχνίδι σφύριξα ότι έβλεπα ναι ή όχι; Σας αδίκησα;» «Όχι εντάξει αλλά η τεχνική ποινή…» Στόκοι Ελληνάρες! 

Έγινε μια άλλη φάση που δύο αντίπαλοι μανούριασαν. Είπε ο ένας «έλα μωρέ τώρα ήρθε το τάδε χωριό να μας μάθει μπάσκετ» και του κόλλησε ο άλλος τη μούρη του στη δική του και πάνω που πήγε να του εξηγήσει ότι το δικό του χωριό έχει παράδοση αιώνων στο άθλημα, επενέβην ως ισραηλινός κομάντο σε εμπλοκή με τη Χαμάς. Τους χωρίζω, τεχνική ποινή και στους δύο και αμέσως τεχνικό ταϊμ άουτ για να ηρεμήσουν. Το γήπεδο με χειροκρότησε και άκουσα ουκ ολίγα «μπράβο ρεφ». 

Στο τέλος ήρθαν τα παιδιά της φιλοξενούμενης ομάδας να με συγχαρούν γιατί πίστευαν ότι θα υποστήριζα το διπλανό μου χωριό. «Μπράβο σου ήσουν δίκαιος και τα έβλεπες όλα». 

Ο τρίτος αγώνας  ήταν και ο πιο εύκολος γιατί φαντάσου ότι έπαιζε μια ημιεπαγγελματική ομάδα με κάτι παιδάκια της πρώτης γυμνασίου. Όταν η διαφορά πήγε στους 30 πόντους πήρα ταϊμ άουτ και πήγα στους μεγάλους και τους παρακάλεσα να μη διασύρουν τα παιδάκια. Τους εξήγησα ότι θα σφυρίζω και διαφορετικά για να χαρούν τη συμμετοχή τους. Ούτως ή άλλως η γραμματεία κρατούσε μόνο χρόνο, σκορ και συνολικά φάουλ και όχι ατομικές επιδόσεις. Στις υποδείξεις μου μετά, αν με έβλεπε ο Θωμάς Μητρόπουλος θα μου ζητούσε αυτόγραφο. Αν ήταν στο γήπεδο ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα με έκανε μεταγραφή. Το κατανόησαν οι μεγάλοι, το χάρηκαν οι μικροί και έφυγαν από το γήπεδο όλοι χαρούμενοι. 

Στο τέλος των αγώνων έπεσαν όλοι πάνω μου, διοργανωτές και ομάδες να πάω και την επόμενη μέρα να σφυρίξω τους ημιτελικούς και τον τελικό. 

Έπρεπε όμως να φύγω για τα νησιά. 

Στο τέλος της βραδιάς αισθανόμουν εξουθενωμένος. Όχι τόσο σωματικά αλλά πνευματικά έγινε το κεφάλι μου κουδούνι. Ευτυχώς πήγα στο αγαπημένο μου μπαρ και ήπια 5 μπύρες. 

Ωραία εμπειρία και διδακτική...

ΟΤΑΝ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ LADY GAGA

Υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα. Μεταξύ αυτών που βλέπουμε στις οθόνες μας και αυτών που συμβαίνουν. Αναρωτιέμαι για την επιρροή, την πραγματική επιρροή των ΜΜΕ ακόμα και των τάσεων στα social media στους ανθρώπους. 

Η λογική λέει πως όλα αυτά επηρεάζουν την ανθρώπινη κοινωνία. Αυτό το γράφαμε και στις εκθέσεις στο σχολείο κάποτε και ήταν το politically correct statement που θα έπρεπε να έχει κάθε μαθητικό γραπτό. Μας κολάκευε τότε καθώς υπονοούσαμε στα γραπτά μας ότι τα ΜΜΕ επηρεάζουν τους άλλους και όχι εμάς. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι και τώρα τα ίδια γράφουν οι μαθητές. Τα ίδια θα γράφουν και στο διηνεκές. 

Την προηγούμενη εβδομάδα συνέβησαν δύο συναυλίες με εκ διαμέτρου αντίθετο πνεύμα-στιλ-νοοτροπία, από άλλους κόσμους,  την ίδια μέρα. 

Η συναυλία της Lady Gaga και η συναυλία για τον Παύλο Φύσσα. 

