ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΟΥ ΜΠΕΚΑ

Όλοι μας, λίγο ως πολύ, «τρώμε κολλήματα» στο μάταιο τούτο κόσμο. 

Προ ολίγων ημερών ολοκλήρωσα την παρακολούθηση όλων των επεισοδίων της σειράς «Οι ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα» από το youtube. Τιμή και δόξα στον τύπο με το ψευδώνυμο captainblan που ανέβασε όλα, και τα 58 επεισόδια της σειράς! 

Ένα από αυτά που μου έκαναν εντύπωση είναι πως αν και από τη σειρά πέρασαν 10 σκηνοθέτες, κράτησε σχεδόν το ίδιο ύφος και οι διαφορές είναι ελάχιστες. 

Η PLD productions ( που πια δεν έχει site ) για τα ελληνικά δεδομένα, κάνει αξιοπρεπείς παραγωγές. 

Για τον Ιεροκλή Μηχαηλίδη, δεν είχα ποτέ μια σαφή άποψη. Συμπαθής η θητεία του με τους «Άγαμοι θύται», από δω και από κει, πιο συμπαθής στην «Πολίτικη κουζίνα» αλλά ο Αστυνόμος Μπέκας είναι νομίζω ο ρόλος της ζωής του. Πρέπει να πάρει 39 οσκαρ μόνο για αυτόν τον ρόλο! Το σώμα του, οι σιωπές του, ο ρυθμός του, είναι λες και βγήκε από το βιβλίο ο ήρωας και παίζει σε ταινία! Ειδικά μάλιστα όταν συνήθως στον επίλογο κάθε επεισοδίου περπατά μοναχικά με τα χέρια σταυρωμένα πίσω του, με παρέα το τραγούδι του Χρήστου Θηβαίου, είναι anthem! 

Επίσης οι τριτεύοντες ρόλοι είναι καλοί. Ο «Σέργιος» - Θεόδωρος Γράμψας ως ήρεμη δύναμη, η «δημοσιογράφος» - Ανατολή Αθανασιάδη και ο αρχηγός της Αστυνομίας – Στάθης Κακαβάς ως βλάκας καριερίστας του συστήματος. Το πρόβλημα υπάρχει στους δευτερεύοντες ρόλους. Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου  είναι μάλλον υπερτιμημένη και υπερπροβεβλημένη. Άχρωμη ερμηνεία και αφόρητα πληκτική. Πιθανώς να είναι όμορφη κοπέλα, με καμπύλες, με πολλά τατουάζ που σε κάποιους αρέσουν, αλλά στο συγκεκριμένο σίριαλ «πέρασε και δεν ακούμπησε».  Πενήντα φορές καλύτερη ως ηθοποιός, η αντικαταστάτρια της στον δεύτερο κύκλο, η Λίλη Τσεσματζόγλου. 

Πρέπει να περάσουν πάνω από 10 επεισόδια για να αποδεχθείς τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ως υπαστυνόμο. Παρά είναι babyface, στα «σοβαρά του» δεν πείθει, ο χρωματισμός του ρόλου με αστειάκια είναι μάλλον αμήχανος και θα περίμενα έναν πιο στιβαρό, πιο «μπάτσο», ή έστω κάποιον πιο «smarty» για τον συγκεκριμένο ρόλο. Κάτι σαν τον Danny Pino, του Cold Case. 

Το καστ που πλαισίωνε τους κεντρικούς ρόλους ανά επεισόδιο ήταν αρκετά καλό και με διαρκείς εναλλαγές που σίγουρα έδωσε και μερικά μεροκάματα σε νέα παιδιά με ταλέντο.

Βέβαια, όσο απομακρύνονται τα χρόνια, τόσο πιο πολύ θα φαίνεται ρετρό το σίριαλ καθώς η τεχνολογική υποστήριξη των αστυνομικών είναι σχεδόν μηδαμινή και ειδικά όταν η βοηθός, προσκομίζει στον Μπέκα τα στοιχεία για κάθε ύποπτο βλέπεις ένα σκέτο πινακάκι στο word που προκαλεί θυμηδία. Το μόνο γραφέιο που έχει υπολογιστή είναι αυτό της βοηθού και όταν δεν ψάχνουν κάτι, είναι μονίως στην ...πασιέτζα! Δημόσιο!

