ΠΑΓΙΔΑ

Στη συναναστροφή μου με μεγαλυτέρους και εννοώ 42+ ακούω τη μόνιμη επωδό: Η δική μας η γενιά ηταν καλύτερη ενώ η δική σας χειρότερη.

Αν τύχει και μιλήσω με ακόμα μεγαλύτερο, υπερθεματίζει.

Άλλωστε τα ιδια λένε σήμερα και οι 30ρηδες για τους 20αρηδες.

Ισως αυτό δεν σταματήσει ποτέ.

Ολοι θέλουν να εχουν την πεποίθηση πως δεν ξόφλησαν και επειδή τα κλισέ «είμαι όπως νοιώθω» εχουν ξεμείνει μόνο για την τηλεόραση, και επειδή με τον χρόνο δεν μπορείς να τα βάλεις, αρα τι μένει;

Η αξία.

Βέβαια αν στον 40αρη θυμίσεις πως η γενια του, αυτή του Πολυτεχνείου, ευθύνεται για το πολιτικό μπάχαλο θα σου γυρίσει την κουβέντα στην τελευταία καλή ταβέρνα που πήγε και αν θυμίσεις στον παλαιότερο πως η γενιά του έκανε εμφύλιο πόλεμο θα σου πει για το φυσικό περιβάλλον και τα δέντρα στα Πατήσια.

Προσπαθώ, και νομίζω πως μέχρι σήμερα τα εχω καταφέρει αρκετά καλά, να μην κακολογώ τους νεότερους. Ο καθένας δίνει τον αγώνα του ανάλογα με τις δυνατότητες του, την παιδεία και την αγωγή του. Εχω έρθει σε επαφή με πολλούς 20ρηδες είτε λόγω των αθλητικών μου δραστηριοτήτων είτε λογω κάποιων σεμιναρίων που παρακολουθώ και εχω διαπιστώσει πως πολλά παιδιά είναι ιδιαίτερα αξιόλογα παρα τη σκληρή Αθηναϊκή κοινωνία που ζουν.

Με το παρόν θέλω απλως να σημειώσω το μεγαλύτερο επίτευγμα κατ εμε, σε κοινωνικό επίπεδο, της δικής μου γενιάς, αυτή που είναι στην κλίμακα 28-34.

Είμαστε οι πρώτοι που σπάσαμε την αθλιότητα των συγγενικών δεσμών και δεν διστάσαμε να απομακρύνουμε από τον κύκλο μας συγγενείς ρουφιάνους, κουτσομπόληδες, χαιρέκακους και ζηλόφθονους.

Παραμερίσαμε το δυσβάσταχτο «τι θα πουν οι συγγενείς» που καθόριζε ακόμα και αποφάσεις ζωής για τους γονείς μας. Στη θέση τους βάλαμε Φίλους που επιλέξαμε και αγαπάμε.

Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να μην πάμε σε μια …χρονοκτόνο συγγενική  υποχρέωση ( γάμοι ανθρώπων που δεν εχουμε δει ποτέ ) και προτιμούμε την παρέα των φίλων μας στους οποιους θα τρέξουμε να συμπαρασταθούμε σε μια δύσκολη στιγμή ενώ ο συγγενής θα τρέξει για να πανηγυρίσει.

Αρνηθήκαμε τις συμβατικές συγγένειες και προτιμήσαμε τις αληθινές σχέσεις.

Δεν λεω βέβαια ότι πας συγγενής βάρβαρος [ προσωπικά εχω 2-3 που τους εκτιμώ ] αλλά η δική μου η γενιά έκανε θρύψαλα την παροιμία που λέει πως τον συγγενή τον ανέχεσαι ενώ τον φίλο τον επιλέγεις.

Χάρη πρώτα στη δική μου τη γενιά, επιλέγεις και τον συγγενή πια….

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΣ

Γιατί  δεν μου αρέσει το ζειν επικινδύνως προκειμένου να κερδίσω λίγα λεπτα, για να περνάω ξυστά από τα αυτοκινήτα και να εξαρτώμαι αν θα με δει ο οδηγός του αυτοκινήτου, αν θα βγάλει φλας για να στρίψει ή αν θα του φύγει εστω λίγο το τιμόνι επειδή μιλάει στο κινητό.

Γιατί δεν θέλω το κράνος να τσαλακώνει μονίμως τα μαλλιά μου

Γιατι δεν θελω οπου πηγαίνω να κουβαλάω το κράνος μαζί μου. Από τον κινηματογράφο μέχρι το 5χ5.

Γιατι δεν θελω να γίνομαι μούσκεμα από τη βροχή, να τρώω το χιόνι και να παγώνω από το κρύο απροστάτευτος.

Γιατί μου αρέσει να ακούω τα CD μου ή ραδιόφωνικές εκπομπές και καπνίζω χαλαρός.

Γιατι μου αρέσει από το παραθυρο του αυτοκινήτου να χαζεύω το τοπίο και όχι να  εχω καρφωμένο το βλέμμα στην άσφαλτο.

Γιατί όταν κάνει ζέστη, στο αυτοκίνητο βάζω το a/c ενώ στη μηχανή φοράω μπλουζάκι, κράνος και σκάω!

Γιατί δεν αισθάνομαι ιχνος ασφάλειας να στηρίζομαι σε δυο ρόδες που σε ολισθηρό οδόστρωμα ( και τέτοια στη χώρα μας εχουμε πολλά ) είναι σκέτη ακροβασία

Γιατί 1 ωρα οδήγησης στη μηχανή αντιστοιχεί σε 3 ωρες στο αυτοκίνητο. Πρέπει να είσαι μονίμως συγκεντρωμένος και να μη χαλαρώσεις ουτε δευτερόλεπτο, ενώ στο αυτοκίνητο μπορείς και να «αράξεις»

Γιατί σε περίπτωση ατυχήματος, φιλάς το χώμα ενώ στο αυτοκίνητο τους πρώτους κραδασμούς τους απορροφούν οι λαμαρίνες. Και ο αερόσακος.

Γιατί δεν θυσιάζω τη συντομία και το παρκάρισμα για την ασφάλεια και την άνεση.

Γιατί μπορώ να εχω παρέα ενώ στη μηχανή ο δεύτερος επιβάτης με δυσκολεύει και εχω πολύ μεγαλύτερη ευθύνη από ότι στο αυτοκίνητο

Γιατί το αυτοκίνητο προσφέρεται για μεταφορά, αποθήκη, σεξουαλικές περιπτύξεις, ενίοτε και ύπνο. Η μηχανή μόνο πηγαίνει.

Για όλα αυτά λοιπόν δεν πρόκειται ποτέ να αγοράσω μηχανή. Ακομα και να την κερδίσω σε κλήρωση, θα την πουλήσω με το καλησπέρα.

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Καλησπέρα αγαπητέ Ύποπτε,

Παρακολουθώ από την άνοιξη το μπλογκ σου με πραγματικά ιδιαίτερη
εκτίμηση και ενδιαφέρον όλα τα θέματα σου αλλά επιπλέον ενδιαφέρον τρέφω
για τα γυναικεία θέματα.  Δε θέλω να σε κουράσω αλλά επειδή πιστεύω ότι κάτι ξέρεις παραπάνω για  αυτά θα ήθελα και τη δικιά σου γνώμη.

Να μιλήσω πρώτα λίγο γενικά για μένα: Είμαι 20 χρονών φοιτητής πιστεύω αρκετά εμφανίσιμος (τεσπα πάνω του  μετρίου) ψηλός και γυμνασμένος πάλι πάνω από το Μέσο Όρο. Με τις γυναίκες τα πάω μέτρια θα έλεγα. Δεν έχω κάνει κάτι με πολλές αλλά έχω βγει με αρκετές. Με μια μόνο είχα προχωρήσει λίγο παραπέρα αλλά τελικά εγώ δε ήθελα κάτι παραπάνω. Με άλλες 2 έχω κάνει «σχέση» τόσο μεγάλη που στο 2ο ραντεβού δε φτάσαμε. 

Γενικά είμαι πολύ άνετος πλέον με τις γυναίκες (ίσως και να ναι κακό
αυτό) και από άποψη καμακίου αλλά και ομιλίας. Γενικά είχα μερικές απρόβλεπτες κατακτήσεις χωρίς να τις θέλω. Απλά  εκδήλωσαν ενδιαφέρον. Αλλά φυσικά επειδή δε θέλω να μαζεύω θαυμάστριες  και φίλες απέρριπτα πολύ ευγενικά.
 Έτσι λοιπόν θέλω να σου αφηγηθώ την τελευταία ιστορία μου (ίσως κάνω και
μερικές παρενθέσεις για την προτελευταία (τον Αύγουστο) επειδή μοιάζουν
πολύ) και ,όχι μόνο να μου προτείνεις λύσεις, αλλά και να μου παραθέσεις
οποιαδήποτε σκέψη για το περιστατικό αλλά και γενικότερα με μένα(βλέπε
παραπάνω). Πριν 10 μέρες το Σάββατο είχα βγεί για ποτό με κάτι φίλους σε ένα
μπαράκι-ορθάδικο. Μετά από ώρα ήρθαν στο διπλανό τραπέζι 3 κοπέλες. Μετά
από λίγη ώρα παρατήρησα ότι με κοιτά, το ίδιο παρατήρησαν και οι φίλοι
όταν είχα στραμένη τη πλάτη μου. Τέλος πάντων μετά αλληλοκαρφώθηκαν τα
βλέμματα μας και αφού χαμογέλασε της χαμογέλασα. Ε θεώρησα ότι θα ήμουν
μεγάλος βλάκας αν δεν έκανα κίνηση να τη γνωρίσω και έτσι έκανα με
πρόφαση να βγω και εγώ φωτο με αυτή(βγάζανε φώτο μεταξύ τους). Αφού
είπαμε τα κλασικά με πρόφαση ότι έχει πολύ θόρυβο ανταλλάξαμε τηλέφωνα
για να τα πούμε κάποια άλλη στιγμή. Μετά από κανά 2 ώρες και αφού είχαμε φύγει και με τη προτροπή ενός  μεγαλύτερου (τελικά το μετάνιωσα) στέλνω ένα sms του στυλ: από τη πρώτη  στιγμή που σε είδα σε σκέφτομαι. Δε ξέρω αν μπορέσω να κοιμηθώ. Νωρίς το πρωί μου στέλνει ρωτώντας με αν τελικά κοιμήθηκα και ότι «ειλικρινά χάρηκα που σε γνώρισα». Ε μετά το μεσημέρι επικοινωνήσαμε και μετά από μερικά sms μου είπε ότι δε θα βγει εκείνη τη μέρα(Κυριακή) γιατί είχε δουλίτσες νωρίς το πρωί της επόμενης.

