ΤΗΝΟΣ Ένα αναπάντεχο τριήμερο.

Πριν από λίγες μέρες εντελώς δημοκρατικά, ο αγαπημένος μου γενικός διευθυντής, μου είπε: Υποπτε, εκείνη τη ρημάδα μέρα αδείας που σου απομένει, να την πάρεις την Παρασκευή και μην κάνεις όνειρα για τα Χριστούγεννα. Εχουμε δουλειές! Συζητώντας το θέμα με μια ξαδέρφη μου, μου είπε πως είχε ένα τάμα που έπρεπε εδώ και κάτι χρόνια να εκπληρώσει και πρότεινε να πάμε στην Τήνο. Δεν είχα ξαναπάει οπότε δεν αρνήθηκα. Ας πρόσεχα. 2 μέρες πριν φύγουμε, μου είπε πως είχε περίοδο και δεν ηταν σωστό λέει να πήγαινε στην Παναγία.

Αντιλήψεις που δεν εχουν καμία σχέση με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη αλλά τι να εξηγήσεις. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, η περίοδος είναι μια φυσιολογική ανθρώπινη λειτουργία, ποιος σου είπε και που γράφει ότι  αν μια γυναίκα εχει περίοδο δεν μπορεί να παει να ανάψει ένα κερί; Στόκος. Ουζμπεκιστάν. Εδώ θα μου πεις έκανε τάμα. Τι κρίμα, τόσο ωραία θρησκεία έχουμε, αν την ξέραμε και λίγο… Είπα και σε δυο φίλους, δεν μπορούσε κανείς, οπότε ταξίδεψα μόνος μου…

Ξεκίνησα με καλό καιρό από τη Ραφήνα και στο άδειο πλοιο γνώρισα μια πολύ ελκυστική κοπέλα, τη Μαρία και μου έδωσε τις πρώτες πληροφορίες για το που να παω. Πάνω που πήγα να χαρώ μου είπε πως ηταν αρραβωνιασμένη οπότε αρκέστηκα στο τουριστικό κομμάτι. Να ναι καλά το κορίτσι, με βοήθησε πολύ. Εφτασα και πήγα να μείνω εκει που σου προτείνω να μείνεις και εσυ όποτε σε φέρει ο δρόμος σου στο νησί. 

Στο Altana Hotel. Πήγα κατά λάθος και έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Ένα καινούριο ξενοδοχείο που συνδυάζει νησιώτικη παράδοση αλλά και ανέσεις ( μέχρι και πιστολάκι για τα μαλλιά είχαν ) χωρίς να σε γδέρνουν σε τιμές. Τα δυο αδέρφια που το έχουν, ο Μάκης και η Κλαίρη, σε κάνουν να νοιώθεις πως είσαι ενας φίλος τους που σε φιλοξενούν. Ωραίοι τύποι. Ξενοδοχείο με μόλις 12 δωμάτια εξαιρετικής μίνιμαλ αισθητικής, 500 μέτρα από τη χώρα με θεα στη θάλασσα.

  

Που θα φας: Χωρίς συναγωνισμό, στον Ταρσανά. Εξαιρετικές γεύσεις, τεράστιες μερίδες, σε τσιμπάνε λίγο στο πορτοφόλι αλλά χαλάλι. Η Παναγιώτα που σερβίρει, είναι μια γυναίκα που λες και βγήκε από τη θάλασσα. Ένα καταπληκτικό τρελοκομείο που σε γοητεύει, σε κάνει και αισθάνεσαι άνετα αλλά μην πάρεις και θάρρος!

Στην Τηνο υπάρχουν δυο κράτη. Αυτό της χώρας και το υπόλοιπο νησί. Αφου εγκαταστάθηκα, τακτοποιήθηκα και άρχισα να προσαρμόζομαι με τον άνεμο, κατέβηκα στη χώρα να προσκυνήσω την Παναγία και να κάνω μια βόλτα στα πέριξ.

