ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΣΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΚΑ ΟΡΗ

Η πρόκριση της Εθνικής μας στο μουντιάλ δεν με χαροποιεί αυτή καθ’αυτή. Την Εθνική μας θα την αγαπούσα και ας έβλεπα το μουντιάλ απο την τηλεόραση.

Χάρηκα πιο πολύ γιατί από τώρα κιόλας θα κρυφτούν οσοι φώναζαν για τον ανάξιο και ανίκανο Ρεχάγκελ και τους παίκτες που δεν παράγουν θέαμα.

Είμαι περίεργος να δω τι θα πει για τον έρωτα του, Μιχαηλιτσένκο,  ο κ. Σωτηρακόπουλος που στο πρώτο παιχνίδι μας έλεγε κάθε πέντε λεπτά οτι είχε κάνει ματ στον Οττο και για τις αλλαγές που έκανε και για την τακτική που ακολούθησε. Μάλλον δεν εχω καμία περιέργεια. Θα πούμε οτι οι παίκτες έδειξαν ηρωισμό μέχρι την επόμενη αποτυχία.

Δεν θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στο παιχνίδι. Μια σοβαρή Ουκρανία που ομως μας έκανε σε 180 αγωνιστικά λεπτά 2-3 φάσεις για γκολ και μια Ελλάδα που είχε τη συγκέντρωση, την πείρα και την αξία να συνεχίσει να κρατάει το εθνόσημο ψηλά. Και με ακυρωθέν κανονικό γκολ…

Μια Ελλάδα βέβαια που αυτοκτόνησε στον όμιλο, μας κοψοχόλιασε αλλά τα κατάφερε.  Το κατόρθωμα παίρνει μυθικές διαστάσεις ( πιο μεγάλο και απο τη νίκη μέσα στην Τουρκία - απο τις μετά euro εμφανίσεις ) μια και απουσίαζε η μισή ομάδα και στο τέλος φτάσαμε να παίζουμε με 9 παίκτες. Εκτος εδρας, σε συνθήκες που δεν έχουμε συνηθίσει, φέραμε την αποστολή σε πέρας σχεδόν θριαμβευτικά. Ακόμα και ο χειρότερος πάικτες μας χθες Κατσουράνης, όταν χρειάστηκε να παίξει πίσω έδωσε πολλές λύσεις. Ακόμα και ο Τζιόλης, αν και στη ναφθαλίνη,  ηταν έτοιμος για τη μάχη.

Τα εχω ξαναγράψει αλλά όπως τα ιδια λένε και οσοι κόπτονται για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου, προσευχόμενοι να διαλυθεί και το πιο υγιές κομμάτι του που είναι η Εθνική μας ομάδα, τα ιδια θα πω και εγω.

Οι επιτυχιες του ελληνικου ποδοσφαιρου σε διασυλλογικο και εθνικο επιπεδο, ουδεποτε ηρθαν με συνδιασμο θεαματος και ποδοσφαιρου πρωτοβουλιας. Δεν εχουμε τους παικτες με την ποιοτητα πχ των Ισπανων και αν παμε να παραστησουμε την υπερδυναμη θα γελοιοποιηθουμε. Σε προ Ρεχαγκελ εποχες ειχαμε ταλαντουχους παικτες που παιζαμε ελευθερα και τρωγαμε τη μια σφαλιαρα μετα την άλλη…

Σκεφτομαι πως ακομα και  ο Ολυμπιακος που συνηθως παιρνει το πρωταθλημα εχει ελαχιστη συνεισφορα στην Εθνικη ομαδα. Δεν είναι δουλεια του Ρεχαγκελ να βγαλει νεα φουρνια ποδοσφαιριστων. Αυτή είναι δουλεια ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ.

Σημασια δεν εχει το αποτελεσμα αλλα ποια είναι η προσδοκια. 
 