Δευτέρα νεκρή και φτάνουμε Τρίτη όπου την παίρνω 2 τήλ 12.00 και μία ώρα
μετά και δεν απάντησε σε κανένα. Τελικά το απόγευμα μου στέλνει και μου
λέει ότι δούλευε γι αυτό και δεν απάντησε. Ε την παίρνω τηλ αφού τη
ρώτησα αν έχει χρόνο να μιλήσουμε. Την παίρνω μιλάμε τι κάνεις πως πέρασες κλπ και της λέω ότι το μεσημέρι θα πήγαινα για καφέ με φίλους και ότι ήθελα να έρθει και αυτή(ψέμα).  Είπα το κλασικό «ε αν είναι κανονίζουμε άλλη φορά» και τέσπα με ρώτησε τι θα έκανα την επόμενη μέρα. Της είπα ότι μάλλον θα μια ελεύθερος και ότι θα την έπαιρνα τηλ εγώ για επιβεβαίωση. Ε την Τετάρτη τη πήρα και με λίγα λόγια βγήκαμε σε ένα μπαράκι κέντρο που αυτή πρότεινε. Για να μη
πολυλογώ θα το χαρακτήριζα ένα απλό φυσιολογικό 1ο ραντεβού. Είχε
διάθεση άνοιγε θέματα, με ρωτούσε κλπ. Από εδώ και πέρα ήμουν απίστευτα
και άθελα μου ξενέρωτος. Στο τέλος τη πήγα σπίτι της και κάτω από αυτό
όταν σταμάτησα την ρώτησα αν της αρέσουν οι εκπλήξεις(έτσι είχε πει πριν
στο μπάρ) και με ρωτά τι έκπληξη. Επειδή δεν ήθελα να τη τρομάξω της
είπα ότι ήθελα να τη φιλήσω. Ε μουρμούρισε ,σκυμένη ελαφρώς μπροστά, δε
ξέρω κλπ και τη πιάνω ελαφρώς από το σαγόνι τη στρέφω ελαφρώς προς το
μέρος μου και τι φιλώ για 2-3 δεύτερα μέχρι να αποτραβηχτεί. Σε αυτό το
σημείο μου έρχεται και λέω τη βλακεία. «Μου άρεσε και θα ήθελα ένα 2^ο »
Και δε μου έδωσε με τη δικαιολογία ότι πρέπει να ανέβει πάνω, ξυπνάει
νωρίς κλπ Η 2η συνεχόμενη ξενέρα μου (απορώ με τον εαυτό μου), αφού γύρισα σπίτι μου στέλνω την ίδια βλακεία: τι μου έκανες πάλι, δε ξέρω αν θα με πιάσει
ύπνος κλπ. Την επόμενη το μεσημέρι μιλάμε μέσω sms και λέμε τα κλασικά πως περάσαμε κλπ, ώσπου τη ρωτάω πως της φάνηκε η χτεσινή έκπληξη. Και μου στέλνει ακριβώς αυτό: «να σου πω την αλήθεια δε θέλω να πιστεύεις ότι υπάρχει
περίπτωση να γίνει κάτι μεταξύ μας. Ας το αφήσουμε στο φιλικό.»
Απαντώ εγώ: «οκ γλυκειά μου, εγώ πάντως θα ήθελα να ήμασταν λίγο πιο
κοντά. Αλλά δε πειράζει, πρέπει να το νοιώθεις και εσύ όμως για να γίνει
αυτό»
Αυτή: «χαίρομαι πάντως που με καταλαβαίνεις. Να περνάς καλά και αν είναι
θα τα πούμε άλλη φορα. Καλό βράδυ.»
Εγώ: «Καλό βράδυ και σε σένα. Χάρηκα για τη γνωριμία. Θα ξαναμιλήσουμε…
Φιλιά»
Και εγώ τώρα σε ρωτώ: ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΚΑΝΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ?
Πες μου οποιαδήποτε σκέψη σου δίχως παρεξήγηση, όχι μόνο στα όρια αυτού
του περιστατικού αλλά και γενικά τι φταίει σε μένα. Αυτή τη φορά ήμουν τυχερός αλλά πολύ σπάνια φτάνω μέχρι αυτό το σημείο. Το ίδιο και χειρότερα έγινε και το καλοκαίρι όπου μέσω ξαδέρφης γνώρισα τη κολλητή της και από ότι έμαθα με καραγούσταρε και καιγόταν( λόγια της ξαδέρφης αλλά και της ίδιας στο 1ο ραντεβου).

Εκει εν ολίγοις φιλιόμασταν πολλές ώρες και την επόμενη μου έστειλε
πρώτη σμς με γλυκόλογα αλλά τις επόμενες μέρες απέφευγε ,με δικαιολογίες
πιστεύω, να βρεθούμε. Τεσπα σταμάτησα να στέλνω και δεν ενδιαφέρθηκε ξανά.
Γενικά δεν έχω πρόβλημα με την απόρριψη ειλικρινά αλλά σιχαίνομαι να
παίρνω θετικά σημάδια και μετά να μένω σα μπούφος.
Ευχαριστώ προκαταβολικά για τη βοήθεια σου και ανυπομονώ για την
απάντηση σου.

Μενέλαος

= = =

Και η απάντησή μου

= = =

Καλησπέρα φιλε Μενέλαε και σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία και τα καλά σου λόγια.

Βαζεις πολλά θέματα σε ένα μήνυμα. Ας πάμε σε αυτό που σε μπέρδεψε.

Δεν θέλω να σε κατηγορήσω ότι έκανες το α, ή το β λάθος. Άλλωστε μην ξεχνάς πως ολοι οι άνθρωποι εχουν δικαίωμα να αλλάξουν άποψη. Κάποιος να κάνει μια αρχική καλή εντύπωση και μετά κάνει κάτι που μας ξενερώνει. Ανθρώπινο.

Εσυ παρουσίασες μια αντίφαση. Από τη μια η κοπέλα δεν σε καταγοήτευσε και όπως λες στο ραντεβού ησουν ξενέρωτος και από την άλλη της έστειλες «θανατερά» μηνύματα, απαίτησες φιλιά οπότε η κοπέλα υπέθεσε πως θα έψαχνες μια εφήμερη εμπερία, εκείνη δεν ηταν διαθέσιμη για αυτό  και σε χαιρέτησε.

Το πρώτο sms «από τη πρώτη στιγμή που σε είδα σε σκέφτομαι. Δε ξέρω αν μπορέσω να κοιμηθώ» ηταν μέγιστη μαλακία καθώς δεν γνωριστήκατε καν. Η κοπέλα το διασκέδασε και σου έδωσε την ευκαιρία να βγείτε. Κάποια άλλη πιθανώς να τρόμαζε. Να σε περνούσε για λιγούρη, για άτομο που έχεις να δεις γυναίκα από το Πάσχα ή για καραγκιόζη που λες σε ολες τα ίδια για το κρεβάτι και μόνο. Αυτός που σε συμβούλεψε είναι άσχετος και είμαι σίγουρος πως το μόνο που κάνει είναι για πουλάει μούρη για δικές του ιστορίες ότι και καλά εχει πάρει τη μισή Αθήνα. Ή να σε έβαλε να της στείλεις αυτό το μήνυμα για να σπάσει πλάκα μαζί σου.

Μετά, αφου κατόπιν συννενόησης βγήκατε, ΑΡΑ Η ΚΟΠΕΛΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΒΓΕΙΤΕ, μου γράφεις «Από εδώ και πέρα ήμουν απίστευτα και άθελα μου ξενέρωτος». Αυτά φίλε μου δεν γίνονται ούτε στο playstation. Τι σημαίνει άθελα; ΗΘΕΛΕΣ και ησουν ξενέρωτος. Ιδιαίτερα όταν βλέπεις ότι η κοπέλα ΗΘΕΛΕ να μάθει για σένα, να μιλήσετε και να επικοινωνήσετε, σημαινει ότι ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. Μετά, από το πουθενά της πέφτεις! Ε, θέλεις ρε φίλε να σε πάρει στα σοβαρά; Για αυτό και σε έστειλε! Το πλεον φυσιολογικό δηλαδή!

Είναι για μένα προφανές πως η κοπέλα σε γούσταρε αλλά πριν σου κάτσει ήθελε να δει και από σένα ένα ενδιαφέρον. Εσυ της φέρθηκες όπως σε ένα σουβλάκι. Το είδες, το έπιασες στο χέρι και πήγες να το φας χωρίς να ζητήσει τη γνώμη του! Πάντως, δεν χάνεις τίποτα, πάρε ένα τηλέφωνο αυτή την κοπέλα και ζήτησε της να βγείτε. Σε φιλικό επίπεδο. Αν δεχθεί, ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΓΓΙΞΕΙΣ στο ραντεβού. Αν η συνάντηση σας πάει καλά, θα δεις ότι θα έρθει αυτή σε σένα και οι φιλίες θα πάνε περίπατο.  

Επίσης φίλε μου, στέλνεις πολλά sms. Κόφτα. Αν σε νοιάζει ενας άνθρωπος, πάρε τηλέφωνο. Να μιλήσεις. Να κανονίσεις να βρεθείς. Τα sms άφησε τα για διαδικαστικά θέματα.

