EPILOGUE

Από τις εμπειρίες που δεν θα άλλαζα ακόμα και κατόπιν εορτής, είναι αυτή των δύο τελευταίων χρόνων που παίζω ως DJ σε διάφορα μπαράκια. 

Πήρα πολλαπλά μαθήματα, χρήσιμα και σε ένα βαθμό θεωρώ ότι η DJ απασχόληση συνετέλεσε και σε ενός είδους αυτοβελτίωση. 

Ως DJ, δεν με θεωρώ τίποτα σπουδαίο. Όπως και κανέναν που χρησιμοποιεί notebook. Ο πραγματικά σπουδαίος DJ είναι αυτός που παίζει με βινύλια, άντε και με CD. Αυτός που ρίχνει χρήμα για να αγοράζει μουσική. Αυτός που έχει στοιχειώδεις γνώσεις μουσικής θεωρίας ( ημιτόνια – όγδοα ) και αυτός που τον πληρώνουν αδρά για να εμφανιστεί είτε σε άλλες πόλεις ή ακόμα και σε άλλες χώρες. Είναι αυτός που τον βρίσκουν οι «μαγαζάτορες» της νύχτας για να παίξει στα μαγαζιά τους και όχι αυτός που αυτοπροτείνεται. 

Η γνώμη μου για τον εαυτό μου, είναι ότι στέκομαι αξιοπρεπώς και αν μη τι άλλο …δεν διώχνω τον κόσμο! Αυτός που δεν είναι εξοικειωμένος με τη house ή την electronica, οι επιλογές μου δεν τον ενοχλούν. Κατάφερα να «προσφέρω» τη διασκέδαση που επιθυμώ. Δηλαδή να έρθει κάποιος να πιει ευχάριστα το ποτό του, αποβάλλοντας την κούραση της ημέρας, σε ένα ευχάριστο περιβάλλον και χωρίς να γίνεται το κεφάλι του κομπρεσέρ. 

Είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό το συναίσθημα να μοιράζεσαι «μεγαλοφώνως» τις μουσικές που σου αρέσουν χωρίς τις συμβάσεις τύπου «θα παίξω αυτό γιατί είναι της μόδας» ή «αυτό δεν θα το βάλω γιατί αρέσει μόνο σε μένα». Ότι κομμάτι ακούστηκε από τα ηχεία κάθε μπαρ ήταν και από τα αγαπημένα μου και τουλάχιστον σε ένα σκοτεινό συρταράκι της εγκεφαλικής ματαιοδοξίας μου, έχω να καυχώμαι ότι αυτά που έπαιξα δεν τα έχω ξανακούσει σε άλλα μαγαζιά. Όχι γιατί έχω το αρχείο το απύθμενο, αλλά γιατί δεν λειτούργησα ποτέ ως τροχονόμος ημερομηνιών. Αυτό είναι του 2012, δεν το βάζω, μόνο τα του 2013 για να φαίνομαι «ενημερωμένος». Ούτε καν. Μόνος γνώμονας η καλή –κατ εμέ – μουσική, το ευχάριστο ηχητικό αποτέλεσμα με ομαλή ροή και η μουσική να γίνεται ένα υπέροχο χαλί ώστε να προάγεται η ανθρώπινη επικοινωνία. Μπορεί σε μια τετράδα κομματιών να πήγαινα από το 2005, στο 2013, μετά στο 1998 και καπάκι στο 2003! Ο κόσμος του μπαρ δεν θα κάτσει να αναλύσει πότε είναι το τάδε κομμάτι αλλά πως ηχεί στα αυτιά του και θα καταλάβεις την ευαρέσκεια του κοινού αν «γκρουβάρει» [Μετάφραση: Το ρήμα εφεύρεση σημαίνει το κούνημα της κεφαλής και ενίοτε του σώματος κατά τον ρυθμό ενός κομματιού] και φυσικά από το χρόνο παραμονής στο μπαρ. Θα ενοχληθεί όμως αν κάνεις μια λάθος αλλαγή. Θα ενοχληθεί αν αυξομειώνεις τον ρυθμό στο άσχετο ή αν δίνεις ένταση γιατί φαντάζεσαι ότι είσαι ο Τιέστο και παίζεις στο Γουέμπλεϊ με 100.000 κόσμο και για να μιλήσει ο άλλος στο μισό μέτρο θα πρέπει να καταβάλλει υπερπροσπάθεια. 

