ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ

Η αναγνώριση ενός σφάλματος και μιας αδυναμίας χρησιμεύει στην αποκοίμιση της συνείδησης μας. «Ναι, το παραδέχομαι, εχω αυτό το ελάττωμα».

Είναι η καλύτερη δικαιολογία για να μην κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις. «Μα αφου το παραδέχομαι!» και εννοείς ότι «δεν μπορείς να μου προσάψεις κάτι, το βλέπω και μόνος μου, δεν εχω εγωιστική στάση, βλέπεις; Ξέρω τι μου γίνεται!»

Μπράβο! Και μετά;

Ικανοποιείσαι ότι εχεις κάνει ηδη το πρώτο βήμα που είναι η αναγνώριση και επαναπαύεσαι με αυτή τη διαπίστωση. 

Ολοι σου λένε «μπράβο σου, αφου ήδη ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, δεν χρειάζεσαι συμβουλή» Χαίρεσαι με αυτό και μένεις εκει. Παγίδα. 

Παράδειγμα:

«Ναι ρε Suspect, φίλε μου εχεις απόλυτο δίκιο, δεν σηκώνω τα τηλέφωνα. Δεν είναι ότι σε γράφω, γενικά ετσι είμαι, τι να σου πω, το παραδέχομαι»

Τότε γιατί να σε παίρνω μόνο εγω τηλέφωνο;

Γιατί θα πρέπει να είμαι ζητιάνος επικοινωνίας;

Αφου το ξέρεις και δεν κάνεις τίποτα, ούτε καν να ανταποκρίνεσαι στις κλήσεις σου, γεια σου και καλά να περνάς!

Προσωπικά, κοιτάζω μόνο τις πράξεις πια. Δεν κάνω τη σύγκριση μεταξύ στόκου και ανοιχτομάτη. 

Τι να την κάνεις την παραδοχή αν η δράση δεν ξεκολλάει από το μηδέν;