Στην άλλη ιστορία που μου έστειλες, είναι εντελώς τελείως διαφορετική. Η κοπέλα απλως άλλαξε γνώμη. Γιατί; Από το μπορεί να ήθελε κάποιον άλλον, μπορεί να ήθελε απλως να τονώσει το ηθικό της ότι είναι επιθυμητή, μπορεί αν γουστάρει φάσεις αλλά όχι σχέση,  μέχρι το να μη φιλάς ωραία. Παλιότερα και μενα με βασάνιζαν κάτι τέτοια, γιατί παρα τις αρχικές θετικές ενδείξεις μετά αρκετές κοπέλες στρίβουν αλλά κατέληξα ότι το καλύτερο που εχω να κάνω είναι αφενός να μη φορτίζω/πιέζω αφετέρου να μην παρακαλάω. Συνέχιζα τον δρόμο μου. Άλλωστε οι γυναίκες είναι κυκλοθυμικές. Απόψε σου κάθονται με ευκολία και αύριο το μετανοιώνουν για να μην τις πεις πουτάνες και ξενερώνουν.

Κατά τα άλλα, μια χαρα παιδί είσαι και μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Θα τη βρεις την άκρη σου. Βγες, γνώριζε, επικοινώνησε, τρίψου με τις κοπέλες και θα έρθει και μια που να ταιριάζετε. Αυτό που μου έγραψες «Αλλά φυσικά επειδή δε θέλω να μαζεύω θαυμάστριες και φίλες απέρριπτα πολύ ευγενικά», δεν συμφωνώ. Όλα χρειάζονται σε αυτή τη ζωη σενιόρ. Βγες από το καβούκι του εγω σου και πήγαινε να βρεις το εσυ. Μόνος σου. Χωρίς συμβουλές. Ούτε μεγαλύτερων ούτε bloggers.

Εχε καθαρό νου στο τι θέλεις, τι είναι αυτό που σου ταιριάζει και πήγαινε να το βρεις.

Τέλος βρες σε παρακαλώ λίγο χρόνο να διαβάσεις αυτά:

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2006/11/blog-post_20.html

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2006/11/part-2_24.html

Ελπίζω να σε βοήθησα. Σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία και την εμπιστοσύνη.

Καλη δύναμη

Suspect

2012

Η ταινία 2012, είναι από αυτές που λατρεύω να σχολιάζω. Εχει αυτά που περιμένεις να δεις αλλά σου πετάει έξυπνα και μερικά μηνύματα για να κάνεις τις σχετικές αναγωγές ώστε αύριο να μην αναρωτηθείς…

Ενίοτε μου αρέσει να βλέπω υπερθεάματα. Να μπαίνω σε παραμυθένιο κόσμο, να χαζέψω τα εφε, να δω που έχει φτάσει η τεχνολογία του κινηματογράφου. Όταν  είδα το όνομα του Εμεριχ στη σκηνοθεσία, αμέσως θυμήθηκα το εντυπωσιακό "the day after tomorrow" και έσπευσα στην σκοτεινή αίθουσα με την τεράστια οθόνη.

Στο 2012 θα πας για περάσεις καλά. Να ξεχαστείς από την καθημερινότητα σου και να βυθιστείς στη μαγεία του κινηματογράφου. Εντυπωσιακά εφε, πανδαισία και καταιγισμός εικόνων, άνιση μάχη με έναν ανίκητο εχθρό και ενας πλανήτης αγνώριστος! Σε πιάνει η καρδιά σου όταν βλέπεις τόσο πειστικά το άγαλμα του Χριστού στη Βραζιλία να διαλύεται σαν πλεη μομπίλ και φοβάσαι με το πως τα Ιμαλάϊα πλημμυρίζουν από …τη θάλασσα!

Να πάρεις τα ποπ κορν σου ή αν εισαι φιτ, δυο σαντουιτς από το σπίτι, ένα φλασκί με ουισκι  ή οποιο άλλο ποτό θέλεις, ώστε να απολαύσεις το θέαμα. Μην  περιμένεις να προβληματιστείς, να σκεφτείς και να βασανίσεις το μυαλό σου. Η συγκεκριμένη τανία προσφέρεται για σοου και μόνο με αυτή τη διάθεση να πας να το δεις.

Το στόρι με την προφητεία των Μάγιας το ξέρεις. Βάλε τη δύναμη των υπολογιστών, τις σχετικές αμερικανιές για τις απαραίτητες ανάσες στον θεατή και χωρίς να το καταλάβεις πέρασαν 2,5 ωρες! Σου προτείνω να μην πιεις υγρα πριν την ταινία ή εστω να εχεις διουρήσει γιατί θα καθηλωθείς τόσο πολύ από το φρενήρη ρυθμό, που είναι κρίμα να χάσεις εστω  και 5 λεπτά.

Τις κλασικές και ηλίθιες αμερικανίες τις αντιμετώπισα με συμπάθεια. Τις περίμενα.

• Διαφήμιση στο sony vaio καθώς σε μια τηλεδιάσκεψη των ηγετών ολων των κρατών ολως τυχαίως χρησιμοποιούσαν τα συγκεκριμένα notebooks.
• Ακόμα πιο χοντρή διαφήμιση στη λιμουζίνα της bedley με ενεργοποίηση φωνητικής εντολής για να πάρει το αυτοκίνητο μπροστά και να εμφανιστεί το λογότυπο της εταιρείας φαρδύ πλατύ σε ολόκληρη την οθόνη.
• Γλείψιμο στον Ομπάμα. Ο μαύρος, καλός Αμερικανός πρόεδρος σε μια συμβολική κίνηση αυτοθυσίας και ο κυνικός λευκός που σώζεται ντροπιασμένος.
• Επίσης ο καλός επιστήμονας και κεντρικός ηρωας της ταινίας, μαύρος και αυτός.
• Μην πάιρνεις θάρρος από τα τόσα αντιρατσιστικά! Σε προσγειώνει σε λίγο.  Στην κιβωτό που σώθηκε μέρος του γήινου πληθυσμόυ για να μη σβήσουμε, υπάρχουν οι πολιτικοί, οι ζάμπλουτοι ( τι ωραία που το δικαιολογεί ο λευκός πολιτικός: Αυτοί πλήρωσαν για να φτιαχτεί η κιβωτός, λογικό δεν είναι να σωθούν; ) και σύμφωνα με τους γενετιστές αυτοί με τα καλύτερα γονίδια. Ελληνες δεν είδα οπότε είμαι σίγουρος πως το ανθρώπινο γένος θα σβήσει. Οριστικά.
• Ρομάτζα της πλάκας μεταξύ του επιστήμονα και της κόρης του Αμερικανού προέδρου
• Τέρας μεγαλοψυχίας ο Τζον Κιούζακ που συγχωρεί και βοηθά τον γκόμενο της διαζευγμένης συζύγου του. Τόσο μεγάλη καρδιά που ο θεος Εμεριχ τον επιβραβεύει γιατί πεθαίνει ο γκόμενος και τα ξαναφτιάχνει με τη γυναίκα του!
• Η σκηνή της οριστικής διάσωσης της κιβωτού μετά από ένα αναπάντεχο τεχνικό πρόβλημα μου χάρισε άφθονο γέλιο. Ο Τζον Κιούζακ πρέπει να έμεινε κάτω από το νερό σώζοντας χιλιάδες ψυχές, πάνω από τρια λεπτά! Ούτε υποβρύχιο να ηταν!
• Ένα ηθικό δίδαγμα της ταινίας είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου πιο πολύ από οσο φαντάζεσαι. Αν εχεις κάνει 3-4 μαθήματα πλοήγησης, στη δύσκολη στιγμή θα πετάξεις ένα αεροπλάνο με επιδεξιότητα πιλότου F16 αποφεύγοντας ουρανοξύστες να πέφτουν, φλεγόμενες μπάλες που σου έρχονται από παντού και βουνά που σμίγουν μεταξύ τους.

Η ταινία ολοκληρώνεται με το χαπι εντ ότι εντάξει καταστραφήκαμε αλλά τελικά σωθήκαμε και σου κλείνει πονηρά το μάτι:

Δεν είσαι μέσα σε αυτούς που τη γλίτωσαν…..

ΤΗΝΟΣ Ένα αναπάντεχο τριήμερο.

Πριν από λίγες μέρες εντελώς δημοκρατικά, ο αγαπημένος μου γενικός διευθυντής, μου είπε: Υποπτε, εκείνη τη ρημάδα μέρα αδείας που σου απομένει, να την πάρεις την Παρασκευή και μην κάνεις όνειρα για τα Χριστούγεννα. Εχουμε δουλειές! Συζητώντας το θέμα με μια ξαδέρφη μου, μου είπε πως είχε ένα τάμα που έπρεπε εδώ και κάτι χρόνια να εκπληρώσει και πρότεινε να πάμε στην Τήνο. Δεν είχα ξαναπάει οπότε δεν αρνήθηκα. Ας πρόσεχα. 2 μέρες πριν φύγουμε, μου είπε πως είχε περίοδο και δεν ηταν σωστό λέει να πήγαινε στην Παναγία.

Αντιλήψεις που δεν εχουν καμία σχέση με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη αλλά τι να εξηγήσεις. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, η περίοδος είναι μια φυσιολογική ανθρώπινη λειτουργία, ποιος σου είπε και που γράφει ότι  αν μια γυναίκα εχει περίοδο δεν μπορεί να παει να ανάψει ένα κερί; Στόκος. Ουζμπεκιστάν. Εδώ θα μου πεις έκανε τάμα. Τι κρίμα, τόσο ωραία θρησκεία έχουμε, αν την ξέραμε και λίγο… Είπα και σε δυο φίλους, δεν μπορούσε κανείς, οπότε ταξίδεψα μόνος μου…

Ξεκίνησα με καλό καιρό από τη Ραφήνα και στο άδειο πλοιο γνώρισα μια πολύ ελκυστική κοπέλα, τη Μαρία και μου έδωσε τις πρώτες πληροφορίες για το που να παω. Πάνω που πήγα να χαρώ μου είπε πως ηταν αρραβωνιασμένη οπότε αρκέστηκα στο τουριστικό κομμάτι. Να ναι καλά το κορίτσι, με βοήθησε πολύ. Εφτασα και πήγα να μείνω εκει που σου προτείνω να μείνεις και εσυ όποτε σε φέρει ο δρόμος σου στο νησί. 

