ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΑΓΑΘΟΠΟΥΛΟΥ - ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Μέχρι σήμερα οι συνεντεύξεις που έχω πάρει είναι είτε γραπτές, είτε απομαγνητοφωνημένες. Ήθελα να κάνω και μια με κάμερα. Ανέκαθεν μου άρεσε ο ζωντανός λόγος. Αφενός μπορείς να βγάλεις περισσότερα από τον συνεντευξιαζόμενο, αφετέρου το ζωντανό είναι και ότι πιο κοντινό στο να καταλάβεις την αλήθεια περί του του ατόμου και των ιδεών του. 

Η Ειρήνη Αγαθοπούλου, βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ στο Κιλκίς, ήταν η πρώτη μου προσπάθεια για αυτού του τύπου τη συνέντευξη. 

Επέλεξα να την προσεγγίσω για τρεις λόγους: 

Ο πρώτος, είναι η νεότερη βουλευτής στο ελληνικό κοινοβούλιο. 27 ετών παρακαλώ, οπότε για μένα παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον το τι έχει να πει ένας νέος άνθρωπος που βρίσκεται αν μη τι άλλο στην πλέον επίσημη θέση της κοινωνικής ιεραρχίας. 

Ο δεύτερος είναι γιατί θεωρώ την παρουσία της πάρα πολύ κρίσιμη. Αν δηλαδή δεν συντελέσει ένας νέος άνθρωπος να αλλάξει έστω κάτι στο κοινωνικό γίγνεσθαι τότε δεν υπάρχει πια καμία ελπίδα. 

Ο τρίτος είναι ότι μου κάνει φοβερή εντύπωση ότι δεν έχει τύχει ιδιαίτερης προβολής από τα μαζικά μέσα επιρροής παρά και το νεαρόν της ηλικίας της και το κάλλος της. 

Η Ειρήνη Αγαθοπούλου η βουλευτής με το εκτυφλωτικό χαμόγελο, ανταποκρίθηκε σε μια ιδιαίτερη, εξουθενωτική και αντισυμβατική συνέντευξη. Την παίδεψα για 104’ και απόρησα και εγώ με την υπομονή της και την καλοπροαίρετη διάθεσή της. Θέλω να σημειώσω και να το τονίσω αυτό, ότι προς τιμήν της και μακάρι να παραμείνει έτσι, ούτε ζήτησε να δει προκαταβολικά τις ερωτήσεις, ούτε έκοψε καμία. Όπως τα είπαμε, χωρίς διάλλειμα, χωρίς μοντάζ, έτσι και το ανέβασα. Μιλήσαμε για πολλά θέματα, είτε σε προσωπικό επίπεδο για να τη γνωρίσουμε καλύτερα, για την οικονομία, την υγεία, που θα βρουν τα λεφτά, τα εθνικά θέματα, για την ανάπτυξη, τη σχέση κράτους και εκκλησίας, τα θρησκευτικά στα σχολεία, το Τέξας, τους συνδικαλιστές που τρέχουν στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ, της ζήτησα να σχολιάσει διάφορες περίεργες δηλώσεις στελεχών του κόμματος, τον κόσμο που δεν επαναστάτησε κ.α.  

Δεν ξέρω τι θα έχει καταφέρει στο τέλος της βουλευτικής της θητείας αλλά αν μη τι άλλο είχε πολλά ενδιαφέροντα – μη σου πω και προκλητικά - να πει. 

Τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όποιον παρακολουθήσει μέχρι τέλους.  

Τη φράση «πνευματικά δικαιώματα» τη βαριέμαι και ως σκέψη.

Ότι θέλετε πάρτε, αντιγράψτε, κλέψτε, βάλτε τρούφα και καλή σας όρεξη.

Απλώς, απευθυνόμενος στο φιλότιμο σας, μπορείτε να αναφέρετε ότι το πήρατε από το www.suspect.gr

ΥΓ. Θερμές ευχαριστίες στον σπουδαίο φωτογράφο κ. Θανάση Καβαλλιεράτο για τη σκηνοθεσία, την εικονοληψία, την ηχοληψία και την τεχνική υποστήριξη. Χωρίς τη βοήθειά του, η συνέντευξη δεν θα γινόταν ποτέ. Αν θέλεις να καλύψεις οποιοδήποτε κοινωνικό γεγονός, μπορείς να του στείλεις mail στο atano62@gmail.com και το αποτέλεσμα θα είναι εγγυημένα εξαιρετικό. 

