ΚΑΚΟΣΜΙΑ

Ήμουν στην Αναστάσιμη θεια λειτουργία και έκανα μια βουτιά στο παρελθόν.

Πιτσιρικάς θυμάμαι, πρέπει να έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια είχα πάει μια Κυριακή πρωί στην εκκλησία για να κοινωνήσω. Όχι γιατί το ήθελα, αλλά γιατί με είχε αναγκάσει η μητέρα μου.

Περιμέναμε οι πιστοί να βγει ο ιερέας με το δισκοπότηρο να κοινωνήσουμε. Ακριβώς δίπλα μου είχαν φέρει κάποιον νεαρό σε αναπηρικό καροτσάκι. Θυμάμαι πως είχε μια βρώμα, μια δυσωδία, είχα εκνευριστεί αφάνταστα.

Είναι δυνατόν; !

Δεν μπορούσαν να τον κάνουν μπάνιο, να του είχαν πετάξει μισό μπουκάλι κολώνια, κάτι τελοσπάντων! Πρέπει να ανέχομαι την αποφορά του ανάπηρου; 

Και αυτός ο παπάς τι κάνει μια ώρα, μεταμόσχευση καρδιάς; Άντε βγες άνθρωπε μου να κοινωνήσουμε να τελειώνει αυτό το μαρτύριο! Δεν αντέχεται αυτή η κακοσμία πια!

Μετά από λίγο, αφού έβριζα μέσα μου, μας κοινώνησε και φύγαμε.

Κύλησε η μέρα και το βράδι σαν καλό παιδάκι πήγα να κάνω μπάνιο.

Όταν έβγαλα τα ρούχα μου, θυμάμαι, πως αυτή την κακοσμία και τη δυσωδία, την έβγαλα και εγώ…