Στο Altana Hotel. Πήγα κατά λάθος και έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Ένα καινούριο ξενοδοχείο που συνδυάζει νησιώτικη παράδοση αλλά και ανέσεις ( μέχρι και πιστολάκι για τα μαλλιά είχαν ) χωρίς να σε γδέρνουν σε τιμές. Τα δυο αδέρφια που το έχουν, ο Μάκης και η Κλαίρη, σε κάνουν να νοιώθεις πως είσαι ενας φίλος τους που σε φιλοξενούν. Ωραίοι τύποι. Ξενοδοχείο με μόλις 12 δωμάτια εξαιρετικής μίνιμαλ αισθητικής, 500 μέτρα από τη χώρα με θεα στη θάλασσα.

  

Που θα φας: Χωρίς συναγωνισμό, στον Ταρσανά. Εξαιρετικές γεύσεις, τεράστιες μερίδες, σε τσιμπάνε λίγο στο πορτοφόλι αλλά χαλάλι. Η Παναγιώτα που σερβίρει, είναι μια γυναίκα που λες και βγήκε από τη θάλασσα. Ένα καταπληκτικό τρελοκομείο που σε γοητεύει, σε κάνει και αισθάνεσαι άνετα αλλά μην πάρεις και θάρρος!

Στην Τηνο υπάρχουν δυο κράτη. Αυτό της χώρας και το υπόλοιπο νησί. Αφου εγκαταστάθηκα, τακτοποιήθηκα και άρχισα να προσαρμόζομαι με τον άνεμο, κατέβηκα στη χώρα να προσκυνήσω την Παναγία και να κάνω μια βόλτα στα πέριξ.

Δεος. Μόλις μπήκα στην επιβλητική εκκλησία ένοιωσα την ανάγκη για σιωπή και κατάνυξη. Η αρχιτεκτονική του τέμπλου είναι αξεπέραστη. Η εικόνα καθαυτή δεν φαίνεται από τα αφιερώματα. Καντήλια. Παντού καντήλια. Αισθάνθηκα ότι πολλές ιστορίες, πολλές ψυχές, πολλές προσευχές ηταν αυτά τα καντήλια. Το κάθε ένα είχε από κάτω ένα ασημένιο κατασκεύασμα που «εξηγούσε» γιατί βρισκόταν εκει μέσα. Άλλο είχε ένα σπιτάκι, άλλο ( και τα περισσότερα ) μια ανθρώπινη μορφή, άλλο είχε ένα καραβάκι, άλλο είχε ένα …γαλλικό κλείδι. Ποιος ξέρει, πως ευεργέτησε η Παναγία ολους αυτούς ώστε να προσθέσουν και το δικό τους αφιέρωμα στη Χάρη Της.

Έπραξα άριστα που αψήφισα την ανθρώπινη παρέα και πήγα ειδικά σε αυτό το νησί το χειμώνα. Το προσκύνημα έχει άλλη αίσθηση, ορθόδοξη, χωρίς πασαρέλα και δεν ξέρω αν μου φάνηκε, η Παναγία σε «μαγνητίζει». Τρεις μέρες έμεινα τελικά και τις τρεις πήγα να ανάψω ένα κερί.

Μετά, είπα κάνω μια βόλτα στη χώρα. Σκέτη απογοήτευση. Τόσο γραφικά οσο σαν  να είσαι στα Πευκάκια και στον Περισσό. Η αρχιτεκτονική πήγε περίπατο και το μόνο που έχει ένα ενδιαφέρον είναι το κτίριο του ιδρύματος Τηνιακού πολιτισμού. Παρκάρεις άνετα καθώς πολλές θέσεις σε περιμένουν αλλά το λιμάνι και η κεντρική λεωφόρος δεν σε εμπνέουν ούτε για περατζάδα ούτε για στάση. Πως είναι όταν κατεβαίνεις ή οταν φτάνεις στον Πειραιά που το μόνο που σε νοιάζει είναι πως θα τον εγκαταλείψεις γρήγορα; Ακριβώς ετσι.

 Όπως εχεις πλάτη τη θάλασσα και κοιτάζεις τη χώρα, στα δεξιά, σε λίγο καιρό δεν θα ξεχωρίζεις το βουνό από τα σπίτια. Με ρυμοτομία οπου να ναι χτίζω, η χώρα απλώνεται σαν τον ιστο της αράχνης.

Το μόνο που μου φάνηκε ενδιαφέρον σαν άποψη είναι ένα γήπεδο ποδοσφαίρου ακριβώς στην άλλη ακρη του λιμανιού πάνω στη θάλασσα. Εκει να βάλεις την ΑΕΚ να κάνει προπόνηση και θα γεμίσει η θάλασσα μπάλες αλλά ας μην τα θυμάμαι και συγχύζομαι.

Παρατήρησα πως όταν σκοτεινιάζει σου φαίνεται ότι δεν είναι 6 ή 7 το απόγευμα αλλα περασμένες 12. Να φταίει ότι δεν εχουν και τα τρομερά φώτα,  μια κίνηση, κάτι... Μια μαυρίλα, μια θλίψη, μόλις φεύγει το φως, νοιώθεις ότι έπεσαν με το καλησπέρα τα μεσάνυχτα.

Την επόμενη μέρα ξεκίνησα την περιήγηση μου.

Πρώτη στάση υπο σφοδρού ανέμου και βροχής στο μοναστήρι της Αγιας Πελαγίας ή Μονή Κεχροβουνίου. Η παράδοση λέει πως στην Αγια Πελαγία παρουσιάστηκε η Παναγία για να της πει που είναι η εικόνα της. Το μοναστήρι διαθέτει 30 καλόγριες και είναι σαν καστροπολιτεία. Ένα μικρό χωριουδάκι που κάθε καλόγρια εχει το δικό της διαμέρισμα. Μια καλοσυνάτη Γερόντισσα με κέρασε σοκολατάκια λες και ήξερε πως χρειαζόμουν ενέργεια για τον ποδαρόδρομο που είχα να κάνω.  Περπάτησα τα καλντερίμια του μοναστηριού με τις δεκάδες λουλουδογλάστρες και συνέχισα τον δρόμο μου για τον Βώλαξ ή Βώλακα. Ένα εκπληκτικό χωριό, γραφικό με καλντερίμια, ωραία διακόσμηση, μέχρι πλατεία με ανοιχτό θέατρο έχουν! Στο δρόμο μου συνάντησα ένα μαγαζί που διέθετε καλάθια. Αγόρασα ένα γιατί με σκλάβωσαν οι άνθρωποι. «εϊ, ταξιδιώτη, ελα να πιεις ένα ρακί, να πάρεις μια ανάσα» μου ειπαν. Μια παρέα με τρεις καλοσυνάτους τύπους που με κέρασαν και έναν μεζέ. Αποξηραμένο σύκο με καρύδι. Μου βαλαν και άλλο ρακί! Γιατί λέει πως ο επισκέπτης πρέπει να πιεί δυο, καθότι και δυο πόδια που μπαίνουν στο σπίτι. Το εχουν σε κακό να πιείς μόνο ένα. Επρεπε να είχα κέφια για να τους κάνω να μετρήσουν και τα χέρια και τα ρουθούνια και τα αυτιά και τα μάτια αλλα ας όψονται οι περιηγητικές μου ανησυχίες.

Το ρακί της Τήνου δεν είναι πύραυλος όπως αυτό της Κρήτης. Δεν σε στέλνει με το καλησπέρα και μπορείς άνετα να πιεις χωρίς να φοβάσαι αν θα τα καταφέρεις να πετάξεις ή αν σε περίπτωση τσουνάμι φτάνεις κολυμπώντας μέχρι τον Πειραιά.

Πέριξ του χωριού, υπάρχουν κάτι περίεργα βράχια λες και τα μικρά Τιτανάκια έπαιζαν πετροπόλεμο.  Τεράστιες στρογγυλές πέτρες που είναι ανεξήγητο πως βρέθηκαν εκει πέρα στοιβαγμένες. Ζεστός από το ρακί και εντυπωσιασμένος από το θέαμα συνέχισα για τον Κουμάρο. Εκει αγριεύτηκα καθώς είναι ενας παραδοσιακός οικισμός φάντασμα. Δεν συνάντησα ουτε έναν άνθρωπο. Καλα, μη φανταστείς πως διέσχισα και το Μανχάταν, ένα χωριό με 20 σπίτια είναι.

Τα εχουν αυτά στην Τήνο. 20 σπίτια από δω, μετα από ένα χιλιόμετρο, άλλα 20, άλλο χωριό, μετά από 2 χιλιόμετρα, 15 σπίτια. Αυτή η αυτονόμηση του Ελληνα δεν αντέχεται. Αντι να εχουν 5-10 δυνατά κεφαλοχώρια, προτιμούν διάσπαρτους οικισμούς. Όλα τα χωριά τους όμως είναι πλακόστρωτα και φροντισμένα.

Πρώτη φορά στην Τήνο είδα τα σύννεφα να ταξιδεύουν συνέχεια και με μεγάλη ταχύτητα και πρώτη φορά είδα από τόσο κοντά, ουράνιο τόξο. Από την άλλη, λυπήθηκα γιατί τόση αιολική ενέργεια πηγαίνει χαμένη. Ολη και ολη μια ανεμογεννήτρια εχουν ενώ θα μπορούσαν να είχαν λύσει το θέμα της ενέργειας μια για πάντα. Υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα του αυτοκινήτου από τη δύναμη του ανέμου ενώ το άναμμα του τσιγάρου ηταν άσκηση για τις ειδικές δυνάμεις.

