ON / OFF 1

Έκθεση ζωγραφικής στο «π», ένα καλαίσθητο μπαράκι στο Γκάζι.

Πήγαμε με έναν φίλο να συνδυάσουμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Ποτό και εικαστικά. 

Η αλήθεια είναι την ποίηση και τη ζωγραφική δεν τις πολυπαραδέχομαι. Είναι πολύ εύκολο ο καθένας να κάνει ότι του κατέβει και να το ονομάσει τέχνη. Γράφεις ότι να ναι,  και το λες υψηλή ποίηση. Πετάς σε ένα  καμβά 5 κουβάδες με χρώματα και το λες «μεταμοντερνισμό».

Όμως, όποτε μου τυχαίνει, πηγαίνω για να «ανοίξει» το μάτι μου να δω και κάτι διαφορετικό.

Μου αρέσουν τα μπαράκια όπως το Π που εχουν διαθέσμο χώρο για εκθέσεις. Αύριο μπορεί να φιλοξενήσουν ένα bar theatre, ή κάτι άλλο. 

Δεν σου κρύβω όμως ότι απογοητεύτηκα από το ON/OFF 1

Σε έναν πίνακα ζωγραφικής θέτω 4 ζητήματα. 

Αν με διασκεδάζει, αν με ταξιδεύει, αν με προβληματίζει και αν θα τον έβαζα στο σπίτι μου.

Το θέμα της έκθεσης ηταν η προσωπική και η κοινωνική καθημερινότητα.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας με τα έργα του Παύλου Σιούτη. Ένα πρόσωπο που έμοιαζε στον Αλκαίο – ισως ηταν του καλλιτέχνη, δεν ξέρω – 4 ίδια πορτραίτα με διαφορετικό φόντο και διαφορετικά χρώματα που το ένα αντιστοιχούσε στον Σεπτέμβριο, το άλλο στον Νοέμβριο και ούτω καθεξής. Ότι κατάλαβες, κατάλαβες. 

Τα έργα της Ελένης Δημητρέλλου ηταν σαν ζωγραφιές που κάναμε στο δημοτικό σχολείο. Μεγάλο λευκό φόντο και στη μέση ένα σπιτάκι στα κλαδιά ενός δέντρου και λίγο πιο πέρα, ένα κορίτσι να κάνει κούνια σε ένα δέντρο. Οι τίτλοι των έργων ηταν no entry και no exit. Χάρηκα για τη γνωριμία. 

Η Βίκυ Σίμου έκανε κάτι ενδιαφέρον. Είχε έναν περιποιημένο τύπο κάτι σαν τον Χατζηνικολάου, αψεγάδιαστο και ατσαλάκωτο, και γύρω γύρω είχε κολλήσει  αποκόμματα εφημερίδων με διάφορα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας και ο τίτλος του έργου ήταν «ο εκφωνητής». Το επόμενο έργο της με τίτλο «ειδήσεις …και εκτος» ηταν πιο μεγάλο καθώς είχε ένα τοπίο με ένα παράθυρο και σπαρμένα στον πίνακα ήταν άλλα αποκόμματα. Από τα έργα που στέκεσαι να δεις, να διαβάσεις τα ψιλά των εφημερίδων, να δεις πως συνδυάζει το τοπίο και τι κάνουν οι άνθρωποι,  πως σε τρομάζει ο ατσαλάκωτος εκφωνητής, ένα πολύ δυνατό έργο σε μηνύματα. Όμως με τίποτα δεν θα το έβαζα στο σπίτι μου. Θα ήταν καλό για ένα μπαρ που συχνάζει πολιτικοποιημένος κόσμος ( αν υπάρχει ) ή για έναν ιδεολογικό χώρο. 