Μετα το θαυμα του 2004 ( και ως γνωστον και ως συνηθως θαυματα δεν ξαναγινονται ) αυτό που ηθελα ηταν να διατηρησουμε αξιοπρεπεια και σοβαροτητα. Να μη γινουμε παλι η ομαδιτσα της πλακας και να εμπνεουμε σεβασμο. Η ομαδα μας παρα τους μικροκλυδωνισμους αυτό το πετυχε και είμαι ικανοποιημενος. Η Ελλαδα μας εχει την ομαδικη συνοχη και τη νοοτροπια να παιρνει επιτυχημενα αποτελεσματα. Δεν μπορουμε να γινουμε βραζιλια του 70, να παιζουμε επιθετικο – ολοκληρωτικο ποδοσφαιρο και να ισοπεδωνουμε τους αντιπαλους μας και καγχαζω όταν διαβαζω κριτικες από δημοσιογραφισκους τυπου «ενταξει, νικησαμε αλλα δεν παιζουμε μπαλα»
Αμα θελεις να δεις μπαλα φιλε, μπορεις να παρακολουθεις ισπανικο πρωταθλημα. Ή το γερμανικο που κατά μεσο ορο μπαινουν 3 γκολ σε κάθε παιχνιδι. 

Η Εθνικη μας δεν εχει τους χαρισματικους παικτες που θα αποδωσουν θεαμα. Δεν εχουμε τους παικτες που να κανουν κοντρολ και πασες με τη μια.  Η Εθνική αντιπροσωπεύει ένα πρωτάθλημα, ένα επίπεδο ποδοσφαίρου της χώρας που εκπροσωπεί. Εχουμε μήπως το καταπληκτικό πρωτάθλημα, το θεαματικό και μας τα χαλάει η Εθνική;

Δεν εχουμε την αξια να παιξουμε ποδοσφαιρο πρωτοβουλιας αλλα ξερουμε και μας ταιριαζει το ποδοσφαιρο της αναμονης. Τι να κάνουμε, DNA είναι αυτό. Από την αρχαιότητα μέχρι τον β παγκόσμιο πόλεμο, στους ΑΜΥΝΤΙΚΟΥΣ πολέμους διακριθήκαμε. Και μια φορά που φτάσαμε μέχρι την Ινδία, μια που πέθανε ο Μεγας Αλέξανδρος, μια που τεμαχίστηκε η αυτοκρατορία.

Μου αρεσει η διακριση, μακαρι να ξαναρθει, αλλα ο καλυτερος τροπος για να φερεις την καταστροφη ( και ολως τυχαιως οι υψηλοτερες πωλησεις των εφημεριδων γινονται ειτε σε θριαμβους ειτε σε καταστροφες ) είναι να βαλεις σε δυσθεωρατο επιπεδο τον πηχη.

Κριτική μπορεί να γίνεται όση θέλει ο καθένας στον Ρεχάγκελ.

Ο ίδιος όμως δικαιούται να κάνει ότι θέλει και να χαμογελάει συγκαταβατικά με όλα αυτά:
Σε 72 χρόνια (μέχρι το 2001) ιστορίας η Εθνική Ελλάδος είχε να επιδείξει 1 (ΜΙΑ) πρόκριση σε Ευρωπαϊκό (το '80 όπου ήρθαμε 8οι στους 8 με σφικτές εμφανίσεις) και 1 (ΜΙΑ) σε Μουντιάλ (το '94 όπου βγήκαμε 24οι στους 24 και θαμπώσαμε το σύμπαν).

Από το 2001 μέχρι σήμερα (χωρίς σε καμία περίπτωση να έχουμε τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου) έχουμε 2 προκρίσεις σε Ευρωπαϊκά (το θαύμα του '04, τη μεγαλύτερη έκπληξη σε ποδοσφαιρική διοργάνωση υψηλού επιπέδου όλων των εποχών και την πρόκριση το 2008 και πρόκριση τώρα στο μουντιάλ.

Σε όλες τις λίστες της ΦΙΦΑ εκεί που ήμασταν συνήθως από την 50 ως την 60η θέση είμαστε μέσα στο ΤΟΠ-20 σταθερά.