Στην αρχή τους πέρασα για διακοσμημένους πύργους. Μετά κάτι δεν μου πήγαινε καλα οταν έβλεπα να προσγειώνονται περιστέρια και λίγο αργότερα θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει για τους περιστερώνες της Τήνου. Με ωραία σχέδια στις πλευρές που εν προκειμένω βοηθάνε – μάλλον -  και στον προσανατολισμό των περιστεριών ότι εκει είναι το σπίτι τους και όχι το σπίτι μου. Με τόσους πολλους που είναι διασπαρτοι παντού στην Τήνο φαντάζεσαι να μπέρδευονταν τα περιστέρια και να έκαναν ντου στα σπίτια;

Λίγο πιο πάνω, είναι το χωριό Αγάπη. Ενα χωριό ενας δρόμος που αν και κατοικείται, δεν συνάντησα ψυχή. Πήγα μεσημέρι οπότε μάλλον θα τους πέτυχα στη σιέστα. Μου έκαναν εντύπωση οι καμάρες, τα λουλούδια και το …ρυάκι που υπάρχουν σε κάθε σου βήμα . 

Για να καταλάβεις πως είναι τα χωριά στην Τήνο σκέψου μια ηπια Σαντορίνη. Εννοώ όχι τόσο απότομη.

Από το λιμάνι και μετά, υπάρχει ύψωμα, φτάνει σε ένα μικρό οροπέδιο και συνεχίζει το βουνό. Τα χωριά είναι ως επι το πλείστον σε πλαγιές και το περπάτημα δεν είναι και η πιο εύκολη υπόθεση του κόσμου αφου εχεις πολλά σκαλοπάτια να ανεβοκατέβεις.

Από το καταπληκτικης αισθητικής χωριό, Αγάπη, πήγα στην Κολυμπήθρα.

Τρόμαξα.

Ένα περίεργο τοπίο στο οποίο βλέπεις τη στεριά να κλείνει σαν τανάλια και τη θάλασσα αγριεμένη να επιτίθεται συνεχώς. Τα πυκνά μαυρα σύννεφα από πάνω μου και τα βραχώδη βουνά τριγύρω, μου φάνηκε πως από την άβυσσο θα βγει είτε ο θεος να μας τιμωρήσει είτε ο διάολος να μας κατασπαράξει. Το καλοκαίρι θα είναι ωραία παραλία αλλά το χειμώνα σε φοβίζει. Είδα και τρεις σέρφερς και μου ηρθε να τους δώσω το οσκαρ καλύτερου σκοτώνω επικίνδυνα το χρόνο μου. Μάταια προσπαθούσαν να σταθούν στη σανίδα και πλατσούριζαν στη θάλασσα. Ενας το κατάφερε για 10 δευτερόλεπτα και πανηγύριζαν και οι τρεις.

Μετά από μια ορεινή διαδρομή έφτασα στην Αετοφωλιά. Το χωριό πέντε λεπτά καθώς τοσο κάνεις να πας από τη μια άκρη στην άλλη. Κατά το ίδιο μοτίβο, πλακόστρωτο, γλαστρούλες, καλντερίμια, σπιτάκια.

Να πω σε αυτό το σημείο πως η Τήνος εχει εξαιρετικό οδικό δίκτυο. Δεν το περίμενα . Σε ελάχιστα σημεία ο δρόμος είναι στενός και απότομος. Συνήθως είναι ή φαρδύς ή με ανοικτές στροφές και κινείσαι άνετα. Σε αρκετά σημεία, η άσφαλτος είναι καινούρια και ελπίζω στο μέλλον να φροντίσουν περισσότερο τη νυχτερινή οδική σήμανση στις ακρες των δρόμων γιατί συνήθως ακολουθεί γκρεμός.

Ο Πάνορμος είναι ένα συμπαθητικό λιμανάκι που και να μην το επισκευθείς δεν χάνεις και τίποτα. Κάτι εχουν εκει με τα λιμάνια, τα κάνουν επίτηδες άσχημα. Μόνο τα χωριά τους φροντίζουν σαν να θέλουν να κρατήσουν τους πολλούς εξω από το  χώρο τους.

Το ηλιοβασίλεμα με βρήκε να κάνω τσιγάρο στα Κιόνια. Μια καλή επιλογή για μπάνιο εφόσον μείνεις στη χώρα. Μεγάλη παραλία με άνετη πρόσβαση. Δεν είναι και ο ορισμός της περιπέτειας, οικογενειακών προδιαγραφών, αλλά μια βουτιά τη ρίχνεις.

Ετσι, μας τελείωσε η μέρα, έφαγα για ….μεσημέρι και όπως ολοι οι μεγάλοι παίκτες αποσύρθηκα στο ξενοδοχείο. Μη με ρωτήσεις για μπαράκια καθώς αν ήθελα έμενα στην Αθήνα και έβρισκα περισσότερα. Ασε που ημουν 9 ωρες στο δρόμο και ήθελα να ξεκουραστώ.

Μετά από ένα δυνατό πρωινό ( το σηκώνει το κρύο ) και δυο φραπε για τη σχετική πνευματική ενέργεια, η πρώτη στάση ηταν στο Τριαντάρο. Τίποτα το συγκλονιστικό αλλά το επόμενο χωριό που περπάτησα, ο Αρνάδος, ηταν πολύ συμπαθητικό. Με θέα στη χώρα, στο πελαγος και με καλο καιρό στη Σύρο, μια χαρακτηριστική πλατεία γεμάτη χρώματα και αρώματα. Ο Φαλατάδος είναι το χωριό που μπορείς να περπατήσεις χωρίς να λαχανιάσεις! Επίπεδο, σκέτη απόλαυση! Υπάρχει ένα ωραίο μικρό πάρκο με μια μεγάλη εκκλησία να δεσπόζει. Μια βόλτα και γύρισες το χωριό.

Λίγο αργότερα έφτασα στο μουσείο μαρμαροτεχνίας στον Πύργο. Δεν είναι μεγάλο αλλά πραγματικό κομψοτέχνημα. Στα εκθέματα περιλαμβάνονται μαρμαρόγλυπτα και βίντεο που δείχνουν πως από το ορυκτό φτάνουμε στον κίονα. Παρουσιάζονται επίσης τα εργαλεία και η τεχνική της μαρμαροτεχνίας.  Σπουδαία αισθητική και εδώ που τα λέμε βρήκαν και μερικοί ντόπιοι μια δουλειά όπως μου έλεγε και η κοπέλα στα εισιτήρια για να μη φύγουν από τον τόπο τους.

Συνέχισα στον χωματόδρομο για Μάλλι και Κουμελά, μια παραλία που οι ντόπιοι δεν την πολυαναφέρουν στους τουρίστες για να μείνει αγνη και μόνο για αυτούς. Ένα τοπίο τρομακτικό. Χωματόδρομος με απότομη κλίση, μια απόσταση 12 χιλιομέτρων ανάμεσα στα βράχια και σε γκριζομαύρο έδαφος. Σε ένα σημείο φοβήθηκα. Μαύρα σύννεφα, μαύρο έδαφος, μαύρη θάλασσα λυσασμένη, χωματόδρομος δρεπάνι και ο άνεμος να θέλει να με σηκώσει μάζι με το αυτοκίνητο! Κάπου εκει κοντά υπάρχει και ένα λατομείο. Οσο για τα κινητά φυσικά και δεν πιάνουν και επειδή ημουν μόνος στην ερημιά, βρέθηκα σε πράσινα αφρισμένα νερα, φωτογράφισα στα γρήγορα και έφυγα ακόμα πιο γρήγορα!

Επέστρεψα στον Πύργο για να περπατήσω. Πρωτη φορά στη ζωη μου είδα ως αξιοθέατο ένα νεκροταφείο! Ως μαρμαράδες που είναι οι κάτοικοι, καταλαβαίνεις ότι κάθε μνημείο και καλλιτέχνημα! Αρκετά μεγάλο το χωριό και κάθε σοκάκι και μια πανδαισία λουλουδιών, μαρμάρου και πλακόστρωτου. Κυριαρχία του λευκού αλλά με τόσα χρώματα… Όλα τα λεφτά η κεντρική πλατεία που εχει και τις μαρμάρινες βρύσες.

Η τελευταία μου στάση ηταν στην Καρδιανή. Μια σμίκρυνση των Φηρών. Ένα κεντρικό καλντερίμι αλλα σχεδόν από άλλο πλανήτη. Είχε πια νυχτώσει και μόλις που πρόλαβα να βγάλω και τις τελευταίες φωτογραφίες. Επέστρεψα στη Χώρα εξαντλημένος για να φαω για ….μεσημέρι και μετά στην Παναγία για να τη φωτογραφίσω by night. Μου έκαναν παρέα μερικά γατάκια και ηταν οι μόνες ψυχές στο προαύλιο του ναου.

Επέστρεψα εξαντλημένος στο ξενοδοχείο και μια μικρή θλίψη γιατί έπρεπε να επιστρέψω.

Η Παναγία με λυπήθηκε και είπε να με αφήσει για μισή μέρα ακόμα. 9 μποφόρ, απαγορευτικό και φόρεσα τον καλύτερο Νίκο Ξανθόπουλο που μπορούσα, ώστε να καλέσω τον διευθυντή μου και να του πω πόσο λυπημένος ημουν που δεν μπορούσα να γυρίσω και πως καθόμουν στο λιμάνι ως σκοπός για να φύγω άμεσα. Πολύ θα ήθελε να με βρίσει, του ξέφυγε ένα «στα λεγα εγω, τι θα θέλεις τα νησιά χειμωνιάτικα» αλλά μάλλον τον έπεισα για το ποσο θλιμμένος ημουν.

Τρισευτυχισμένος λοιπόν, συνέχισα την περιήγηση μου για τον Τριπόταμο. Στη είσοδο του χωριού με υποδέχθηκαν ειρηνικά μερικές αγελάδες. Με κοίταζαν τόσο γαλήνια καθώς τις φωτογράφιζα, σαν να μου πόζαραν κιόλας, που όταν έφυγα τις χαιρέτησα. Πλάκα πλάκα με τόση λίγη κίνηση, σταματούσα στη μέση του δρόμου, έβγαζα φωτογραφίες, συνέχιζα, τι ωραία…. Εκτος από δυο πέτρινους καλοδιατηρημένους μύλους τίποτα το φοβερό και κατευθύνθηκα στον Ορμο Λιβάδα. Κατέβηκα πάλι σε χωματόδρομο αλλα ευτυχώς πολύ πιο ομαλό. Στη μέση του πουθενά κατέβηκα την πλαγιά και στην αρχή με υποδέχθηκε ένα κοπάδι πάπιες! Στην αρχη ηρθαν ολες προς το μέρος μου και αφου τις φωτογράφισα και έκανα ένα βήμα προς το μέρος τους, εξαφανίστηκαν προς το ποταμάκι που οδηγεί στη θάλασσα. Πήγα στην παραλία και βρήκα πελώριους στρογγυλούς βράχους, πολλά δέντρα και πράσινα νερά! Γύρω γύρω γυμνοί και βλοσυροί βράχοι φαγωμένοι απο το αλάτι και πραγματικά νοιώθεις ότι βρίσκεσαι στη Σελήνη!