Κάνε καφέ, βάλε ποτό και απόλαυσέ τη: 

Συνέντευξη

ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο στην Κω, το καλοκαίρι που μας πέρασε, εργάστηκε ως σερβιτόρα η Γεωργία. Με σπουδές τουριστικών επαγγελμάτων, με διαβατήριο τη ομορφιά και τη γοητεία της, λίγο πριν το γάμο με ένα καλό παιδί, η επαγγελματική ανομβρία στον τόπο της, την έστειλε για σεζόν στην Κω.

Δυσκολεύτηκε λίγο στην αρχή, πρώτη φορά πήγαινε μόνη της στην άλλη άκρη της Ελλάδας, δεν άργησε όμως να βρει ρυθμό, φίλους και παρέες.  

Η καθημερινότητα της κυλούσε ανέμελα μέχρι που εμφανίστηκε στο pool bar ένας Γερμανός πελάτης του ξενοδοχείου με all exclusive πρόγραμμα διαμονής και απαίτησε με περισσή αγένεια όλα τα ποτά του δωρεάν. 

Η Γεωργία του εξήγησε ευγενικά ότι μερικά από όσα ζητάει δεν περιλαμβάνονται στο δωρεάν αλλά στο πληρώνεις. 

Ακολουθεί ο διάλογος: 

-          Γιατί μου λες ότι δεν μπορώ να τα πάρω δωρεάν; 

-          Γιατί αυτό προβλέπει το πρόγραμμα σας. Αυτά είναι δωρεάν και αυτά τα πληρώνετε εφόσον τα παραγγείλετε

-          Μα καλά, πόσο απαράδεκτοι είστε εδώ στην Ελλάδα! Τι εξυπηρέτηση είναι αυτή; Σας πληρώνω, σας δίνω τα λεφτά μου και θέλετε να με βάλετε να πληρώσω και άλλα; 

-          Σας εξήγησα κύριε. Αυτά είναι δωρεάν και αυτά τα πληρώνετε, απάντησε με χαμόγελο και ψύχραιμα η Γεωργία. 

-          Η Ελλάδα είναι ένα απαίσιο μέρος και δεν αξίζει να έρχεται κανείς, απάντησε εκείνος πολύ θυμωμένα

-          Συγγνώμη αλλά αν μου επιτρέπετε, αφού έχετε αυτή τη γνώμη, τότε γιατί ήρθατε στη χώρα μας;

-          Διότι ήταν φτηνά! Μας το πρότεινε το ταξιδιωτικό πρακτορείο, ήταν οικονομικά και για αυτό ήρθαμε.

-          Και δεν σας ενημέρωσε το ταξιδιωτικό πρακτορείο για τις παροχές σας; Σας είπαν, πως οτιδήποτε και αν παραγγείλετε είναι δωρεάν;

-          Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, αλλά η εξυπηρέτησή σας είναι πάρα πολύ κακή!  

-          Αν έχετε παράπονα είναι σεβαστό, μπορείτε να απευθυνθείτε στην διεύθυνση του ξενοδοχείου αλλά να ξέρετε πως δεν μπορώ να σας σερβίρω όλα τα ποτά δωρεάν. 

-          Δεν με ενδιαφέρει, ούτε το ξενοδοχείο, ούτε η διεύθυνση, ούτε εσύ ούτε κανένας! Έλληνες δούλοι, πρέπει να κάνετε ότι σας λέμε! Δούλοι! 

Η Γεωργία, κατακοκκίνισε. Της ήρθε να του φέρει το δίσκο στο κεφάλι. Πληγώθηκε η αξιοπρέπειά της, η χώρα μας, και είναι από τις περιπτώσεις που όχι μόνο ο πελάτης έχει πάντα δίκιο αλλά πρέπει να τον στείλεις κολυμπώντας από κει που ήρθε! Άξιζε όμως τον κόπο να χάσει την ψυχραιμία της και κατ’επέκταση τη δουλεία της για έναν Oστρογότθο; 

-          Όπως νομίζετε κύριε, του απάντησε. Από δώ και πέρα να ξέρετε, επειδή δεν είμαστε δούλοι, ότι αρνούμαστε να σας εξυπηρετήσουμε στο pool bar και για ότι χρειάζεστε μπορείτε να απευθύνεστε στο main bar. 

