ΘΕΟΔΩΡΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

Διαβάζοντας το όνομα της αυτόματα αναρωτήθηκες – είμαι σίγουρος – αν το πόνημα αφορά μια μοντέλα, μια τραγουδιάρα, μια ηθοποιό, μια στάρλετ, ή μια τηλεπερσόνα. 

Καμία σχέση. 

Η Θεοδώρα Παπαντωνιάδου είναι μια απλή κοπέλα, ένας καθημερινός άνθρωπος, που βλέπεις παντού αλλά την προσπερνάς γιατί δεν συνάδει με τα πρότυπα των μαζικών μέσων επιρροής με τα οποία βομβαρδίζεσαι καθημερινά. 

Πρόκειται για μια σύγχρονη μικρή ηρωίδα. Εργάζεται σκληρά ως νοσηλεύτρια σε ένα από τα πιο σκληρά νοσοκομεία, στον Άγιο Σάββα, το αντικαρκινικό νοσοκομείο που βρίσκεται στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. 

Καθημερινά περνούν μπροστά από τα μάτια της άνθρωποι που λιώνουν σαν το κερί. Ο πόνος, η αγωνία, οι ακτινοβολίες, οι χημειοθεραπείες και ξανά μανά. Ο θάνατος. 

Αυτό που διαφοροποιεί τον Άγιο Σάββα από τα άλλα νοσοκομεία είναι εκεί υπάρχει η πραγματικά τρομακτική δοκιμασία του ανθρώπου. Στα άλλα, κάνεις την επέμβαση και ή πέτυχε ή δεν πέτυχε. Ή ζεις ή πεθαίνεις. Στον Άγιο Σάββα ζεις και πεθαίνεις κάθε λεπτό. Σβήνεις, ανασταίνεσαι. Λιώνεις και αναπνέεις. Δίνεις μικρές καθημερινές μάχες με την επάρατο νόσο και συχνά πρόκειται για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Επιβραδύνεις την πορεία για τον Άδη. Κερδίζεις μια μάχη, επανέρχεσαι για εξετάσεις. Ο όγκος επανεμφανίστηκε. Θεραπείες και πάλι. Για μια ελπίδα που πεθαίνει τελευταία μόνο που στον Άγιο Σάββα πεθαίνει πολλές φορές. 

Ο καρκίνος δεν κάνει καμία διάκριση. Αν είσαι νέος ή ηλικιωμένος. Αν είσαι πλούσιος ή φτωχός. Αν είσαι άνδρας ή γυναίκα. Όταν μπλέξεις μαζί του πρέπει να έχεις πολλές αρετές για να τον αντιμετωπίσεις και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τις έχουν. Σπάνε. Λυγίζουν. Το πλέον εύκολο και το πιο άνετο ξέσπασμα γίνεται στους νοσηλευτές. Λένε ότι μια αρρώστια μπορεί να σε κάνει λίγο καλύτερο. Ωραίο για κλισέ αλλά δεν συμβαίνει πάντα. Σε ποιον να ξεσπάσεις, να βγάλεις το θυμό σου; Την πικρία σου; Στους οικείους σου; Φοβάσαι την εγκατάλειψη. Στους γιατρούς; Δεν συμφέρει. Οι νοσηλευτές είναι το καλύτερο θύμα γιατί άλλωστε «η δουλειά τους είναι και πληρώνονται για αυτό». 

Η όμορφη Θεοδώρα, Δώρα για τους συναδέλφους της, πρέπει μεταξύ των καθηκόντων της να κάνει στους ασθενείς ψυχοθεραπεία, να ανεχθεί οποιαδήποτε παρανοϊκή αντίδραση γιατί ξέρει που οφείλεται και να δώσει καθημερινά μια μάχη. Με τους ασθενείς, με τους συναδέλφους της που σε μια ζούγκλα γίνονται θηρία, με τους γιατρούς που τρέχουν και αυτοί πανικόβλητοι, στο ελληνικό σύστημα υγείας με τα μύρια όσα προβλήματα. Πολύ σκληρά κερδίζει τον καθημερινό επιούσιο σε σημείο που αρκεί μια βάρδια για να την εξουθενώσει για τρεις μέρες. Την επόμενη μέρα όμως είναι πάλι εκεί. 

Η ίδια ξέρει από αυτά. Αντιμετωπίζει και τα δικά της προβλήματα υγείας και ένας Θεός ξέρει από πού αντλεί δύναμη. Μένει μόνη της στην Αθήνα και τα φέρνει δύσκολα βόλτα συντηρώντας ένα σπίτι και παίρνει μια ανάσα όταν την επισκέπτεται από το χωριό η μητέρα της. 