Εκεί που όλες σχεδόν οι ελληνικές παραγωγές πιάνουν πάτο και με μεγάλη επιτυχία ( στον πάτο ) είναι οι σκηνές δράσης. Ευτυχώς που στον Αστυνόμο Μπέκα απουσιάζουν και κάτι λίγες που υπάρχουν είναι για τα μαύρα δράγκαλα. Όπως και οι παρακολουθήσεις που φαίνονται λίγο ερασιτεχνικές τύπου γκόμενος παρακολουθεί γκόμενα αν τον απατά με τον γείτονα. Το βασικό στοιχείο είναι ότι η πλοκή έχει ενδιαφέρον γιατί από αλλού το περιμένεις και από αλλού εμφανίζεται ο δολοφόνος, και κυρίως η πνευματική και πνευματώδης προσέγγιση κάθε υπόθεσης χωρίς βία και λοιπές αμερικανιές. 

Ενας επιπλέον λόγους που μου αρέσει η σειρά, είναι γιατί περιγράφει εναν τύπο Ελληνα που χάνεται. Ο σοβαρός, με αξίες και αρχές άνθρωπος. Που θέλει οι νέοι να σέβονται τους μεγαλυτέρους τους. Που πηγαίνει σε ταβερνάκια και απολαμβάνει το κρασί του. Πίνει μόνο ελληνικό καφέ και μόνο απο το μπρίκι. Στοργικός πατέρας, αναχρονιστικός για τους τρέντι, αθόρυβος και οχι επιδειξίας σαν τον νεοέλληνα, διακριτικός και ευγενικός. Μεθοδικός που μονίμως χτίζει και ότι καταφέρνει είναι αποτέλεσμα κόπου και όχι μιας σουπερ ουάου αμερικανιάς τύπου Στιβεν Σιγκάλ. Εργάζεται σκληρά χωρίς να είναι πάρτι ανιμαλ.

Υπέροχο soundtrack και όλη η μουσική επένδυση της σειράς. Ναι μεν πολλοί γνώριμοι ήχοι αλλά στη σωστή ώρα, στη σωστή σκηνή. Μου άρεσε πως κάθε επεισόδιο είναι διάρκειας κατά μέσο όρο 110’ ( σε δύο μέρη ) κάτι που σημαίνει ότι έγινε μια προσεγμένη δουλειά και δεν έγινε αρπαχτή. Σε κάποια επεισόδια οι ταχύτητες είναι ...αγγελοπουλικές και μάλλον το ξηλώνουμε λίγο παραπάνω αλλά έστω και έτσι ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης που δεν νομίζω ότι χρειάστηκε σκηνοθέτη, σε κάνει να θέλεις να τον βλέπεις περισσότερο. 

Σημείωσα ότι στον πρώτο κύκλο υπήρχε μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση του Μπέκα, με μερικές απόψεις του, ιδέες του, το ταβερνάκι και η ολιγαρκής ζωή του. Υπήρχε και το ειδυλλιάκι των βοηθών του Μπέκα ώστε να «νοστιμίσει» η σειρά ενώ στον δεύτερο κύκλο όλες οι αναφορές είχαν να κάνουν με την υπόθεση του έργου αποκλειστικά. Ο δεύτερος κύκλος ήταν πιο απρόσωπος σε σχέση με τους βασικούς χαρακτήρες. Ως παραγωγή όμως ήταν πιο άρτιος, με περισσότερα εξωτερικά γυρίσματα και σκηνοθετικά καλύτερος χωρίς πρωτόγονα εφεδάκια και τελείως ερασιτεχνικά φλας μπακ.

Ένα από τα εξαιρετικά σοβαρά σίριαλ του Alpha μαζί με τον « κόκκινο κύκλο» και η μετέπειτα συνέχειες του με άλλο τίτλο, το «ξέχασε με» με εξαιρετικό καστ και την ευρηματική σκηνοθεσία του Τσελεμέγκου, οι ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα, έχω την αίσθηση πως είναι –χωρίς να είμαι τηλεορασολόγος- πως είναι το καλύτερο αστυνομικό σίριαλ στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης. Να δεχθώ οποιονδήποτε αντίλογο και επειδή έχουμε δει πολλά αμερικάνικα, στη σειρά θα δεις οχι και τόσο επιτυχημένα επεισόδια ως προς την αληθοφάνεια τους και κάποια που η σκηνοθεσία ( στον πρώτο κύκλο ) ήταν λίγο τριτσιμπίδα's style αλλά σε γενικές γραμμές τα θερμά μου συγχαρητήρια.

Το ηθικό δίδαγμα που έβγαλα είναι πως αν σου τύχει κάτι περίεργο, να πας αμέσως να το αναφέρεις στην αστυνομία για να μη μπλέξεις και μην κάνεις τον ντετέκτιβ!

Σου εύχομαι να συναντήσεις τον αστυνόμο Μπέκα…