Ο Γερμανός έφυγε έξαλλος, η Γεωργία ενημέρωσε άμεσα τους συναδέλφους της, την προϊσταμένη και τον διευθυντή της και ευτυχώς τη στήριξαν άπαντες. Ο Γερμανός επανήλθε την επόμενη μέρα και ζήτησε συγγνώμη. 

-          Παρεκτράπηκα χθες, με συγχωρείτε ήμουν πολύ κουρασμένος από το ταξίδι, είχατε δίκιο, κατάλαβα λάθος. Παραφέρθηκα και σας ζητώ συγγνώμη. 

-          Εντάξει, του απάντησε ψυχρά. 

-          Μπορείτε σας παρακαλώ να μου φέρετε ένα χυμό πορτοκάλι; 

-          Σας είπα και χθες κύριε. Εμείς εδώ στο pool bar, αρνούμαστε να σας εξυπηρετήσουμε. Ότι χρειάζεστε, στο main bar. 

Πέρασαν πέντε μέρες, ο Γερμανός ερχόταν στο pool bar, δεν παρήγγελνε τίποτα και για ότι ήθελε ερχόταν εφοδιασμένος. Την τελευταία μέρα, αφού είχε μαζέψει τα πράγματά του, πήγε μια τελευταία βόλτα στο pool bar. 

Βρήκε τη Γεωργία και της είπε: 

Φεύγω, πέρασα να σας χαιρετήσω, πέρασα ωραία στο νησί σας και ήθελα για μια ακόμα φορά να σας ζητήσω συγγνώμη. Επιτρέψτε μου. Βγάζει από το πορτοφόλι του ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ ( δύο μεροκάματα ) και το αφήνει στο τραπέζι. Η Γεωργία το πήρε και του το έβαλε ξανά στο πορτοφόλι. 

-          Όχι κύριε, σας ευχαριστώ πολύ αλλά δεν το χρειάζομαι. 

Δικαίωμα στο λάθος έχουν όλοι και η συγγνώμη τιμά όποιον τη ζητά, αλλά όταν κάποιος είναι θυμωμένος, βγάζει τον πραγματικό του εαυτό και ξεστομίζει τις πραγματικές του απόψεις. Το «δούλοι» ήταν πολύ χοντρό για να ξεχαστεί με μια συγγνώμη ή με ένα πενηντάρικο. Αν ήταν η Γεωργία στη Γερμανία και έλεγε κάτι τέτοιο, αυτή τη στιγμή θα την είχαν τσιμεντώσει στο πεδίο απολιθωμάτων του Μέσσελ. Μου άρεσε πολύ η αντίδραση της και είπα να μοιραστώ μαζί σου την ιστορία της. 

Όταν διηγήθηκα το περιστατικό στον πορτορικανό προσωπικό μου λαθρέμπορο, σχολίασε: Κανόνισε ύποπτε. Ξέρεις. Ποτέ μην αφήσεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια καλή ιστορία..

Έχει δίκιο. Κάθε χρόνο στη χώρα μας έρχονται 4.000.000 Γερμανοί τουρίστες οπότε είναι λογικό να βρεθούν και μερικοί στόκοι. Λίγοι όμως θα είχαν την αντίδραση της Γεωργίας. Άλλος ή θα έσκυβε δουλοπρεπώς το κεφάλι ή θα ασκούσε βία και θα έμπλεκε. 

Η Γεωργία όμως έδειξε κάτι που μας λείπει ή μας αφαίρεσαν αν θέλεις. 

Την τιμή και την περηφάνια… 

 Υγ. Η ιστορία είναι αληθινή, συνέβη το καλοκαίρι του 2013 στην Κω και το «Γεωργία» είναι ψεύτικο καθώς η κοπέλα δεν ήθελε να αποκαλύψω το όνομα της.

ΖΛΑΤΑΝ

Περιμένεις από έναν άνθρωπο που τον ευλόγησε ο Θεός και του χάρισε δόξα, δημοσιότητα, δημοφιλία και τραπεζικό λογαριασμό για να ζήσουν 48 γενιές μετά από αυτόν, να έχει ένα στοιχειώδες ίχνος ανθρωπιάς. 