Δεος. Μόλις μπήκα στην επιβλητική εκκλησία ένοιωσα την ανάγκη για σιωπή και κατάνυξη. Η αρχιτεκτονική του τέμπλου είναι αξεπέραστη. Η εικόνα καθαυτή δεν φαίνεται από τα αφιερώματα. Καντήλια. Παντού καντήλια. Αισθάνθηκα ότι πολλές ιστορίες, πολλές ψυχές, πολλές προσευχές ηταν αυτά τα καντήλια. Το κάθε ένα είχε από κάτω ένα ασημένιο κατασκεύασμα που «εξηγούσε» γιατί βρισκόταν εκει μέσα. Άλλο είχε ένα σπιτάκι, άλλο ( και τα περισσότερα ) μια ανθρώπινη μορφή, άλλο είχε ένα καραβάκι, άλλο είχε ένα …γαλλικό κλείδι. Ποιος ξέρει, πως ευεργέτησε η Παναγία ολους αυτούς ώστε να προσθέσουν και το δικό τους αφιέρωμα στη Χάρη Της.

Έπραξα άριστα που αψήφισα την ανθρώπινη παρέα και πήγα ειδικά σε αυτό το νησί το χειμώνα. Το προσκύνημα έχει άλλη αίσθηση, ορθόδοξη, χωρίς πασαρέλα και δεν ξέρω αν μου φάνηκε, η Παναγία σε «μαγνητίζει». Τρεις μέρες έμεινα τελικά και τις τρεις πήγα να ανάψω ένα κερί.

Μετά, είπα κάνω μια βόλτα στη χώρα. Σκέτη απογοήτευση. Τόσο γραφικά οσο σαν  να είσαι στα Πευκάκια και στον Περισσό. Η αρχιτεκτονική πήγε περίπατο και το μόνο που έχει ένα ενδιαφέρον είναι το κτίριο του ιδρύματος Τηνιακού πολιτισμού. Παρκάρεις άνετα καθώς πολλές θέσεις σε περιμένουν αλλά το λιμάνι και η κεντρική λεωφόρος δεν σε εμπνέουν ούτε για περατζάδα ούτε για στάση. Πως είναι όταν κατεβαίνεις ή οταν φτάνεις στον Πειραιά που το μόνο που σε νοιάζει είναι πως θα τον εγκαταλείψεις γρήγορα; Ακριβώς ετσι.

 Όπως εχεις πλάτη τη θάλασσα και κοιτάζεις τη χώρα, στα δεξιά, σε λίγο καιρό δεν θα ξεχωρίζεις το βουνό από τα σπίτια. Με ρυμοτομία οπου να ναι χτίζω, η χώρα απλώνεται σαν τον ιστο της αράχνης.

Το μόνο που μου φάνηκε ενδιαφέρον σαν άποψη είναι ένα γήπεδο ποδοσφαίρου ακριβώς στην άλλη ακρη του λιμανιού πάνω στη θάλασσα. Εκει να βάλεις την ΑΕΚ να κάνει προπόνηση και θα γεμίσει η θάλασσα μπάλες αλλά ας μην τα θυμάμαι και συγχύζομαι.

Παρατήρησα πως όταν σκοτεινιάζει σου φαίνεται ότι δεν είναι 6 ή 7 το απόγευμα αλλα περασμένες 12. Να φταίει ότι δεν εχουν και τα τρομερά φώτα,  μια κίνηση, κάτι... Μια μαυρίλα, μια θλίψη, μόλις φεύγει το φως, νοιώθεις ότι έπεσαν με το καλησπέρα τα μεσάνυχτα.

Την επόμενη μέρα ξεκίνησα την περιήγηση μου.

