ΑΡΣΗ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ BLOGS ΚΑΙ ΤΟΥΣ BLOGGERS

Με αφορμή την τελευταία γνωμοδότηση του Σανιδά περι της άρσης του απορρήτου στον παγκόσμιο ιστο, θα μου επιτρέψετε να διαχωρίσω τη θέση μου από τους επαναστάτες του γλυκού νερού, τους Συριζες και τους λάτρεις της ασυδοσίας και του μπάχαλου.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι μπλογκερς δεν εχουν την αναγνωσιμότητα των εφημερίδων και των περιοδικών. Δεν παύει όμως το μέσο να είναι δημόσιο και από forward σε forward η διάδοση μιας φήμης, μιας είδησης και ενός γεγονότος να είναι κατά πολύ ταχύτερη των εντύπων και των παραδοσιακών μαζικών μέσων επιρροής.

Όταν λοιπόν μια πληροφορία μπορεί να κυκλοφορήσει σε χιλιάδες μάτια μέσα σε λίγες ωρες, πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. Είναι επικίνδυνο να μπορεί ο καθένας μέσω διαδυκτίου να σπείρει μια συκοφαντία και να μένει στο απυρόβλητο ενώ ο δημοσιογράφος που υπογράφει, να τραβιέται στα δικαστήρια.

Από την άλλη σκέπτομαι πως χάρη στον ιστο βγαίνει και μια βρωμιά στο φως, διαβάζεις και μια εναλλακτική άποψη, παίρνεις μια άλλη οπτική. Όμως έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Ανθρωποι που σήμερα μπορείς να διαβάσεις κάτι πραγματικά σημαντικό [ ΣΣ βλέπε μαρτυρία Αμαλίας Καλυβινού ] αλλά μπορεί και να διαβάσεις έναν μεγατόνο σκουπιδιών. Ποιος είναι αυτός που μπορεί πραγματικά να ξεχωρίσει, να φιλτράρει και να ξέρει εκ των προτέρων τι είναι δίκαιο και τι άδικο, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο;

Αν πρέπει να διαλέξω μεταξύ της ασυδοσίας και της αστυνομίας, προτιμώ τη δεύτερη λύση εστω και αν καουν μερικά χλωρά. Με την ασυδοσία, αργα ή γρήγορα καιγομαστε ολοι…

Όταν υπάρχει ποινικό αδίκημα, για μένα δεν υπάρχει ούτε προστασία προσωπικών δεδομένων, ούτε δημοκρατία, ούτε φιλελευθερία, ουτε χρειάζονται διάφορες χρονοβόρες διαδικασίες. Πολύ θα ήθελα να δω τη φάτσα ενός «φιλελεύθερου» αν ενας άρρωστος δημιουργούσε ένα blog με φωτογραφίες της κόρης του.

Ειρήσθω εν παρόδω, οι αγαπητοί δημοσιογράφοι που όποτε ακουν για blogs βγάζουν σπυριά και αν τα blogs έκλειναν αύριο, μονο που δεν θα πανηγύριζαν, γιατί αισθάνονται τον «ανταγωνισμό» και γιατί χάνουν πελάτες, ας φροντίσουν να λύσουν τα κλαδικά τους προβλήματα.

Να μιλήσουμε για ασφάλιση, για μισθολόγιο, για τα μπλοκάκια, για το τσαμπα working, για την πληθώρα ανυπόγραφων άρθρων, τι να πρωτοπούμε…