Το στόρι έχει ως εξής: 

Ένα 8χρονο παιδί από το Σαράγεβο της Βοσνίας, προσβεβλημένο από μια σοβαρής μορφής λευχαιμία που τον χτύπησε στα 6 του χρόνια, έχει ελάχιστο χρόνο ζωής και μία από τις τελευταίες του επιθυμίες είναι να γνωρίσει από κοντά το μεγάλο ποδοσφαιρικό του είδωλο: Τον γελοίο τον Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς. 

Ο Σουηδός του έστειλε μια φανέλα και ένα dvd που του λέει ευχές σε βίντεο. Το παιδάκι ταξίδεψε από την πατρίδα του μέχρι το Παρίσι για να συναντήσει τον Ζλάταν, με τους γονείς του να έρχονται σε συνεννόηση με τους ανθρώπους της Παρί Σεν Ζερμέν προκειμένου να κανονιστεί η συνάντηση.  

Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε με την οικονομική αρωγή της φιλανθρωπικής οργάνωσης "Light For Tomorrow"  αλλά ήταν τεράστια απογοήτευση για το παιδί καθώς δεν κατάφερε να δει τον Ιμπραϊμοβιτς με διάφορες δικαιολογίες για γκόμενες:  Αχ και σήμερα δεν μπορεί και βαχ πρέπει να πάει στο νοσοκομείο και του κάηκε το μοντεμ και άργησε το σχολικό και ξέχασε ανοιχτό το θερμοσίφωνα. 

Ο μικρός Χαϊρουντίν και η οικογένειά του μετά από τρεις ημέρες παραμονής, έφυγαν πικραμένοι από το Παρίσι, με τη λιμουζίνα της Παρί Σεν Ζερμέν να τους συνοδεύει στο αεροδρόμιο για το ταξίδι της επιστροφής στο Σαράγεβο. Μπορεί να τους έφτυσαν αλλά τους ξαπόστειλαν πολυτελώς! Αίσχος και για την Παρί, αίσχος και για τον μπετόβλακα τον Σουηδό. 

Είναι πάντως απίστευτο. Προφανώς ο γελοίος δεν θα ήθελε και στην ομάδα δεν τον πίεσαν να του αλλάξουν γνώμη. Τι θα πάθαινε δηλαδή αν συναντούσε το παιδί, του έκανε μια αγκαλιά, έστω ένα δωράκι και με κάμερες ρε αδερφέ για μάρκετινγκ! 

Για ένα ετοιμοθάνατο παιδί αυτό θα ήταν μια μικρή ανακούφιση, ένα χάμογελο με το οποίο θα έκλεινε τα ματάκια του… 

Ο αλήτης! 

Κουβαλήθηκαν οι άνθρωποι με όλο τον ιατρικό εξοπλισμό, από τη Βοσνία ως το Παρίσι και έφυγαν άπραγοι… 

Για να μη με πιάσει καμιά οργή και γράψω τίποτα βαρύ και για το παιδί του ιδίου, όσο μπορώ να συγκρατηθώ από αυτή την αθλιότητα, τους εύχομαι ολόψυχα να χάνουν σε κάθε αγώνα και με όποιον παίζουν, θα υποστηρίζω τον αντίπαλο.

ΘΕΟΔΩΡΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

Διαβάζοντας το όνομα της αυτόματα αναρωτήθηκες – είμαι σίγουρος – αν το πόνημα αφορά μια μοντέλα, μια τραγουδιάρα, μια ηθοποιό, μια στάρλετ, ή μια τηλεπερσόνα. 

Καμία σχέση. 

Η Θεοδώρα Παπαντωνιάδου είναι μια απλή κοπέλα, ένας καθημερινός άνθρωπος, που βλέπεις παντού αλλά την προσπερνάς γιατί δεν συνάδει με τα πρότυπα των μαζικών μέσων επιρροής με τα οποία βομβαρδίζεσαι καθημερινά. 

Πρόκειται για μια σύγχρονη μικρή ηρωίδα. Εργάζεται σκληρά ως νοσηλεύτρια σε ένα από τα πιο σκληρά νοσοκομεία, στον Άγιο Σάββα, το αντικαρκινικό νοσοκομείο που βρίσκεται στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. 

Καθημερινά περνούν μπροστά από τα μάτια της άνθρωποι που λιώνουν σαν το κερί. Ο πόνος, η αγωνία, οι ακτινοβολίες, οι χημειοθεραπείες και ξανά μανά. Ο θάνατος. 