Πρώτη στάση υπο σφοδρού ανέμου και βροχής στο μοναστήρι της Αγιας Πελαγίας ή Μονή Κεχροβουνίου. Η παράδοση λέει πως στην Αγια Πελαγία παρουσιάστηκε η Παναγία για να της πει που είναι η εικόνα της. Το μοναστήρι διαθέτει 30 καλόγριες και είναι σαν καστροπολιτεία. Ένα μικρό χωριουδάκι που κάθε καλόγρια εχει το δικό της διαμέρισμα. Μια καλοσυνάτη Γερόντισσα με κέρασε σοκολατάκια λες και ήξερε πως χρειαζόμουν ενέργεια για τον ποδαρόδρομο που είχα να κάνω.  Περπάτησα τα καλντερίμια του μοναστηριού με τις δεκάδες λουλουδογλάστρες και συνέχισα τον δρόμο μου για τον Βώλαξ ή Βώλακα. Ένα εκπληκτικό χωριό, γραφικό με καλντερίμια, ωραία διακόσμηση, μέχρι πλατεία με ανοιχτό θέατρο έχουν! Στο δρόμο μου συνάντησα ένα μαγαζί που διέθετε καλάθια. Αγόρασα ένα γιατί με σκλάβωσαν οι άνθρωποι. «εϊ, ταξιδιώτη, ελα να πιεις ένα ρακί, να πάρεις μια ανάσα» μου ειπαν. Μια παρέα με τρεις καλοσυνάτους τύπους που με κέρασαν και έναν μεζέ. Αποξηραμένο σύκο με καρύδι. Μου βαλαν και άλλο ρακί! Γιατί λέει πως ο επισκέπτης πρέπει να πιεί δυο, καθότι και δυο πόδια που μπαίνουν στο σπίτι. Το εχουν σε κακό να πιείς μόνο ένα. Επρεπε να είχα κέφια για να τους κάνω να μετρήσουν και τα χέρια και τα ρουθούνια και τα αυτιά και τα μάτια αλλα ας όψονται οι περιηγητικές μου ανησυχίες.

Το ρακί της Τήνου δεν είναι πύραυλος όπως αυτό της Κρήτης. Δεν σε στέλνει με το καλησπέρα και μπορείς άνετα να πιεις χωρίς να φοβάσαι αν θα τα καταφέρεις να πετάξεις ή αν σε περίπτωση τσουνάμι φτάνεις κολυμπώντας μέχρι τον Πειραιά.

Πέριξ του χωριού, υπάρχουν κάτι περίεργα βράχια λες και τα μικρά Τιτανάκια έπαιζαν πετροπόλεμο.  Τεράστιες στρογγυλές πέτρες που είναι ανεξήγητο πως βρέθηκαν εκει πέρα στοιβαγμένες. Ζεστός από το ρακί και εντυπωσιασμένος από το θέαμα συνέχισα για τον Κουμάρο. Εκει αγριεύτηκα καθώς είναι ενας παραδοσιακός οικισμός φάντασμα. Δεν συνάντησα ουτε έναν άνθρωπο. Καλα, μη φανταστείς πως διέσχισα και το Μανχάταν, ένα χωριό με 20 σπίτια είναι.

Τα εχουν αυτά στην Τήνο. 20 σπίτια από δω, μετα από ένα χιλιόμετρο, άλλα 20, άλλο χωριό, μετά από 2 χιλιόμετρα, 15 σπίτια. Αυτή η αυτονόμηση του Ελληνα δεν αντέχεται. Αντι να εχουν 5-10 δυνατά κεφαλοχώρια, προτιμούν διάσπαρτους οικισμούς. Όλα τα χωριά τους όμως είναι πλακόστρωτα και φροντισμένα.

Πρώτη φορά στην Τήνο είδα τα σύννεφα να ταξιδεύουν συνέχεια και με μεγάλη ταχύτητα και πρώτη φορά είδα από τόσο κοντά, ουράνιο τόξο. Από την άλλη, λυπήθηκα γιατί τόση αιολική ενέργεια πηγαίνει χαμένη. Ολη και ολη μια ανεμογεννήτρια εχουν ενώ θα μπορούσαν να είχαν λύσει το θέμα της ενέργειας μια για πάντα. Υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα του αυτοκινήτου από τη δύναμη του ανέμου ενώ το άναμμα του τσιγάρου ηταν άσκηση για τις ειδικές δυνάμεις.

Στην αρχή τους πέρασα για διακοσμημένους πύργους. Μετά κάτι δεν μου πήγαινε καλα οταν έβλεπα να προσγειώνονται περιστέρια και λίγο αργότερα θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει για τους περιστερώνες της Τήνου. Με ωραία σχέδια στις πλευρές που εν προκειμένω βοηθάνε – μάλλον -  και στον προσανατολισμό των περιστεριών ότι εκει είναι το σπίτι τους και όχι το σπίτι μου. Με τόσους πολλους που είναι διασπαρτοι παντού στην Τήνο φαντάζεσαι να μπέρδευονταν τα περιστέρια και να έκαναν ντου στα σπίτια;

Λίγο πιο πάνω, είναι το χωριό Αγάπη. Ενα χωριό ενας δρόμος που αν και κατοικείται, δεν συνάντησα ψυχή. Πήγα μεσημέρι οπότε μάλλον θα τους πέτυχα στη σιέστα. Μου έκαναν εντύπωση οι καμάρες, τα λουλούδια και το …ρυάκι που υπάρχουν σε κάθε σου βήμα . 