Για τη συναυλία της Lady Gaga έγινε πλύση εγκεφάλου στη μάζα από τον …Ιούλιο! Τρεις μήνες καθημερινός βομβαρδισμός με σποτάκια, ρεπορτάζ, ειδήσεις και ξανά μανά, και πάλι σποτάκια, κάθε μέρα και κάθε ώρα. Το αποτέλεσμα; Το ΟΑΚΑ ψιλοάδειο και τα ρεπορτάζ που διάβασα, όλα έλεγαν πως ούτε καν το μισό δεν είχε γεμίσει! Σε σημείο που επαινούσαν την Gaga γιατί ανέβηκε στη σκηνή! Τόση επιτυχία!

Αν σταματήσεις εκεί τη σκέψη σου θα πεις: Μπράβο στον Έλληνα που δεν επιβράβευσε ένα ποπ σούργελο που επιβάλλει την ασχήμια και τη διαστροφή ως κάτι φυσιολογικό . Ένα προϊόν ενός φαύλου και παρασιτικού συστήματος. 

Παύλος Φύσσας. Τόνοι δακρύων για τον άδικο θάνατο του. Εκπομπές εκατοντάδων ωρών για αντιφασισμό, αντιρατσισμό, αντιχρυσαυγίτικο χαρακτήρα, αδερφός ο Παύλος – αν και στη γειτονιά του οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν πτοήθηκαν – ήρωας ο Παύλος, άγαλμα ο Παύλος, έγινε συναυλία προς τιμήν του με 30 καλλιτέχνες παρακαλώ, με την ανάλογη διαφημιστική προβολή. Η πλατεία Συντάγματος έμοιαζε με την τελευταία μέρα των αγανακτισμένων που όσοι απέμειναν,  αποφασισμένοι έδωσαν ραντεβού να ξαναβρεθούν μετά τα μπάνια, αλλά λίγο το κρασί, λίγο η θάλασσα, λίγο το κορίτσι μου ανέβαλλαν την επανάσταση που μας έμεινε ως ανάμνηση. Ελάχιστοι συγκινήθηκαν. 

Προσωπικά δεν πήγα και στις δύο συναυλίες. Στη μεν πρώτη γιατί ουδέποτε η Lady Gaga και η κουλτούρα που προβάλλει δεν ήταν στα γούστα μου και στη δε δεύτερη γιατί δεν έβρισκα κανένα λόγο να γίνει ετήσια επέτειος. Εντάξει, έχουμε κάθε χρόνο του Αγίου Γρηγορόπουλου, νομίζω είμαστε κομπλέ. Στενοχωρηθήκαμε, δακρύσαμε, θυμώσαμε, φτάνει. Let him rest in peace… 

Η στάση του καθενός, έχει να κάνει με τις πεποιθήσεις του και μια συναυλία συνήθως αφορά αυτούς που την διοργανώνουν και αυτούς που συμμετέχουν. Είδαμε όλοι πως τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής ενισχύθηκαν στις ευρωεκλογές οπότε δεν επηρεάστηκαν και πολλοί από το καθαυτό γεγονός που ήταν μια δολοφονία ενός νέου ανθρώπου για το τίποτα. Ποσώ δε μάλλον από μια συναυλία. 

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν ένα σημαντικό γεγονός – στην πολιτική διάσταση αναφέρομαι – γιατί από αυτό το σημείο ξεκίνησαν οι δικαστικές διώξεις και από αυτό το σημείο κόπηκαν οι μαγκιές, οι τσαμπουκάδες  και το στιλ Golden Dawn Justice and the Terminators.

Οπότε ας πούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι ο γράφων είναι ένας περίεργος. Δεκτό. [ΣΣ Μεταξύ μας και σωστό ]. Οι άλλοι; 

Όλοι οι άλλοι γιατί γύρισαν την πλάτη;;

Γιατί δεν πήγαν να δουν το Νο1 προϊόν της μουσικής βιομηχανίας του πλανήτη με το φαντασμαγορικό σόου; 

Δεν ήθελαν «να διασκεδάσουν και να ξεχάσουν για λίγο τα προβλήματα τους;» 

Γιατί δεν πήγαν στο Σύνταγμα; 

Δεν ήθελαν να «να προβληματιστούν, να στείλουν το μήνυμα στον ναζισμό και να δηλώσουν τον αποτροπιασμό τους στον φασισμό;»

Η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου – και πάσα άλλη άποψη δεκτή – είναι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται. Έχει περιπέσει σε μια μακρά περίοδο αδρανούς απάθειας. Προτιμά να διαβάζει τα δρώμενα παρά να συμμετέχει. Όπως με τα ανέκδοτα. Τώρα πια τα διαβάζεις στο Facebook.  Δεν τα λες στην παρέα σου. 