Δόξα τω  θεώ έπαιξα σε καλά μαγαζιά. Με καθαρά ποτά, με ωραία διακόσμηση και «καλό κόσμο» [Μετάφραση: νορμαλ άνδρες και αρκετές και ωραίες γυναίκες]. Δεν είμαι από αυτούς που φτύνω από εκεί που τρώω. Είδα και αρκετά ευτράπελα και κωμικοτραγικά στη νύχτα αλλά δεν θα χρησιμοποιήσω το παρόν μπλογκ για να ξεκατινιαστώ. Αυτό πάντως που μου έκανε εντύπωση είναι ότι συνήθως ο μαγαζάτορας δεν θα σου πει ποτέ τη λέξη «όχι». Θα σου πει «θα το δούμε», θα σου πει «θα το σκεφτώ και θα σου πω», θα σου πει «δεν χανόμαστε», θα σου πει «δεν έχω κάποιο κενό τώρα αλλά σε πρώτη ευκαιρία θα μιλήσουμε» και όλα αυτά ισούται με ένα τεράστιο όχι. Σαν τις γκόμενες που σου λένε σε βλέπω σαν φίλο και «θα σε πάρω να πάμε για καφέ» και δεν σε καλούν ποτέ. Το καλό της υπόθεσης για μένα είναι πως ουδέποτε δέχθηκα κάποια υπόδειξη την ώρα που έπαιζα, ή από πουθενά δεν με έδιωξαν γιατί «έκανα ζημιά» στο μαγαζί και για αυτό πάντα έβρισκα να παίζω γιατί είχα καλές συστάσεις. 

Συν τοις άλλοις ήταν και μια έξοδος για μένα. Έβγαινα, πήγαινα σε ένα μπαρ, επέλεγα τη μουσική, τα έπινα τσάμπα, έβλεπα και αγαπημένους φίλους, έπαιρνα και ένα χαρτζιλίκι ( που κατά μια διαβολική σύμπτωση την επόμενη μέρα εξανεμίζετο στο σουπερμάρκετ ) και μια χαρά. 

Η άλλη πλευρά του φεγγαριού είναι πως ο DJ στις μέρες μας, δεν είναι πια ο τύπος που θα βάλει την ουάου μουσική και το πλήθος θα τρέξει να ακούσει τις επιλογές του on the decks. Στην εποχή του ασύρματου κόσμου, του youtube και των mp3 ο DJ μετετράπη σε σερβιτόρο ταβέρνας στη Χασιά. Για περάστε, για περάστε.

Παλιότερα ο μαγαζάτορας ρωτούσε «τι μουσική θα παίξεις;» και τώρα ρωτάει «πόσο κόσμο έχεις;» Ειδικά φέτος, αρκετές φορές έπαιξα και οι προσκεκλημένοι  μου ήταν τριπλάσιοι από τους πελάτες του μαγαζιού! 

Ο DJ σήμερα πρέπει να είναι δημοσιοσχεσίτης, πιαριτζής, [ Μτφρ: Από το αγγλικο PR – Public Relations ] και να έχει κόσμο. Για να δικαιολογήσει κάποιος την παρουσία του ισχύει ο χρυσός κανόνας του 10. Να έχει το λιγότερο 10 άτομα – οι εξής 5 δηλαδή που θα έρθουν συνοδευόμενοι – ώστε να δικαιολογεί το μεροκάματο του και να «φέρνει πελάτες» στο μαγαζί. Αν το μπαρ βαράει μύγες δεν σώζεται με τους 10, αλλά μπορείς να έχεις τα μούτρα να ζητήσεις και άλλο βράδι. Είπαμε να βοηθήσει ο DJ όχι όμως και να επωμιστεί και όλα τα έξοδα του μαγαζιού! 

Συνήθως λοιπόν την πρώτη ώρα κάθε σετ μου όσο και αν δεν το έδειχνα, ήμουν αγχωμένος γιατί με ένοιαζε πόσοι «δικοί μου» θα έρθουν. Μετά την πρώτη ώρα το απολάμβανα. 

