ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΗΣ

Αν θα μπορούσα να αλλάξω τον τίτλο της ταινίας, πολύ ευχαρίστως θα τον μετέτρεπα σε ΝΕΥΡΟΣΠΑΣΤΗ

Δε λεω, καθένας εχει δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Αναρωτιέμαι πως μπορεί ο Οικονομίδης να συστηθεί ως σκηνοθέτης;

Ας τα πάρω απο την αρχη: Πήγα στην κοιτίδα πολιτισμού που λέγεται Τριανόν. Είπα μήπως είναι μια ταινία που να αξίζει, μια και το στόρι μου φάνηκε ενδιαφέρον και γιατί οχι να ενισχύσουμε τον ελληνικό κινηματογράφο. Η αλληλεγγύη θα με φάει.

Στην αρχή συμπάθησα αλλά γρήγορα με απώθησε ως επιτηδευμένο το ασπρόμαυρον της ταινίας. Απο τον «Μαχαιροβγάλτη» αξίζουν μερικά πλάνα και αν αποφασίσει να κάνει εκθεση φωτογραφίας με αυτά, τότε θα είναι εξαιρεικά ενδιαφέρουσα.

Εδω ομως μιλάμε για κινηματογράφο.

Στο ξεκίνημα της ταινίας, μετά απο μερικά industrial πλάνα,  μια γυμνή κοπέλα που δεν ξαναβλέπουμε στο έργο σπάει κάτι σπυριά στην πλάτη του πρωταγωνιστή. Βρες την τέχνη και να την κάνεις ομελέτα.

Το στόρι είναι ως εξής: Τύπος που περιφέρεται σαν ζόμπι, που ουσιαστικά είναι πρεζάκι χωρίς ουσίες, χάνει τον πατέρα του και κατόπιν πρότασης του θείου του κατεβαίνει απο την Πτολεμαϊδα που μένει και εγκαθίσταται στο σπίτι του στην Αθήνα.  Τρώει, πίνει, παίρνει μισθό και με μοναδική υποχρέωση να προσέχει τα δυο ντόμπερμαν.

Ο ανηψιός  με το βλέμμα της αγελάδας, με τον θείο που το στόμα του είναι σαν βόθρος, βρίσκει την ευκαιρία και φυστικώνει την κουκουρουκου θεία του. Κλασικό ερωτικό τρίγωνο και στο τέλος ( αντε να μην το πω, μια και μόλις βγήκε στις αίθουσες), χύθηκε αίμα και ζησαν αυτοί καλά και μεις απείρως καλύτερα

Δεν ξέρω, απογοητεύθηκα. Ισως αν οι ηθοποιοί μιλούσαν ιταλικά και το μικρό όνομα του σκηνοθέτη ήταν αντι για Γιάννης, Φρεντερίκο να μας είχαν ζαλίσει τα ούμπαλα οι μεγαλοκριτικοί για το αριστούργημα στην έβδομη τέχνη. Επειδή ομως τον Φελίνι τον είδαμε, ο Οικονομίδης του 2010, μας κούρασε.

Προσπάθησα, και προσπάθησα πολύ είναι η αλήθεια, να κατανοήσω τη ματιά και τη σπουδή στο αστικό νεοελληνικό γίγνεσθαι. Ομως ρε αδερφέ, ταινία κάνεις. Ταινία που απευθύνεται σε κόσμο.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στις 5 λέξεις οι 6 είναι βρισίες, γιατί ο ένας ηθοποιός μίλαγε τόσο σιγά και ο άλλος γκάριζε λες και του είχαν βάλει βάλει νέφτι, ξέρεις που και γιατί η άλλη είναι ζήτημα αν σταύρωσε πεντε φράσεις σε ολη την ταινία.

Απομονώντας μερικές στιγμές, θα βρείς και την Οργουελιανή αναφορά στην μπότα που πιέζει τα πρόσωπα μας, και στην αποβλακωση του οπαδισμού, και στην αποχαύνωση με τους μονολόγους των μπαρ που νομίζουμε οτι κάνουμε συζήτηση ενω στην ουσία ο καθένας λέει τα δικά του χωρίς να επικοινωνεί. Τη ματωμένη ελληνική σημαία. Ενταξει, ολα αυτά τα καταλάβαμε.

Γιατι ομως ρε αδερφέ οι διάλογοι ( ο θεός να τους κάνει ) είναι για τα μαύρα δράγκαλα; Επεσα κάτω απο τα γέλια οταν πχ τρώνε και μιλάνε ο θειος και η θεια.

-          Γωγω θελω να κάνουμε παιδί…

Η Γωγω τον κοιτάει όπως η φάλαινα ένα κουνούπι

Το ξαναλέει. Κοτάει ο ενας τον άλλον. Ξανα μανά. Τίποτα η Γωγώ. Αγναντεύει το πέλαγος. Και πάλι. Χαμπάρι η Γωγώ.

Στο τέλος μας λυπήθηκαν και του απάντησε πως κάτι ξεχνάει, ο θείος ζήτησε συγγνώμη, αυτοί το έλυσαν και σε μας έμεινε η απορία για τη μνήμη του θείου.

Για τις ερμηνείες δεν μπορώ να πω κάτι. Ετσι όπως τους έκανε ο σκηνοθέτης, τι να περιμένεις; Ο Μουρίκης πάντως είναι δέκα φορές πιο τρομακτικός από τον Ιατρόπουλο. Ένα θρίλερ μόνος του!

Εβλεπες κάτι πλάνα που ο Ταρκόφσκι θα έκοβε τις φλέβες του. Μια ωρα αυτός ο άνθρωπος να ανάψει τσιγάρο; Μέχρι να το ανάψει βέβαια, δοκίμασε 5 φορές με τον αναπτήρα που ηταν χαλασμένος και τελικά πήρε έναν άλλον. Και συ να κάθεσαι να βλέπεις χωρίς λόγο και χωρίς διάλογο παραξηλωμένες σκηνές που ηταν ενός λεπτού και τις κάναμε ποιητική αδεία ένα τέταρτο.

Οσο για τη μουσική, και εκει δραματικές εκπτώσεις. Αν θέλεις να δώσεις ποητική διάσταση, είναι δυνατόν να λείπει η μουσική;

Έχω γαλουχηθεί και μέχρι σήμερα δεν έχω αλλοτριωθεί από τις αμερικανιές, με τον κινηματογράφο του Λόγου. Καλο το εικαστικό, το εφε, η φωτογραφία, το στιλ κλπ αλλά ταινία χωρίς Λόγο είναι αυτοκίνητο χωρίς λάστιχα. Πιθανώς να θαυμάσεις το σασί αλλα δεν πάει πουθενά.

Εν κατακλείδι, κάτι πήγε να μας πει αλλά μας κούρασε.

Αφάνταστα και αφόρητα.

Με άριστα το δεκα: 3 ( λόγω φωτογραφίας )