Το ανησυχητικό είναι πως αυτή η αδιαφορία δεν είναι προϊόν σκέψης και βαθιάς αναζήτησης. Την ίδια ώρα στο Μπουρνάζι, στο Χαλάνδρι και στο Γκάζι δεν εύρισκες τραπέζι για να κάτσεις.  

Βιώνουμε μια αποστροφή της κοινωνίας σε πολλαπλά ζητήματα. Από την άλλη υπάρχει μια υπερπροσφορά διασκέδασης στο σπίτι. Η οθόνη να είναι πάντα αναμμένη και το ρούτερ ανοιχτό. Υπάρχει από τη μια η κλάψα για την κρίση αλλά η διασκέδαση παραμένει ακμαία και η Αθήνα εξακολουθεί να είναι η πόλη που δεν κοιμάται. Μπορεί να το ξενυχτάει λιγότερο πια αλλά  ο Έλληνας που κατά τα άλλα πένεται, βγαίνει και Βγαίνει συχνά. Καταναλώνει λιγότερα αλλά ούτως ή άλλως ήταν υπερβολή τα 4 ποτά και τα 6 σφηνάκια. Περνάς εξίσου καλά και με δύο ποτά ή έστω με ένα ποτήρι κρασί. 

Η αδρανής απάθεια είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην αλλάξει τίποτα. Οι άνθρωποι που αποφάσιζαν για εμάς συνεχίζουν να το κάνουν και αν στη διαδρομή κάνουν βόλτες από διάφορους κομματικούς σχηματισμούς, δεν τρέχει και τίποτα. Όλα ξεχνιούνται. 

Η αδρανής απάθεια είναι ο καλύτερος σύμμαχος για αυτούς που θέλουν να κολακέψουν τους πολίτες, να του λένε παραμύθια  και να υπόσχονται ποτάμια, γεφύρια, Ρωσίδες καλλονές και Ιταλούς σεφ. Αυτοί που μέχρι χθες  ήταν μέλη περιωπής αυτού του κυκλώματος. Μέσω της αδρανούς απάθειας όμως επιστρέφουν ως επαναστάτες υπέρ του λαού και η αδρανής απάθεια τους επιβραβεύει με δημοφιλία. 

Λείπει ο ηγέτης που θα εμπνεύσει, θα συσπειρώσει και θα οδηγήσει.  

Λείπουν οι πνευματικοί ταγοί – μόνος του φωνάζει ο Γιανναράς αν και τα κείμενα του έχουν πια μια προβλέψιμη καταγγελία χωρίς ίχνος προτάσεων – να αφυπνίσουν. 

Λείπει η οικογένεια που θα δώσει στο άτομο αξία και κοινωνική συνείδηση. Όταν κάποιος δεν έχει αλληλεγγύη στο σπίτι του πως θα τη δώσει και γύρω του; 

Θεσμούς έχουμε. Λείπουν τα πρόσωπα… 

Λείπει ο γνήσιος πατριωτισμός. 

Διακοπή. 

Κυρία Σούλα εσύ που διαβάζεις τώρα και δεν κατάλαβες το ανωτέρω να σου πω πως δύο μεγάλοι κανόνες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου λένε:

Α) Αναρχισμός και Εθνικισμός είναι τα μακριά χέρια του συστήματος που χρησιμεύουν για να εγκλωβίζουν μερικά ανήσυχα πνεύματα

Β) Η διαφορά μεταξύ του πατριώτη και του εθνικιστή είναι πως ο πατριώτης αγαπάει την πατρίδα του χωρίς να επιθυμεί τη σφαγή των υπολοίπων. Άλλο το σκάκι και άλο το ουισκάκι. Άλλο πατριώτης και άλλο εθνιικστής.

Κυρία Σούλα αν συμφωνείς σε αυτά, πάμε παρακάτω. Αν όχι, άνοιξε το site του Cosmopolitan και βυθίσου εκεί. 

Συνεχίζω. 

Λείπει ο γνήσιος πατριωτισμός που να γίνει κοινή συνείδηση πως η Ελληνική κοινωνία θα προοδεύσει όχι με τη θολοκουλτούρα του τίποτα αλλά με την παραδοσιακή συγκρότηση της.

Λείπει η αγάπη στην Ελλάδα και στις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού. Της Ορθόδοξης Παράδοσης και της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομιάς.  