Η ομάδα κερδίζει περισσότερο συχνά από ποτέ και χάνει δυσκολότερα και σπανιότερα από ποτέ.
Οπότε εμείς μπορεί να λέμε ότι θέλουμε αλλά ο Ρεχάγκελ κάνει κάτι που δεν το είχε φανταστεί κανένας μέχρι τώρα. Έχει κάνει την Ελλάδα υπολογίσιμο μέγεθος εκεί που μας έκαναν πλάκα. Κι επειδή ο Ρεχάγκελ δεν είναι κανένας χτεσινός (έχει 820 ναι, ΟΧΤΑΚΟΣΙΑ ΕΙΚΟΣΙ!!!! ματς στους πάγκους της Μπουντεσλίγκα) αν μπορούσε να παίξει πιο θεαματικά, πιο καλά δεν νομίζω ότι δεν θα το έκανε. Δεν μπορεί όμως, οπότε προτιμά "να κάνει τη δουλειά", να είναι επιτυχημένη η εθνική όσο ποτέ από το να είναι αποτυχημένη.

Οι αποτυχίες τις εθνικής αυτά τα χρόνια υπάρχουν βέβαια αλλά είναι φυσιολογικές, μέσα στα πλαίσια. Όταν μάλιστα δεν ήμασταν καν μεσαίο μέγεθος στην Ευρώπη...

Όταν βλέπεις υπερδυνάμεις του παγκοσμιου ποδοσφαίρου με παίκτες που είναι έτη φωτός μπροστά από τους δικούς μας αλλά και οργάνωση και υποδομές που δεν τις ονειρευόμαστε καν να αποτυγχάνουν παταγωδώς: Θυμίζω π.χ. ότι η Γερμανία δεν έχει κερδίσει τίποτα από το 1996, η Αγγλία τίποτα από το... '66, η Αργεντινή τίποτα από το 1993, η Ισπανία μόλις πέρσι σήκωσε το ευρωπαϊκο από το 1964 και πολλές διαψευσμένες ελπίδες εδώ και δεκαετίες, η Ρωσία που έκανε ένα καταπληκτικό euro αποκλείστηκε και η Γαλλια πέρασε την Ιρλανδία με εμφανές χέρι του Ανρί... Στο μουντιάλ επίσης δεν θα πάνε η Τουρκία που άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στο euro, η Σουηδία, η Τσεχία, η Πολωνία και οι Κροάτες που είχαν έρθει και τέταρτοι μια φορά.

Είναι προφανες ότι ο Ρεχαγκελ δεν είναι αρεστος στη δημοσιογραφικη κοινοτητα. Ισως γιατι δεν τους εξυπηρετησε, δεν εγινε ποτε κολλητος τους, ουτε υπακουει στις επιταγες τους. Βλεπω μια γενικη πολεμικη η οποια δεν εχει καμια ποδοσφαιρικη και αθλητικη βαση αλλα μια εμπαθεια.

Χανει η Ελλαδα, κατακριση

Κερδιζει η Ελλαδα, κατακρισης επισης.

Το Αλητες ρουφιανοι δημοσιογραφοι βρισκει εν προκειμενω τρανη δικαιωση.

Η εθνικη Ελλαδος δεν είναι σπορ και θεαμα. Είναι το αντιπροσωπευτικο μας συγκροτημα που καλο είναι να διακρινεται. Αυτό είναι το κατ’αρχην ζητουμενο. Όμως, καλως ή κακως ζουμε σε ένα κοινωνικο περιβαλλον. Σε μια κοινοτητα.

Ας δουμε λιγο τι γινεται και πιο περα από το δικο μας χωριο.

Κατηγορήθηκε ο Ρεχάγκελ γιατί λέει δεν κάνει ανανέωση!

Πόση να κάνει πια;

Από το euro του 2004 ολοι και ολοι 5 παίκτες απέμειναν!

Η Εθνικη Ελλαδος λεει δεν παραγει θεαμα.