Πριν από λίγες μέρες εμφανίστηκε στο νοσοκομείο ένα κορίτσι από τη Ρόδο, 24 ετών. Σαν τα κρύα τα νερά. Πανέμορφη, ψηλή, με ένα απέραντο χαμόγελο και λαμπερά μάτια που σε αναγκάζουν να υποκλιθείς από το κάλλος. Η κοπέλα αυτή έχει καρκίνο σε προχωρημένο βαθμό και ετοιμάζεται να δώσει μια μεγάλη μάχη ενόψει μιας χειρουργικής επέμβασης. Αν πάρει παράταση ζωής, θα δώσει και άλλες μάχες. Εφόρου ζωής. 

Γνωρίστηκαν με την Δώρα στο νοσοκομείο. Πολύ κοντά σε ηλικία, ήρθαν και κοντά σε συναναστροφή. Μόνη της ήρθε στο τέρας της Αθήνας, δεν είχε κανέναν να τη βοηθήσει, να την επισκευθεί, να της φέρει έστω ένα ποτήρι με νερό. Η Δώρα τη λυπήθηκε και τη συμπάθησε και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να της ανακουφίσει την παραμονή στο νοσοκομείο. 

Έφτασε το τριήμερο της 28^ης Οκτωβρίου. Η Δώρα είχε και τη Δευτέρα άδεια όποτε θα τα ξανάλεγαν την Τρίτη. Την Παρασκευή σαν να της ξέφυγε, τη ρώτησε: Τι θα κάνεις το τριήμερο; Η άλλη κοπέλα χαμογέλασε με απορία: Τι να κάνω, θα μείνω εδώ μέσα, αφού ξέρεις πως δεν έχω που αλλού να πάω… 

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή του ανθρώπου που σε λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο βγαίνουν στην επιφάνεια ότι κουβαλάει στον εγκέφαλό του. Η παιδεία του, η ιδιοσυγκρασία του, οι παραστάσεις, η αγωγή από το σπίτι, οι αξίες, η προσωπικότητα του. Ο μέσος άνθρωπος τις ονομάζει «φλασιές» αλλά καμία φλασιά δεν προκύπτει από το πουθενά. 

Θα έρθεις μαζί μου! Της είπε. 

Ε; Που; 

Τι που;  Στο σπίτι μου παιδάκι μου! Μαζί μου! Δεν θα σε αφήσω, χαρά θεού έξω με τόσο ωραίο καιρό στο νοσοκομείο! Θα μείνεις μαζί μου και εδώ θα έρχεσαι μόνο για τις εξετάσεις σου και ότι άλλο πρέπει να κάνουμε! 

Μα…

Ούτε μα, ούτε μου, έλα τελείωνε! Μάζεψε τα πράγματα σου, και φύγαμε! 

Ρε συ!

Ρεσό έχω σπίτι! Θα τα ανάψουμε το βράδι καθώς θα αράζουμε στο μπαλκόνι να κάνουμε ατμόσφαιρα! Άντε παιδάκι μου κουνήσου, θέλω να φύγω από δω μέσα, δεν θα χαραμίσω ούτε ώρα από το τριημεράκι μου! 

Της έδωσε στέγη. Το σπίτι της. Η Θεοδώρα Παπαντωνιάδου έκανε μια υπέρβαση που ελάχιστοι θα την έκαναν. Την αντιμετώπισε ως αδελφή της, ξέχασε ότι είναι μια άγνωστη ασθενής, της έβγαλε αντικλείδια και την έκανε να νοιώσει μια αναπάντεχη θαλπωρή. Μια ζεστασιά για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη μεγάλη μάχη του χειρουργείου. Πήγαν βόλτες, είδαν ταινίες, κουτσομπόλεψαν, περπάτησαν, έκαναν βόλτες στα μαγαζιά. Της μαγείρεψε, μοιράστηκε το χώρο της, το χρόνο της και της έδωσε αγάπη. Σε μια άγνωστη που γνώρισε χθες ως ασθενή. 

Η κοπέλα πήρε τα πάνω της. Μπαίνει στη μάχη με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Έκανε μια επέμβαση και ετοιμάζεται για τη δεύτερη. Τη μεγάλη… 

Όταν διηγήθηκα την ιστορία στον βραζιλιάνο προσωπικό μου ποτοαναμείκτη, φίλος καλός στα δύσκολα, παρατήρησα πως βούρκωσε. Όπως ακριβώς είχα βουρκώσει και εγώ. Έβαλε ένα τζακ με δύο παγάκια. 

Ύποπτε amigo, γύρισε και μου είπε. Πρέπει να το γράψεις αυτό. Άναψε ένα κερί αντί να διαμαρτύρεσαι για το σκοτάδι… 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι…

Υγ. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή όπως και το όνομα της νοσηλεύτριας που κατόπιν αδείας της, το δημοσιεύω. Μια ιστορία που αξίζει τον κόπο να μη μείνει θαμμένη. Αν διάβασες μέχρι τέλους, αν συγκινήθηκες έστω μισό γραμμάριο, κοίτα ψηλά και κάνε μια προσευχή για την κοπέλα….

Προσθηκη - Φεβρουαριος 2015. Η κοπελα τελικα δεν τα καταφερε και μερικους μηνες αργοτερα απεβιωσε...