Μουλτι κουλτι, μετροσεξουαλ, επίχρυσο lifestyle για ιθαγενείς, ότι φάμε και ότι πιούμε. 

Κλυδωνιστήκαμε με τη χρεωκοπία και το μνημόνιο και φάνηκε η γύμνια μας. Ποιοι; 

Εμείς, που γεννηθήκαμε μετά το 1975 και είμαστε η πιο καλομαθημένη γενιά των Ελλήνων στα 4.000 χρόνια που υπάρχουμε! Λίγο φύσηξε και κάνουμε λες και φάγαμε 9 ρίχτερ! 

Όλα περνούν και χάνονται στην Ελλάδα του μη με διακόπτετε και του διακόπτουμε για διαφημίσεις. 

Ήταν δύο συναυλίες δύο διαφορετικών κόσμων. Την ίδια μέρα ώστε να είναι απολύτως μετρήσιμο τι θα προτιμούσε ο κόσμος. Από τη μια για το αχαούχα μπρόκολο και από την άλλη για ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό θέμα. 

Ο Έλλην γύρισε την πλάτη και στα δύο. 

Το lifestyle σκουπιδαριό που υπερπροβάλλεται καθημερινά δεν βρήκε ευήκοα ώτα ώστε να συρρεύσουν τα πρόβατα στο Ολυμπιακό στάδιο. 

Η διαμαρτυρία για την επιστροφή των νοσταλγών του Χίτλερ και της Χούντας επίσης δεν έθελξε το κοινό. 

Αλλά τι το θέλγει; 

Το γήπεδο; 

Ολοένα και μειώνονται οι θεατές στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Διαβάζουν πάρα πολλοί και πολύ αλλά δεν πατάει το πόδι του κανένας. 

Η θρησκεία;

Αφού το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών ψηφίζει τα κόμματα που δεν την πολυγουστάρουν την Ορθοδοξία. 

Τα σκυλάδικα; 

Μα και οι δύο συναυλίες ήταν νωρίς! 

Να πω ότι έπαιζε η Εθνική στο τελικό του μουντιάλ, να το καταλάβω. Να πω ότι έβρεξε, επίσης. Μια χαρά καλοκαιρινή μέρα ήταν η Πέμπτη χωρίς «πειρασμούς». 

Το μόνο που μπορώ να δεχθώ είναι ότι δεν υπάρχει πια κανένα κίνητρο για να κατέβει ο κόσμος στο δρόμο. Εσωτερικό κίνητρο. Παλιά το έκαναν με μεγάλη επιτυχία οι συνδικαλιστές. Με το τεράστιο φαγοπότι, άλλοι άνοιξαν τα μάτια τους, άλλοι θύμωσαν γιατί έμειναν έξω από τη μοιρασιά, άλλοι μεγάλωσαν, άλλοι χόρτασαν και άλλοι κουράστηκαν. Οι εργατοπατέρες πίνουν στην υγειά των κορόιδων. 

Ο Σύριζα πέρυσι τέτοια εποχή προκήρυξε τρεις επαναστάσεις. Στη δεύτερη πρέπει να μάζεψε 300 άτομα με κόπο. 

Η Χρυσή Αυγή δεν κατάφερε να μαζέψει ούτε καν όσους την ψήφισαν έξω από τα δικαστήρια. 

Ο Βενιζέλος έκανε ομιλία στο Σύνταγμα και χρειάστηκε η ενίσχυση των πακιστανών σοσιαλιστών συντρόφων για να μη γίνει τελείως ρεζίλι από πλευράς προσέλευσης. 

Ο Σαμαράς το έχει αποφύγει έξυπνα αλλά νομίζω πως δεν θα συγκινούσε και πολλούς. 

Το κύκνειο άσμα των δημόσιων μαζικών καλεσμάτων πέθανε με τους αγανακτισμένους. 

Όλοι πέρασαν από την πλατεία. 

Το θέμα όμως είναι η απογοήτευση που δημιούργησε αυτή η κίνηση – είναι η ίδια κίνηση που εδραίωσε τη Χρυσή Αυγή στην Αθήνα – των αθώων και άδολων ιδεαλιστών ώθησε τον κόσμο στην αποστροφή. 

Αυτή τελικά ήταν και η πραγματική επίδραση των Αγανακτισμένων στην κοινωνία. 

Απομυθοποίησε την υπέροχη ουτοπία και τους ξενέρωσε όλους.