Μαλιστα. Ποια ομαδα στον κοσμο το κανει; Ποια ομαδα είναι αυτή που σκορπιζει φοβο και τρομο και να παιρνει αποτελεσματα με θεαματικο ποδοσφαιρο;

Η Ισπανια εκανε πανω από 20 χρονια να αποτιναξει το ρολο των ταλαντουχων ηττοπαθων, η Αργεντινη μετρησε 6 από τη Βολιβια και οι μπραζιλ εχουν εγκαταλειψει το θεαμα εδώ και πολλα χρονια. Οι Αγγλοι συνεχιζουν να κερδιζουν με κεφαλιες, οι Ολλανδοι μετα από έναν θριαμβευτικο πρωτο γυρο στο προσφατο euro κλαταραν, οι Ιταλοι εξακολουθουν να μας υπνωτιζουν με τις ….αμυντικες αμυνες και οι υπολοιποι μεταξυ φθορας και αφθαρσιας.

Μηπως το ελληνικο ποδοσφαιρο εχει τον Ροναλντινιο και τον Ζινταν και τους αδικησε αφηνοντας τους εκτος Εθνικης;

Κατηγορηθηκε ο Ρεχαγκελ για κολλημα με τον Χαριστεα. Και εγω, δεν τον συμπαθω ποδοσφαιρικα τον «Χαρι» Όμως αναγνωριζω πως μαζι με τον Σαλπιγγιδη προσφερουν πολύ στο πρεσινγκ, στο μαρκαρισμα, στη δυναμη, στις στημενες φασεις και δεν νομιζω ότι εν προκειμενω εχουμε πολύ καλυτερους Ελληνες φορ.

Ακόμα και ο Μάντζιος που έλεγαν την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, απαξίωσε να πάει εστω ως δανεικός στην Ιταλία να παίξει μπάλα. Αρα ποιος μένει; Δεν πιστευω ότι ως ελληνικο ποδοσφαιρο το προβλημα μας είναι ο Χαριστεας. 

Δεν είναι το ελληνικο ποδοσφαιρο για διακρισεις σε τοσο υψηλο επιπεδο διοργανωσεων. Θα μπορουσαμε μετα το 2004 να παρουμε αποφασεις, να κανουμε τομες, να προσπαθησουμε να ανεβουμε σκαλια. 

Τι καναμε;

Τιποτα απολυτως.

Οι ιδιοι ανθρωποι διοικουν το ποδοσφαιρο, οι ιδιοι διαιτητες καθοριζουν τις τυχες του και το πρωταθλημα μας χρονο με τον χρονο γινεται ολοενα και χειροτερο. 

Για αυτό και σε διασυλλογικο επιπεδο περιμενουμε μια στο καποτε να γινει μια καλη ντουφεκια στο champions league ενώ καλα καλα δεν εχουμε διακριθει ουτε στο πάλαι πότε ουεφα. 

Αυτό νομίζω πως είναι και το κομβικό σημείο στο οποιο ως ελληνικό ποδόσφαιρο μένουμε πίσω. Μια νοοτροπία που ξεκινάει από τον οπαδό του ηλεκτρονικού πίνακα και όχι του ποδοσφαίρου, συνεχίζεται με τον δημοσιογράφο οπαδό και όχι τον γνώστη του αθλήματος και συνεχίζεται βέβαια με τον προπονητή που παίζει το κεφάλι του κάθε Κυριακή και τον παίκτη που σήμερα είναι ηρωας του 1821 και αύριο ο προδότης που άνοιξε την Κερκόπορτα στην Κωνσταντινούπολη.

Η Εθνικη Ελλαδος εκανε ένα θαυμα μεγαλυτερο και από την κατακτηση του τροπαιου στην Πορτογαλια, μεγαλύτερο και απο την επική πρόκριση στο μουντιάλ. 

Είναι ανωτερη από το ιδιο το ποδοσφαιρο που την ανεδειξε, είναι ανωτερη από την κοινωνια μας την ιδια, μερος της οποιας είναι το ποδοσφαιρο…