ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

Πριν από λίγες μέρες μίλαγα με μια φίλη δημοσιογράφο και μου έλεγε για την απεργία συμπαράστασης στους συναδέλφους της του Ελεύθερου Τύπου.

Δυστυχώς για τη φίλη μου δεν μπόρεσα να κατανοήσω ούτε την απεργία, ούτε τη συμπαράσταση. Ούτε τα κλάμματα στα κανάλια, ούτε το κράξιμο στην Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Αυτή η γυναίκα μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής και να θυμηθώ αργότερα όταν ανοίξω το τετράδιο που σημειώνω τους κρυφούς μου πόθους να σημειωσω να τη γνωρίσω μια μέρα.

Αν η Γιάννα χρησιμοποιεί κάποια εταιρεία αποδελτίωσης, θα πρέπει αυτή τη στιγμή να εχει μαζέψει τη μεγάλη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια σε υποτιμητικά, υβριστικά και περιφρονητικά δημοσιεύματα. Μια γυναίκα που λόγω της οικονομικής της επιφάνειας διάγει βιο πλουσιοπάροχο και συνέδεσε το όνομα της με την μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του νεότερου ελληνικού κράτος, όταν τα φωτα, οι κάμερες και οι προβολεις ολόκληρου του πλανήτη ηταν στραμμένα στη χώρα μας. Μπορει να μας αρέσει να ξεχνάμε γρήγορα αλλα ελπίζω να παραδεχθούμε κάποτε με ειλικρίνεια πως χωρίς τη Δασκαλάκη αντι για Ολυμπιακούς αγώνες θα είχαμε γράψει την παγκόσμια διαφημιστική καμπάνια: live your xeftila in Greece.

Το παραδεχόμαστε τρόπον τινά αλλά μετά οι αγαπητοί δημοσιογράφοι θυμίζουν τις χλιδές, τις πλαστικές και τη φωτιά στη Φιλοθέη. Πλαστική πια κάνει και η κουλη ( γιατί η κουτσή εχει ηδη κάνει ) Μαρία. Χλιδή εχουν οι πλουσιοι, τι να κάνουμε. Πρέπει ντε και καλά να ζουν σε τρώγλη για να χαίρονται οι αργόσχολοι τηλεθεατές; Ουτε και αυτό λοιπόν είναι κάτι καινούριο. Με τα πυροτεχνήματα ήταν μια γκαντεμιά. Εδώ η κάθε Μαριγώ ανάβει φωτιά για τα αγριόχορτα του κήπου και καταστρέφεται ολοκληρος νομός! Λες και η Αγγελοπούλου Δασκαλάκη ήθελε να κάψει τις επαύλεις των κατώτατων κοινωνικών στρωμάτων της Φιλοθέης. Επειδή λοιπόν, ολοι βάλλουν εναντίον της, στα δικά μου μάτια είναι συμπαθής.

Εχουμε λοιπον τον Ελευθερο τύπο.

Εφημερίδα η οποια είναι ζημιογόνος.

Οι επιχειρηματίες την κλείνουν.

Τι πιο προφανές, απλό και σύνηθες στον κόσμο των επιχειρήσεων;

Φωνές, διαμαρτυρίες, πανικός, μιντιακό κλάμα και αναρωτιέμαι τι έπρεπε να γίνει;

Κρατική επιχορήγηση;

Μέχρι πότε θα γίνεται αυτό; Από τα χρεη των ποδοσφαιρικών ομάδων, μέχρι την περίφημη αγροτιά που επιμένει στο βαμβάκι την ωρα που ο πλανήτης αγοράζει συνθετικό και θέλει τόσους υδάτινους πόρους οσους θέλέι ολη η Ελλάδα, μέχρι κάθε μικρομάγαζο που έπεσε εξω γιατί το μέγα αφεντικό έκανε κάκιστη διαχείριση.

Να μπαίνει μέσα ο Αγγελόπουλος κάθε μήνα;

Κουμάντο στην τσέπη του άλλου δεν πρόκειται και ούτε θέλω να κάνω.

