ΕΔΩ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ

Έχω παρακολουθήσει όλες τις εκπομπές του Νίκου Χατζηνικολάου στο Star. Για δύο λόγους: Αφενός γιατί αυτή η μορφή εκπομπής είναι πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, αφετέρου γιατί μας έλειψε η τηλεοπτική παρουσία του Ν.Κ. 

Μπορεί σε πολλά να διαφωνώ μαζί του, μπορεί να θεωρώ ότι έγινε κυριλέ Αυτιάς, μπορεί να μη συμφωνώ με τους σχολιαστές του, τον παμπόνηρο Τράγκα και την θρασύτατη χαζοχαρούμενη Μακρή, μπορεί να θεωρώ πως ωφελήθηκε από το φαύλο και παρασιτικό σύστημα που κυριάρχησε στο χώρα μας αλλά δεν παύει να έχει ένα κύρος που έμεινε αλώβητο για 25 και πλέον χρόνια. Είναι πολλά τα χρόνια για να μην αναγνωρίσει κανείς την αξία του ανδρός και ότι είναι ο κορυφαίος στο είδος του που έβγαλε η ελληνική τηλεόραση. 

Εξαιρώ την εκπομπή με τον  Γεωργιάδη που ως κοινό ήταν κάτι συνδικαλιστές και σαρανταοκτώ πρόεδροι διάφορων σωματείων και πολύ το χάρηκα όταν ο Άδωνις γράπωσε το ρόπαλο και τους πήρε τα κεφάλια. Παρεμπιπτόντως, όταν αυτά που του προσάπτουν οι αντίπαλοι του είναι το χαϊδευτικό μπουμπούκος από τη σύζυγο και το ότι είναι τηλεπωλητής βιβλίων, πρέπει να είναι μια χαρά υπουργός. Για το χάλι επί σειρά ετών που είναι η Υγεία στη χώρα μας, για να κριθεί δίκαια ο Αδωνις, θα πρέπει να περάσει τουλάχιστον ένας χρόνος. 

Οι υπόλοιπες εκπομπές είχαν πολίτες με πολιτικούς. Δεν θα πέσω στην παγίδα της σκοτεινής συνομωσίας ότι το πάνελ είναι στημένο. Θεωρώ απολύτως φυσιολογικό ένας πολιτικός να έφερε δύο φίλους του, ο Χατζηνικολάου να έβαλε άλλους δύο θαυμαστές του από το twitter αλλά πάνω κάτω πιστεύω ότι σε πάνω από 200 άτομα που έχουν παρελάσει από το στούντιο, η συντριπτική πλειοψηφία αποτελείται από καθημερινούς ανθρώπους. 

Οι πολιτικοί είναι πολιτικοί. Αχρείοι, άθλιοι και επικίνδυνοι. 

Οι εκπομπές του Νίκου Χατζηνικολάου με γέμισαν απελπισία. Ανέδειξαν το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει αυτή η χώρα και είναι οι πολίτες της. Σιγά το νέο θα μου πεις. Για αυτό ψήφισαν τον ψεκασμένο Καμμένο, το ΚΚΕ, τη Χρυσή Αυγή, το ΠΑΣΟΚ… 

Στα χρόνια του υπαρκτού λαϊκισμού, η προπαγάνδα κλάψας, μιζέριας, μίρλας και γκρίνιας έχει ποτίσει ως και το μεδούλι του μέσου Έλληνα. Τελικά οι πνευματικοί ταγοί αυτής της κοινωνίας είναι ο Παπαδάκης με τον Αυτιά. Οι πολίτες στο πάνελ αναπαράγουν ότι ακούν στην τηλεόραση από βολεμένους δημοσιογράφους που κολακεύουν τον τηλεθεατή για να μην τον χάσουν από πελάτη. 

Θυμάμαι ένα κοριτσάκι 22 ετών να αναρωτιέται δημοσίως ποιος θα του δώσει όραμα. Το όραμα κουκλίτσα μου να το πάρεις από το σπίτι σου και την αγωγή που σου έδωσαν οι γονείς σου. Όραμα για σένα θα φτιάξεις εσύ. Αν περιμένεις από κάποιο πολιτικό κόμμα, άφησε το, μην κουράζεσαι, δες τη βέρα στο δεξί ή οποιοδήποτε τούρκικο σίριαλ. Ένα άλλο τυπάκι 20 ετών, που πήγε στο στούντιο συστημικά με γραβάτα και κοστούμι, ρώτησε επαναστατικά τον Καμμένο αν θα συμμετείχε σε μια αντίστοιχη κίνηση με αυτή που έγινε στην Αίγυπτο. Ο στρατός με το λαό ανέλαβαν την εξουσία. Μπάχαλο δηλαδή. Ο Καμμένος κάθησε και του απάντησε σοβαρά. 