Έμαθα να εκτιμώ τους ανθρώπους που μου έκαναν την τιμή και έρχονταν εκεί που έπαιζα. 

Έμαθα να καταλαβαίνω τον αγώνα που δίνει ο οποιοσδήποτε έχει μια δημόσια δραστηριότητα και η ψυχούλα του το ξέρει πως νοιώθει αν κάνει είτε ένα DJ event, είτε μια έκθεση, είτε μια παράσταση στο θέατρο, είτε μια συναυλία, είτε ανοίγει ένα κατάστημα και πάει άπατο ή αντίστοιχα επιτύχει.

Έμαθα και απαλλάχθηκα από την ασθένεια της εποχής μας, την οξεία facebookίτιδα. 

Υπάρχουν δύο ειδών δημόσιες δραστηριότητες. Αυτή που μπορείς να συμμετέχεις από την πολυθρόνα σου και αυτή που απαιτεί τη φυσική σου παρουσία. Από την πολυθρόνα σου μπορείς πχ να διαβάσεις ένα blog και να γράψεις ένα σχόλιο, να ακούσεις μια ραδιοφωνική εκπομπή και να στείλεις ένα μήνυμα είτε να δεις μια φωτογραφία και να την επιβραβεύσεις ηλεκτρονικά με ένα like ή +1 στα κοινωνικά δίκτυα. Το εύκολο κομμάτι. Η φυσική παρουσία όμως είναι αυτή που πραγματικά μετράει. Να ξεβολευτείς και να σηκωθείς από την πολυθρόνα, να ξοδέψεις και λίγα χρήματα για ένα ποτό και να πας.  

Η πραγματική στήριξη είναι η παρουσία. 

Είδα πολλούς τύπους αντιδράσεων. Αυτούς που ήταν φίλοι, πραγματικοί φίλοι και ήρθαν. Αυτοί που νόμιζα ότι ήταν φίλοι και δεν πάτησαν ούτε μια φορά. Ξέρω τι θα μου πεις και σε προλαβαίνω: Ναι, έχουμε κρίση. Δεν ζω σε άλλο πλανήτη, εδώ είμαι, ανάμεσά σας! 

Φέτος έπαιξα 12 φορές. Κανείς δεν απαιτεί να πας και στις 12. Όμως βγαίνεις που βγαίνεις. Πήγαινε 1-2 φορές στον φίλο σου! Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό υπάρχει ο φθόνος στους ανθρώπους. Ναι, σου φαίνεται βαρύγδουπο αλλά αυτό το καταλαβαίνει μόνο όποιος έχει αντίστοιχη δραστηριότητα. Και κατόπιν εορτής να έρχονται σαν τα ποντίκια να σε ρωτάνε «πως πήγε το event;;» για να κατενθουσιαστούν αν τους απαντήσεις «χάλια» και να δαγκώσουν τη γλώσσα τους μέχρι να τρέξει αίμα αν τους πεις «καταπληκτικά». 

Είδα άγνωστους που ούτε καν τους περίμενα να έρχονται και να ξαναέρχονται γιατί εκτίμησαν είτε τις εκπομπές μου, είτε το μπλογκ μου. Είδα γνωστούς χωρίς πολλές υποσχέσεις να δηλώνουν την παρουσία τους. Επίσης είδα πολλούς ηλεκτρονικούς θαυμαστές να με εκθειάζουν από την πολυθρόνα αλλά να μη σηκώνουν έστω μια φορά τον πωπό τους από αυτήν. Είδα αρκετούς που στα λόγια έχτισαν επτά ολυμπιακά στάδια στη σειρά και ούτε καν φάνηκαν. Από όλα είδα και έμαθα. 

Λένε πολλοί ότι ο φίλος φαίνεται στη λύπη και στη δυστυχία. Ισχύει αλλά πολλές φορές το κάνει γιατί αισθάνεται και καλύτερα τύπου «ευτυχώς είμαι σε καλύτερη μοίρα από σένα».  Ισχύει επίσης ότι ο φίλος φαίνεται και στη μεγάλη χαρά. Να χαρεί και να σε στηρίξει ανιδιοτελώς. Ίσως αυτό είναι πιο δύσκολο γιατί η ζηλοφθονία είναι πολύ δύσκολος εσωτερικός αντίπαλος. 