Πιστεύω λοιπόν ότι το κλείσιμο της εφημερίδας ήταν μια έντιμη λύση.

Αφου δεν εχεις αναγνώστες, κλείνεις. Εκτος και αν πρέπει να γίνουμε ολοι Τράγκας  corporation με κρατική διαφήμιση και επιταγές αντι μισθών στους εργαζομένους.

Και μάλιστα από ότι ξέρω πλήρωσε, αποζημίωσε και δεν την έκανε για διακοπές στη Βραζιλία. Τώρα το γιατί έφτασε να κλείσει σαφώς και αφορά ευθύνη της διεύθυνσης της εταιρείας. Αυτό όμως απέχει παρασάγγας από τις κραυγές γύρω γύρω «να μην κλείσει». Χάρηκα Καλιαμάγκουρας. 

Από την προσωπική μου πείρα στον μαγικό κόσμο των επιχειρήσεων, ξέρω πως καμία εταιρεία δεν κλείνει χωρίς εστω να εχουν πάρει μυρωδιά οι εργαζόμενοι της. Εκτος και ζουν στον κόσμο της νεας φυτίνης ή υπολογίζουν κλασικά ελληνικά: Ελα μωρέ τώρα, εχει το αφεντικό.

Το θέμα με τον Ελεύθερο τύπο είναι άλλο και μάλιστα πολύ πιο σοβαρό για έναν κλάδο που ισως να κλείνει τα μάτια στο ότι έρχονται όχι απλώς μαύρες αλλά μαυροσκόταδες εποχές.

Στη χώρα μας ο επαγγελματικός προσανατολισμός είναι μια ιστορία για γέλιο και μετά για σπαραξικάρδιο δάκρυ. Από τη στιγμή κατά την οποια ο Ελλην, δεν ασχολείται με τα χειρονακτικά, το γύρισε στις υπηρεσίες και στα γοητευτικά θεάματα. 700 ηθοποιούς το χρόνο βγάζουμε λες και είμαστε η Καλλιτεχνουχώρα.

Δημοσιογράφους πολύ περισσότερους. Πανεπιστημιακές σχολές, διαφορα εργαστήρια, κάθε εφημερίδα και κανάλι για να αυξήσει τα έσοδα του έκανε και από μια σχολή. Από τη μια στάζουν τα δίδακτρα οι σπουδαστές και από την άλλη αν αξίζει εστω ενας θα τον απορροφήσουμε χωρίς να δίνουμε πολλά λεφτά για μια μετεγγραφή. Όταν μιλάμε για αγορά στην Ελλάδα εννοούμε την αθηναϊκη. Δεν το υποστηρίζω για λόγους ανωτερότητας αλλά όταν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ενός κράτους είναι σε μια πόλη, είναι προφανές.

Στην Αθηναϊκη αγορά συσσωρεύθηκαν κανάλια, ραδιόφωνα, περιοδικά, περιοδικάκια, free press, εφημερίδες, πολλές εφημερίδες, πάρα πολλές αθλητικές, ειδησεογραφικά sites, λογιων λογιών media με ποικίλο βεληνεκές. Λίγο ως πολύ κάπου βολεύτηκαν ολοι με ιερές και ανίερες συμμαχίες, με υποχωρήσεις, με πολιτικές καλύψεις, give to me also barba, κάτι βρήκαμε, κάτι κάνουμε. 

Το πρώτο μεγάλο κύμα συρρίκωνσης επήλθε με την έκρηξη του ιντερνετ. Ο μέσος υπάλληλος γραφείου το βρηκε πολύ ξεκούραστο να μπαίνει από το γραφείο του να ενημερώνεται για τα νεα από το να τρέχει να αγοράζει εφημερίδα και μετα την κούραση της επαγγελματικής μέρας να 
κουράζεται και πνευματικά για να διαβάσει.

Οι εφημερίδες αναγκάστηκαν να δώσουν δώρα, καλούδια και λέλουδα για να συγκρατήσουν το αναγνωστικό τους κοινό και το κατάφεραν αλλά για λόγους προσφορών και όχι για πνευματικούς.