Έφτασα σε ένα πολύ συμπαθητικό χωριουδάκι, τη Μυρσίνη που εχει εναν περιστερώνα ακριβώς πάνω από ενα σπίτι και είχε περισσότερα αδέσποτα παρά ανθρώπους. Το γύρισα σε 6 λεπτά ( τόσο μεγάλο είναι ) και δυο κυράτσες αναρωτήθηκαν για μένα φωναχτά «τι είναι ετούτο εδώ;» αλλά που να εξηγώ τώρα. Εκανα πως δεν άκουσα, χαμογέλασα  και συνέχισα για το τελευταίο κερί στην Παναγία.

Έβγαλα και τις τελευταίες φωτογραφίες, να ναι καλά τα παιδιά στον ναο που με άφησαν [ ΣΣ ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί απαγορεύονται οι φωτογραφίες λες και θα χτιστεί αντίγραφο της Παναγίας ] και μπήκα στο πλοιο της επιστροφής.

Εμεινα λίγο διάστημα αλλα και πολύ ικανοποιημένος γιατί γύρισα. Εβγαλα …1050 φωτογραφίες ( ! ) αλλά η απόψη μου είναι πως αν δεν θέλεις να κάνεις σαφάρι όπως εγώ, παρά το μικρό του όγκου της, η Τήνος θέλει 5 μέρες για να πεις ότι την είδες.

Ανεξάρτητα αν θα πας να ανάψεις ένα κερί, αξίζει να πας για τα χωριά της, τα τοπία και την σχεδόν μυστηριακή ατμόσφαιρα και τον αλλόκοτο φόβο που αποπνέει .

Ενοιωσα πως οφελήθηκα πολύ από αυτό το σχεδόν τετραήμερο. Είδα πιο καθαρά μερικές πτυχές μου. Ασχετα βέβαια αν την επόμενη μέρα συνέχισα να είμαι ο ιδιος κάφρος….

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΣΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΚΑ ΟΡΗ

Η πρόκριση της Εθνικής μας στο μουντιάλ δεν με χαροποιεί αυτή καθ’αυτή. Την Εθνική μας θα την αγαπούσα και ας έβλεπα το μουντιάλ απο την τηλεόραση.

Χάρηκα πιο πολύ γιατί από τώρα κιόλας θα κρυφτούν οσοι φώναζαν για τον ανάξιο και ανίκανο Ρεχάγκελ και τους παίκτες που δεν παράγουν θέαμα.

Είμαι περίεργος να δω τι θα πει για τον έρωτα του, Μιχαηλιτσένκο,  ο κ. Σωτηρακόπουλος που στο πρώτο παιχνίδι μας έλεγε κάθε πέντε λεπτά οτι είχε κάνει ματ στον Οττο και για τις αλλαγές που έκανε και για την τακτική που ακολούθησε. Μάλλον δεν εχω καμία περιέργεια. Θα πούμε οτι οι παίκτες έδειξαν ηρωισμό μέχρι την επόμενη αποτυχία.

Δεν θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στο παιχνίδι. Μια σοβαρή Ουκρανία που ομως μας έκανε σε 180 αγωνιστικά λεπτά 2-3 φάσεις για γκολ και μια Ελλάδα που είχε τη συγκέντρωση, την πείρα και την αξία να συνεχίσει να κρατάει το εθνόσημο ψηλά. Και με ακυρωθέν κανονικό γκολ…

Μια Ελλάδα βέβαια που αυτοκτόνησε στον όμιλο, μας κοψοχόλιασε αλλά τα κατάφερε.  Το κατόρθωμα παίρνει μυθικές διαστάσεις ( πιο μεγάλο και απο τη νίκη μέσα στην Τουρκία - απο τις μετά euro εμφανίσεις ) μια και απουσίαζε η μισή ομάδα και στο τέλος φτάσαμε να παίζουμε με 9 παίκτες. Εκτος εδρας, σε συνθήκες που δεν έχουμε συνηθίσει, φέραμε την αποστολή σε πέρας σχεδόν θριαμβευτικά. Ακόμα και ο χειρότερος πάικτες μας χθες Κατσουράνης, όταν χρειάστηκε να παίξει πίσω έδωσε πολλές λύσεις. Ακόμα και ο Τζιόλης, αν και στη ναφθαλίνη,  ηταν έτοιμος για τη μάχη.

Τα εχω ξαναγράψει αλλά όπως τα ιδια λένε και οσοι κόπτονται για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου, προσευχόμενοι να διαλυθεί και το πιο υγιές κομμάτι του που είναι η Εθνική μας ομάδα, τα ιδια θα πω και εγω.

Οι επιτυχιες του ελληνικου ποδοσφαιρου σε διασυλλογικο και εθνικο επιπεδο, ουδεποτε ηρθαν με συνδιασμο θεαματος και ποδοσφαιρου πρωτοβουλιας. Δεν εχουμε τους παικτες με την ποιοτητα πχ των Ισπανων και αν παμε να παραστησουμε την υπερδυναμη θα γελοιοποιηθουμε. Σε προ Ρεχαγκελ εποχες ειχαμε ταλαντουχους παικτες που παιζαμε ελευθερα και τρωγαμε τη μια σφαλιαρα μετα την άλλη…

Σκεφτομαι πως ακομα και  ο Ολυμπιακος που συνηθως παιρνει το πρωταθλημα εχει ελαχιστη συνεισφορα στην Εθνικη ομαδα. Δεν είναι δουλεια του Ρεχαγκελ να βγαλει νεα φουρνια ποδοσφαιριστων. Αυτή είναι δουλεια ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ.

Σημασια δεν εχει το αποτελεσμα αλλα ποια είναι η προσδοκια. 
 
Μετα το θαυμα του 2004 ( και ως γνωστον και ως συνηθως θαυματα δεν ξαναγινονται ) αυτό που ηθελα ηταν να διατηρησουμε αξιοπρεπεια και σοβαροτητα. Να μη γινουμε παλι η ομαδιτσα της πλακας και να εμπνεουμε σεβασμο. Η ομαδα μας παρα τους μικροκλυδωνισμους αυτό το πετυχε και είμαι ικανοποιημενος. Η Ελλαδα μας εχει την ομαδικη συνοχη και τη νοοτροπια να παιρνει επιτυχημενα αποτελεσματα. Δεν μπορουμε να γινουμε βραζιλια του 70, να παιζουμε επιθετικο – ολοκληρωτικο ποδοσφαιρο και να ισοπεδωνουμε τους αντιπαλους μας και καγχαζω όταν διαβαζω κριτικες από δημοσιογραφισκους τυπου «ενταξει, νικησαμε αλλα δεν παιζουμε μπαλα»
Αμα θελεις να δεις μπαλα φιλε, μπορεις να παρακολουθεις ισπανικο πρωταθλημα. Ή το γερμανικο που κατά μεσο ορο μπαινουν 3 γκολ σε κάθε παιχνιδι. 

Η Εθνικη μας δεν εχει τους χαρισματικους παικτες που θα αποδωσουν θεαμα. Δεν εχουμε τους παικτες που να κανουν κοντρολ και πασες με τη μια.  Η Εθνική αντιπροσωπεύει ένα πρωτάθλημα, ένα επίπεδο ποδοσφαίρου της χώρας που εκπροσωπεί. Εχουμε μήπως το καταπληκτικό πρωτάθλημα, το θεαματικό και μας τα χαλάει η Εθνική;

Δεν εχουμε την αξια να παιξουμε ποδοσφαιρο πρωτοβουλιας αλλα ξερουμε και μας ταιριαζει το ποδοσφαιρο της αναμονης. Τι να κάνουμε, DNA είναι αυτό. Από την αρχαιότητα μέχρι τον β παγκόσμιο πόλεμο, στους ΑΜΥΝΤΙΚΟΥΣ πολέμους διακριθήκαμε. Και μια φορά που φτάσαμε μέχρι την Ινδία, μια που πέθανε ο Μεγας Αλέξανδρος, μια που τεμαχίστηκε η αυτοκρατορία.

Μου αρεσει η διακριση, μακαρι να ξαναρθει, αλλα ο καλυτερος τροπος για να φερεις την καταστροφη ( και ολως τυχαιως οι υψηλοτερες πωλησεις των εφημεριδων γινονται ειτε σε θριαμβους ειτε σε καταστροφες ) είναι να βαλεις σε δυσθεωρατο επιπεδο τον πηχη.

Κριτική μπορεί να γίνεται όση θέλει ο καθένας στον Ρεχάγκελ.

Ο ίδιος όμως δικαιούται να κάνει ότι θέλει και να χαμογελάει συγκαταβατικά με όλα αυτά:
Σε 72 χρόνια (μέχρι το 2001) ιστορίας η Εθνική Ελλάδος είχε να επιδείξει 1 (ΜΙΑ) πρόκριση σε Ευρωπαϊκό (το '80 όπου ήρθαμε 8οι στους 8 με σφικτές εμφανίσεις) και 1 (ΜΙΑ) σε Μουντιάλ (το '94 όπου βγήκαμε 24οι στους 24 και θαμπώσαμε το σύμπαν).

Από το 2001 μέχρι σήμερα (χωρίς σε καμία περίπτωση να έχουμε τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου) έχουμε 2 προκρίσεις σε Ευρωπαϊκά (το θαύμα του '04, τη μεγαλύτερη έκπληξη σε ποδοσφαιρική διοργάνωση υψηλού επιπέδου όλων των εποχών και την πρόκριση το 2008 και πρόκριση τώρα στο μουντιάλ.