Το facebook είναι μια τεράστια παγίδα, ένα μεγάλο ψέμα. Άργησα οφείλω να ομολογήσω αλλά το κατάλαβα. Όταν πρωτομπήκα είχε μια λογική βάση – φρονώ -  η δραστηριοποίηση μου. Όσο πιο πολλοί στο δίκτυο, τόσο πιο πολλοί πιθανώς οι ακροατές των εκπομπών μου, οι αναγνώστες του μπλογκ μου και οι επισκέπτες των events μου. Έφτασα σε σημείο να έχω στο δίκτυο μου 1.500 νοματαίους! 

Δεν θα κάνω εδώ ανάλυση του facebook, αλλά ίσως ο κοινωνιολόγος του μέλλοντος θα πρέπει να κάνει μια ενδελεχή ανάλυση το κατά πόσο άλλαξε τις ψυχές των ανθρώπων.  Εν προκειμένω παρά το direct marketing – εννοώ διαπροσωπικά μηνύματα – με όλους όσους από αυτούς είχα μια επαφή / επικοινωνία, αναλογικά με τον όγκο των μηνυμάτων το αποτέλεσμα ήταν πενιχρό. Να τα βράσω και τα like και τα «θα έρθω» και τα «δεν μπορώ αυτή τη φορά αλλά μια από τις επόμενες θα έρθω σίγουρα, σου το υπόσχομαι». Διαπίστωσα ότι δαπανούσα πάρα πολύ χρόνο, πάρα πολλές ώρες για το τίποτα. Έφτασα σε σημείο να παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μου άπειρες άχρηστες πληροφορίες για τη ζωή κάποιων που δεν πρόκειται να συναντήσω ποτέ και να μην ξέρω τι κάνουν οι δικοί μου άνθρωποι! 

Έτσι μετά από δυο γεμάτες σεζόν από events μου, πήρα το τσεκούρι. Από τους 1500 αυτή τη στιγμή έχω στο προσωπικό μου δίκτυο ….40 άτομα! Καλά διάβασες, σαράντα. Δεν χρειάζονται παραπάνω. Οοοοοοοοοοοοοοοοοοοολοι οι άλλοι, γνωστοί, άσχετοι, ημιάγνωστοι, τρίτοι, για αυτούς υπάρχει και το fan page εδώ https://www.facebook.com/pages/suspect/30002825846 που μπορεί να πατήσουν like και να με βλέπουν από κει. 

Η μεγαλύτερη μούφα στα κοινωνικά δίκτυα είναι το twitter. Εξαιρετικό για να χαζεύεις διάφορες ατάκες και ειδησεογραφία, αλλά το απόλυτο μηδέν σε διαπροσωπικό επίπεδο. ( θέμα για άλλο πόνημα αυτό ) 

Πάντως σε γενικές γραμμές, δόξα τω θεώ, επειδή κρατάω στατιστικά για τις αναμνήσεις μου (πόσοι και ποιοι ) φέτος είχα 40% περισσότερο κόσμο από πέρυσι!  

Θα μου μείνει αξέχαστο το περιστατικό: Ένας γνωστός μου, που είχαμε κάνει μαζί κάτι σεμινάρια υποκριτικής και τον είχα καλέσει 15 φορές και ουδέποτε είχε μπει στον κόπο καν να μου απαντήσει με αποτέλεσμα να τον διαγράψω, εμφανίστηκε από το πουθενά με ένα mail: «Γειά σου φίλε suspect, ξέρεις, ανεβάζω εκεί μια θεατρική παράσταση και αν θα μπορούσες να το πεις στην εκπομπή σου, να δώσουμε προσκλήσεις και φυσικά θα σε περιμένω να έρθεις..» Η απάντηση έφτασε δορυφορικά: «Φυσικά και θα έρθω φίλε μου! Όπως άλλωστε ήρθες και εσύ στις 15 φορές που σε κάλεσα και στα δικά μου events!» Όπως αντιλαμβάνεσαι το εκ νέου «αίτημα φιλίας» του αυτή τη στιγμή βρίσκεται στον πάτο του αργοσαρωνικού. Autoreject ! 