Το δεύτερο μεγάλο κύμα αρχίζει και διαμορφώνεται τωρα.

Τα sites κοινωνικής δικτύωσης όπως το facebook, που απορροφούν χρόνο, τα blogs, η εν γένει συγγραφική μανία του Ελληνός ( σκεφτείτε πως κάθε χρόνο εκδίδονται περί τους 8.000 τίτλους) η πάντα δύσκολη ζωη στην πολη, δεν αφήνουν ουτε ένα δευτερόλεπτο διαθέσιμο.

Η συγκράτηση της απόλυτης κατρακύλας εχει επιτευχθεί χάρη στις κρατικές επιχορηγήσεις κολλητών και φίλων, χαρη στην πίεση των μέσων για ανάληψη εργων από τους ιδιοκτήτες τους, χάρη στην πιθανή κάλυψη παράπλευρων δραστηριοτήτων. Όταν σκάνε μεγάλα κανόνια όπως του ελεύθερου τύπου, τότε οι άνεργοι βγαίνουν στην  αγορά πρόθυμοι να δουλέψουν δωρεάν ή με πολύ χαμηλή αμοιβή, με μπλοκάκια, ανασφάλιστοι, χωρίς μισθολόγιο και η χαρά ολων των εκδοτών ολων των εποχών, είναι η φτηνή γραφή. Ιδιαίτερα δε, όταν δεν ψάχνουν αλλά τους βρίσκουν, μπορούν να φέρουν τη δημοσιογραφική αγορά σε σημείο εξευτελιστικής εργασίας – αν δεν το 
εχουν κάνει ηδη δηλαδη.

Δεν είναι τυχαίο πως οι δημοσιογράφοι των κλασικών media, πλην πιθανώς του ραδιοφώνου γιατί αυτοί σώθηκαν από τους ακροατές του αυτοκινήτου, οπότε δεν εχουν αντίπαλο, πολεμούν λυσσαλέα τα blogs, το facebook, άσχετα βέβαια αν τα χρησιμοποιούν προς αγραν ειδήσεων.

Ο κόσμος πια δεν διαβάζει. Δεν ασχολείται. Θα περάσει την ωρα του στον παγκόσμιο ιστό και μετά θα απασχοληθεί  με τις επαγγελματικές, οικογενειακές και κοινωνικές του υποχρεώσεις.

Το ένα μετά το άλλο τα περιοδικά κλείνουν για να μπουν ως ένθετα στις κυριακάτικες εφημερίδες και φυσικά απολύεται κόσμος. Γίνεται εξοικονόμηση πόρων καθώς ο δημοσιογράφος που έγραφε ένα ή δυο αρθρα, τώρα γράφει το ίδιο για την εφημερίδα και άλλο τόσο για το περιοδικό.

Βαδίζουμε σε μια εποχή που στην Αθηναϊκη αγορά υπάρχουν πάρα πολλοί δημοσιογράφοι και συνεχώς λιγότερα μέσα. Δεν υποστηρίζω το τέλος της έντυπης δημοσιογραφίας αλλά πιστεύω πως τα πράγματα πάνε σε μια ανοργάνωτη μεν αλλά υγιή διόρθωση. Θα μείνουν οσοι αξίζουν.

Λένε πολλές φορές οι δημοσιογράφοι για τα κακώς κείμενα του κράτους και της ελληνικής πραγματικότητας αλλά πολύ θα ήθελα να δω την αντίδραση τους αν γίνονται έλεγχοι στις εφημερίδες και στα περιοδικά είτε στην οικονομική διαχείριση είτε στο εργασιακό καθεστώς. Μου θυμίζουν έντονα την εποχή που άλλαξε η δραχμή σε ευρώ. Ολοι έγραφαν για την ακρίβεια αλλά κανεις δεν μίλησε όταν οι εφημερίδες από 250 δραχμούλες πήγαν σε μια μέρα 1 ολοστρόγγυλο ευρω.

Γράφονται τόσα πολλά καθημερινά, από τόσους πολλούς που απορώ στο τέλος ποιος διαβάζει ποιον….