Για να καταλάβεις πως είναι τα χωριά στην Τήνο σκέψου μια ηπια Σαντορίνη. Εννοώ όχι τόσο απότομη.

Από το λιμάνι και μετά, υπάρχει ύψωμα, φτάνει σε ένα μικρό οροπέδιο και συνεχίζει το βουνό. Τα χωριά είναι ως επι το πλείστον σε πλαγιές και το περπάτημα δεν είναι και η πιο εύκολη υπόθεση του κόσμου αφου εχεις πολλά σκαλοπάτια να ανεβοκατέβεις.

Από το καταπληκτικης αισθητικής χωριό, Αγάπη, πήγα στην Κολυμπήθρα.

Τρόμαξα.

Ένα περίεργο τοπίο στο οποίο βλέπεις τη στεριά να κλείνει σαν τανάλια και τη θάλασσα αγριεμένη να επιτίθεται συνεχώς. Τα πυκνά μαυρα σύννεφα από πάνω μου και τα βραχώδη βουνά τριγύρω, μου φάνηκε πως από την άβυσσο θα βγει είτε ο θεος να μας τιμωρήσει είτε ο διάολος να μας κατασπαράξει. Το καλοκαίρι θα είναι ωραία παραλία αλλά το χειμώνα σε φοβίζει. Είδα και τρεις σέρφερς και μου ηρθε να τους δώσω το οσκαρ καλύτερου σκοτώνω επικίνδυνα το χρόνο μου. Μάταια προσπαθούσαν να σταθούν στη σανίδα και πλατσούριζαν στη θάλασσα. Ενας το κατάφερε για 10 δευτερόλεπτα και πανηγύριζαν και οι τρεις.

Μετά από μια ορεινή διαδρομή έφτασα στην Αετοφωλιά. Το χωριό πέντε λεπτά καθώς τοσο κάνεις να πας από τη μια άκρη στην άλλη. Κατά το ίδιο μοτίβο, πλακόστρωτο, γλαστρούλες, καλντερίμια, σπιτάκια.

Να πω σε αυτό το σημείο πως η Τήνος εχει εξαιρετικό οδικό δίκτυο. Δεν το περίμενα . Σε ελάχιστα σημεία ο δρόμος είναι στενός και απότομος. Συνήθως είναι ή φαρδύς ή με ανοικτές στροφές και κινείσαι άνετα. Σε αρκετά σημεία, η άσφαλτος είναι καινούρια και ελπίζω στο μέλλον να φροντίσουν περισσότερο τη νυχτερινή οδική σήμανση στις ακρες των δρόμων γιατί συνήθως ακολουθεί γκρεμός.

Ο Πάνορμος είναι ένα συμπαθητικό λιμανάκι που και να μην το επισκευθείς δεν χάνεις και τίποτα. Κάτι εχουν εκει με τα λιμάνια, τα κάνουν επίτηδες άσχημα. Μόνο τα χωριά τους φροντίζουν σαν να θέλουν να κρατήσουν τους πολλούς εξω από το  χώρο τους.

Το ηλιοβασίλεμα με βρήκε να κάνω τσιγάρο στα Κιόνια. Μια καλή επιλογή για μπάνιο εφόσον μείνεις στη χώρα. Μεγάλη παραλία με άνετη πρόσβαση. Δεν είναι και ο ορισμός της περιπέτειας, οικογενειακών προδιαγραφών, αλλά μια βουτιά τη ρίχνεις.

Ετσι, μας τελείωσε η μέρα, έφαγα για ….μεσημέρι και όπως ολοι οι μεγάλοι παίκτες αποσύρθηκα στο ξενοδοχείο. Μη με ρωτήσεις για μπαράκια καθώς αν ήθελα έμενα στην Αθήνα και έβρισκα περισσότερα. Ασε που ημουν 9 ωρες στο δρόμο και ήθελα να ξεκουραστώ.