Αν πρέπει να συνοψίσω τα διδάγματα που έλαβα και από αυτή τη χρονιά είναι: 

=> Οταν ένας φίλος σου ( πραγματικός ) κάνει ένα δημόσιο event, να πας γιατί η παρουσία σου σημαίνει στήριξη. Όσο και αν έχουμε κρίση, ένα ποτήρι κρασί κάνει 3-4 ευρώ. Μια φορά στις πέντε πήγαινε. Είναι σημαντικό για αυτόν. 

=> Άσχετα αν είναι φίλος σου ή όχι, έστω γνωστός, δεν είσαι υποχρεωμένος οπότε μην υπόσχεσαι αν δεν έχεις πρόθεση να πας. Καλύτερα να μην πεις τίποτα και να εμφανιστείς. Η ασυνέπεια, το ίσως που σημαίνει όχι, η υπόσχεση που λέγεται για να λέγεται και το κουτάκι με τις δικαιολογίες που είναι πάντα γεμάτο, πληγώνουν περισσότερο. 


=> Εσύ που διοργανώνεις τα events, μην παίρνεις στα σοβαρά τα κοινωνικά δίκτυα. Πόσες φορές έχω πάει σε eventsάλλων που τους έχουν πατήσει «θα έρθω» 200 άτομα και βλέπω όλους και όλους τρεις! Ναι, θα υπάρχουν και αυτοί που δεν θα ανταποδώσουν αλλά θα υπάρχουν και αυτοί που θα το εκτιμήσουν. Ξεσκαρτάρεις και συνεχίζεις το δρόμο σου. Επιπλέον, αν το ξέχασες, οι καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις γίνονται εκ του σύνεγγυς και όχι από τα likes, τα «θα παω στο event» και από το τσατ. 


=> Απέδωσε τα όμοια. Αν θέλεις να έρχονται στα δικά σου, πρέπει και εσύ να πηγαίνεις στους άλλους. Δεν είσαι ο Θεός που δεν καταδέχεσαι. Έτσι πάει. Ότι δίνεις, παίρνεις. 


=> Μη νομίζεις ότι ο άλλος χαίρεται όταν του πατάς like και δεν πας. Κάθε θετικό feedback δημιουργεί προσδοκίες και μετά έρχεται η πρόσκρουση στην πραγματικότητα. Ούτε βέβαια να πατάς και τα αρνητικά κουμπάκια γιατί δείχνουν εχθρικότητα. Καλύτερα να μην πατάς τίποτα και αν μπορείς πήγαινε.


=> Έκανα και μια γερή δόση αυτοκριτικής και να πηγαίνω περισσότερο στα events των άλλων. Γιατί κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι και για αυτούς. Και να με προσέχω όποτε ο κακός εαυτός μου, μου έβαζε φθονερές σκέψεις για μια δραστηριότητα ενός άλλου, να τις κόβω με το μαχαίρι.Ο καθένας δίνει τον αγώνα του και κάνει οτι καλύτερο μπορεί για τη διαβίωση του.

Αυτό το πόνημα, πέραν της αυτοψυχοθεραπείας και του αυτοεκφράζεσθαι δημιουργήθηκε και για έναν επιπλέον λόγο. 

Για να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους ήρθαν, με στήριξαν και μου έδωσαν μεγάλη χαρά με την παρουσία τους. Σας είμαι ευγνώμων! 

…..και στα περισσότερα των events μου ήπιαν και σφηνάκια κερασμένα οπότε δεν πήγαν χαμένοι!

Πρώτα ο Θεός να είμαστε καλά και ραντεβού τον Οκτώβριο σε κάποιο μπαρ, κάπου εκει έξω… 

May the Force be with you… 

ΥΓ. Είμαι απολύτως βέβαιος οτι εσύ που διαβάσες το ανωτέρω κείμενο σκέφτεσαι: "Σιγά ρε Suspect λες και ανακάλυψες την πυρίτιδα!" Κι όμως....  

Τελικά η καλύτερη γνώση είναι η βιωματική.