Αυτό που διαφοροποιεί τον Άγιο Σάββα από τα άλλα νοσοκομεία είναι εκεί υπάρχει η πραγματικά τρομακτική δοκιμασία του ανθρώπου. Στα άλλα, κάνεις την επέμβαση και ή πέτυχε ή δεν πέτυχε. Ή ζεις ή πεθαίνεις. Στον Άγιο Σάββα ζεις και πεθαίνεις κάθε λεπτό. Σβήνεις, ανασταίνεσαι. Λιώνεις και αναπνέεις. Δίνεις μικρές καθημερινές μάχες με την επάρατο νόσο και συχνά πρόκειται για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Επιβραδύνεις την πορεία για τον Άδη. Κερδίζεις μια μάχη, επανέρχεσαι για εξετάσεις. Ο όγκος επανεμφανίστηκε. Θεραπείες και πάλι. Για μια ελπίδα που πεθαίνει τελευταία μόνο που στον Άγιο Σάββα πεθαίνει πολλές φορές. 

Ο καρκίνος δεν κάνει καμία διάκριση. Αν είσαι νέος ή ηλικιωμένος. Αν είσαι πλούσιος ή φτωχός. Αν είσαι άνδρας ή γυναίκα. Όταν μπλέξεις μαζί του πρέπει να έχεις πολλές αρετές για να τον αντιμετωπίσεις και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τις έχουν. Σπάνε. Λυγίζουν. Το πλέον εύκολο και το πιο άνετο ξέσπασμα γίνεται στους νοσηλευτές. Λένε ότι μια αρρώστια μπορεί να σε κάνει λίγο καλύτερο. Ωραίο για κλισέ αλλά δεν συμβαίνει πάντα. Σε ποιον να ξεσπάσεις, να βγάλεις το θυμό σου; Την πικρία σου; Στους οικείους σου; Φοβάσαι την εγκατάλειψη. Στους γιατρούς; Δεν συμφέρει. Οι νοσηλευτές είναι το καλύτερο θύμα γιατί άλλωστε «η δουλειά τους είναι και πληρώνονται για αυτό». 

Η όμορφη Θεοδώρα, Δώρα για τους συναδέλφους της, πρέπει μεταξύ των καθηκόντων της να κάνει στους ασθενείς ψυχοθεραπεία, να ανεχθεί οποιαδήποτε παρανοϊκή αντίδραση γιατί ξέρει που οφείλεται και να δώσει καθημερινά μια μάχη. Με τους ασθενείς, με τους συναδέλφους της που σε μια ζούγκλα γίνονται θηρία, με τους γιατρούς που τρέχουν και αυτοί πανικόβλητοι, στο ελληνικό σύστημα υγείας με τα μύρια όσα προβλήματα. Πολύ σκληρά κερδίζει τον καθημερινό επιούσιο σε σημείο που αρκεί μια βάρδια για να την εξουθενώσει για τρεις μέρες. Την επόμενη μέρα όμως είναι πάλι εκεί. 

Η ίδια ξέρει από αυτά. Αντιμετωπίζει και τα δικά της προβλήματα υγείας και ένας Θεός ξέρει από πού αντλεί δύναμη. Μένει μόνη της στην Αθήνα και τα φέρνει δύσκολα βόλτα συντηρώντας ένα σπίτι και παίρνει μια ανάσα όταν την επισκέπτεται από το χωριό η μητέρα της. 

Πριν από λίγες μέρες εμφανίστηκε στο νοσοκομείο ένα κορίτσι από τη Ρόδο, 24 ετών. Σαν τα κρύα τα νερά. Πανέμορφη, ψηλή, με ένα απέραντο χαμόγελο και λαμπερά μάτια που σε αναγκάζουν να υποκλιθείς από το κάλλος. Η κοπέλα αυτή έχει καρκίνο σε προχωρημένο βαθμό και ετοιμάζεται να δώσει μια μεγάλη μάχη ενόψει μιας χειρουργικής επέμβασης. Αν πάρει παράταση ζωής, θα δώσει και άλλες μάχες. Εφόρου ζωής. 

Γνωρίστηκαν με την Δώρα στο νοσοκομείο. Πολύ κοντά σε ηλικία, ήρθαν και κοντά σε συναναστροφή. Μόνη της ήρθε στο τέρας της Αθήνας, δεν είχε κανέναν να τη βοηθήσει, να την επισκευθεί, να της φέρει έστω ένα ποτήρι με νερό. Η Δώρα τη λυπήθηκε και τη συμπάθησε και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να της ανακουφίσει την παραμονή στο νοσοκομείο. 