Μετά από ένα δυνατό πρωινό ( το σηκώνει το κρύο ) και δυο φραπε για τη σχετική πνευματική ενέργεια, η πρώτη στάση ηταν στο Τριαντάρο. Τίποτα το συγκλονιστικό αλλά το επόμενο χωριό που περπάτησα, ο Αρνάδος, ηταν πολύ συμπαθητικό. Με θέα στη χώρα, στο πελαγος και με καλο καιρό στη Σύρο, μια χαρακτηριστική πλατεία γεμάτη χρώματα και αρώματα. Ο Φαλατάδος είναι το χωριό που μπορείς να περπατήσεις χωρίς να λαχανιάσεις! Επίπεδο, σκέτη απόλαυση! Υπάρχει ένα ωραίο μικρό πάρκο με μια μεγάλη εκκλησία να δεσπόζει. Μια βόλτα και γύρισες το χωριό.

Λίγο αργότερα έφτασα στο μουσείο μαρμαροτεχνίας στον Πύργο. Δεν είναι μεγάλο αλλά πραγματικό κομψοτέχνημα. Στα εκθέματα περιλαμβάνονται μαρμαρόγλυπτα και βίντεο που δείχνουν πως από το ορυκτό φτάνουμε στον κίονα. Παρουσιάζονται επίσης τα εργαλεία και η τεχνική της μαρμαροτεχνίας.  Σπουδαία αισθητική και εδώ που τα λέμε βρήκαν και μερικοί ντόπιοι μια δουλειά όπως μου έλεγε και η κοπέλα στα εισιτήρια για να μη φύγουν από τον τόπο τους.

Συνέχισα στον χωματόδρομο για Μάλλι και Κουμελά, μια παραλία που οι ντόπιοι δεν την πολυαναφέρουν στους τουρίστες για να μείνει αγνη και μόνο για αυτούς. Ένα τοπίο τρομακτικό. Χωματόδρομος με απότομη κλίση, μια απόσταση 12 χιλιομέτρων ανάμεσα στα βράχια και σε γκριζομαύρο έδαφος. Σε ένα σημείο φοβήθηκα. Μαύρα σύννεφα, μαύρο έδαφος, μαύρη θάλασσα λυσασμένη, χωματόδρομος δρεπάνι και ο άνεμος να θέλει να με σηκώσει μάζι με το αυτοκίνητο! Κάπου εκει κοντά υπάρχει και ένα λατομείο. Οσο για τα κινητά φυσικά και δεν πιάνουν και επειδή ημουν μόνος στην ερημιά, βρέθηκα σε πράσινα αφρισμένα νερα, φωτογράφισα στα γρήγορα και έφυγα ακόμα πιο γρήγορα!

Επέστρεψα στον Πύργο για να περπατήσω. Πρωτη φορά στη ζωη μου είδα ως αξιοθέατο ένα νεκροταφείο! Ως μαρμαράδες που είναι οι κάτοικοι, καταλαβαίνεις ότι κάθε μνημείο και καλλιτέχνημα! Αρκετά μεγάλο το χωριό και κάθε σοκάκι και μια πανδαισία λουλουδιών, μαρμάρου και πλακόστρωτου. Κυριαρχία του λευκού αλλά με τόσα χρώματα… Όλα τα λεφτά η κεντρική πλατεία που εχει και τις μαρμάρινες βρύσες.

Η τελευταία μου στάση ηταν στην Καρδιανή. Μια σμίκρυνση των Φηρών. Ένα κεντρικό καλντερίμι αλλα σχεδόν από άλλο πλανήτη. Είχε πια νυχτώσει και μόλις που πρόλαβα να βγάλω και τις τελευταίες φωτογραφίες. Επέστρεψα στη Χώρα εξαντλημένος για να φαω για ….μεσημέρι και μετά στην Παναγία για να τη φωτογραφίσω by night. Μου έκαναν παρέα μερικά γατάκια και ηταν οι μόνες ψυχές στο προαύλιο του ναου.

Επέστρεψα εξαντλημένος στο ξενοδοχείο και μια μικρή θλίψη γιατί έπρεπε να επιστρέψω.