Σε όλες τις λίστες της ΦΙΦΑ εκεί που ήμασταν συνήθως από την 50 ως την 60η θέση είμαστε μέσα στο ΤΟΠ-20 σταθερά.

Η ομάδα κερδίζει περισσότερο συχνά από ποτέ και χάνει δυσκολότερα και σπανιότερα από ποτέ.
Οπότε εμείς μπορεί να λέμε ότι θέλουμε αλλά ο Ρεχάγκελ κάνει κάτι που δεν το είχε φανταστεί κανένας μέχρι τώρα. Έχει κάνει την Ελλάδα υπολογίσιμο μέγεθος εκεί που μας έκαναν πλάκα. Κι επειδή ο Ρεχάγκελ δεν είναι κανένας χτεσινός (έχει 820 ναι, ΟΧΤΑΚΟΣΙΑ ΕΙΚΟΣΙ!!!! ματς στους πάγκους της Μπουντεσλίγκα) αν μπορούσε να παίξει πιο θεαματικά, πιο καλά δεν νομίζω ότι δεν θα το έκανε. Δεν μπορεί όμως, οπότε προτιμά "να κάνει τη δουλειά", να είναι επιτυχημένη η εθνική όσο ποτέ από το να είναι αποτυχημένη.

Οι αποτυχίες τις εθνικής αυτά τα χρόνια υπάρχουν βέβαια αλλά είναι φυσιολογικές, μέσα στα πλαίσια. Όταν μάλιστα δεν ήμασταν καν μεσαίο μέγεθος στην Ευρώπη...

Όταν βλέπεις υπερδυνάμεις του παγκοσμιου ποδοσφαίρου με παίκτες που είναι έτη φωτός μπροστά από τους δικούς μας αλλά και οργάνωση και υποδομές που δεν τις ονειρευόμαστε καν να αποτυγχάνουν παταγωδώς: Θυμίζω π.χ. ότι η Γερμανία δεν έχει κερδίσει τίποτα από το 1996, η Αγγλία τίποτα από το... '66, η Αργεντινή τίποτα από το 1993, η Ισπανία μόλις πέρσι σήκωσε το ευρωπαϊκο από το 1964 και πολλές διαψευσμένες ελπίδες εδώ και δεκαετίες, η Ρωσία που έκανε ένα καταπληκτικό euro αποκλείστηκε και η Γαλλια πέρασε την Ιρλανδία με εμφανές χέρι του Ανρί... Στο μουντιάλ επίσης δεν θα πάνε η Τουρκία που άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στο euro, η Σουηδία, η Τσεχία, η Πολωνία και οι Κροάτες που είχαν έρθει και τέταρτοι μια φορά.

Είναι προφανες ότι ο Ρεχαγκελ δεν είναι αρεστος στη δημοσιογραφικη κοινοτητα. Ισως γιατι δεν τους εξυπηρετησε, δεν εγινε ποτε κολλητος τους, ουτε υπακουει στις επιταγες τους. Βλεπω μια γενικη πολεμικη η οποια δεν εχει καμια ποδοσφαιρικη και αθλητικη βαση αλλα μια εμπαθεια.

Χανει η Ελλαδα, κατακριση

Κερδιζει η Ελλαδα, κατακρισης επισης.

Το Αλητες ρουφιανοι δημοσιογραφοι βρισκει εν προκειμενω τρανη δικαιωση.

Η εθνικη Ελλαδος δεν είναι σπορ και θεαμα. Είναι το αντιπροσωπευτικο μας συγκροτημα που καλο είναι να διακρινεται. Αυτό είναι το κατ’αρχην ζητουμενο. Όμως, καλως ή κακως ζουμε σε ένα κοινωνικο περιβαλλον. Σε μια κοινοτητα.

Ας δουμε λιγο τι γινεται και πιο περα από το δικο μας χωριο.

Κατηγορήθηκε ο Ρεχάγκελ γιατί λέει δεν κάνει ανανέωση!

Πόση να κάνει πια;

Από το euro του 2004 ολοι και ολοι 5 παίκτες απέμειναν!

Η Εθνικη Ελλαδος λεει δεν παραγει θεαμα.

Μαλιστα. Ποια ομαδα στον κοσμο το κανει; Ποια ομαδα είναι αυτή που σκορπιζει φοβο και τρομο και να παιρνει αποτελεσματα με θεαματικο ποδοσφαιρο;

Η Ισπανια εκανε πανω από 20 χρονια να αποτιναξει το ρολο των ταλαντουχων ηττοπαθων, η Αργεντινη μετρησε 6 από τη Βολιβια και οι μπραζιλ εχουν εγκαταλειψει το θεαμα εδώ και πολλα χρονια. Οι Αγγλοι συνεχιζουν να κερδιζουν με κεφαλιες, οι Ολλανδοι μετα από έναν θριαμβευτικο πρωτο γυρο στο προσφατο euro κλαταραν, οι Ιταλοι εξακολουθουν να μας υπνωτιζουν με τις ….αμυντικες αμυνες και οι υπολοιποι μεταξυ φθορας και αφθαρσιας.

Μηπως το ελληνικο ποδοσφαιρο εχει τον Ροναλντινιο και τον Ζινταν και τους αδικησε αφηνοντας τους εκτος Εθνικης;

Κατηγορηθηκε ο Ρεχαγκελ για κολλημα με τον Χαριστεα. Και εγω, δεν τον συμπαθω ποδοσφαιρικα τον «Χαρι» Όμως αναγνωριζω πως μαζι με τον Σαλπιγγιδη προσφερουν πολύ στο πρεσινγκ, στο μαρκαρισμα, στη δυναμη, στις στημενες φασεις και δεν νομιζω ότι εν προκειμενω εχουμε πολύ καλυτερους Ελληνες φορ.

Ακόμα και ο Μάντζιος που έλεγαν την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, απαξίωσε να πάει εστω ως δανεικός στην Ιταλία να παίξει μπάλα. Αρα ποιος μένει; Δεν πιστευω ότι ως ελληνικο ποδοσφαιρο το προβλημα μας είναι ο Χαριστεας. 

Δεν είναι το ελληνικο ποδοσφαιρο για διακρισεις σε τοσο υψηλο επιπεδο διοργανωσεων. Θα μπορουσαμε μετα το 2004 να παρουμε αποφασεις, να κανουμε τομες, να προσπαθησουμε να ανεβουμε σκαλια. 

Τι καναμε;

Τιποτα απολυτως.

Οι ιδιοι ανθρωποι διοικουν το ποδοσφαιρο, οι ιδιοι διαιτητες καθοριζουν τις τυχες του και το πρωταθλημα μας χρονο με τον χρονο γινεται ολοενα και χειροτερο. 

Για αυτό και σε διασυλλογικο επιπεδο περιμενουμε μια στο καποτε να γινει μια καλη ντουφεκια στο champions league ενώ καλα καλα δεν εχουμε διακριθει ουτε στο πάλαι πότε ουεφα. 

Αυτό νομίζω πως είναι και το κομβικό σημείο στο οποιο ως ελληνικό ποδόσφαιρο μένουμε πίσω. Μια νοοτροπία που ξεκινάει από τον οπαδό του ηλεκτρονικού πίνακα και όχι του ποδοσφαίρου, συνεχίζεται με τον δημοσιογράφο οπαδό και όχι τον γνώστη του αθλήματος και συνεχίζεται βέβαια με τον προπονητή που παίζει το κεφάλι του κάθε Κυριακή και τον παίκτη που σήμερα είναι ηρωας του 1821 και αύριο ο προδότης που άνοιξε την Κερκόπορτα στην Κωνσταντινούπολη.

Η Εθνικη Ελλαδος εκανε ένα θαυμα μεγαλυτερο και από την κατακτηση του τροπαιου στην Πορτογαλια, μεγαλύτερο και απο την επική πρόκριση στο μουντιάλ. 

Είναι ανωτερη από το ιδιο το ποδοσφαιρο που την ανεδειξε, είναι ανωτερη από την κοινωνια μας την ιδια, μερος της οποιας είναι το ποδοσφαιρο…

ATHENS PHOTO FESTIVAL 2009

Είναι περίεργο πράγμα αυτή η Τέχνη. Από τη μια μπορεί να σε οδηγήσει σε ταξίδια του νου. Από την άλλη σε μια ανυπόφορη αηδία. Μια ταμπέλα, μια στέγη στην οποία μπορεί να βρει καταφύγιο μια διάνοια αλλά και ενας αργόσχολος που με την κατάλληλη προώθηση φαίνεται και περιφέρεται ως …καλλιτέχνης.

Όταν άκουσα για το athens photo festival 2009 με 240 φωτογράφους από την Ελλάδα και το εξωτερικό και μια και η φωτογραφία είναι ένα από τα χόμπι μου, θέλησα να παω να δω κάτι διαφορετικό ώστε να ανοίξει λίγο παραπάνω ότι εχει απομείνει στον εγκέφαλο μου.

Στάθηκα τυχερός και πάρκαρα εξω από τα village. Κοίταξα για μια πιθανώς μεγάλη και ευκρινή πινακίδα μια και μιλάμε για ένα από τα 5 παλαιότερα και μεγαλύτερα φεστιβάλ στον κόσμο, αλλά δεν είδα. Δίπλα στο γήπεδο του ταε – κβο – ντο έλεγε η διαφήμιση, οπότε πήρα το δρόμο προς τα κάτω. Εφτασα στο μουσείο της αεροπορίας, κανένα σημείο ζωης. Ξαναγύρισα και περπάτησα περιμετρικά των village, τίποτα. Απέναντι είδα ένα άνοιγα στο συρματόπλεγμα. Πήγα να ρωτήσω έναν τύπο με πορτοκαλί φωσφοριζέ στολή και να ναι καλά το παλικάρι, μου εδωσε τη σωστή κατεύθυνση. Ωραία αρχίσαμε…

Φτάνω στο χώρο, χωμένο στα έγκατα του κλειστού σταδίου και πλήρωσα στην είσοδο. 3 ευρώ. Χαλάλι. Οπου και να πας πληρώνεις σε αυτή τη ζωη. Το πρόγραμμα κόστιζε 5 ευρω στο οποιο οι περισσότερες φωτογραφίες που περιλαμβάνονται δεν υπάρχουν στην έκθεση!  Αντε λεω, δεν πειράζει ας τα δώσω. Μια φορά είναι. Ο χώρος είναι απαράδεκτος για έκθεση. Ούτε για καφενείο στον Αγιο Παντελεήμονα δεν κάνει. Τσιμέντα κάτω και αν κάνεις το λάθος να περπάτησεις λίγο γρήγορα αναπνέεις και την υπέροχη σκόνη. Δε λεω καλό το underground προφιλ αλλά ας υπάρχει ενας τάπητας, είναι δείγμα πολιτισμού! Σκέτο τσιμέντο πια;

Θα αναφερθώ ανώνυμα στα εκθέματα που δεν μου άρεσαν γιατί δεν θέλω να αδικήσω κάποιον δημιουργό που πιθανώς η δική μου παιδεία δεν φτάνει για να παρακολουθήσω τη σκέψη του και επώνυμα σε αυτά που κάτι είχαν να πουν στο μάτι μου.