Έφτασε το τριήμερο της 28^ης Οκτωβρίου. Η Δώρα είχε και τη Δευτέρα άδεια όποτε θα τα ξανάλεγαν την Τρίτη. Την Παρασκευή σαν να της ξέφυγε, τη ρώτησε: Τι θα κάνεις το τριήμερο; Η άλλη κοπέλα χαμογέλασε με απορία: Τι να κάνω, θα μείνω εδώ μέσα, αφού ξέρεις πως δεν έχω που αλλού να πάω… 

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή του ανθρώπου που σε λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο βγαίνουν στην επιφάνεια ότι κουβαλάει στον εγκέφαλό του. Η παιδεία του, η ιδιοσυγκρασία του, οι παραστάσεις, η αγωγή από το σπίτι, οι αξίες, η προσωπικότητα του. Ο μέσος άνθρωπος τις ονομάζει «φλασιές» αλλά καμία φλασιά δεν προκύπτει από το πουθενά. 

Θα έρθεις μαζί μου! Της είπε. 

Ε; Που; 

Τι που;  Στο σπίτι μου παιδάκι μου! Μαζί μου! Δεν θα σε αφήσω, χαρά θεού έξω με τόσο ωραίο καιρό στο νοσοκομείο! Θα μείνεις μαζί μου και εδώ θα έρχεσαι μόνο για τις εξετάσεις σου και ότι άλλο πρέπει να κάνουμε! 

Μα…

Ούτε μα, ούτε μου, έλα τελείωνε! Μάζεψε τα πράγματα σου, και φύγαμε! 

Ρε συ!

Ρεσό έχω σπίτι! Θα τα ανάψουμε το βράδι καθώς θα αράζουμε στο μπαλκόνι να κάνουμε ατμόσφαιρα! Άντε παιδάκι μου κουνήσου, θέλω να φύγω από δω μέσα, δεν θα χαραμίσω ούτε ώρα από το τριημεράκι μου! 

Της έδωσε στέγη. Το σπίτι της. Η Θεοδώρα Παπαντωνιάδου έκανε μια υπέρβαση που ελάχιστοι θα την έκαναν. Την αντιμετώπισε ως αδελφή της, ξέχασε ότι είναι μια άγνωστη ασθενής, της έβγαλε αντικλείδια και την έκανε να νοιώσει μια αναπάντεχη θαλπωρή. Μια ζεστασιά για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη μεγάλη μάχη του χειρουργείου. Πήγαν βόλτες, είδαν ταινίες, κουτσομπόλεψαν, περπάτησαν, έκαναν βόλτες στα μαγαζιά. Της μαγείρεψε, μοιράστηκε το χώρο της, το χρόνο της και της έδωσε αγάπη. Σε μια άγνωστη που γνώρισε χθες ως ασθενή. 

Η κοπέλα πήρε τα πάνω της. Μπαίνει στη μάχη με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Έκανε μια επέμβαση και ετοιμάζεται για τη δεύτερη. Τη μεγάλη… 

Όταν διηγήθηκα την ιστορία στον βραζιλιάνο προσωπικό μου ποτοαναμείκτη, φίλος καλός στα δύσκολα, παρατήρησα πως βούρκωσε. Όπως ακριβώς είχα βουρκώσει και εγώ. Έβαλε ένα τζακ με δύο παγάκια. 

Ύποπτε amigo, γύρισε και μου είπε. Πρέπει να το γράψεις αυτό. Άναψε ένα κερί αντί να διαμαρτύρεσαι για το σκοτάδι… 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι…

Υγ. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή όπως και το όνομα της νοσηλεύτριας που κατόπιν αδείας της, το δημοσιεύω. Μια ιστορία που αξίζει τον κόπο να μη μείνει θαμμένη. Αν διάβασες μέχρι τέλους, αν συγκινήθηκες έστω μισό γραμμάριο, κοίτα ψηλά και κάνε μια προσευχή για την κοπέλα….

Προσθηκη - Φεβρουαριος 2015. Η κοπελα τελικα δεν τα καταφερε και μερικους μηνες αργοτερα απεβιωσε...