Η Παναγία με λυπήθηκε και είπε να με αφήσει για μισή μέρα ακόμα. 9 μποφόρ, απαγορευτικό και φόρεσα τον καλύτερο Νίκο Ξανθόπουλο που μπορούσα, ώστε να καλέσω τον διευθυντή μου και να του πω πόσο λυπημένος ημουν που δεν μπορούσα να γυρίσω και πως καθόμουν στο λιμάνι ως σκοπός για να φύγω άμεσα. Πολύ θα ήθελε να με βρίσει, του ξέφυγε ένα «στα λεγα εγω, τι θα θέλεις τα νησιά χειμωνιάτικα» αλλά μάλλον τον έπεισα για το ποσο θλιμμένος ημουν.

Τρισευτυχισμένος λοιπόν, συνέχισα την περιήγηση μου για τον Τριπόταμο. Στη είσοδο του χωριού με υποδέχθηκαν ειρηνικά μερικές αγελάδες. Με κοίταζαν τόσο γαλήνια καθώς τις φωτογράφιζα, σαν να μου πόζαραν κιόλας, που όταν έφυγα τις χαιρέτησα. Πλάκα πλάκα με τόση λίγη κίνηση, σταματούσα στη μέση του δρόμου, έβγαζα φωτογραφίες, συνέχιζα, τι ωραία…. Εκτος από δυο πέτρινους καλοδιατηρημένους μύλους τίποτα το φοβερό και κατευθύνθηκα στον Ορμο Λιβάδα. Κατέβηκα πάλι σε χωματόδρομο αλλα ευτυχώς πολύ πιο ομαλό. Στη μέση του πουθενά κατέβηκα την πλαγιά και στην αρχή με υποδέχθηκε ένα κοπάδι πάπιες! Στην αρχη ηρθαν ολες προς το μέρος μου και αφου τις φωτογράφισα και έκανα ένα βήμα προς το μέρος τους, εξαφανίστηκαν προς το ποταμάκι που οδηγεί στη θάλασσα. Πήγα στην παραλία και βρήκα πελώριους στρογγυλούς βράχους, πολλά δέντρα και πράσινα νερά! Γύρω γύρω γυμνοί και βλοσυροί βράχοι φαγωμένοι απο το αλάτι και πραγματικά νοιώθεις ότι βρίσκεσαι στη Σελήνη!

Έφτασα σε ένα πολύ συμπαθητικό χωριουδάκι, τη Μυρσίνη που εχει εναν περιστερώνα ακριβώς πάνω από ενα σπίτι και είχε περισσότερα αδέσποτα παρά ανθρώπους. Το γύρισα σε 6 λεπτά ( τόσο μεγάλο είναι ) και δυο κυράτσες αναρωτήθηκαν για μένα φωναχτά «τι είναι ετούτο εδώ;» αλλά που να εξηγώ τώρα. Εκανα πως δεν άκουσα, χαμογέλασα  και συνέχισα για το τελευταίο κερί στην Παναγία.

Έβγαλα και τις τελευταίες φωτογραφίες, να ναι καλά τα παιδιά στον ναο που με άφησαν [ ΣΣ ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί απαγορεύονται οι φωτογραφίες λες και θα χτιστεί αντίγραφο της Παναγίας ] και μπήκα στο πλοιο της επιστροφής.

Εμεινα λίγο διάστημα αλλα και πολύ ικανοποιημένος γιατί γύρισα. Εβγαλα …1050 φωτογραφίες ( ! ) αλλά η απόψη μου είναι πως αν δεν θέλεις να κάνεις σαφάρι όπως εγώ, παρά το μικρό του όγκου της, η Τήνος θέλει 5 μέρες για να πεις ότι την είδες.

Ανεξάρτητα αν θα πας να ανάψεις ένα κερί, αξίζει να πας για τα χωριά της, τα τοπία και την σχεδόν μυστηριακή ατμόσφαιρα και τον αλλόκοτο φόβο που αποπνέει .

Ενοιωσα πως οφελήθηκα πολύ από αυτό το σχεδόν τετραήμερο. Είδα πιο καθαρά μερικές πτυχές μου. Ασχετα βέβαια αν την επόμενη μέρα συνέχισα να είμαι ο ιδιος κάφρος….