Η έκθεση πέραν του φωτογραφικού υλικού είχε και βιντεο – αρτ για την ποικιλία του θεάματος. Τελικά είναι εύκολη υπόθεση να συμμετέχεις σε τέτοιες εκθέσεις. Κάνε μια βόλτα στη γειτονιά σου, βγάλε 100 φωτογραφίες, ε, αν εχεις και τις κατάλληλες γνωριμίες, θα γίνεις μέγας φωτόγκραφερ.

Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς ποια ηταν η καινοτομία του να βγάζει ο άλλος μια φωτογραφία με τα καροτσάκια από το σουπερμάρκετ και τον διάδρομο ενός διαμερίσματος ή ένα δωμάτιο ή μια αδιάφορη φάτσα. Μερικές φωτογραφίες ηταν πραγματικά απλοϊκές όπως αυτή που έβγαλε ενας άλλος με τον κόσμο να περιμένει το μετρό. Από αυτή την πρώτη σειρά ηταν ενδιαφέρον το industrial της Μυρτώς Παπαδοπούλου, οι αντιθέσεις του Mattieu Gafsou, τα υποννοούμενα του Αλέξανδρου  Αβραμίδη και το μίνιμαλ τεκ της sarah van marcke.

Λίγο πιο πέρα με περίμεναν δυο εκπλήξεις. Στη μια ένα τύπος είχε πάρει μια οθόνη πλασμα, την πέταξε κάτω και ως χαλί έβαλε χώμα! Ακριβώς δίπλα μια γλάστρα και στο βίντεο έδειχνε έναν τύπο που πήγε σε ένα κινέζικο μαγαζί να αγοράσει ένα κομπιουτεράκι και τον έδειχνε να πληρώνει σε μια εξτρα αργή κίνηση, πως έβγαζε τα χρήματα και τα έδινε στο ταμείο… Επειδή βαρέθηκα τη διαδρομή τσέπη-ταμείο συνέχισα λίγο πιο κάτω με τα υπαρξιακά μιας – προφανώς – ανέραστης.

Κρεμασμένα με γάτζο και πετονιά από το ταβάνι, καμιά 30αρια χάρτινες ανδρικές πλάτες ( όπως αυτές που έχουν τα καταστήματα ρούχων ) και δεμένες γραβάτες. Κάτω, μια σφουγγαρίστρα που αντι για πανιά είχε επίσης γραβάτες. Τίτλος έργου; «Ανδροκρατία». Χάρηκα Καλιαμάγκουρας. Δυο τρεις που μου άρεσαν είπα να τις βουτήξω και να γράψω στην ταμπέλα του έργου «α-πεοδεικτική ανδροκρατία» αλλά την κλοπή δεν την αντέχω ουτε ως σκέψη και δεν αξίζει να χάσω τον υπνο μου για μερικές γραβάτες.

Συνέχισα, προσπαθώντας να επανέλθω ψυχολογικώς και βρέθηκα απέναντι σε δυο θανατηφόρα βίντεο. Στο ένα, ενας τύπος σε μια κρίση αυτολατρείας είχε φωτογραφίσει τον εαυτό του σε καμια 500αρια γκριμάτσες και μας τις παρουσίαζε σε μια οθόνη. Να πω ότι ηταν και ο Αλ Πατσίνο, παει στην ευχή. Αφού τον βαρέθηκα, βαρέθηκα πιο πολύ όταν ακριβώς δίπλα ενας άλλος σε μια  οθόνη είχε δυο πρόσωπα αντικριστά να κοιτάνε το άπειρο. Κάποια στιγμή τα πρόσωπα άλλαζαν με το ιδιο βλέμμα. Αργότερα επανέρχονταν τα αρχικά πρόσωπα. Και ξανα μανα. Αν αυτό το πράγμα είναι τέχνη τότε είμαι Αργεντίνος, εχω μπούκλες και με λένε Μαραντόνα. Συνέχισα για μια ενδιαφέρουσα σπουδη των Κατερίνας Θωμαδάκη και Μαρίας Κλωνάρη. Requiem για τον ΧΧο αιώνα, μια ευαίσθητη και σκληρή ματιά που αν μου έλεγαν ότι το γύρισε ο Αρονόφσκι δεν θα μου έκανε εντύπωση.  Απέναντι ακριβώς, άλλος θάνατος από κει. Ενας τύπος σε βίντεο παρουσίαζε ένα ανθρωπάκι στη μέση του πουθενά να σκάνε στο κουκουρούκου πίδακες νερού. Μετα από καμια ώρα, έβλεπες και δεύτερο ανθρωπάκι. Ξανα πίδακες. Μετά νέφος. Μετά δεν είδα άλλο γιατί αισθάνθηκα ότι κάποιος με έβαλε τιμωρία.

Το τελευταίο βίντεο αυτής της αίθουσας ηταν και το πιο σπαρταριστό. Έδειχνε μια κοπέλα με μπούρκα και κορακί φόρεμα που το μόνο που ξεχώριζες ηταν τα μακιγιαρισμένα μάτια της και τα δάχτυλα των χεριών της που ηταν ζωγραφισμένα. Καθόταν μπροστά σε ένα τραπέζι στο οποιο είχε ένα πιάτο και μέσα σε αυτό ενας τεράστιος αστακός. Η γκόμενα να λέει κάτι ακατάληπτα λες και είχε κατεβάσει ένα κιβώτιο με τριπάκια και ο τίτλος του έργου ηταν: «Ότι είναι εξω από κάτι είναι μέσα σε κάτι άλλο». Δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω.

Συνέχισα με το χαμόγελο που διαθέτω όταν καταναλώνω 2 μπουκάλια jack daniels και μου άρεσαν τα παράδοξα του Ramette ( ειδικά αυτό της τεμπελιάς μου άρεσε ιδιαίτερα ) και τα παιχνίδια με το κορίτσι στην πόλη της Βένιας Μπεχράκη.

Λίγο πιο κάτω απλοϊκότητας συνέχεια. Ενας έβαλε το μοντέλο του να ξαπλώνει στο δρόμο, άλλος φωτογράφισε έναν τύπο να κείτεται νεκρός ανάμεσα σε lifestyle περιοδικά και ενας άλλος είχε μια σειρά φωτογραφιών με έναν ηλικιωμένο σε εντελώς λευκό φόντο που το μόνο που άλλαζε ήταν τα μαλλιά του. Πολλά, λίγα, καθόλου, ελάχιστα, μισά, χαίτη, ε, εντάξει τη βγάλαμε την υποχρέωση.

Η απλότητα του Παύλου Φυσάκη με τα πρόσωπα στο ολον είχε ένα θέμα αλλά στη συνέχεια, έπαθα ψυχική ματαίωση.

Στο όνομα της τέχνης υπήρχαν κάποια προτραίτα κακοφωτισμένα που δεν έβλεπες τίποτα, κουνημένα, θολά, από τις φωτογραφίες που όταν τις δεις στον υπολογιστή σου τις σβήνεις ως αποτυχημένες.  Ένα βίντεο που έδειχνε γυμνούς άνδρες να χοροπηδάνε στο χιόνι, ένα άλλο να δείχνει ένα ανσανσέρ με ανθρώπους να ανεβοκατεβαίνει και ένα τρίτο που έδειχνε κάτι κλαδιά, με έκαναν να αναρωτιέμαι ποια είναι τα καινούρια ναρκωτικά που βγήκαν και δεν τα ξέρω.

Ενας άλλος είχε βάλει καμια δεκαριά dvd players στον τοίχο και έδειχνε ληψεις σε παράθυρα κατοικιών. Είπα μήπως στο όνομα της τέχνης είχε και καμια τσόντα αλλά έδειχνε κάτι αδιάφορα. 
Έναν τύπο που προσπαθούσε να συντονίσει την τηλεοραση, τρεις να αγκαλιάζονται και να χορεύουν, μια κυρία να πλένει πιάτα, μια γρια να χτενίζει ένα γέρο, έναν άλλον να κόβει βόλτες στην κουζίνα, κάτι τέτοια. Τιτλος εργου: windows.

Σε αυτό το σημείο τέλειωσε η βόλτα, έκανα άλλη μια ώστε να χωνέψω αυτά που είδα και αποχώρησα. Το ερώτημα που θα μου κάνεις είναι: Να πάω;

Να δώσεις 3 ευρώ να κάνεις μια βόλτα και μετά να πας για ένα καφέ ή να δεις μια ταινία, δεν είναι κακό. Μπορεί να επιβεβαιώσεις αυτά που μόλις διάβασες ή να μου εξηγήσεις κάτι που δεν κατάλαβα. Από το να δεις τηλεόραση, είναι καλύτερα να πας.  

Πάντως εχω και εγω μια ιδεα. Αν βρω χορηγό ή αντάπτορα θα κάνω και εγω το suspect festival. Θα στήσω φωτογραφική μηχανή να βγάζω τον κόσμο που χαζεύει τα εκθέματα και θα την ονομάσω «έκθεση στην έκθεση».

Ποιος αναλαμβάνει τη χρηματοδότηση;