Ενδιαφέρουσα ηταν η ματιά της Στέλλας Μητρέλλου με θέμα την κακοποίηση των γυναικών. Μια αφίσα ( μάλλον ) με φωτογραφίες και επιγραφές στα αραβικά από στιγμές βασανισμού γυναικών, μια μαύρη μητέρα αγκαλιά με το παιδί της, μια πολύ όμορφη γυναίκα με ραμμένο το στόμα – αυτός ο πίνακας ηταν τρισδιάστατος γιατί είχε κάνει μια κατασκευή που εξείχε, κάτι σαν ανάγλυφο, ωραίο ηταν αλλά οι περιγραφικές μου ικανότητες εξαντλούνται εδώ. Μάλλον το καλύτερο και το πιο ιδιόμορφο έργο της έκθεσης. Βέβαια και πάλι, αν επρόκειτο για κάποιο ντοκιμαντερ, μια χαρά θα ήταν. Το είδα, εντάξει, ξέρουμε τι αντιμετώπιση εχουν οι γυναίκες στον μουσουλμανικό κόσμο, πάμε παρακάτω.   

Καταλήξαμε στα εργα της Σοφίας Σουλέ που έπαθα ένα ψυχολογικό. Τα έργα της είχαν ως θέμα τον κοινωνικό μαρασμό. Ενας καφέ πίνακας είχε τρια γυναικεία γυμνά σώματα από την οπίσθια πλευρά. Κοινώς, ο θεατής έβλεπε τρεις γυναικείους κώλους. Δεν ήταν κώλοι μοντέλων αλλά κρεμαστοί. Αμα βγάλεις άκρη πες μου και μένα. 

Στη συνέχεια είδαμε έναν πινακα με φατσούλες. Πολλά σκίτσα με φάτσες σε ένα πίνακα, μαζεμένες. Αυτό. Και τέλος. Το επόμενο έργο ήταν ένα ασπρόμαυρο χαμόγελο. Αυτό. Κατά τύχη, εκείνη την ωρα η κ. Σουλέ ηταν στην έκθεση και έμεινα άφωνος. Αν με ρωτούσες πως φαντάζομαι τη ζωγράφο των ανωτέρω έργων, θα σου έλεγα ότι θα είναι καμιά κακάσχημη ανέραστη εξηντάχρονη που όσοι άντρες πήγαν μαζί της, είτε ηταν μεθυσμένοι, είτε τους πλήρωσε. 

Αντίθετα είδα μια όμορφη κοπέλα, με ζεστό βλέμμα, ένα εκτυφλωτικό χαμόγελο, ευγενέστατη και γοητευτική! Όταν τη ρώτησα, τι ακριβώς ήθελε να μας πει με τα έργα της, μάλλον την έφερα σε δύσκολη θέση και αρκέστηκε να μου εξηγήσει ότι αναφέρεται στον κοινωνικό μαρασμό και τα πρόσωπα είναι θλιμμένα και τελοσπάντων, κάπως ετσι της βγήκε. Τελικά, είναι πολύ σημαντικό να παρίσταται ο καλλιτέχνης στις εκθέσεις των έργων του. 

Δεν λέω ότι εχω την τρομακτική παιδεία περί ζωγραφικής αλλά εκλιπαρώ για no more κάρβουνο…

Προφανώς οι άνθρωποι δεν ζουν από τη ζωγραφική ( η Σουλέ για παράδειγμα κάνει άλλη δουλειά ) και κάνουν το χόμπι τους. Από το να έβλεπαν τηλεόραση καλύτερα είναι. Εσυ, αφου θα το πιεις που θα το πιεις το ποτό σου, κάνε μια βόλτα, ρίξε μια ματιά, μπορεί να τα δείς καλύτερα από ότι εγω. 

ΥΓ. Από σεβασμό στoυς καλλιτέχνες που προσπαθούν με αγάπη και όχι γιατί 10 δις δολλάρια στην άκρη, ανεξάρτητα αν μου άρεσε  ή όχι, είναι θετικό να προσπαθεί κάποιος να κάνει κάτι διαφορετικό,  επέλεξα να αναρτήσω το παρόν κείμενο ένα μήνα μετά την έκθεση…