Δεν είδα να ρωτάει κανείς για τα εθνικά θέματα, για την εξωτερική πολιτική, για την παιδεία, για την επιχειρηματικότητα, για την ανάπτυξη. Όλοι τα ίδια και τα ίδια. Τα λεφτά στην τσέπη τους. Και εγώ είμαι άνεργος και τι θα κάνω και εμένα μου έκοψαν λεφτά και τι θα κάνω και δώστε μου όραμα, δώστε μου ελπίδα και τι θα κάνεις εσύ αν αναλάβεις την εξουσία και υποσχέσου μου κάτι να αισθανθώ καλύτερα και το πρόβατο τρώει λόγια και χορταίνει. 

Το δεύτερο σκέλος των εκπομπών του Χατζηνικολάου που μου έκανε εντύπωση είναι η εντελώς τελείως διαφορετική ατζέντα που έχουν οι δημοσιογράφοι από αυτή που έχουν οι πολίτες. Οι δημοσιογράφοι θα ρωτήσουν για παιχνίδια εξουσίας, να σχολιάσει ο προσκεκλημένος τι δήλωσε κάποιος άλλος, για τη Χρυσή Αυγή - δέκα φορές, μετά έρχονται διαφημίσεις και κάπου χάνεται το πάνελ από τις συχνές διακοπές και τις φωνές από τους συνομιλητές του. 

Οι πολίτες θίγουν διαφορετικά θέματα, συγκεκριμένα, της καθημερινότητας και για αυτό είναι πολύτιμη η εκπομπή που μιλάνε στον ενικό. 

Ο με πολλές λευκές τρίχες στην κεφαλή, Νίκος Χατζηνικολάου, κρατάει σε καλό ρυθμό την εκπομπή. Αν και είναι πολλές οι ώρες, δεν κουράζει – εκτός από εκείνη με τον Καμμένο που γέλαγε ο κόσμος, μέχρι και ο ίδιος ο Ν.Χ. βαρέθηκε και σφύριξε λήξη πριν την ώρα της – και κυρίως δεν την αφήνει να γίνεται χάβρα. Σε σχέση με τα ατέλειωτα πάνελ του Τριανταφυλλόπουλου που όλοι ήταν εναντίον όλων, εδώ υπάρχει πολιτισμός. Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα αν στο στούντιο δεν παραβρίσκονται 40 νοματαίοι, ας είναι 20 και ας κάνουν 2 ερωτήσεις. Επίσης είναι παντελώς άχρηστο να λες «μπορείτε να μας στέλνετε τις ερωτήσεις σας στο τουίτερ ή στο μειλ της εκπομπής» όταν ο χρόνος δεν φτάνει καλά καλά για τους πολίτες να κάνει μια ο καθένας. 

Από την άλλη ο Χατζηνικολάου δεν έχει και σοβαρούς συνεργάτες. Συνέντευξη κονσέρβα ( αν και θα προτιμούσα ζωντανά ) του Κασιδιάρη και δύο μαντράχαλων «δημοσιογράφων». Όταν ο Ηλίας έβαλε τον χιτώνα του Αποστόλου Παύλου σε βαθμό πρόκλησης, ούτε ένας από τους μαντράχαλους δεν του έκανε μια απλή ερώτηση: Τότε γιατί ρε γίγαντα έχεις τατουάζ με τη σβάστικα; Γιατί ο Ηλιόπουλος έχει επίσης τατουάζ με το ζιγκ χάιλ, γιατί ο Μιχαλολιάκος με τις χειροπέδες φώναζε «ζήτω η νίκη» = ζιγκ χάιλ σημαίνει αυτό αν δεν το κατάλαβες και γιατί ο Παππάς όταν παραδόθηκε στην ασφάλεια χαιρέτησε ναζιστικά;; ε;;

Οι πολιτικοί όταν διακόπτουν τον συνομιλητή τους, προβάλλουν το σύνηθες κλισέ: «Διάλογο κάνουμε». Διάλογος χωρίς ευγένεια στον συνομιλητή, είναι βαρβαρότητα. Διάλογος δεν σημαίνει ότι πετάγομαι συνέχεια δημιουργώντας ηχορρύπανση και προσπαθώντας να κερδίσω τις εντυπώσεις δια της επιβολής. Αυτά έπρεπε να τα είχαν αφήσει στη δεκαετία του 90, αλλά τι είπα τώρα.. 

Εν κατακλείδι, μια χαρά είναι η εκπομπή, μάπα οι πολιτικοί, πιο μάπα οι πολίτες και για να γίνει καλύτερη θα πρότεινα λιγότερους πολίτες, περισσότερες ερωτήσεις και το πολύ δύο πολιτικοί. 

Επίσης θα μου άρεσε πολύ ένα πάνελ με τον Χρήστο Γιανναρά, τον Στέλιο Ράμφο, τον Αναστάσιο Αλβανίας, τον Πάσχο Μανδραβέλη, τον Κωνσταντίνο Χολέβα που γράφει στο antibaro.gr  – θα έβαζα και τον Ζουράρι, αλλά πήγε ο τιτάνας και έκανε και κόμμα με τέτοιο τίτλο που δεν θα τον ψηφίσει ούτε η θεία του. «Πυρίκαυστος Ελλάς» λέγεται, κοινώς, Ελλάδα στα κάρβουνα…